Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

 
 Ο κινηματογράφος, και ιδιαίτερα το Χόλιγουντ, λατρεύει τις περιπετειώδεις ιστορίες ανδρείας, επικής δόξας και ηρωικών κατορθωμάτων.

Επόμενο λοιπόν είναι να ανατρέχει συχνά στην πλούσια ελληνική ιστορία και μυθολογία, προκειμένου να αντλήσει θέματα για τις επικές και γεμάτες δράση υπερπαραγωγές του (άλλοτε παραμένοντας πιστό στην ιστορία και τα γεγονότα, άλλοτε πάλι όχι, κάτι που άλλωστε αποτελεί χαρακτηριστικό του αμερικανικού κινηματογράφου).

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι πάνω από 100 ταινίες για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση έχουν γυριστεί με θέμα την Αρχαία Ελλάδα και τη δόξα των Ελλήνων.
Η πρώτη αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα γίνεται το 1905, στη μικρή μήκους βωβή ταινία του Γάλλου «μάγου» του κινηματογράφου και πατέρα των ειδικών εφέ Ζορζ Μελιές (για τον οποίο μιλούσε και η πρόσφατη ταινία «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε), «Το νησί της Καλυψούς: Ο Οδυσσέας και ο γίγαντας Πολύφημος».

Το 1927 το Χόλιγουντ αναφέρεται για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα με την «Ιδιωτική ζωή της Ελένης της Τροίας».

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Έλληνας σκηνοθέτης Ορέστης Λάσκος μας δίνει μια από τις πιο ταινίες-σταθμούς στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, το «Δάφνις και Χλόη».
Τη δεκαετία του '50 ο επικός κινηματογράφος (peplum), γνωρίζει τεράστια άνθιση στο Χόλιγουντ αλλά και την Ιταλία, όπου στα στούντιο της Τσινετσιτά γυρίζονται πολλές ιστορικές ταινίες, με φόντο την Αρχαία Ελλάδα.

Απ'αυτές ξεχωρίζουν ο «Οδυσσέας» του 1954 με τους Κερκ Ντάγκλας και Άντονι Κουίν, «Ο Τρωικός πόλεμος» του γνωστού σκηνοθέτη Ρόμπερτ Γουάιζ και ο «Μέγας Αλέξανδρος», με τον σπουδαίο Βρετανό ηθοποιό Ρίτσαρντ Μπάρτον στον ρόλο του μεγάλου Μακεδόνα ηγέτη.

{youtube}IuEYgMPqwA4{/youtube}
Ακολουθούν αρκετές ιταλικές παραγωγές, με τους «Άθλους του Ηρακλή» (1958) να ξεχωρίζουν. Στην κλασική πλέον ταινία του Μάριο Μπάβα, ο Στιβ Ριβς ενσαρκώνει έναν Ηρακλή που γκρεμίζει ναούς με αλυσίδες και ερωτεύεται την αισθησιακή –και ελληνικής καταγωγής- Σίλβα Κοσκίνα (Ιόλη ), σε μία επική εξιστόρηση των δώδεκα άθλων. Η ταινία γνωρίζει τεράστια εμπορική επιτυχία και θα ακολουθήσει και ένα sequel την επόμενη χρονιά, ενώ ο μυθικός ήρωας θα συνεχίσει να εμπνέει και στο μέλλον τόσο τον κινηματογράφο όσο και την τηλεόραση.

 


Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης έρχεται στη μεγάλη οθόνη μέσα από την ταινία «Μαύρος Ορφέας» του Μαρσέλ Καμί (1959) η οποία κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας αλλά και το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Το 1961 ο ο Γιώργος Τζαβέλας μεταφέρει την «Αντιγόνη» στη μεγάλη οθόνη με την κορυφαία ηθοποιό Ειρήνη Παπά, ενώ το 1962 ο αείμνηστος Μιχάλης Κακογιάννης μας δίνει μια ακόμα άρτια μεταφορά αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στον κινηματογράφο, με την «Ηλέκτρα», που ήταν και υποψήφια για το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.

 

Ο γνωστός για τα σπαγγέτι-γουέστερν σκηνοθέτης Σέρτζιο Λεόνε φέρνει στη μεγάλη οθόνη τον «Κολοσσό της Ρόδου» το 1961.

Την επόμενη χρονιά τη σκυτάλη παίρνει «Η μάχη των Θερμοπυλών», στην πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας του Λεωνίδα και των ηρωικών «300».

Τα στούντιο της Τσινετσιτά συνεχίζουν με ανεξάντλητους ρυθμούς να αντλούν έμπνευση από την Αρχαία Ελλάδα, και το 1963 γυρίζεται η εντυπωσιακή συμπαραγωγή «Ο Ιάσων και οι Αργοναύτες», με τα εξαιρετικά, για την εποχή ειδικά εφέ, του Ρέι Χαριχάουζεν. Για μια ακόμα φορά η Αρχαία Ελλάδα ξετρελαίνει το κοινό και η ταινία αποτελεί τεράστια εισπρακτική επιτυχία.

 

Κατά τις επόμενες δεκαετίες πολλές ταινίες, κυρίως για την τηλεόραση, γυρίζονται ωστόσο πρόκειται για παραγωγές με μικρότερο κόστος που δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα.

Το 1981 ο βραβευμένος ηθοποιός Λόρενς Ολίβιε ερμηνεύει τον Δία στην «Τιτανομαχία», μια ταινία που θα αποτελέσει εισπρακτική επιτυχία ωστόσο δεν θα ξεκινήσει ένα νέο κύμα μεγάλων παραγωγών για την Αρχαία Ελλάδα. Ωστόσο η απόδοση της αρχαιοελληνικής ιστορίας και μυθολογίας δεν παύει ποτέ να εμπνέει μεγαλεπήβολες χολιγουντιανές παραγωγές.
Η Disney γυρίζει σε ταινία για τους μικρούς θεατές τον «Ηρακλή» το 1997.

Το 2004 η αρχαιότητα επιστρέφει δυναμικά στις μεγάλες οθόνες με δυο ακριβές παραγωγές: το εντυπωσιακό και γεμάτο εντυπωσιακές σκηνές δράσης αλλά και ιστορικές ανακρίβειες «Τροία», με τον Μπραντ Πιτ στο ρόλο του Αχιλλέα, και τον «Μέγα Αλέξανδρο» του Όλιβερ Στόουν, ταινία που θα προκαλέσει πολύ μεγάλη συζήτηση.

Ωστόσο η Αρχαία Ελλάδα γίνεται και πάλι της μόδας στο Χόλιγουντ και τις οθόνες όλου του κόσμου.

Το 2006 έρχονται οι «300», που θα σημειώσουν τεράστια επιτυχία παγκοσμίως, για να ακολουθήσει το 2010 η καταιγιστική -και εξαιρετικά ανακριβής- «Τιτανομαχία».

 

βγήκε στους κινηματογράφους το sequel «300: Η Άνοδος της Αυτοκρατορίας», ενώ ακούγονται διάφορα σχέδια για νέες κινηματογραφικές μεταφορές, της ιστορίας του Ιάσονα και της Αργοναυτικής Εκστρατείας αλλά και του Θησέα...
Ο πλούτος των ιστοριών της ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας είναι άλλωστε τόσο μεγάλος, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και αναφοράς για την κινηματογραφική βιομηχανία, για πολλά ακόμα χρόνια.

Ο μύθος του Καιάδα – Οι Σπαρτιάτες δεν πέταγαν στη χαράδρα τα προβληματικά παιδιά αλλά…

 
Σύμφωνα με τον μύθο οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πετούσαν τα ασθενικά τους παιδιά στον Καιάδα.

Αυτό όμως που επιβεβαιώνεται από την έρευνα, είναι ότι στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες δεν έριχναν τα προβληματικά παιδιά. Εκεί εκτελούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, τους επίορκους, τους προδότες, τους εγκληματίες και τους αιχμάλωτους πολέμου.

Στον Καιάδα κατέληξε ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου Αριστομένης ο Ανδανιεύς, μαζί με 50 αιχμάλωτους Μεσσηνίους, αλλά εκεί επρόκειτο να πετάξουν και τον βασιλιά Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο ως προδότης, αναφέρει η Μηχανή του Χρόνου.

Ο Καιάδας, το σπηλαιοβάραθρο του «τρόμου», βρίσκεται κοντά στο χωριό Τρύπη, 10 χλμ. από τη Σπάρτη, δίπλα στο δημόσιο δρόμο Σπάρτης – Καλαμάτας. Η ύπαρξη βαράθρου με ανθρώπινα οστά στην Τρύπη ήταν για πολλά χρόνια γνωστή, αλλά η πρώτη επίσημη επιτόπια έρευνα έγινε το 1983. Τα περισσότερα οστά ήταν όντως ανθρώπινα. Οστά βρέθηκαν και σε φυσικές σχισμές και σε εσοχές ψηλότερα από το σημερινό δάπεδο.

Η ανατροπή του μύθου

Σύμφωνα με την ανθρωπολογική μελέτη πρόκειται για σκελετούς που ανήκουν σε άνδρες και λίγοι σκελετοί προέρχονται από γυναίκες. Άρα καταρρίπτεται ο μύθος για νεογέννητα που δήθεν πετούσαν εκεί λόγω αναπηρίας. Άλλωστε πολλοί διακεκριμμένοι Σπαρτιάτες δεν ήταν αρτιμελείς όπως ο ποιητής Τυρταίος που ήταν τυφλός κι ο βασιλιάς Αγησίλαος που ήταν χωλός.

Προφανώς, το σπηλαιοβάραθρο χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες κυρίως στη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων για την καταδίκη σε θάνατο των εχθρών της Σπάρτης ή των προδοτών. Στον Καιάδα μάλιστα είχε αποφασιστεί να πεταχτεί και το πτώμα του καταδικασμένου σε θάνατο, προδότη βασιλιά της Σπάρτης, Παυσανία, κάτι που τελικά δεν έγινε.

Μαζί με τα οστά στον Καιάδα βρέθηκαν και αιχμές από βέλη και δόρατα. Ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή βέλους. Βρέθηκαν επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. Άρα επιβεβαιώνεται και η θεωρία ότι εκτελούσαν εκεί φυλακισμένους ή αιχμαλώτους. Ο κατακρημνισμός ήταν ένας ατιμωτικός θάνατος, γιατί αφορούσε εγκληματίες και επειδή το σώμα έμενε άταφο άρα η ψυχή του εγκληματία δεν θα έβρισκε ποτέ γαλήνη. Ήταν η αιώνια τιμωρία.

Η αρχή του μύθου Ο μύθος με τα ασθενικά παιδιά ξεκίνησε από τον Πλάτωνα, ο οποίος στην «Πολιτεία» έκανε λόγω για θανάτωση ασθενικών βρεφών σε βάραθρο. Βέβαια ο Πλάτωνας αναφερόταν στην κλασική Αθήνα και όχι στη Σπάρτη. Ίσως ο μύθος λοιπόν να ταυτίστηκε με μια αναφορά του Πλουτάρχου στον βίο του Λυκούργου για τους «Αποθέτες». Σύμφωνα μ” αυτή οι Σπαρτιάτες οδηγούσαν τα νεογέννητα σε μια επιτροπή γερόντων. Αν το πόρισμα της επιτροπής ήταν αρνητικό σήμαινε ότι το παιδί δεν θα ήταν ικανός πολίτης για τη Σπάρτη. Τότε το οδηγούσαν στους «Αποθέτες», ένα βάραθρο κάπου στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το ασθενές βρέφος να πεθάνει μεν, αλλά ο θάνατός του να μη βαρύνει την πολιτεία. Η έρευνα υποστηρίζει ότι σ΄ αυτή την περίπτωση υπήρχαν εξακριβωμένες βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες. Προφανώς αυτό ίσχυε και για τα παιδιά εκτός γάμου.

Οι εκτελέσεις των αιχμαλώτων

Ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για εκτελέσεις αιχμαλώτων που γίνονταν πάντα νύχτα αλλά στη φυλακή. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Καιάδα. Ίσως εκεί να ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση. Υπάρχουν ελάχιστες μαρτυρίες για ανθρωποκτονίες στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν. Γενικότερα, στην αρχαιότητα οι αναφορές είναι περιορισμένες.

Η μυθολογία με τον Καιάδα φαίνεται να ξεκίνησε το 1904 μετά από έρευνα στο σπηλαιοβάραθρο. Τα οστά που βρέθηκαν θεωρήθηκε ότι ανήκαν σε μικρά παιδιά και γι αυτό οι αρχαιολόγοι της εποχής κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά. Το 1956 που η επιστήμη είχε προχωρήσει ξεκίνησε επιστημονική έρευνα με τη μέθοδο του άνθρακα 14, που απέδειξε ότι τα ευρήματα των οστών ανήκαν κυρίως σε ενήλικους και έφεραν κατάγματα. Κατά τη δεκαετία του 1980, αλλά και το 2003, αρχαιολογικές και σπηλαιολογικές αποστολές έβαλαν στόχο να επιβεβαιώσουν τη θεωρία καταρρίπτοντας το μύθο περί ασθενικών βρεφών.

Οι επιστήμονες κατέβηκαν στον Καιάδα τουλάχιστον μέχρι κάποιο σημείο. Το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού αυτό δεν το ξέρουμε. Άλλωστε μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια είναι πιθανό η γεωλογική δομή του Καιάδα να έχει αλλάξει. Σημασία έχει ότι η έρευνα απέδειξε πως η πολυθρύλητη σπαρτιάτικη σκληρότητα, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα, ήταν μια λανθασμένη εκτίμηση και η διαιώνιση αυτού του ισχυρισμού, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και όχι της ιστορικής αλήθειας.

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

 
 ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΦΑΙΡΟΥΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ. ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΝΟΜΟΥ ΠΟΙΝΩΝ ΑΡΚΟΥΣΕ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΣΥΝΑΨΕΙ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΛΛΟΝ, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΝΝΕΑ ΑΡΧΟΝΤΩΝ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΙΕΡΕΑΣ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΑΣΚΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ,ΕΝΤΟΣ Ή ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,ΚΛΗΡΩΤΗ Ή ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΤΑΛΕΙ ΩΣ ΚΗΡΥΚΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΝΑΟΥΣ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΤΕΦΑΝΩΘΕΙ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΤΕΦΑΝΟΦΟΡΙΕΣ,ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ. ΟΠΟΙΟΣ ΛΟΙΠΟΝ,ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΙ ΩΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΑΛΛΟΥ,ΕΝΕΡΓΗΣΕΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ,ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ.

ΑΙΣΧΙΝΗΣ ,ΚΑΤΑ ΤΙΜΑΡΧΟΥ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΚΙ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΑ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΔΥΣΗ ΤΟΥ.ΟΣΟ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ,ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ,ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΟ Ή ΤΟΝ ΑΝΙΨΙΟ Ή ΤΟΝ ΓΑΜΠΡΟ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ. ΑΝ ΟΜΩΣ,ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕΣΑ ,ΝΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΘΑΝΑΤΟ. ΟΙ ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΟΥ ΕΡΜΗ .ΑΝ Ο ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ Ή ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ,ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
Ο Πλούταρχος, που χρησιμοποιείται απο τους περισσότερους που θίγουν το θέμα ως η βασική πηγή γράφει: «ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε καμμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήση εις βάρος άλλου».(και αυτό το ξέχασαν οι προαναφερόμενοι να το αναφέρουν).
Για να δούμε τι λέει ο Πλάτωνας στους Νόμους του: «Ή κανένας να μην τολμά να έρχεται σε επαφή με τους γενναίους και ελεύθερους εκτός απο την ίδια τους την γυναίκα, ούτε να επιτρέπεται να σπείρουν νόθα σπέρματα στις παλλακίδες, είτε σε άνδρες άγονα παρά φύσιν ή μάλλον καλλίτερα την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε τελείως». - Σχετικά με την παιδεραστία.
Αισχίνου κατά Τιμάρχου,13 «Εάν κάποιος ή πατέρας είναι αυτός ή αδερφός ή θείος ή κηδεμόνας ή τέλος πάντων ένας που έχει κάποια εξουσία πάνω στο παιδί,παραχωρήσει για χρήματα ένα παιδί, στην περίπτωση αυτή, εναντίον του παιδιού δεν ασκείται ποινική δίωξη, ασκείται όμως εναντίον εκείνου που πλήρωσε και εκείνου που το παραχώρησε». - Σχετικά με την χρησιμοποίηση των δούλων σαν σεξουαλικά αντικείμενα.
Αισχίνου κατά Τιμάρχου,17 «Ίσως ακούοντας το νόμο, να απορήση κανείς και να πή, τι ήθελε τέλος πάντων ο νομοθέτης και περιέλαβε και τους δούλους στον νόμο αυτό. Αν όμως εξετάσετε κύριοι δικασταί, θα δείτε ότι είναι κάτι θαυμάσιο. Ο νομοθέτης βέβαια δεν φρόντισε για τους δούλους, αλλά στην επιθυμία του να μας συνηθίσει να αποφέυγουμε εντελώς το αδίκημα της προσβολής, πρόσθεσε την διάταξη να μην προσβάλουμε ούτε τους δούλους. Και γενικά η γνώμη του νομοθέτη ήταν ότι όταν ένας άνθρωπος, που ζεί μέσα σε δημοκρατικό πολίτευμα, προσβάλει ένα οποιονδήποτε, αυτός είναι ακατάλληλος να συμμετάσχει στην πολιτική ζωή».(απαγόρευαν και την ομοφυλοφιλία μεταξύ αφεντικού-δούλου. Το φαντάζεσθε; Και όμως αποσιωπείται).
- Κατά Ανδροτίωνος 21 Ο Δημοσθένης αναφέρει «περι του της εταιρήσεως νόμου»(η σημασία του εταίρου ήταν η επι πληρωμή παροχή σεξουαλικής υπηρεσίας), του Σόλωνα: «Ούτε να έχουν το δικαίωμα να ομιλούν, ούτε να καταθέτουν μηνύσεις στα δικαστήρια όσοι έχουν εταιρήσει».
- Ο Πλάτωνας στους «Νόμους» του: «Οι πολίτες μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι απο τα πουλιά και πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε αγέλες και ζούν αζευγάρωτα, ώς την ηλικία της τεκνοποιίας, αγνά και αμόλυντα απο τον γάμο, αλλά, όταν φτάσουν σ’ εκείνη την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους και για το υπόλοιπο της ζωής τους ζούν με ευλάβεια και είναι νομοταγή, μένοντας πιστά στις συμφωνίες που ήταν η αρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει να λοιπόν αυτοί(οι πολίτες) να είναι ακόμη καλλίτεροι απο τα θηρία».
Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΕΠΑΙΝΕΙ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ:
”ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΤΕΡΗΘΗΚΕ,ΟΣΑ ΟΜΩΣ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΑΙΣΧΥΝΗ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΤΟΥΣ ΔΙΟΛΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΝΟΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ.”
”Α Δ’ ΕΙΣ ΑΙΣΧΥΝΗΝ ΗΚΕΙ,ΤΟΥΤΩΝ ΟΥΔ’ ΕΙΣ ΕΛΠΙΔ’ ΟΥΔΕΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ” ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ : ”…Ο ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΕΡΑΣΤΗΣ ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΙΣΧΡΟ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΡΑΞΕΙ ,ΟΥΤΕ ΘΑ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΑΞΙΟΝ.” ”ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ (ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ) ΝΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΔΥΣΑΝΑΣΧΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΦΑΛΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ,ΩΣΤΕ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΛΥΜΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ,ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΑΞΙΩΣΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ ,ΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΑ..” ”…ΛΥΜΑΙΝΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙ …” ”ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΤΟΛΜΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΕΠΙΘΥΜΩΝΤΑΣ ΝΑ ΑΣΧΗΜΟΝΟΥΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΦΕΡΕΙ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ” ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ,ΑΛΛΑ ΔΙΑΚΑΤΕΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΙΣΧΡΟΥΣ ΣΑΡΚΙΚΟΥΣ ΠΟΘΟΥΣ ΚΙ ΕΤΣΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΡΩΜΕΝΟΙ. (ΕΡΑΣΤΗΣ -ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΕΡΩΜΕΝΟΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΣ) ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ
ΠΗΓΗ

Φορωνίς το αρχαιότερο έπος που χάθηκε

 
 Προς τιμήν του Φορωνέως γράφτηκε το αρχαιότερο έπος με τίτλο «Φορωνίς», από άγνωστο ποιητή, που χάθηκε. Αυτό το έπος χρησιμοποίησαν ως πηγή τους οι λογογράφοι Ακουσίλαος και Ελλάνικος και από αυτούς οι μεταγενέστεροι, από τους οποίους παίρνουμε μια εικόνα από το περιεχόμενό του.
 Ο Αργείος διθυραμβοποιός Ελλάνικος, με πρότυπο αυτό το πρώτο έπος, έγραψε δέκα βιβλία με τίτλο «Φορωνίς» που πραγματεύονταν περί της βασιλείας και των έργων του.


Η «Φορωνίς» ιστορούσε τον κατακλυσμό του Ωγύγου και την ευεργετική βασιλεία των Ιναχιδών, που δεν επεδίωξε πολέμους, αλλά στα χρόνια αυτά που ανέτειλε η αυγή του πολιτισμού, συνέβαλε στην καλλιέργεια των εγχωρίων σπερμάτων του.


Σ’ αυτό ο Φορωνεύς θεωρείται ως φορέας του ανθρώπινου πολιτισμού και αποκαλείται «πατήρ θνητών ανθρώπων και πρώτος άνθρωπος»:


«Υπάρχει δε και αυτή η παράδοσις: Πως ο Φορωνεύς σε τούτη τη χώρα ήταν ο πρώτος κάτοικος και ο Ίναχος δεν ήταν άνθρωπος αλλά ποταμός και πατέρας του Φορωνέα»
Σύμφωνα ακόμη με το έπος αυτό ο Φορωνεύς μετά τον κατακλυσμό, αποφάσισε να συγκεντρώσει σε έναν τόπο τους απογόνους του και μαζί και τους άλλους και να προστατεύσει το άοπλο και ανυπεράσπιστο ανθρώπινο γένος, γιατί καθώς ζούσαν σκορπισμένοι και απομονωμένοι, κινδύνευαν ν’ αφανιστούν, από τα θηρία και τους άλλους εχθρούς.


Τότε ο Δίας που βασίλευε σε θεούς και ανθρώπους, με την προτροπή της Ήρας του παραδίδει την εξουσία και ο Φορωνεύς γίνεται ο πρώτος θνητός βασιλιάς.Η Ήρα τον συμπαθούσε γιατί ίδρυσε το πρώτο ιερό της στο Άργος και καθιέρωσε τις θυσίες προς τιμήν της, αλλά και γιατί στη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα είχε πάρει το μέρος της.


Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ερμής σκόρπισε τους ανθρώπους σε διάφορες πολιτείες πάνω στη γη, αφού δεν χωρούσαν όλοι σε μια πόλη. Όμως προέκυψαν καινούργια προβλήματα. Ενώ στην αρχή οι άνθρωποι είχαν μία γλώσσα, τώρα μιλούσαν διαφορετικές.Αυτή η σύγχυσις γλωσσών, έγινε αιτία ερίδων και πολέμων. 


Για να ζουν οι άνθρωποι με δικαιοσύνη και αρμονικά, ο Φορωνεύς συνέταξε τους πρώτους νόμους και ίδρυσε τα πρώτα δικαστήρια. Επινόησε επίσης τα όπλα, δίδαξε στους υπηκόους του η χρήση τους για να προστατεύονται από τα άγρια θηρία, να τρέφονται από το κυνήγι, αλλά και να τα χρησιμοποιούν όπου δεν επιβαλλόταν ο νόμος.
Από την Ωκεανίδα Μελία (ή Αργεία) ο Ίναχος απέκτησε τον Φορωνέα, τον Αιγιαλέα και την Ιώ. Ως παιδιά του αναφέρονται ακόμη ο Φηγεύς, ο Πελασγός, ο Άργος και η Μυκήνη. Ο Φορωνεύς που διαδέχτηκε τον Ίναχο, θεωρείται ο γενάρχης της Πελασγικής φυλής. Η βασιλεία του συνέπεσε με τον μεγάλο κατακλυσμό του Ωγύγου:


«Πρώτος παρ’ Αθηναίοις μνημονεύεται Ώγυγος καθ’ όν Έλλησιν ο μέγας και παλαιός ιστορείται κατακλυσμός. Τούτο λέγεται συγχρονίσαι Φορωνεύς ο Ινάχου, Αργείων βασιλεύς».
Ο Παυσανίας διασώζει πληροφορίες από το αρχαιότερο έπος Φορωνίς, σύμφωνα με το οποίο ο Φορωνεύς μετά από αυτόν τον κατακλυσμό, ήταν ο πρώτος που συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε έναν τόπο, και τους δίδαξε τον τρόπο του κοινωνικού βίου, ιδρύοντας έτσι την πρώτη πόλη:


«Ο Φορωνεύς δε ο γιος του Ινάχου είναι εκείνος που πρώτος συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε κοινότητες, ενώ πριν κατοικούσαν σκόρπιοι ο καθένας μόνος του στα δάση και στα βουνά. Και γι αυτό το μέρος που για πρώτη φορά μαζεύτηκαν ονομάσθηκε «Φορωνικόν»
Προηγουμένως ζούσαν σκόρπιοι και απομονωμένοι όπως οι Κύκλωπες, για τους οποίους ο Όμηρος γράφει:

«Δεν έχουν προεστών βουλές, μήτε από νόμους ξέρουν
και κατοικούνε στων βουνών κατακόρυφα τις ράχες,
μέσα σε βαθουλές σπηλιές και τα παιδιά του ορίζει
καθείς και τη γυναίκα του και δεν ψηφάει τους άλλους»

Ακόμη για χάρη των ανθρώπων ο Φορωνεύς μεταφέρει τη φωτιά από τον ουρανό με τη συναίνεση του Δία και διδάσκει τους ανθρώπους να την χρησιμοποιούν, κυρίως για να προσφέρουν θυσίες:
«Πιο πέρα από το ομοίωμα (του Βίτωνος) υπάρχει ένας τόπος όπου καίνε φωτιά, που τη λένε φωτιά του Φορωνέα, γιατί οι Αργείοι δεν παραδέχονται πως ο Προμηθεύς έδωσε στους ανθρώπους τη φωτιά, αλλά αποδίδουν την εύρεσή της στο Φορωνέα».


Την φωτιά αυτή διατηρούσαν οι Αργείοι άσβεστη στον ναό του Λυκίου Απόλλωνος και την ονόμαζαν Φορωνικόν πυρ. Ακόμη, όπως γράφει ο Παυσανίας, οι Αργείοι πρόσφεραν θυσίες στον τάφο του Φορωνέα, μέχρι τα δικά του χρόνια.Από τον Φορωνέα και τη νύμφη Τηλεδίκη γεννήθηκαν ο Άπις και η Νιόβη. 


Στο μικρό χρονικό διάστημα που βασίλεψε στο Άργος ο Άπις, όλη η Πελοπόννησος ονομαζόταν Απία και οι κάτοικοί της Απιδόνες. Η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία έσμιξε ο Δίας.


Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν ο Πελασγός και ο Άργος. Από αυτόν τον γιό του Δία και της Νιόβης η πολιτεία αλλά και όλη η Πελοπόννησος μετονομάστηκε από Απία σε Άργος.

theseus-aegean

Τι σημαίνει το "α μπε μπα μπλον, του κείθε μπλον";

 

Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη!

Ολοι έχουμε παίξει  "κρυφτό" τρέχοντας να βρούμε τις πιο περίεργες και μακρυνές "τρύπες" να χωθούμε! Οταν ερχόταν η ώρα για το ποιός θα τα "φυλάξει" στον τοίχο,  έπρεπε να επιλέξει η τύχη με το τραγουδάκι:
«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν»
Τι σημαίνουν αυτά; Μα, τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα πεί κάποιος.
Όμως δεν είναι έτσι.
Ατυχώς, η ελληνική, δέχτηκε πολλές προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.
Κατ' αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.
Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.
Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες ( και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.
Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτον συνδεόμενες έννοιες.Πολίτης – Οπλίτης)
Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους??
Ιδού η απόδοση:
«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!...» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα)
Τι σήμαιναν ταύτα; Μα... απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!».

Πως η λέξη computer προέρχεται από τα Ελληνικά

 
Όταν πλημμύριζε ο Νείλος στην Αρχαία Αίγυπτο, οι αγρότες που είχαν χωράφια δίπλα στο ποτάμι έχαναν τα όρια τους. Όταν βρέθηκε εκεί ο Θαλής ο Μιλήσιος να μετρήσει την μεγάλη πυραμίδα από την σκιά της, του ανέθεσαν να βρει έναν τρόπο έτσι ώστε μετά την άμπωτη να μπορούν να ξαναβρούν οι Αιγύπτιοι αγρότες τα όρια των χωραφιών τουΟ Θαλής έβαλε πασσάλους ανά τακτά διαστήματα 

στην άκρη του ποταμού κατά μήκος της ακτής. Από κάθε πάσσαλο έδεσε μακριά σχοινιά προς τα έξω, προς τα χωράφια, δηλαδή κάθετα σε διεύθυνση προς τον ποταμό. 


Τα σχοινιά κατά μήκος τους, ανάλογα με τις αποστάσεις έφεραν κόμβους!!! Με την βοήθεια των κόμβων μέτρησε ακριβώς τα σύνορα του κάθε αγρού αφού είχε σταθερή απόσταση από τον ποταμό.
Η μέθοδος αυτή, του να υπολογίζεις δηλαδή με ακρίβεια, ονομάστηκε «κομβέω» (=υπολογίζω, μετρώ ακριβώς με την βοήθεια κόμβων).


Αργότερα το πήραν οι Λατίνοι όπου όσοι ήξεραν να εκτελούν μαθηματικές ή αριθμητικές πράξεις, το φώναζαν δυνατά (εξού «κομπασμός»), και ο υπολογισμός σε αυτούς έγινε «combaso»ή «compasso» (υπάρχει και σήμερα όργανο στη ναυσιπλοΐα για υπολογισμό της πορείας του πλοίου κλπ.).


Έκτoτε, από το μετρώ ή υπολογίζω με ακρίβεια compaso προέκυψε η λέξη «computer»!
Στα αγγλικά άραγε πώς λέγεται το computer; Γιατί στα Ελληνικά ξέρουμε!
Περιοδικό «Ελλάνιον Ήμαρ»

Αριστοτέλης: ο πάνσοφος του αρχαίου κόσμου

 
Αριστοτέλης ο Έλληνας φιλόσοφος που εξήγησε στην εποχή του πρακτικά τα πάντα!
Μαθητής του άλλου ογκόλιθου του αρχαιοελληνικού πνεύματος, του Πλάτωνα, ο σταγειρίτης στοχαστής ήρθε στον κόσμο για να αλλάξει καθοριστικά τόσο τη σκέψη και τα γράμματα όσο και την επιστημονική μεθοδολογία.

Ο άνθρωπος που έκανε τη λογική πρόταγμα του φιλοσοφικού κόσμου και ασχολήθηκε -στο πλαίσιο της φυσικής φιλοσοφίας του- με τον περιβάλλοντα κόσμο και τα πλάσματά του δεν χρειάζεται φυσικά συστάσεις.

Πανεπιστήμων, φιλόσοφος, κορυφαίος εκπαιδευτικός και αναμφίβολα ο συστηματικότερος και μεθοδικότερος νους της αρχαιότητας, έμελλε να μεταλαμπαδεύσει το φωτεινό του πνεύμα στον μαθητή του Αλέξανδρο τον Μέγα, ενώ αργότερα θα ίδρυε τη δική του σχολή, το περίφημο αριστοτελικό Λύκειο της Αθήνας, όπου και θα περνούσε στην αθανασία τόσο από το διδασκαλικό του έργο όσο και -κυρίως- από την ασύλληπτη συνθετική ικανότητα της διάνοιάς του.
Το αριστοτελικό σύστημα, με την πρωτοφανή εξηγητική του ρώμη, επιβίωσε της εποχής του και μπόλιασε γόνιμα τη δυτική σκέψη στους αιώνες που θα ακολουθούσαν, διαπερνώντας ταυτόχρονα την επιστημονική σκέψη μέχρι και τα νεότερα τουλάχιστον χρόνια της επιστημονικής επανάστασης.
Αυτός ήταν ο Αριστοτέλης, η κορυφαία μορφή της αρχαίας Ελληνικής σκέψης, σε επίπεδο επίδρασης τουλάχιστον…
Πρώτα χρόνια

Ο Αριστοτέλης γεννιέται περί το 384 π.Χ. στα Στάγειρα της Χαλκιδικής ως γιος του Νικόμαχου, του βασιλικού γιατρού του ηγεμόνα της Μακεδονίας Αμύντα Γ” (πατέρα του Φιλίππου). Για τη μητέρα του, Φαιστίδα, πολύ λίγα είναι γνωστά, πρέπει ωστόσο να ήταν αριστοκρατικής καταγωγής.
Ο Νικόμαχος πέθανε όταν ο Αριστοτέλης ήταν σε νεαρή ηλικία (πιθανότατα και η μητέρα του λίγο αργότερα) και την ανατροφή του μικρού αναλαμβάνει πλέον ο Πρόξενος ο Αταρνεύς, οικογενειακός φίλος και σύζυγος της μεγαλύτερης αδερφής του Αριστοτέλη, Αριμνήστης.
Κοφτερό πνεύμα ήδη από τα μικράτα του, αναγκάζει τον Πρόξενο να τον στείλει στην Αθήνα σε ηλικία 17 ετών (367 π.Χ.) -το αδιαφιλονίκητο ακαδημαϊκό κέντρο του τότε γνωστού κόσμου- για ανώτερες σπουδές. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερη σχολή για το δαιμόνιο πνεύμα του εφήβου από την Ακαδημία του Πλάτωνα, το κορυφαίο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Αθήνας.

Ο Αριστοτέλης θα παραμείνει στο πλευρό του Πλάτωνα για δύο σχεδόν δεκαετίες, κατανοώντας πλήρως τη συλλογιστική του ξακουστού δασκάλου του και αναπτύσσοντας ιδιαίτερη ακαδημαϊκή σχέση μαζί του.
Οι φιλοσοφικές διαμάχες των δύο αντρών ωστόσο σύντομα θα τους έφερναν σε σχετική ρήξη κι έτσι, όταν ο Πλάτωνας πέθανε το 347 π.Χ., ο Αριστοτέλης δεν θα έπαιρνε τη θέση του διευθυντή της Ακαδημίας, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε όμοιός του σε όλη την Αθήνα και ο Πλάτωνας τον εκτιμούσε όσο κανέναν.
Οι εργασιακές περιπέτειες του Αριστοτέλη θα τον φέρουν πλέον στη μικρασιατική πόλη Άσσο, όπου λειτουργούσε παράρτημα της πλατωνικής Ακαδημίας και ηγεμόνας της ήταν ο παλιός μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, Ερμίας.
Ο Αριστοτέλης δίδαξε στη σχολή για τρία χρόνια (347-345 π.Χ.) και επηρέασε καθοριστικά τη διακυβέρνηση του τυράννου Ερμία, έχοντας έτσι δυνατότητα να εφαρμόσει στην πράξη κάποιες από τις φιλοσοφικές και κοινωνικές του απόψεις: το πείραμα πέτυχε και η τυραννία του Ερμία έγινε σαφώς δικαιότερη!
Όντας στην Άσσο, γνώρισε και παντρεύτηκε την ανιψιά του Ερμία, Πυθιάδα, η οποία του χάρισε μια κόρη. Το τραγικό τέλος του τυράννου όμως το 345 π.Χ. αναγκάζει τον Αριστοτέλη να εγκαταλείψει άρον-άρον την πόλη και να περάσει απέναντι, στη Λέσβο, όπου και θα παραμείνει στη Μυτιλήνη μέχρι το 342 π.Χ. γράφοντας και διδάσκοντας…
Δάσκαλος του Αλέξανδρου

Το 342 π.Χ. ο γνωστός πλέον δάσκαλος θα αποδεχτεί την πρόσκληση του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β” να επιστρέψει στη γενέτειρά του για να διδάξει τον 13χρονο γιο του ηγεμόνα, Αλέξανδρο.
Ο Φίλιππος εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Αριστοτέλη και φρόντισε να τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα για τις πολύτιμες υπηρεσίες του, την ώρα που ο δάσκαλος, χρησιμοποιώντας ως εκπαιδευτικό μοχλό τα ομηρικά έπη, εμφυσεί στον νεαρό μαθητή του το ελληνικό πνεύμα και την οικουμενικότητά του.

Ο Αριστοτέλης θα παραμείνει στο πλευρό του μαθητή που θα γινόταν κατόπιν γνωστός ως Μέγας Αλέξανδρος για περισσότερα από 6 χρόνια. Κι όταν το 335 π.Χ. ο Αλέξανδρος διαδέχθηκε τον πατέρα του στον θρόνο της Μακεδονίας και επέβαλλε τη μακεδονική ειρήνη στην ελληνική επικράτεια, ο Αριστοτέλης επέστρεψε στην πόλη όπου ανδρώθηκε ακαδημαϊκά για να ιδρύσει τη δική του σχολή…
Λύκειο και προσωπικές περιπέτειες

Στην Αθήνα βέβαια η πλατωνική Ακαδημία, με διευθυντή τον παλιό φίλο του Αριστοτέλη, Ξενοκράτη, συνέχιζε να αποτελεί τη βασική επιρροή της ελληνικής σκέψης.
Με την άδεια λοιπόν του Αλέξανδρου και την απαραίτητη βασιλική χρηματοδότηση, ο Αριστοτέλης εγκαινιάζει τη δική του σχολή, το Λύκειο, βάζοντας στόχο να κλέψει τη δόξα του πλατωνικού ιδρύματος. Με μικρά διαλείμματα, ο σταγειρίτης φιλόσοφος θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στην αττική πρωτεύουσα, διδάσκοντας, ερευνώντας και γράφοντας.
Το μεγαλοπρεπές οίκημα που ανέγειρε με τις στοές, στις οποίες δίδασκε ο Αριστοτέλης τους μαθητές του περπατώντας και συζητώντας, θα έκανε τους μαθητές του να μείνουν γνωστοί ως «Περιπατητές» (και περιπατητική σχολή, περιπατητική φιλοσοφία, αντίστοιχα).
Οι μαθητές της σχολής ανέλυαν θέματα που κυμαίνονταν από επιστήμη και μαθηματικά μέχρι φιλοσοφία και πολιτική, μιλώντας κυριολεκτικά για όσα μπορούσαν να ειπωθούν ανάμεσά τους, ενώ και η τέχνη αποτελούσε δημοφιλή τομέα διδασκαλίας.

Οι περγαμηνές που συνέτασσαν οι μαθητές με τα ευρήματα των φιλοσοφικών τους ερευνών σύντομα θα δημιουργούσαν μια τεράστια συλλογή παπύρων, κάνοντας το Λύκειο μια από τις πρώτες μεγάλες βιβλιοθήκες του πλανήτη και πρότυπο για την ανέγερση των περίφημων βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Επιπλέον, ο Αριστοτέλης συγκέντρωνε μανιωδώς χάρτες και επιστημονικά όργανα, κάνοντας έτσι τη σχολή του κέντρο επιστημονικής έρευνας, ένα σωστό πρώιμο εργαστήριο!
Στα δεκατρία χρόνια που θα παραμείνει ο Αριστοτέλης στην Αθήνα, ταυτόχρονα με τις χρονοβόρες διδακτικές του υποχρεώσεις, θα βρει χρόνο για να συγγράψει το μεγαλύτερο μέρος του κολοσσιαίου έργου του, κάνοντας τους πάντες να διερωτώνται πώς ήταν δυνατόν να προλαβαίνει και να διαπρέπει στα καθήκοντά του;
Ο όγκος των πληροφοριών που συγκέντρωσε και η κριτική του ματιά στον φυσικό κόσμο, τη μεταφυσική, την πολιτική και τη φιλοσοφία συνεχίζουν να προκαλούν εντύπωση. Στο διάστημα αυτό δίδαξε την ωριμότερη φιλοσοφία του, επεξεργάστηκε τα μεγαλύτερα συγγράμματα του, δίνοντας τους οριστικότερη μορφή, και συμπλήρωσε τις επιστημονικές έρευνές του: ήταν αναμφίβολα η πιο γόνιμη περίοδος του φιλοσόφου.

Στην προσωπική του ζωή, ο Αριστοτέλης έχασε τη σύζυγό του Πυθιάδα τη χρονιά που εγκαινίασε το Λύκειό του. Λίγο αργότερα βέβαια θα ξαναπαντρευτεί, αυτή τη φορά την Ερπυλλίδα, που οι ιστορικοί θεωρούν ότι ήταν σκλάβα του-δώρο της μακεδονικής αυλής, την οποία ελευθέρωσε ο φιλόσοφος και παντρεύτηκε λίγο αργότερα. Όπως κι αν έχει η ιστορική αλήθεια, η Σταγειρίτισσα
θα του χάριζε έναν γιο, τον Νικόμαχο, στον οποίο θα αφιέρωνε ο στοχαστής ένα από τα μνημειώδη έργα του, τα «Ηθικά Νικομάχεια».
Όταν βέβαια ο πρώην μαθητής του Αριστοτέλη και κορυφαίος πλέον κατακτητής Αλέξανδρος ο Μέγας θα πέθαινε αναπάντεχα το 323 π.Χ., το αντι-μακεδονικό μένος των Αθηναίων θα έβρισκε αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του «μακεδονίζοντα» φιλοσόφου: ο Αριστοτέλης κατηγορείται για ασέβεια από το ιερατείο, δεν μένει ωστόσο στην Αθήνα για τη δίκη του, καθώς είχε διακρίνει τα πραγματικά κίνητρα πίσω από τις ανήκουστες κατηγορίες: τα αντι-μακεδονικά αισθήματα που θόλωναν την κρίση των συμπολιτών του.

Καταφεύγει λοιπόν στη Χαλκίδα με την οικογένειά του (είχε ήδη αποκτήσει και την κόρη του, Πυθιάδα), όπου έμελλε να αφήσει και την τελευταία του πνοή: τον Οκτώβριο του 322 π.Χ. θα κλείσει για πάντα τα μάτια ο άνθρωπος που εξήγησε ό,τι έπρεπε να εξηγηθεί, με πιθανότερη αιτία κάποιο στομαχικό νόσημα.
Η σορός του μεγάλου διανοητή θα μεταφερθεί στη γενέτειρά του, τα Στάγειρα της Μακεδονίας, όπου θα γνωρίσει αναρίθμητες τιμές, μέχρι και μήνας του έτους μετονομάστηκε σε «Αριστοτέλειος»! Όσο για την περίφημη σχολή του, συνέχισε να λειτουργεί και μετά τον χαμό του εμπνευστή της, αποτελώντας φάρο γνώσης και έρευνας μέχρι την οριστική παρακμή των ελληνιστικών χρόνων…
Φιλοσοφικό έργο

Το έργο του κορυφαίου στοχαστή έμελλε να γνωρίσει αντίστοιχες περιπέτειες με τον δημιουργό του: την ώρα που οι αλεξανδρινοί υπολόγιζαν την έκταση του έργου του σε 400 περίπου συγγράμματα (κατ” άλλους 200) και ο Διογένης ο Λαέρτιος εκτίμησε το σύνολο των στίχων του σε 440.000(!), το μεγαλύτερο μέρος τους έμελλε να χαθεί οριστικά.
Κατά την προφορική παράδοση των σοφών της εποχής, που δεν έδειχναν ιδιαίτερο μέλημα να δημοσιεύσουν τα κείμενά τους, σώζονται μια σειρά από πρωτότυπα συγγράμματά του Αριστοτέλη, έπειτα από ασύλληπτες περιπέτειες που δεν είναι ωστόσο εδώ ο χώρος να περιγραφούν.
Γνωρίζουμε πάντως ότι οι πρώτες εκδόσεις του έργου του έλαβαν χώρα στη Ρώμη περί το 60 π.Χ., ενώ από το τιτάνιο πραγματικά έργο του σώζονται σήμερα μόνο 47 ολοκληρωμένα βιβλία και πλήθος αποσπασμάτων από άλλα, η γνησιότητα των οποίων όμως αμφισβητείται από την ιστορία των ιδεών.
Το συγγραφικό έργο του Αριστοτέλη χωρίζεται συνήθως σε 3 βασικές κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει έργα εκλαϊκευμένου χαρακτήρα που φέρεται να τα είχε δημοσιεύσει ο ίδιος. Η δεύτερη αφορά σε σημειώσεις και συλλογές υλικού που προορίζονταν για επιστημονικές πραγματείες και η τρίτη έχει να κάνει με τα καθαυτό επιστημονικό του έργο.
Με μόνη εξαίρεση την «Αθηναίων Πολιτεία», ολόκληρο τα σώμα των σωζόμενων έργων του -αν είναι αυθεντικό- ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Η γνώση μας για τα υπόλοιπα συγγράμματα στηρίζεται σε αποσπάσματα που μνημονεύονται από αρχαίους συγγραφείς, καθώς και σε τρεις καταλόγους που έχουν περισωθεί από την αρχαιότητα.

Στις πραγματείες του για τη γνώση και τη νόηση (Λογικές Πραγματείες, κατά τη φιλολογική ανασυγκρότηση – Όργανον, κατά τον Αριστοτέλη), καινοτόμοι τομείς στη μεθοδικότητα και την αναλυτικότητα που τους προσέδωσε ο Αριστοτέλης, περιλαμβάνονται τα εμβληματικά «Αναλυτικά Πρότερα», «Αναλυτικά Ύστερα», αλλά και τα «Περί Ερμηνείας», «Κατηγορίες», «Τοπικοί και Σοφιστικοί Έλεγχοι» και «Περί Ειρήνης».
Η φυσική φιλοσοφία του σταγειρίτη πανεπιστήμονα (Φυσικές Πραγματείες) διερεύνησε θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα του φυσικού κόσμου, που αποτυπώθηκαν στα «Φυσικά» («Φυσική Ακρόαση»), «Περί Ουρανού», «Περί Γενέσεως και Φθοράς», «Μετεωρολογικά», ενώ το «Περί Κόσμου» θεωρείται σήμερα ψευδεπίγραφο.

Επόμενος σταθμός στην αριστοτελική συλλογιστική η ψυχή και οι εκφάνσεις της (Ψυχολογικές Πραγματείες – Ανθρωπολογία), όπως αυτή διερευνήθηκε εξονυχιστικά στα «Περί Ψυχής», «Περί Αισθήσεως και Αισθητών», «Περί Μνήμης και Αναμνήσεως», «Περί Ύπνου», «Περί Εγρηγόρσεως», «Περί της Μαντικής της εν τοις Ύπνοις», «Περί Μακροβιότητος και Βραχυβιότητος», «Περί Ζωής και Θανάτου» και «Περί Αναπνοής». Στο «Περί Πνεύματος» αμφισβητείται πλέον από τη φιλολογική έρευνα η πατρότητα του συγγραφέα.
Ο Αριστοτέλης ασχολήθηκε εξονυχιστικά και με τη βιολογία, με τις έρευνές του να απαθανατίζονται στα Βιολογικά (Βιολογικές Πραγματείες), αν και κάποια θεωρούνται νόθα έργα. Το μόνο που γνωρίζουμε από τον ίδιο τον φιλόσοφο και από τις αναφορές του είναι το ευχάριστο έργο με τον τίτλο «Περί Θαυμασίων Ακουσμάτων», του αποδίδονται ωστόσο με σχετικές επιφυλάξεις και τα «Περί Ζώων Ιστορίας», «Περί Ζώων Μορίων», «Περί Ζώων Πορείας», «Περί Ζώων Κινήσεως», «Περί Ζώων Γενέσεως», ενώ το «Περί Φυτών» θεωρείται πια ψευδεπίγραφο.

Στα Πολιτικά του, που είναι χωρίς καμιά αμφιβολία έργο του Αριστοτέλη, εντάσσονται τα 9 βιβλία των «Πολιτικών», η «Αθηναίων Πολιτεία» και τα δύο συγγράμματα των «Οικονομικών», αλλά και μια συλλογή από ιστορικά γεγονότα που με μορφή παραδειγμάτων επεξηγούν διάφορα οικονομικά σχήματα. Τα έργα του αυτά αποτελούν ακόμα και σήμερα άξονα αναφοράς στις πολιτικές επιστήμες.
Στη συλλογή των 12 συγγραμμάτων που εντάσσονται στον γενικό τίτλο «Μετά τα Φυσικά» (αυτό που αποκαλούμε σήμερα μεταφυσική), ο Αριστοτέλης εξετάζει τις πρώτες αρχές του κόσμου αλλά και τη φύση όλων των όντων (καθαρή οντολογία).
Και βέβαια μας κληροδότησε τη «Ρητορική» και την «Ποιητική» (με το δεύτερο μέρος της να έχει χαθεί οριστικά), ενώ στις Ηθικές Πραγματείες του περιλαμβάνονται τα μνημειώδη «Ηθικά Νικομάχεια» και «Ηθικά Ευδήμεια», κολοσσιαίες αναφορές στον φιλοσοφικό τομέα της ηθικής που καμιά σύγχρονη αναφορά δεν μπορεί να αγνοήσει!
Πράγματι μίλησε για τα πάντα και ανάγκασε έτσι κάθε κατοπινό φιλόσοφο να αντιπαρατεθεί πρώτα και αποφασιστικά με την αριστοτελική σκέψη πριν ξεδιπλώσει τις δικές του φιλοσοφικές έρευνες…
Κληρονομιά

Αν υπάρχει ένας φιλόσοφος που κυριάρχησε στη σκέψη του δυτικού κόσμου σε όλες τις περιόδους της μετέπειτα ιστορίας του, αυτός είναι αναμφίβολα ο Αριστοτέλης. Το σύστημά του που εξηγούσε τον φυσικό κόσμο συνέχισε να λειτουργεί στο περιθώριο του χριστιανικού Μεσαίωνα, καθώς οι πρακτικές ανάγκες καλούσαν σε μεθοδικές λύσεις, τις οποίες ο αρχαίος έλληνας σοφός παρείχε απλόχερα. Η δύναμη του αριστοτελικού σύμπαντος θα μπόλιαζε μάλιστα και την εκκλησιαστική σκέψη, μέσω της επίδρασης που άσκησε σε θεολόγους όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης και ο Αλβέρτος ο Μέγας.

Ταυτόχρονα, ο Αριστοτέλης θεμελίωσε θεματολογικά και μεθοδολογικά πολλούς κλάδους του επιστητού, ενώ από την κριτική στάση που θα αντιμετώπιζαν το έργο του οι πρωτεργάτες της νεότερης φιλοσοφίας και φυσικής επιστήμης, όπως ο Γαλιλαίος, ο Καρτέσιος κ.λπ., καθώς αργότερα και ο Καντ, θα γεννιόταν πράγματι η σύγχρονη επιστήμη και η φιλοσοφική πειθαρχία…

Γιατί οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν μπάνιο με κρύο νερό ;

Οι ευεργετικές ιδιότητες του κρύου νερού ήταν γνωστές στους αρχαίους πολεμιστές Σαμουράι γι' αυτό και κάθε πρωί έριχναν πάνω τους έναν κουβά με κρύο νερό προκειμένου να καθαρίσουν σώμα και πνεύμα.

Επίσης, οι αρχαίοι Έλληνες προτιμούσαν μετά το ζεστό μπάνιο να ρίχνουν κρύο νερό πάνω τους («ψυχρολουσία»).

Οι ειδικοί υποστηρίζουν πως το κρύο μπάνιο έχει πολλά οφέλη για τον οργανισμό μας και καλό είναι να το εντάξουμε στις καθημερινές μας συνήθειες.

Σίγουρα το χειμώνα το κρύο μπάνιο ακούγεται τρομακτικό αλλά το καλοκαίρι, που οι συνθήκες θερμοκρασίας το ευνοούν, πρέπει να το τολμήσετε!

Δείτε μερικές από τις ευεργετικές ιδιότητες που έχει το κρύο μπάνιο:

1. Ενίσχυση ανοσοποιητικού συστήματος

Σύμφωνα με έρευνες, οι γυναίκες που τακτικά χρησιμοποιούν κρύο νερό στο μπάνιο τους, εμφανίζουν και αύξηση του αριθμού των λευκών αιμοσφαιρίων σε σχέση με εκείνες που χρησιμοποιούν ζεστό. Τα λευκά αιμοσφαίρια βοηθούν τον οργανισμό μας έναντι των λοιμώξεων, των ιών και των ασθενειών. Με το κρύο νερό, οι ρυθμοί του μεταβολισμού αυξάνονται με αποτέλεσμα να ενεργοποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα και να προκαλούν αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων.

2. Βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος και αποτοξίνωση

Με το ζεστό νερό, το αίμα κινείται προς το δέρμα και με το κρύο συμβαίνει το αντίθετο. Το σώμα μας αντιδρά προς το κρύο νερό, αυξάνοντας τη ροή του αίματος προς τα όργανα προκειμένου να παραμείνουν ζεστά. Με αυτόν τον τρόπο, το αίμα κυκλοφορεί καλύτερα, κάτι που συμβάλλει στην διατήρησης καλής πίεσης ενώ προλαμβάνει την σκλήρυνση αρτηριών και βοηθάει στην αποβολή τοξινών από τον οργανισμό.

3. Διατήρηση υγιούς δέρματος και λαμπερών μαλλιών

Συνήθως το πρωί ρίχνουμε ζεστό νερό στο πρόσωπό μας, κάτι που ανοίγει τους πόρους και καθαρίζει το δέρμα. Ωστόσο, καλό είναι μετά να ρίχνουμε και κρύο νερό προκείμενου να κλείσουν οι πόροι. Επιπλέον, με το κρύο νερό τα αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται, εξαφανίζεται το πρήξιμο στο πρόσωπο καθώς και οι μαύροι κύκλοι! Αποτελεί ένα μυστικό για λαμπερό, υγιές και σφιχτό δέρμα.

Εξίσου ωφέλιμο είναι το κρύο νερό και για τα μαλλιά. Εμποδίζει τους εξωτερικούς ρύπους να εισέλθουν διότι κλείνει τους πόρους. Επίσης, ενισχύει την κυκλοφορία του αίματος και βοηθάει στην καταπολέμηση της ξηροδερμίας και της λιπαρότητας. Δοκιμάστε να ξεβγαλθείτε με κρύο νερό και αμέσως θα δείτε πιο λαμπερά και υγιή τα μαλλιά σας!

4. Πρόκληση ευεξίας

Με το κρύο νερό, το σημείο του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την αύξηση της νοραδρεναλίνης, ερεθίζεται με αποτέλεσμα να προκαλείται ευεξία και η διάθεση να ανεβαίνει. Το νευρικό σύστημα ισορροπεί και το άγχος μειώνεται!

Προτιμήστε ένα κρύο ντους, ρίξτε κρύο νερό στο πρόσωπο και στα μαλλιά σας και θα αισθανθείτε αμέσως τις ευεργετικές του ιδιότητες!

Ακούστε το μόναδικό Αρχαίο Ελληνικό τραγούδι που έχει ερμηνευτεί στην σύγχρονη ιστορία!!!!

Ο επιτάφιος του Σείκιλου! Απλά Μαγικό! Τα λόγια περιττεύουν!

 

 

 

Η Αυτογνωσία κατά τον Πυθαγόρα

 
Πυθαγόρας ο πρώτος Διδάσκαλος της Αυτογνωσίας (580-500 π.Χ.)

Ο μύστης αυτός επέβαλε πρακτικά στους μαθητές του την άσκηση της αυτογνωσίας.

Κατά τον Ιάμβλιχο (του Γ’ μ.Χ. αιώνα), οι μαθητές του ήσαν:

 

Οι ακουστικοί (άκουγαν μόνο, δεν ρωτούσαν τίποτε, δεν έλεγαν τίποτε).

Οι μαθηματικοί (η φιλοσόφηση γινόταν με αριθμούς, ως σύμβολα ερμηνευόμενα).

Οι φυσικοί (ανώτερου βαθμού, εισάγονταν σε πληρέστερη γνώση της φύσης και των όντων) και

Η τέταρτη τάξη: αυτοί που κατείχαν την ανώτατη μύηση και γνώση.

Ασκούντο σε μυστηριακές αρετές, πρώτα της σιγής (να σιωπούν) και της εχεμύθειας (να κρατούν απόλυτα μυστικά απ’ τους άλλους ό,τι άκουγαν ή διδάσκονταν και μάθαιναν). Μ’ αυτά κατόρθωναν τη θεληματική χρήση του Νου, ηρεμία, αταραξία, αυτόβουλη κατεύθυνση της σκέψης, όπου η ηθική και η λογική απαιτούν και όχι όπου το συναίσθημα (η συγκίνηση) και η τυχαία παρόρμηση απ’ τους ερεθισμούς. Επιδίωκαν και την καταστολή των ορμών, των επιθυμιών, των ορέξεων και γενικά των παθών και όλων όσων αποτελούν εμπόδιο στην αυτογνωσία.

 

 

Επέβαλλε έπειτα ο Πυθαγόρας στους μαθητές του να εφαρμόζουν στη ζωή τους τις αρετές:

α) της ευσέβειας. «Θεόν τίμα, πρώτα και σέβου». β) της ευορκίας. «Σέβου όρκον» που θα πει συνέπεια και ακριβή τήρηση του όρκου που δόθηκε, αλλά και κάθε υπόσχεσης. γ) τιμή προς τους γονείς. «Τους γονείς τίμα». δ) της εγκράτειας. «Ειθίζεο, γαστρός μεν πρώτιστα και ύπνου, λαγνείας, θυμού…», δηλ. να συνηθίζεις να κυριαρχείς στις επιθυμίες πρώτα, πρώτα του φαγητού και του ποτού, του ύπνου, των αφροδισίων, της οργής (θυμού). Απόφευγε τις αισχρές πράξεις και με άλλους και μόνος. ε) της δικαιοσύνης. «Δικαιοσύνην ασκείν έργω τε λόγω τε». στ) να γνωρίζουν ότι πεπρωμένο είναι όλοι ανεξαιρέτως να πεθαίνουν. `Αρα να είναι πάντα έτοιμοι, αγνοί και ενάρετοι. «Γνώθι θανέειν, πέπρωται άπασι». ζ) της λιτότητας. «Υγείας της περί το σώμα χρη έχειν· αλλά μέτρον (το κανονικό ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο) ποτού, σίτου, γυμνασίων». `Αριστη συμβουλή και προτροπή. η) η ελευθερία, μεγάλο αγαθό· αρετή η διαφύλαξή της. «Μηδέ ανελεύθερον ίσθι· επί πάσι μέτρον άριστον». θ) δια της προσευχής κατάκτησε μεγάλες δυνάμεις. Αλλά αναλάμβανε με θάρρος το έργο αφού προσευχηθείς στο Θεό να σε βοηθήσει να τελειώσεις. «Αλλ’ έρχου επ’ έργον θεοίσιν επευξάμενος τελέσαι». ι) Δια της καθάρσεως του σώματος και της ψυχής σώζεται το Εγώ. ια) συνεχής επιδίωξη της φρόνησης. «Ηνίοχον γνώμιν στήσας καθύπερθεν αρίστην» δηλ. πάνω απ’ όλα ας έχεις άριστο κυβερνήτη το νου.

 

 

Το κορύφωμα όμως της πρακτικής εφαρμογής της αυτογνωσίας απ’ τους Πυθαγόρειους κατορθωνόταν με τον αυτοέλεγχο κάθε βράδυ πριν τον ύπνο με τα πολυθρύλητα τρία ερωτήματα: Οι περίφημοι αυτοί στίχοι των «χρυσών επών» (στίχ. 40-45) έχουν ως εξής:

«Μηδ’ ύπνον μαλακοίσιν επ’ όμμασι προσδέξασθαι. Πριν των ημερινών έργων λογίσασθαι έκαστον·΄Πη παρέβην; Τι δ’ έρεξα; Τι μη δέον ούκ ετελέσθη; Αρξάμενος δ’ από πρώτου επέξιθι και μετέπειτα. Δεινά μεν εκπρήξας επιπλήσσεο· χρηστά δε τέρπου. Ταύτα πόνει· ταύτ’ εκμελέτα· τούτων χρη εράν σε».

 

 

Δηλ. κατά πιστή και κατά λέξη μετάφρασή μας: μη δεχθείς ποτέ στα μάτια σου τον ύπνο πριν εξετάσεις προσεκτικά ένα ένα τα έργα της ημέρας εκείνης ρωτώντας τον εαυτό σου: σε ποια έσφαλα; Τι καλό έκανα; Τι έπρεπε να κάνω και το παρέλειψα;

Αφού αρχίσεις από το πρώτο έργο της ημέρας προχώρα μέχρι το τελευταίο. Έπειτα από τον έλεγχο να επιπλήττεις (καταδικάζεις) τον εαυτό σου για τις κακές πράξεις για δε τις καλές να ευχαριστιέσαι ολόψυχα. Μ’ αυτά ασχολήσου, αυτά μελέτα με προσοχή, αυτά είναι ανάγκη να αγαπήσεις με ζήλο. Τα σχόλια περιττεύουν.

 

 

Μόνο η περικοπή αυτή, απ’ τη διδασκαλία των Πυθαγορείων αν παρέμενε, θα ήταν ικανή να δείξει το υπέροχο ηθικό της ύψος. Για όσους την εφάρμοσαν ή μπορούν να την εφαρμόσουν, ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος προς την Αγιότητα.

 

 

Κι όμως πέρασαν 2500 χρόνια και τη θαυμάσια αυτή μέθοδο, της ανύψωσης του Εγώ σε μεγαλειώδη θέση, με τον αυτοέλεγχο και την καθημερινή αυτοκριτική, δεν επιχείρησαν να εφαρμόσουν οι παιδαγωγοί στην εκπαίδευση των νέων.

Δεν είναι παράδοξο. Η καθολίκευση της εκπαίδευσης μόλις απ’ τις αρχές του 19ου αιώνα άρχισε και στον 20ο επιβλήθηκε συστηματικότερα. Έπειτα κατά τους δυο αυτούς τελευταίους αιώνες οι επιστημονικές επιτυχίες των ερευνητών στις θετικές λεγόμενες επιστήμες θάμπωσαν τους συντάκτες των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πίστεψαν στην παντοδυναμία της ετερογνωσίας και για την αυτογνωσία δεν έμεινε θέση…

 

 

Να μια σημαντική και κεφαλαιώδης ατέλεια των εκπαιδευτικών μας προγραμμάτων όλων των βαθμίδων.

Είναι ακατανόητο όσο και απαράδεκτο να αφιερώνονται τόσοι κόποι και μόχθοι και δαπάνες και αγωνίες και να δοκιμάζονται πικρίες και απογοητεύσεις για την ετερογνωσία και για την αυτογνωσία, αυτό τούτο το «νοούν», το εκλεκτό και το μεγάλο και το θείο Εγώ, να μη διατίθενται ούτε λίγα λεπτά της ώρας κάθε μέρα.

 

 

Επιβάλλεται σήμερα, όταν ο άνθρωπος έχει τέτοιες καταπληκτικές επιτυχίες στην ετερογνωσία, να στραφεί και στην αυτογνωσία.

Τι ωφελεί αν οι επιστήμονες πέτυχαν να «ζυγίσουν» τα άστρα και να υπολογίζουν το βάρος τους ή να μετρούν τον αριθμό των πρωτονίων και των ηλεκτρονίων των ατόμων της ύλης και με τη διαταραχή της αναλογίας της σύνθεσής τους να αποδεσμεύουν την γιγάντια ενέργεια που εκλύουν, αν δεν αποκαλύψουν και δεν αξιοποιήσουν και την μέσα στο Εγώ, εξ’ ίσου αξιοθαύμαστη δυναμικότητα;

Κάθε πνευματική ή ηθική κατάκτηση συντελείται με τον ανθρώπινο νου. Το Εγώ νοεί, επινοεί, θαυματουργεί στις αποκαλύψεις των νόμων της φύσης.

Δεν θα αποκάλυπταν περισσότερα και ωφελιμότερα οι επιστήμονες ερευνητές, αν διέθεταν ισόρροπο χρόνο για τη μελέτη της φύσης του Εγώ του ανθρώπου και υπεδείκνυαν σε κάθε άνθρωπο την αυτοπροσπάθεια για αυτομελέτη και αυτοκαλλιέργεια των δυνατοτήτων του;

«Εις εαυτόν συνελού…» (στον εαυτό σου συγκεντρώσου) παραγγέλει ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρίλιος, «ένδον βλέπε» (μέσα σου βλέπε) «ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη εάν αεί σκάπτης».

Ώστε, η πηγή του αγαθού (αυτού δηλ. που σώζει και ωφελεί) αναβλύζει μέσα απ’ το Εγώ, αν όμως πάντοτε ανασκάπτεται (επίμονα προσπαθεί το ίδιο το Εγώ, δια του στοχασμού να αυτοαποκαλυφθεί) και αυτοκαλλιεργείται και αξιοποιεί τις ικανότητές του και αυτοδιερευνάται και καταστέλλει τις ορμές και τα πάθη του. Αν γίνεται συνεχώς αυτή η προσπάθεια, τότε και διαυγής σαν την πηγή του νερού, θα αναβλύζει από μέσα του και θα πλημμυρίζει το Είναι του από χαρά και ευτυχία.

Το κλειδί, λοιπόν, της θύρας δια της οποίας διερχόμενος ο άνθρωπος κατευθύνεται στην ευδαιμονία είναι η αυτογνωσία.

 

Με την αυτογνωσία φερόμαστε ταχύτερα και σταθερότερα στη γνώση και στη μάθηση, των οποίων την ακρότατη βαθμίδα κατέχει η απροσπέλαστη για τον άνθρωπο Σοφία. Φτάνουμε στη δυνατή γαλήνη και ηρεμία πνεύματος και ψυχής, προϋποθέσεων της ευτυχίας. Οδηγούμαστε με την ηθική διαβίωση, στην τελείωση και στην αγιότητα, τον μοναδικό αλλά και ύψιστο σκοπό της γήινης ύπαρξης του ανθρώπου.

 

Αποστόλου Π. Φωτοπούλου
Φιλολόγου – Γυμνασιάρχου
ΜΥΣΤΑΓΩΓΗΜΑΤΑ – ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ
(αποσπάσματα)

Ο πάνσοφος του αρχαίου κόσμου Αριστοτέλης

 

Ο έλληνας φιλόσοφος που εξήγησε στην εποχή του πρακτικά τα πάντα!

Μαθητής του άλλου ογκόλιθου του αρχαιοελληνικού πνεύματος, του Πλάτωνα, ο σταγειρίτης στοχαστής ήρθε στον κόσμο για να αλλάξει καθοριστικά τόσο τη σκέψη και τα γράμματα όσο και την επιστημονική μεθοδολογία.

Ο άνθρωπος που έκανε τη λογική πρόταγμα του φιλοσοφικού κόσμου και ασχολήθηκε -στο πλαίσιο της φυσικής φιλοσοφίας του- με τον περιβάλλοντα κόσμο και τα πλάσματά του δεν χρειάζεται φυσικά συστάσεις.

Πανεπιστήμων, φιλόσοφος, κορυφαίος εκπαιδευτικός και αναμφίβολα ο συστηματικότερος και μεθοδικότερος νους της αρχαιότητας, έμελλε να μεταλαμπαδεύσει το φωτεινό του πνεύμα στον μαθητή του Αλέξανδρο τον Μέγα, ενώ αργότερα θα ίδρυε τη δική του σχολή, το περίφημο αριστοτελικό Λύκειο της Αθήνας, όπου και θα περνούσε στην αθανασία τόσο από το διδασκαλικό του έργο όσο και -κυρίως- από την ασύλληπτη συνθετική ικανότητα της διάνοιάς του.

Το αριστοτελικό σύστημα, με την πρωτοφανή εξηγητική του ρώμη, επιβίωσε της εποχής του και μπόλιασε γόνιμα τη δυτική σκέψη στους αιώνες που θα ακολουθούσαν, διαπερνώντας ταυτόχρονα την επιστημονική σκέψη μέχρι και τα νεότερα τουλάχιστον χρόνια της επιστημονικής επανάστασης.

Αυτός ήταν ο Αριστοτέλης, η κορυφαία μορφή της αρχαίας ελληνικής σκέψης, σε επίπεδο επίδρασης τουλάχιστον...

Πρώτα χρόνια



Ο Αριστοτέλης γεννιέται περί το 384 π.Χ. στα Στάγειρα της Χαλκιδικής ως γιος του Νικόμαχου, του βασιλικού γιατρού του ηγεμόνα της Μακεδονίας Αμύντα Γ' (πατέρα του Φιλίππου). Για τη μητέρα του, Φαιστίδα, πολύ λίγα είναι γνωστά, πρέπει ωστόσο να ήταν αριστοκρατικής καταγωγής.

Ο Νικόμαχος πέθανε όταν ο Αριστοτέλης ήταν σε νεαρή ηλικία (πιθανότατα και η μητέρα του λίγο αργότερα) και την ανατροφή του μικρού αναλαμβάνει πλέον ο Πρόξενος ο Αταρνεύς, οικογενειακός φίλος και σύζυγος της μεγαλύτερης αδερφής του Αριστοτέλη, Αριμνήστης. Κοφτερό πνεύμα ήδη από τα μικράτα του, αναγκάζει τον Πρόξενο να τον στείλει στην Αθήνα σε ηλικία 17 ετών (367 π.Χ.) -το αδιαφιλονίκητο ακαδημαϊκό κέντρο του τότε γνωστού κόσμου- για ανώτερες σπουδές. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερη σχολή για το δαιμόνιο πνεύμα του εφήβου από την Ακαδημία του Πλάτωνα, το κορυφαίο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Αθήνας.



Ο Αριστοτέλης θα παραμείνει στο πλευρό του Πλάτωνα για δύο σχεδόν δεκαετίες, κατανοώντας πλήρως τη συλλογιστική του ξακουστού δασκάλου του και αναπτύσσοντας ιδιαίτερη ακαδημαϊκή σχέση μαζί του. Οι φιλοσοφικές διαμάχες των δύο αντρών ωστόσο σύντομα θα τους έφερναν σε σχετική ρήξη κι έτσι, όταν ο Πλάτωνας πέθανε το 347 π.Χ., ο Αριστοτέλης δεν θα έπαιρνε τη θέση του διευθυντή της Ακαδημίας, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε όμοιός του σε όλη την Αθήνα και ο Πλάτωνας τον εκτιμούσε όσο κανέναν.

Οι εργασιακές περιπέτειες του Αριστοτέλη θα τον φέρουν πλέον στη μικρασιατική πόλη Άσσο, όπου λειτουργούσε παράρτημα της πλατωνικής Ακαδημίας και ηγεμόνας της ήταν ο παλιός μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, Ερμίας. Ο Αριστοτέλης δίδαξε στη σχολή για τρία χρόνια (347-345 π.Χ.) και επηρέασε καθοριστικά τη διακυβέρνηση του τυράννου Ερμία, έχοντας έτσι δυνατότητα να εφαρμόσει στην πράξη κάποιες από τις φιλοσοφικές και κοινωνικές του απόψεις: το πείραμα πέτυχε και η τυραννία του Ερμία έγινε σαφώς δικαιότερη!

Όντας στην Άσσο, γνώρισε και παντρεύτηκε την ανιψιά του Ερμία, Πυθιάδα, η οποία του χάρισε μια κόρη. Το τραγικό τέλος του τυράννου όμως το 345 π.Χ. αναγκάζει τον Αριστοτέλη να εγκαταλείψει άρον-άρον την πόλη και να περάσει απέναντι, στη Λέσβο, όπου και θα παραμείνει στη Μυτιλήνη μέχρι το 342 π.Χ. γράφοντας και διδάσκοντας...

Δάσκαλος του Αλέξανδρου



Το 342 π.Χ. ο γνωστός πλέον δάσκαλος θα αποδεχτεί την πρόσκληση του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β' να επιστρέψει στη γενέτειρά του για να διδάξει τον 13χρονο γιο του ηγεμόνα, Αλέξανδρο. Ο Φίλιππος εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Αριστοτέλη και φρόντισε να τον ανταμείψει πλουσιοπάροχα για τις πολύτιμες υπηρεσίες του, την ώρα που ο δάσκαλος, χρησιμοποιώντας ως εκπαιδευτικό μοχλό τα ομηρικά έπη, εμφυσεί στον νεαρό μαθητή του το ελληνικό πνεύμα και την οικουμενικότητά του.



Ο Αριστοτέλης θα παραμείνει στο πλευρό του μαθητή που θα γινόταν κατόπιν γνωστός ως Μέγας Αλέξανδρος για περισσότερα από 6 χρόνια. Κι όταν το 335 π.Χ. ο Αλέξανδρος διαδέχθηκε τον πατέρα του στον θρόνο της Μακεδονίας και επέβαλλε τη μακεδονική ειρήνη στην ελληνική επικράτεια, ο Αριστοτέλης επέστρεψε στην πόλη όπου ανδρώθηκε ακαδημαϊκά για να ιδρύσει τη δική του σχολή...

Λύκειο και προσωπικές περιπέτειες



Στην Αθήνα βέβαια η πλατωνική Ακαδημία, με διευθυντή τον παλιό φίλο του Αριστοτέλη, Ξενοκράτη, συνέχιζε να αποτελεί τη βασική επιρροή της ελληνικής σκέψης. Με την άδεια λοιπόν του Αλέξανδρου και την απαραίτητη βασιλική χρηματοδότηση, ο Αριστοτέλης εγκαινιάζει τη δική του σχολή, το Λύκειο, βάζοντας στόχο να κλέψει τη δόξα του πλατωνικού ιδρύματος. Με μικρά διαλείμματα, ο σταγειρίτης φιλόσοφος θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στην αττική πρωτεύουσα, διδάσκοντας, ερευνώντας και γράφοντας.

Το μεγαλοπρεπές οίκημα που ανέγειρε με τις στοές, στις οποίες δίδασκε ο Αριστοτέλης τους μαθητές του περπατώντας και συζητώντας, θα έκανε τους μαθητές του να μείνουν γνωστοί ως «Περιπατητές» (και περιπατητική σχολή, περιπατητική φιλοσοφία, αντίστοιχα). Οι μαθητές της σχολής ανέλυαν θέματα που κυμαίνονταν από επιστήμη και μαθηματικά μέχρι φιλοσοφία και πολιτική, μιλώντας κυριολεκτικά για όσα μπορούσαν να ειπωθούν ανάμεσά τους, ενώ και η τέχνη αποτελούσε δημοφιλή τομέα διδασκαλίας.



Οι περγαμηνές που συνέτασσαν οι μαθητές με τα ευρήματα των φιλοσοφικών τους ερευνών σύντομα θα δημιουργούσαν μια τεράστια συλλογή παπύρων, κάνοντας το Λύκειο μια από τις πρώτες μεγάλες βιβλιοθήκες του πλανήτη και πρότυπο για την ανέγερση των περίφημων βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Επιπλέον, ο Αριστοτέλης συγκέντρωνε μανιωδώς χάρτες και επιστημονικά όργανα, κάνοντας έτσι τη σχολή του κέντρο επιστημονικής έρευνας, ένα σωστό πρώιμο εργαστήριο!

Στα δεκατρία χρόνια που θα παραμείνει ο Αριστοτέλης στην Αθήνα, ταυτόχρονα με τις χρονοβόρες διδακτικές του υποχρεώσεις, θα βρει χρόνο για να συγγράψει το μεγαλύτερο μέρος του κολοσσιαίου έργου του, κάνοντας τους πάντες να διερωτώνται πώς ήταν δυνατόν να προλαβαίνει και να διαπρέπει στα καθήκοντά του; Ο όγκος των πληροφοριών που συγκέντρωσε και η κριτική του ματιά στον φυσικό κόσμο, τη μεταφυσική, την πολιτική και τη φιλοσοφία συνεχίζουν να προκαλούν εντύπωση. Στο διάστημα αυτό δίδαξε την ωριμότερη φιλοσοφία του, επεξεργάστηκε τα μεγαλύτερα συγγράμματα του, δίνοντας τους οριστικότερη μορφή, και συμπλήρωσε τις επιστημονικές έρευνές του: ήταν αναμφίβολα η πιο γόνιμη περίοδος του φιλοσόφου.



Στην προσωπική του ζωή, ο Αριστοτέλης έχασε τη σύζυγό του Πυθιάδα τη χρονιά που εγκαινίασε το Λύκειό του. Λίγο αργότερα βέβαια θα ξαναπαντρευτεί, αυτή τη φορά την Ερπυλλίδα, που οι ιστορικοί θεωρούν ότι ήταν σκλάβα του-δώρο της μακεδονικής αυλής, την οποία ελευθέρωσε ο φιλόσοφος και παντρεύτηκε λίγο αργότερα. Όπως κι αν έχει η ιστορική αλήθεια, η Σταγειρίτισσα
θα του χάριζε έναν γιο, τον Νικόμαχο, στον οποίο θα αφιέρωνε ο στοχαστής ένα από τα μνημειώδη έργα του, τα «Ηθικά Νικομάχεια».

Όταν βέβαια ο πρώην μαθητής του Αριστοτέλη και κορυφαίος πλέον κατακτητής Αλέξανδρος ο Μέγας θα πέθαινε αναπάντεχα το 323 π.Χ., το αντι-μακεδονικό μένος των Αθηναίων θα έβρισκε αποδιοπομπαίο τράγο στο πρόσωπο του «μακεδονίζοντα» φιλοσόφου: ο Αριστοτέλης κατηγορείται για ασέβεια από το ιερατείο, δεν μένει ωστόσο στην Αθήνα για τη δίκη του, καθώς είχε διακρίνει τα πραγματικά κίνητρα πίσω από τις ανήκουστες κατηγορίες: τα αντι-μακεδονικά αισθήματα που θόλωναν την κρίση των συμπολιτών του.



Καταφεύγει λοιπόν στη Χαλκίδα με την οικογένειά του (είχε ήδη αποκτήσει και την κόρη του, Πυθιάδα), όπου έμελλε να αφήσει και την τελευταία του πνοή: τον Οκτώβριο του 322 π.Χ. θα κλείσει για πάντα τα μάτια ο άνθρωπος που εξήγησε ό,τι έπρεπε να εξηγηθεί, με πιθανότερη αιτία κάποιο στομαχικό νόσημα.

Η σορός του μεγάλου διανοητή θα μεταφερθεί στη γενέτειρά του, τα Στάγειρα της Μακεδονίας, όπου θα γνωρίσει αναρίθμητες τιμές, μέχρι και μήνας του έτους μετονομάστηκε σε «Αριστοτέλειος»! Όσο για την περίφημη σχολή του, συνέχισε να λειτουργεί και μετά τον χαμό του εμπνευστή της, αποτελώντας φάρο γνώσης και έρευνας μέχρι την οριστική παρακμή των ελληνιστικών χρόνων...

Φιλοσοφικό έργο



Το έργο του κορυφαίου στοχαστή έμελλε να γνωρίσει αντίστοιχες περιπέτειες με τον δημιουργό του: την ώρα που οι αλεξανδρινοί υπολόγιζαν την έκταση του έργου του σε 400 περίπου συγγράμματα (κατ' άλλους 200) και ο Διογένης ο Λαέρτιος εκτίμησε το σύνολο των στίχων του σε 440.000(!), το μεγαλύτερο μέρος τους έμελλε να χαθεί οριστικά. Κατά την προφορική παράδοση των σοφών της εποχής, που δεν έδειχναν ιδιαίτερο μέλημα να δημοσιεύσουν τα κείμενά τους, σώζονται μια σειρά από πρωτότυπα συγγράμματά του Αριστοτέλη, έπειτα από ασύλληπτες περιπέτειες που δεν είναι ωστόσο εδώ ο χώρος να περιγραφούν.

Γνωρίζουμε πάντως ότι οι πρώτες εκδόσεις του έργου του έλαβαν χώρα στη Ρώμη περί το 60 π.Χ., ενώ από το τιτάνιο πραγματικά έργο του σώζονται σήμερα μόνο 47 ολοκληρωμένα βιβλία και πλήθος αποσπασμάτων από άλλα, η γνησιότητα των οποίων όμως αμφισβητείται από την ιστορία των ιδεών.

Το συγγραφικό έργο του Αριστοτέλη χωρίζεται συνήθως σε 3 βασικές κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει έργα εκλαϊκευμένου χαρακτήρα που φέρεται να τα είχε δημοσιεύσει ο ίδιος. Η δεύτερη αφορά σε σημειώσεις και συλλογές υλικού που προορίζονταν για επιστημονικές πραγματείες και η τρίτη έχει να κάνει με τα καθαυτό επιστημονικό του έργο. Με μόνη εξαίρεση την «Αθηναίων Πολιτεία», ολόκληρο τα σώμα των σωζόμενων έργων του -αν είναι αυθεντικό- ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Η γνώση μας για τα υπόλοιπα συγγράμματα στηρίζεται σε αποσπάσματα που μνημονεύονται από αρχαίους συγγραφείς, καθώς και σε τρεις καταλόγους που έχουν περισωθεί από την αρχαιότητα.



Στις πραγματείες του για τη γνώση και τη νόηση (Λογικές Πραγματείες, κατά τη φιλολογική ανασυγκρότηση - Όργανον, κατά τον Αριστοτέλη), καινοτόμοι τομείς στη μεθοδικότητα και την αναλυτικότητα που τους προσέδωσε ο Αριστοτέλης, περιλαμβάνονται τα εμβληματικά «Αναλυτικά Πρότερα», «Αναλυτικά Ύστερα», αλλά και τα «Περί Ερμηνείας», «Κατηγορίες», «Τοπικοί και Σοφιστικοί Έλεγχοι» και «Περί Ειρήνης».

Η φυσική φιλοσοφία του σταγειρίτη πανεπιστήμονα (Φυσικές Πραγματείες) διερεύνησε θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα του φυσικού κόσμου, που αποτυπώθηκαν στα «Φυσικά» («Φυσική Ακρόαση»), «Περί Ουρανού», «Περί Γενέσεως και Φθοράς», «Μετεωρολογικά», ενώ το «Περί Κόσμου» θεωρείται σήμερα ψευδεπίγραφο.



Επόμενος σταθμός στην αριστοτελική συλλογιστική η ψυχή και οι εκφάνσεις της (Ψυχολογικές Πραγματείες - Ανθρωπολογία), όπως αυτή διερευνήθηκε εξονυχιστικά στα «Περί Ψυχής», «Περί Αισθήσεως και Αισθητών», «Περί Μνήμης και Αναμνήσεως», «Περί Ύπνου», «Περί Εγρηγόρσεως», «Περί της Μαντικής της εν τοις Ύπνοις», «Περί Μακροβιότητος και Βραχυβιότητος», «Περί Ζωής και Θανάτου» και «Περί Αναπνοής». Στο «Περί Πνεύματος» αμφισβητείται πλέον από τη φιλολογική έρευνα η πατρότητα του συγγραφέα.

Ο Αριστοτέλης ασχολήθηκε εξονυχιστικά και με τη βιολογία, με τις έρευνές του να απαθανατίζονται στα Βιολογικά (Βιολογικές Πραγματείες), αν και κάποια θεωρούνται νόθα έργα. Το μόνο που γνωρίζουμε από τον ίδιο τον φιλόσοφο και από τις αναφορές του είναι το ευχάριστο έργο με τον τίτλο «Περί Θαυμασίων Ακουσμάτων», του αποδίδονται ωστόσο με σχετικές επιφυλάξεις και τα «Περί Ζώων Ιστορίας», «Περί Ζώων Μορίων», «Περί Ζώων Πορείας», «Περί Ζώων Κινήσεως», «Περί Ζώων Γενέσεως», ενώ το «Περί Φυτών» θεωρείται πια ψευδεπίγραφο.



Στα Πολιτικά του, που είναι χωρίς καμιά αμφιβολία έργο του Αριστοτέλη, εντάσσονται τα 9 βιβλία των «Πολιτικών», η «Αθηναίων Πολιτεία» και τα δύο συγγράμματα των «Οικονομικών», αλλά και μια συλλογή από ιστορικά γεγονότα που με μορφή παραδειγμάτων επεξηγούν διάφορα οικονομικά σχήματα. Τα έργα του αυτά αποτελούν ακόμα και σήμερα άξονα αναφοράς στις πολιτικές επιστήμες.

Στη συλλογή των 12 συγγραμμάτων που εντάσσονται στον γενικό τίτλο «Μετά τα Φυσικά» (αυτό που αποκαλούμε σήμερα μεταφυσική), ο Αριστοτέλης εξετάζει τις πρώτες αρχές του κόσμου αλλά και τη φύση όλων των όντων (καθαρή οντολογία).

Και βέβαια μας κληροδότησε τη «Ρητορική» και την «Ποιητική» (με το δεύτερο μέρος της να έχει χαθεί οριστικά), ενώ στις Ηθικές Πραγματείες του περιλαμβάνονται τα μνημειώδη «Ηθικά Νικομάχεια» και «Ηθικά Ευδήμεια», κολοσσιαίες αναφορές στον φιλοσοφικό τομέα της ηθικής που καμιά σύγχρονη αναφορά δεν μπορεί να αγνοήσει!

Πράγματι μίλησε για τα πάντα και ανάγκασε έτσι κάθε κατοπινό φιλόσοφο να αντιπαρατεθεί πρώτα και αποφασιστικά με την αριστοτελική σκέψη πριν ξεδιπλώσει τις δικές του φιλοσοφικές έρευνες...

Κληρονομιά



Αν υπάρχει ένας φιλόσοφος που κυριάρχησε στη σκέψη του δυτικού κόσμου σε όλες τις περιόδους της μετέπειτα ιστορίας του, αυτός είναι αναμφίβολα ο Αριστοτέλης. Το σύστημά του που εξηγούσε τον φυσικό κόσμο συνέχισε να λειτουργεί στο περιθώριο του χριστιανικού Μεσαίωνα, καθώς οι πρακτικές ανάγκες καλούσαν σε μεθοδικές λύσεις, τις οποίες ο αρχαίος έλληνας σοφός παρείχε απλόχερα. Η δύναμη του αριστοτελικού σύμπαντος θα μπόλιαζε μάλιστα και την εκκλησιαστική σκέψη, μέσω της επίδρασης που άσκησε σε θεολόγους όπως ο Θωμάς ο Ακινάτης και ο Αλβέρτος ο Μέγας.



Ταυτόχρονα, ο Αριστοτέλης θεμελίωσε θεματολογικά και μεθοδολογικά πολλούς κλάδους του επιστητού, ενώ από την κριτική στάση που θα αντιμετώπιζαν το έργο του οι πρωτεργάτες της νεότερης φιλοσοφίας και φυσικής επιστήμης, όπως ο Γαλιλαίος, ο Καρτέσιος κ.λπ., καθώς αργότερα και ο Καντ, θα γεννιόταν πράγματι η σύγχρονη επιστήμη και η φιλοσοφική πειθαρχία..