Help Us Improve Our Site

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Στην Θράκη υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα shale gas στον κόσμο

 


Λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα τον Έβρο, στην Ανατολική Θράκη, η έγκυρη αμερικανική στατιστική υπηρεσία ενέργειας, ΕΙΑ, υποστηρίζει ότι έχει εντοπιστεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα shale gas στον κόσμο. 


Αλλά και στο ελληνικό τμήμα της Θράκης, το Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), που έκανε μια προκαταρκτική γεωλογική μελέτη, θεωρεί ότι υπάρχει συγγένεια με τα τουρκικά πετρώματα και ότι η πιθανότητα ύπαρξης σχιστολιθικού αερίου είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη.



Το θέμα είναι γνωστό στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, η οποία, αν και το παρακολουθεί στενά, θεωρεί ότι, επί του παρόντος, πρέπει να τηρηθούν χαμηλοί τόνοι. Παρά τη «ρεαλιστική» προσέγγιση, ωστόσο, του Γιάννη Μανιάτη –ο ίδιος ως υφυπουργός παρήγγειλε τη μελέτη του ΙΓΜΕ–, η εξαιρετικά πιθανή ύπαρξη κοιτασμάτων σχιστολιθικού αερίου στη Θράκη συνιστά μια από τις μεγαλύτερες ενεργειακές προκλήσεις που μπορεί να «ξαναγράψει» από την αρχή τις ενεργειακές και γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης.



Η πιθανή ύπαρξη σχιστολιθικού αερίου στη Θράκη έχει τεράστια οικονομική και γεωστρατηγική σημασία. Η εκμετάλλευση του shale gas στις ΗΠΑ έχει ήδη αλλάξει το τοπίο στην αμερικανική οικονομία για τις επόμενες δεκαετίες, ενώ η Ουάσινγκτον ενθαρρύνει καθοριστικά τις προσπάθειες και της Ευρώπης να εισαγάγει στο ενεργειακό της μείγμα το σχιστολιθικό αέριο και πετρέλαιο, προκειμένου να μειωθεί η εξάρτηση από τις ρωσικές εισαγωγές. 



Η Ρωσία δεν έχει κρύψει την ανησυχία της απέναντι στο ενδεχόμενο να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της στην ενεργειακή αγορά, που αποτελεί τον μεγαλύτερο και πιο προσοδοφόρο πελάτη της.


Με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, άλλωστε, η Ε.Ε. αποφάσισε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής του Μαΐου να βάλει στην επίσημη ενεργειακή της ατζέντα το shale gas, με το Συμβούλιο να αναθέτει στην Κομισιόν την εκπόνηση μελέτης σκοπιμότητας για τις οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την εκμετάλλευση του σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου στην Ε.Ε.

capital.gr

Ποιά ήταν η θρυλική...Ολυμπιάδα;

 



Η Ολυμπιάδα ως ιστορική προσωπικότητα έζησε στη σκιά δύο μεγάλων ιστορικών χαρακτήρων, του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου. Όμως, δεν υστερούσε καθόλου σε δύναμη προσωπικότητας και η συμμετοχή ή η παρέμβασή της συνετέλεσαν σημαντικά στη διαμόρφωση πολλών ιστορικών γεγονότων της εποχής της.



Ήταν η δευτερότοκη κόρη του Νεοπτόλεμου, βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, και γεννήθηκε το 373 π.Χ στην Πασσαρώνα, την πρωτεύουσα του βασιλείου.



Όταν ήταν έντεκα χρόνων, πέθανε ο πατέρας της και το θρόνο πήρε ο θείος της, Αρύββας, ο οποίος παντρεύτηκε τη μεγαλύτερη αδελφή της, Τρωάδα. Ο αδελφός της, Αλέξανδρος, ήταν τότε μόλις ενός έτους. Ήταν η εποχή που η Ήπειρος είχε απαλλαγεί από το πνεύμα της τοπικής περιχαράκωσης και βρίσκονταν σε αναγεννητική περίοδο σε όλους τους τομείς.



Η Ολυμπιάδα από τα παιδικά της χρόνια έτυχε ιδιαίτερης μόρφωσης πέρα από απλή μάθηση και γραφή. Νωρίς διακρίθηκε για το ανήσυχο και ανικανοποίητο πνεύμα της, τις μεταφυσικές της ανησυχίες και τη δίψα να μάθει περισσότερα για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. 



Έμαθε τα ιερατικά μυστικά στο Μαντείο της Δωδώνης, το οποίο και υπηρέτησε για χρόνια, ενώ ήταν μυημένη και στα Βακχικά Μυστήρια. Ήταν ιέρεια των Καβειρίων Μυστηρίων της Σαμοθράκης, όπου και γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Φίλιππο Β'.



Το όνομά της, σύμφωνα με τον ιστορικό W. Heckel, ήταν Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη όταν παντρεύτηκε, και αργότερα μετονομάστηκε Ολυμπιάδα και Στρατονίκη. Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 356 π.Χ.



Υπήρξε η νόμιμη γυναίκα του Φιλίππου και μοναδική βασίλισσα των Μακεδόνων. Έζησε μαζί του είκοσι χρόνια (375 π.Χ.-337 π.Χ.). Ο Φίλιππος, βέβαια, σύμφωνα με τα κρατούντα της εποχής, πήρε πολλές γυναίκες (Αυδάτα, Φιλίνα, Νικησίπολη, Μήδα, κ.α.) που δεν ήταν Μακεδόνισσες, εκτός της τελευταίας, της Κλεοπάτρας. Όταν μπήκε στη Μακεδονική αυλή, βρήκε από αυτές τη Φίλιννα με το γιο της, Αριδαίο, και τη θυγατέρα της Αυδάτας, Κυνάνη. 



Η Ολυμπιάδα ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος και από όλες γενικά τις Μακεδόνισσες αρχόντισσες. Εξασκούσε μια απαράμιλλη γοητεία με την ομορφιά της, τη μόρφωση και τη σοβαρότητά της. Θυσίαζε πολλά για την ακόρεστη φιλαρχία της, εκτός από τη ζωή ή τη φήμη του γιου της, Αλέξανδρου, που αγαπούσε παθολογικά.


 


Ο Πλούταρχος, ο οποίος έζησε πολλούς αιώνες αργότερα, τη χαρακτήριζε κακότροπη και ζηλιάρα. Επίσης, αναφέρει ότι εμφανιζόταν με εξημερωμένα φίδια. Αργότερα, λέγεται ότι η ίδια ομολόγησε στο σύζυγό της ότι ο Αλέξανδρος δεν ήταν γιος του, αλλά ότι τον είχε συλλάβει από ένα φίδι που εμφανίστηκε στον ύπνο της, το οποίο, σύμφωνα με το μύθο, ήταν ενσάρκωση του ίδιου του Δία κι ότι ο ίδιος ο Φίλιππος τη χώρισε και την έστειλε στην Ήπειρο κατηγορώντας τη για μοιχεία.
Ωστόσο, είχε πολλές αρετές, αρκετές από τις οποίες μετέδωσε στο γιο της, τον Αλέξανδρο. 


Στην πολυκύμαντη και ταραχώδη ζωή της συναντώνται μεγάλα προτερήματα και μεγάλα ελαττώματα.
Ως αφοσιωμένη μητέρα, είχε τάξει τη ζωή της σε ένα μόνο σκοπό και τον υπηρετούσε με πάθος: πώς θα εξασφάλιζε για το γιο της τη διαδοχή του θρόνου της Μακεδονίας μέσα στη δίνη των μηχανορραφιών και δολοπλοκιών στην αυλή της Πέλλας. Και αυτό το ανυποχώρητο πάθος της υπονοούσε ο Φίλιππος, όταν, απαντώντας στο γιο του Αλέξανδρο, που χαρακτήριζε τη μητέρα του ως τη γενναιότερη απ' όλες τις Νηρηίδες, του είπε γελώντας: «όχι μόνο γενναιότερη, αλλά και πολεμικότερη, γιατί δε σταματάει να με καυγαδίζει».



Οι σχέσεις των δύο συζύγων έως το 337 π.Χ., οπότε και η Μακεδόνισσα Κλεοπάτρα, ανεψιά του στρατηγού Άτταλου, ανυψώνεται ως ισότιμη και νόμιμη βασίλισσα, υπήρξαν κατά βάση αρμονικές, χωρίς να λείπουν κάποιες εκρήξεις. Ο Φίλιππος της εμπιστευόταν τη διακυβέρνηση του κράτους, όταν απουσίαζε στις συχνές και μακρόχρονες εκστρατείες του. Η Ολυμπιάδα είχε δημιουργήσει στην αυλή δικό της κύκλο ευνοουμένων, που τους προστάτευε ακόμα και από τη στράτευσή τους και την αποστολή στα διάφορα μέτωπα.



Ήταν προικισμένη με χαρίσματα μεγάλα, πράγματι ηγεμονικά. Μετά το θάνατο του αδελφού της, Αλέξανδρου, βασιλιά των Μολοσσών, εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και έγινε Αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου εγγονού της, Νεοπτόλεμου Γ'.



Στην Ήπειρο, ανέπτυξε πολιτική δράση ιστορικής σημασίας. Πλάτυνε το «κοινό των Μολοσσών» με την εισδοχή νέων Ηπειρωτικών φύλων και το μετονόμασε «Οι Σύμμαχοι των Απειρωτάν», ζωντανεύοντας έτσι το κλονισμένο γόητρο της δυναστείας των Αιακιδών, κυβέρνησε δε την Ήπειρο δεκατρία ολόκληρα χρόνια έως το 317 π.Χ..



Η απροσδόκητη και θλιβερή αγγελία του θανάτου του γιου της, το 323 π.Χ., τη συνέτριψε. Δε θέλησε ποτέ να δεχτεί πως ο Αλέξανδρος πέθανε από φυσιολογικό θάνατο και θρηνούσε ακόμα που μάθαινε ότι έμενε άταφος στη Βαβυλώνα επί δύο χρόνια, εξαιτίας των άγριων αγώνων διαδοχής των στρατηγών του. 



Η οργή της μεγάλωσε, όταν ο Μακεδονικός στρατός της Ασίας αναγόρευσε βασιλιά τον διανοητικά καθυστερημένο γιο του Φιλίππου – από τη Φίλιννα – ως Φίλιππο Αριδαίο, τον οποίο παντρεύτηκε η φιλόδοξη κόρη της Κυνάνης, Ανταία-Ευρυδίκη, για να εξυπηρετήσει τους φιλόδοξους σκοπούς της.


Η Μάχη της Μαντινείας (4 Ιουλίου 362 π.Χ.)

 


ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΘΗΒΑΪΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ
Μετά τη Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), η κυριαρχία της Θήβας στον Ελλαδικό χώρο ήταν αναμφισβήτητη. Αθήνα και Σπάρτη βρίσκονταν σε προφανή παρακμή.


Οι Θηβαίοι, με επικεφαλής του στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα, είχαν δημιουργήσει στην Πελοπόννησο το Κοινό των Αρκάδων, με φιλικές προς αυτούς πόλεις. Η Σπάρτη προσπάθησε να το διασπάσει, προσεταιριζόμενη κάποιες από αυτές τις πόλεις, προκειμένου να ανακτήσει τον βαρύνοντα ρόλο της στη Πελοπόννησο. 


Τα κατάφερε με τη Μαντίνεια, αλλά αυτή η εξέλιξη δυσαρέστησε τον Επαμεινώνδα, που πέρασε για τέταρτη φορά τον Ισθμό για να βάλει τάξη στην ηγεμονία της Θήβας.



Επιτέθηκε με τον στρατό του αιφνιδιαστικά στη Σπάρτη, αλλά ο Αγησίλαος Β' απέκρουσε την επίθεση με επιτυχία (Ιούνιος 362 π.Χ). Ο Επαμεινώνδας υποχώρησε στο Αρκαδικό οροπέδιο κοντά στη Μαντίνεια (13 χλμ. βόρεια της Τρίπολης), όπου στρατοπέδευσε για να αναμετρηθεί με τους αντιπάλους του. Η κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του ελλαδικού χώρου δόθηκε στις 4 Ιουλίου του 362 π.Χ. (κατ' άλλους στις 27 Ιουνίου).



Το πεδίο της μάχης τοποθετείται στο πιo στενό τμήμα του οροπεδίου της Τρίπολης, 6.5 χιλιόμετρα νότια της Μαντινείας ανάμεσα στα βουνά Μύτικας, πρόβολο του Μαινάλου Όρους και Καπνίστρα, αντέρεισμα του Παρθενίου Όρους.



Από τη μία πλευρά παρατάχθηκαν οι Σπαρτιάτες με τους συμμάχους τους (Αθηναίους, Ηλείους, Αχαιούς, Φλειασίους και Μαντινείς), υπό τον Αγησίλαο Β'. Οι δυνάμεις τους ανέρχονταν σε 20.000 πεζούς και 2.000 ιππείς. Από την άλλη πλευρά, οι Θηβαίοι με τους συμμάχους τους (Ευβοείς, Λοκρούς, Μαλιείς, Αινιάνες, Θεσσαλούς, Αρκάδες, Αργείους και Μεσσηνίους), παρέταξαν ένα στρατό αποτελούμενο από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς.



Χρησιμοποιώντας μια βελτιωμένη εκδοχή της λοξής φάλαγγας (διαγώνια παράταξη των οπλιτών με ενίσχυση εις βάθος του ενός άκρου), που είχε πρωτοπαρουσιάσει στα Λεύκτρα ο Επαμεινώνδας, επιτέθηκε στους αντιπάλους και κατόρθωσε να τους απωθήσει, αποκτώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στη μάχη. Κι ενώ η νίκη φαινόταν να κλείνει προς την πλευρά των Θηβαίων, ο Επαμεινώνδας, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, πληγώθηκε και άφησε την τελευταία του πνοή επί του πεδίου της μάχης.



Ο θάνατος του αρχηγού τους προκάλεσε σύγχυση στους Θηβαίους, με αποτέλεσμα η μάχη να λήξει χωρίς νικητή. Τυπικά, νικητές ήταν οι Θηβαίοι, επειδή πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν αίτηση ανακωχής για την ταφή των νεκρών, έπειτα από πολλούς δισταγμούς. Σύμφωνα με τις ελληνικές αντιλήψεις, αίτηση ανακωχής σήμαινε και αναγνώριση ήττας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο Αθηναίος ιππέας Γρύλλος, γιος του σπουδαίου ιστορικού Ξενοφώντα, ο οποίος εισφέρει πολλές πληροφορίες για τη μάχη, στο έργο του Ελληνικά.



Η Μάχη της Μαντινείας με την τροπή που πήρε σήμανε το τέλος της Θηβαϊκής Ηγεμονίας. Κατέδειξε, ακόμη, ότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις του Ελλαδικού χώρου είχαν παρακμάσει οριστικά, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Μακεδόνων του Φιλίππου Β'.


Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Αρχαία Ελληνικά ονόματα ανδρών και γυναικών

 




Τα κυριότερα από τα αρχαία Ελληνικά ονόματα ανδρών και γυναικών.



Α
ΑΒΔΗΡΟΣ - ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ - ΑΓΑΠΗΝΩΡ - ΑΓΑΥΗ - ΑΓΕΥΣ - ΑΓΗΝΩΡ - ΑΓΟΡΑΚΡΙΤΟΣ - ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ - ΑΓΙΣ - ΑΓΛΑΊΑ - ΑΓΝΟΔΙΚΗ - ΑΓΝΩ - ΑΓΝΩΝ - ΑΔΜΗΤΟΣ - ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ - ΑΔΩΝΙΣ - ΑΕΘΛΙΟΣ - ΑΕΛΛΩ - ΑΕΡΟΠΗ -ΑΕΡΟΠΟΣ - ΑΕΤΙΩΝ - ΑΘΗΝΑ - ΑΘΗΝΙΩΝ - ΑΙΑΣ - ΑΙΓΙΝΑ - ΑΘΗΝΑΪΣ - ΑΙΓΕΥΣ - ΑΙΓΙΣΘΟΣ - ΑΙΓΛΗ - ΑΙΓΥΠΤΟΣ - ΑΙΘΡΑ - ΑΙΑΚΟΣ - ΑΙΘΗΡ - ΑΙΛΙΑΝΟΣ - ΑΙΜΩΝ - ΑΙΟΛΟΣ - ΑΙΣΧΥΛΟΣ -ΑΙΣΩΠΟΣ - ΑΙΩΡΑ - ΑΚΑΔΗΜΟΣ - ΑΚΤΑΙΗ - ΑΚΤΑΙΟΣ -ΑΚΤΩΡ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ - ΑΛΘΑΙΑ - ΑΛΚΑΙΟΣ - ΑΛΚΑΜΕΝΗΣ - ΑΛΚΗΣΤΗ - ΑΛΚΕΙΔΗΣ - ΑΛΚΕΤΑΣ - ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ - ΑΛΚΙΝΟΟΣ - ΑΛΚΜΕΝΗΣ - ΑΛΚΜΗΝΗ - ΑΛΚΥΟΝΗ - ΑΜΥΝΤΑΣ - ΑΜΦΙΘΟΗ - ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ - ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ - ΑΜΦΙΤΡΥΩΝ - ΑΝΑΚΡΕΩΝ - ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ - ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ - ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ - ΑΝΔΡΟΝΙΔΗΣ - ΑΝΤΕΙΑ - ΑΝΤΑΙΟΣ - ΑΝΤΙΓΟΝΗ - ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ - ΑΝΤΙΜΑΧΗ - ΑΝΤΙΜΑΧΟΣ - ΑΝΤΙΝΟΟΣ - ΑΝΤΙΟΠΗ - ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ - ΑΝΤΙΦΩΝ - ΑΠΕΛΛΗΣ - ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ - ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟΣ - ΑΡΓΟΣ - ΑΡΕΤΗ - ΑΡΙΑΔΝΗ - ΑΡΕΙΑΝΟΣ - ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ - ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ -ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ - ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΩΝ - ΑΡΙΣΤΕΑΣ - ΑΡΙΣΤΟΔΙΚΟΣ - ΑΡΙΣΤΟΜΑΧΟΣ - ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ- ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ - ΑΡΙΩΝ - ΑΡΚΑΣ - ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ - ΑΡΜΟΔΙΟΣ - ΑΡΜΟΝΙΑ - ΑΡΠΙΝΑ - ΑΡΤΕΜΙΣ - ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ - ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ - ΑΣΠΑΣΙΑ - ΑΣΩΠΟΣ - ΑΤΤΑΛΟΣ - ΑΤΘΙΣ - ΑΤΡΕΥΣ - ΑΥΓΗ - ΑΥΞΩ - ΑΥΡΑ - ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΣ - ΑΧΙΛΛΕΥΣ ...



Β
ΒΑΥΒΩ - ΒΑΦΗΣ - ΒΑΦΥΚΛΗΣ - ΒΑΚΙΣ - ΒΑΚΧΟΣ - ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ- ΒΕΛΛΕΡΕΦΟΝΤΗΣ - ΒΕΡΕΝΙΚΗ - ΒΙΑΣ - ΒΟΙΩΤΟΣ - ΒΙΩΝ - ΒΟΙΩ - ΒΟΡΕΑΣ - ΒΟΤΡΥΣ - ΒΡΑΣΙΔΑΣ - ΒΡΙΣΗΙΣ - ΒΡΟΝΤΗΣ - ΒΡΟΝΤΙΝΟΣ - ΒΡΟΤΕΑΣ - ΒΡΥΑΣ - ΒΡΥΜΗ - ΒΡΥΣΩΝ - ΒΥΖΑΣ - ΒΩΡΟΣ ... ...



Γ
ΓΑΙΑ - ΓΑΛΑΤΕΙΑ - ΓΑΛΗΝΗ - ΓΑΛΗΝΟΣ - ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ - ΓΑΥΑΝΗΣ - ΓΕΙΤΩΝ - ΓΕΛΩΣ - ΓΕΜΙΝΟΣ - ΓΗ - ΓΗΡΥΟΝΗΣ - ΓΛΑΥΚΗ - ΓΛΑΥΚΙΑΣ - ΓΛΑΥΚΙΔΗΣ - ΓΛΑΥΚΟΣ - ΓΛΥΚΩΝ - ΓΝΗΣΙΠΠΟΣ - ΓΟΡΓΙΑΣ - ΓΟΡΓΟΣ - ΓΟΡΓΩ - ΓΡΑΙΚΟΣ - ΓΡΥΛΟΣ - ΓΡΥΝΕΙΟΣ - ΓΥΓΗΣ - ΓΥΗΣ - ΓΥΠΑΙΕΥΣ - ΓΥΛΙΠΠΟΣ ...



Δ
ΔΑΕΙΡΑ - ΔΑΙΔΑΛΟΣ - ΔΑΜΑΣΙΑΣ - ΔΑΜΑΣ - ΔΑΜΑΣΚΙΟΣ - ΔΑΜΑΣΤΗΣ - ΔΑΜΙΣ - ΔΑΜΟΚΛΗΣ - ΔΑΜΟΦΩΝ - ΔΑΜΩΝ - ΔΑΜΟΦΙΛΗ - ΔΑΝΑΗ - ΔΑΝΑΟΣ - ΔΑΡΔΑΝΟΣ - ΔΑΦΝΗ - ΔΑΦΝΗΣ - ΔΕΙΝΟΚΡΑΤΗΣ - ΔΕΙΝΟΣΤΡΑΤΟΣ - ΔΕΙΝΩ - ΔΕΙΝΩΝ - ΔΕΛΦΙΩΝ - ΔΕΞΙΠΠΟΣ - ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ - ΔΗΛΙΟΣ - ΔΗΜΑΡΑΤΟΣ - ΔΗΜΗΤΡΑ - ΔΗΜΟΔΟΚΟΣ - ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ - ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ -ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ - ΔΗΜΟΦΙΛΗ - ΔΗΜΟΦΩΝ - ΔΗΜΟΧΑΡΗΣ - ΔΙΑΓΟΡΑΣ - ΔΙΗΑΝΕΙΡΑ - ΔΙΗΔΑΜΕΙΑ - ΔΙΚΑΙΑΡΧΟΣ - ΔΙΚΤΥΣ - ΔΙΝΩΝ - ΔΙΟΓΕΝΗΣ - ΔΙΟΔΩΡΟΣ - ΔΙΟΚΛΗΣ - ΔΙΟΜΙΔΗΣ - ΔΙΟΝΥΣΟΣ - ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ - ΔΙΟΤΙΜΑ - ΔΙΟΦΑΝΗ - ΔΙΟΦΑΝΤΗ - ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ - ΔΙΟΧΑΝΤΗ - ΔΙΦΙΛΗ - ΔΙΦΙΛΟΣ - ΔΙΩΝΗ - ΔΙΩΝ - ΔΙΩΞΙΠΠΗ - ΔΟΥΡΙΣ - ΔΡΥΑ - ΔΡΥΚΑΛΟΣ - ΔΡΥΟΠΗ - ΔΥΜΑΣ - ΔΥΝΑΜΕΝΗ -ΔΩΡΟΣ - ΔΩΤΩ ...



Ε
ΕΙΡΗΝΗ - ΕΚΑΒΗ - ΕΚΑΛΗ - ΕΚΑΤΑΙΟΣ - ΕΚΑΤΗ - ΕΚΤΩΡ - ΕΛΑΤΟΣ - ΕΛΕΝΗ - ΕΛΕΝΟΣ - ΕΛΙΚΗ - ΕΛΛΑΝΙΚΟΣ - ΕΛΛΗ - ΕΛΛΗΝ - ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ - ΕΝΑΡΕΤΗ - ΕΝΙΠΠΕΥΣ - ΕΝΥΩ - ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ - ΕΠΑΦΟΣ - ΕΠΙΓΕΝΗΣ - ΕΠΙΔΙΚΟΣ - ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ - ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ - ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ - ΕΠΙΖΗΛΟΣ - ΕΡΑΣΤΟΣ - ΕΡΑΤΩ - ΕΡΑΤΟΣΘΕΝΗΣ - ΕΡΓΙΝΟΣ - ΕΡΓΟΤΙΜΟΣ - ΕΡΕΧΘΕΥΣ - ΕΡΙΦΥΛΗ - ΕΡΜΑΙΟΣ -ΕΡΜΕΙΑΣ - ΕΡΥΜΑΝΘΟΣ - ΕΡΜΗΣ - ΕΡΜΙΟΝΗ - ΕΡΜΟΔΩΡΟΣ - ΕΡΣΗ - ΕΡΥΞΙΑΣ - ΕΡΥΞΙΜΑΧΟΣ - ΕΡΩΣ - ΕΤΕΟΚΛΗΣ - ΕΤΟΙΜΟΚΛΗΣ - ΕΥΑΓΟΡΑΣ - ΕΥΑΛΙΟΣ - ΕΥΑΝΘΗΣ - ΕΥΓΕΩΝ - ΕΥΔΗΜΟΣ - ΕΥΔΟΞΙΑ - ΕΥΔΟΞΟΣ - ΕΥΔΩΡΑ - ΕΥΝΙΚΗ - ΕΥΝΟΜΟΣ - ΕΥΗΝΟΣ - ΕΣΤΙΑ - ΕΥΘΑΛΕΙΟΣ - ΕΥΘΥΔΗΜΟΣ - ΕΥΘΥΚΛΗΣ - ΕΥΘΥΜΙΔΗΣ - ΕΥΘΥΝΟΥΣ - ΕΥΚΛΕΑΣ - ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ - ΕΥΚΡΑΤΙΔΗΣ - ΕΥΜΑΙΟΣ - ΕΥΜΑΧΟΣ - ΕΥΜΕΝΗΣ - ΕΥΜΗΛΟΣ - ΕΥΜΟΛΠΗ - ΕΥΜΟΛΠΟΣ - ΕΥΝΙΚΗ - ΕΥΝΟΜΟΣ - ΕΥΠΑΛΙΝΟΣ - ΕΥΠΕΙΘΗΣ - ΕΥΠΟΛΕΜΟΣ - ΕΥΠΟΛΙΣ - ΕΥΡΥΔΙΚΗ - ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - ΕΥΡΙΑΔΗΣ - ΕΥΡΥΑΛΗ - ΕΥΡΥΑΛΟΣ - ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ- ΕΥΡΥΔΑΜΑΣ - ΕΥΡΥΚΛΕΙΑ- ΕΥΡΥΛΟΧΟΣ - ΕΥΡΥΝΟΜΗ - ΕΥΡΥΣΘΕΥΣ - ΕΥΡΩΠΗ - ΕΥΤΕΡΠΗ - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ - ΕΥΧΑΡΗΣ - ΕΥΦΟΡΙΩΝ - ΕΦΙΠΠΟΣ - ΕΦΡΟΝΙΟΣ - ΕΧΕΚΡΑΤΗΣ - ΕΧΙΔΝΑ ...



Ζ
ΖΑΓΡΕΥΣ - ΖΑΛΕΥΚΟΣ - ΖΕΦΥΡΟΣ - ΖΕΥΞΙΔΑΜΟΣ - ΖΕΥΞΙΠΠΟΣ - ΖΗΘΟΣ - ΖΗΛΟΣ - ΖΗΝΙΣ - ΖΗΝΟΒΙΟΣ - ΖΗΝΟΔΟΤΟΣ - ΖΗΝΟΔΩΡΟΣ - ΖΗΝΩΝ - ΖΗΤΗΣ - ΖΩΙΛΟΣ - ΖΩΝΑΙΟΣ - ΖΩΟΓΟΝΟΣ - ΖΩΤΙΑΤΗΣ - ΖΩΣΙΜΟΣ ...



H
ΗΒΗ - ΗΓΕΛΟΧΟΣ - ΗΓΗΜΩΝ - ΗΓΗΣΑΝΔΡΟΣ - ΗΓΗΣΙΑΝΑΞ - ΗΓΗΣΙΑΣ - ΗΓΗΣΙΠΠΟΣ - ΗΓΗΤΩΡ - ΗΓΙΑΣ - ΗΕΤΙΩΝ -ΗΛΕΚΤΡΑ - ΗΛΕΚΤΡΙΩΝ - ΗΛΙΟΔΩΡΟΣ - ΗΛΙΟΣ - ΗΝΙΟΧΟΣ - ΗΠΙΟΝΗ - ΗΡΑ - ΗΡΑΚΛΕΙΔΗΣ - ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ - ΗΡΑΚΛΗΣ - ΗΡΕΑΣ - ΗΡΙΓΟΝΗ - ΗΡΙΛΛΟΣ - ΗΡΙΝΝΑ - ΗΡΟΔΟΤΟΣ - ΗΡΟΔΩΡΟΣ - ΗΡΟΦΙΛΗ - ΗΡΟΦΙΛΟΣ - ΗΡΩ - ΗΡΩΝ - ΗΣΙΟΔΟΣ - ΗΣΙΟΝΗ - ΗΦΑΙΣΤΙΩΝ - ΗΦΑΙΣΤΟΣ - ΗΧΩ - ΗΩ...



Θ
ΘΑΛΕΙΑ - ΘΑΛΗΣ - ΘΑΛΗΤΑΣ - ΘΑΛΛΩ - ΘΑΜΥΡΙΣ - ΘΑΡΥΠΟΣ - ΘΕΑΓΕΝΗΣ - ΘΕΑΝΩ - ΘΕΛΞΙΩΠΗ - ΘΕΜΙΣ - ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ - ΘΕΟΔΗΓΙΟΣ - ΘΕΟΚΛΗΣ - ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ - ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ - ΘΕΟΞΕΝΙΟΣ - ΘΕΟΔΩΡΟΣ - ΘΕΡΣΙΠΠΟΣ - ΘΕΡΣΙΤΗΣ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΘΕΣΠΙΣ - ΘΕΣΙΟΣ - ΘΕΤΙΣ - ΘΕΥΔΙΟΣ - ΘΕΩΝ - ΘΗΒΑΪΣ - ΘΗΡΙΑΜΕΝΗΣ - ΘΗΣΕΥΣ - ΘΟΗ - ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ - ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ - ΘΡΑΣΥΛΛΟΣ - ΘΡΑΣΥΜΑΧΟΣ - ΘΥΕΣΤΗΣ - ΘΥΙΑ - ΘΥΜΟΧΑΡΗΣ - ΘΥΡΣΗ - ΘΥΩΝΗ ...



Ι
ΙΑΚΧΟΣ - ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ - ΙΑΜΟΣ - ΙΑΠΕΤΟΣ - ΙΑΣΩ - ΙΑΣΩΝ - ΙΑΣΙΩΝ - ΙΒΥΚΟΣ - ΙΔΑΙΑ ΙΔΑΙΟΣ - ΙΔΟΜΕΝΕΥΣ - ΙΕΡΑΞ - ΙΕΡΟΚΛΗΣ - ΙΘΑΚΟΣ - ΙΘΥΚΛΗΣ - ΙΚΑΡΙΟΣ - ΙΚΕΤΑΣ - ΙΚΤΙΝΟΣ- ΙΛΙΟΝΗ -ΙΛΛΟΣ - ΙΛΛΥΡΙΟΣ - ΙΜΒΡΙΟΣ - ΙΝΑΧΟΣ - ΙΝΩ - ΙΞΙΟΝΗ - ΙΞΙΩΝ - ΙΟΒΑΤΗΣ - ΙΟΚΑΣΤΗ - ΙΟΛΛΑΣ - ΙΟΛΗ - ΙΟΝΗ - ΙΠΠΑΡΧΟΣ - ΙΠΠΗ - ΙΠΠΙΑΣ - ΙΠΠΟΔΑΜΕΙΑ - ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ - ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ - ΙΠΠΩΝ - ΙΠΠΟΣΘΕΝΗΣ - ΙΡΙΣ - ΙΣΑΙΟΣ - ΙΣΑΝΔΡΟΣ - ΙΣΘΜΙΟΝΙΚΗΣ - ΙΣΙΔΩΡΟΣ - ΙΣΜΥΝΗ - ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ - ΙΣΤΡΟΣ - ΙΤΗ - ΙΤΥΣ - ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ - ΙΦΙΚΡΑΤΕΙΑ - ΙΦΙΚΡΑΤΗΣ - ΙΦΙΤΟΣ - ΙΩΛΚΙΟΣ - ΙΩ - ΙΩΝ ...



Κ
ΚΑΔΜΟΣ - ΚΑΛΑΜΙΣ - ΚΑΛΑΣ -ΚΑΛΛΙΑΣ - ΚΑΛΛΙΔΙΚΗ - ΚΑΛΛΙΚΛΗΣ - ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ - ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ - ΚΑΛΛΙΝΟΣ - ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ - ΚΑΛΛΙΜΕΔΩΝ - ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ - ΚΑΛΛΙΟΠΗ - ΚΑΛΛΙΠΠΟΣ - ΚΑΛΛΙΣΘΕΝΗΣ - ΚΑΛΛΙΡΟΗ - ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ - ΚΑΛΛΙΣΤΩ - ΚΑΛΥΨΩ - ΚΑΡΑΝΟΣ - ΚΑΡΝΕΑΔΗΣ - ΚΑΡΠΟΣ - ΚΑΡΠΩ - ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ - ΚΑΣΣΑΝΔΡΟΣ - ΚΑΣΤΩΡ - ΚΕΚΡΩΨ - ΚΕΛΕΟΣ - ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ -ΚΗΦΕΥΣ - ΚΗΦΙΣΟΔΩΡΟΣ - ΚΙΜΩΝ - ΚΙΝΗΣΙΑΣ - ΚΙΝΥΡΑ - ΚΙΝΥΡΙΣ - ΚΙΡΚΗ - ΚΙΣΙΟΣ - ΚΛΕΑΡΧΟΣ - ΚΛΕΙΝΙΟΣ - ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ - ΚΛΕΙΤΟΣ - ΚΛΕΙΩ - ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ - ΚΛΕΟΔΑΙΟΣ - ΚΛΕΟΔΑΜΟΣ - ΚΛΕΟΔΑΜΟΣ - ΚΛΕΟΜΗΔΗΣ - ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ - ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ - ΚΛΕΩΝ - ΚΛΙΤΙΑΣ - ΚΛΥΜΕΝΗ - ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ - ΚΛΥΤΙΔΗΣ - ΚΛΥΤΟΣ - ΚΛΩΘΩ - ΚΝΗΜΟΣ - ΚΟΔΡΟΣ - ΚΟΙΝΟΣ - ΚΟΝΩΝ - ΚΟΡΕΝΝΑ - ΚΟΡΙΝΝΑ - ΚΟΡΙΝΝΟΣ - ΚΟΡΥΔΩΝ - ΚΟΥΡΟΣ - ΚΡΑΝΑΟΣ - ΚΡΑΤΗΣ - ΚΡΑΤΙΝΟΣ - ΚΡΑΤΥΛΟΣ - ΚΡΕΩΝ - ΚΡΙΤΙΑΣ - ΚΡΙΤΟΔΗΜΟΣ - ΚΡΙΤΟΛΑΟΣ - ΚΡΙΤΩΝ - ΚΡΟΝΟΣ - ΚΤΗΣΙΑΣ - ΚΤΗΣΙΒΙΟΣ - ΚΥΒΕΛΗ - ΚΥΔΙΑΣ - ΚΥΔΩΝ - ΚΥΜΟΘΟΗ - ΚΥΝΘΙΑ - ΚΥΨΕΛΟΣ ...



Λ
ΛΑΕΡΤΗΣ - ΛΑΪΟΣ - ΛΑΚΥΔΗΣ - ΛΑΚΩΝ - ΛΑΜΑΧΟΣ - ΛΑΜΠΕΤΙΑ - ΛΑΜΠΡΟΚΛΗΣ - ΛΑΜΠΡΟΣ -ΛΑΜΠΩΝ - ΛΑΟΔΑΜΑΣ - ΛΑΟΔΑΜΕΙΑ - ΛΑΟΔΙΚΗ - ΛΑΟΘΟΗ - ΛΑΟΦΙΛΟΣ - ΛΑΣΟΣ - ΛΑΧΑΡΗΣ - ΛΑΧΕΣΙΣ - ΛΑΧΗΣ - ΛΕΑΝΔΡΟΣ - ΛΕΟΝΤΕΥΣ - ΛΕΠΤΙΝΗΣ - ΛΕΥΚΑΤΗ - ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ - ΛΕΥΚΟΘΕΗ - ΛΕΥΚΩΝ - ΛΕΩΔΑΜΑΣ - ΛΕΩΚΡΑΤΗΣ - ΛΕΩΝ - ΛΕΩΝΙΔΑΣ - ΛΕΩΣΘΕΝΗΣ - ΛΕΩΧΑΡΗΣ - ΛΗΔΑ - ΛΗΤΩ - ΛΙΒΥΗ - ΛΙΝΟΣ - ΛΥΚΑΟΝΑΣ - ΛΥΚΑΙΟΣ - ΛΥΚΕΑΣ - ΛΥΚΙΟΣ - ΛΥΚΙΣ - ΛΥΚΟΜΗΔΗΣ - ΛΥΚΟΣ - ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ - ΛΥΚΟΦΡΩΝ - ΛΥΚΩΝ - ΛΥΣΙΑΣ - ΛΥΣΙΜΑΧΗ - ΛΥΣΙΜΑΧΟΣ - ΛΥΣΙΠΠΟΣ - ΛΥΣΙΣ - ΛΥΣΙΚΡΑΤΗ - ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ...



Μ
ΜΑΓΝΗΣ - ΜΑΙΑΣ - ΜΑΚΑΡ - ΜΑΚΕΔΩΝ - ΜΑΝΤΙΑΣ - ΜΑΝΤΙΟΣ -ΜΑΝΤΩ - ΜΑΡΣΥΑΣ - ΜΕΓΑΚΛΗΣ - ΜΕΓΑΛΟΣΤΡΑΤΗ - ΜΕΓΑΡΗ - ΜΕΓΑΣ - ΜΕΓΑΣΘΕΝΗΣ - ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ - ΜΕΛΑΜΠΟΥΣ - ΜΕΛΑΝΘΙΟΣ - ΜΕΛΑΝΘΩ - ΜΕΛΑΝΙΠΠΙΔΗΣ - ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ - ΜΕΛΗΣΙΑΣ - ΜΕΛΙΚΕΡΤΗ - ΜΕΛΙΣΣΟΣ - ΜΕΛΙΤΗ - ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ - ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ - ΜΕΝΕΔΗΜΟΣ - ΜΕΝΕΚΑΛΟΣ - ΜΕΝΕΚΛΗΣ - ΜΕΝΕΚΡΑΤΗΣ - ΜΕΝΕΛΑΟΣ - ΜΕΝΙΠΠΟΣ - ΜΕΝΤΩΡ - ΜΕΝΩΝ - ΜΕΡΟΠΗ - ΜΕΣΙΝΙΔΗΣ - ΜΕΤΩΝ - ΜΗΔΕΙΑ - ΜΗΔΕΟΣ - ΜΗΡΙΟΝΗ - ΜΗΤΙΣ - ΜΗΤΡΟΔΩΡΟΣ - ΜΗΤΡΟΚΛΗΣ - ΜΗΤΩΝ - ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ - ΜΙΚΩΝ - ΜΙΛΩΝ - ΜΙΜΝΕΡΜΟΣ - ΜΙΝΩΣ - ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ - ΜΝΗΣΙΚΛΗΣ - ΜΟΡΦΕΑΣ - ΜΟΣΧΙΝΑ - ΜΟΥΣΑΙΟΣ - ΜΥΚΗΝΗ - ΜΥΛΛΙΑΣ - ΜΥΝΗΣ - ΜΥΡΙΝΗ - ΜΥΡΜΗΞ - ΜΥΡΤΙΛΟΣ -ΜΥΡΤΙΣ - ΜΥΡΩΝ - ΜΥΡΩΝΙΔΗΣ ...



Ν
ΝΑΪΡΧΟΣ -ΝΑΡΚΙΣΟΣ - ΝΑΥΚΛΕΙΔΗΣ - ΝΑΥΚΡΑΤΗΣ - ΝΑΥΜΑΧΙΟΣ - ΝΑΥΠΛΙΟΣ - ΝΑΥΣΙΘΟΗ - ΝΑΥΣΙΚΑ - ΝΑΥΣΙΚΡΑΤΗΣ - ΝΑΥΣΙΜΑΧΟΣ - ΝΑΥΣΙΝΙΚΟΣ - ΝΕΑΡΧΟΣ - ΝΕΔΩΝ - ΝΕΙΟΚΛΗΣ - ΝΕΜΕΣΗ - ΝΕΟΚΡΙΤΟΣ - ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΣ - ΝΕΟΡΟΣ - ΝΕΣΣΟΣ - ΝΕΣΤΟΡΑΣ - ΝΕΦΕΛΗ - ΝΗΙΣ - ΝΗΡΕΥΣ - ΝΗΡΙΤΗ - ΝΗΡΙΤΟΣ - ΝΗΣΑΙΗ - ΝΗΣΩ - ΝΗΦΑΙΗ - ΝΙΚΑΓΟΡΑΣ - ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ - ΝΙΚΑΡΕΤΗ - ΝΙΚΙΑΣ - ΝΙΚΟΔΩΡΟΣ - ΝΙΚΟΚΛΗΣ - ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ - ΝΙΚΟΜΗΔΗΣ - ΝΙΚΟΣΘΕΝΗΣ - ΝΙΚΩΝ - ΝΙΟΒΗ - ΝΗΡΕΥΣ - ΝΙΣΑΙΟΣ - ΝΙΣΟΣ - ΝΟΗΜΩΝ - ΝΟΜΙΟΣ - ΝΥΜΦΟΔΩΡΟΣ ...



Ξ
ΞΑΝΘΙΠΗ - ΞΑΝΘΙΠΠΟΣ - ΞΑΝΘΟΣ - ΞΕΝΑΡΧΟΣ - ΞΕΝΙΔΗΣ - ΞΕΝΟΔΑΜΟΣ - ΞΕΝΟΚΛΕΙΑ - ΞΕΝΟΚΛΗΣ - ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ - ΞΕΝΟΚΡΙΤΟΣ - ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ-ΞΕΝΟΦΙΛΟΣ - ΞΕΝΟΔΙΚΗ - ΞΕΝΟΦΩΝ - ΞΕΝΩΝ - ΞΟΥΘΟΣ - ΞΥΝΟΦΡΩΝ ...



Ο
ΟΔΙΟΣ - ΟΔΥΣΣΕΥΣ - ΟΙΑΓΡΟΣ - ΟΙΔΙΠΟΥΣ - ΟΙΝΕΥΣ - ΟΙΝΟΜΑΧΟΣ - ΟΙΝΟΠΙΔΗΣ - ΟΙΝΟΠΙΩΝ - ΟΙΣΤΡΟΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΣ - ΟΛΥΜΠΙΟΣ - ΟΛΥΜΠΙΟΔΩΡΟΣ - ΟΛΥΜΠΟΣ - ΟΛΥΝΘΙΟΣ - ΟΜΗΡΟΣ - ΟΝΗΤΩΡ - ΟΝΑΣΙΑΣ - ΟΝΕΙΡΟΣ - ΟΝΟΜΑΚΛΗΣ - ΟΠΙΤΗΣ - ΟΡΕΣΤΗΣ - ΟΡΘΑΙΟΣ - ΟΡΜΕΝΟΣ - ΟΡΟΙΔΟΣ - ΟΡΤΙΛΟΧΟΣ - ΟΡΦΕΥΣ - ΟΦΕΛΕΣΤΗΣ - ΟΦΕΛΤΗΣ - ΟΨΙΜΟΣ - ΟΥΡΑΝΙΑ ...



Π
ΠΑΓΚΡΑΤΗΣ - ΠΑΙΩΝΕΙΟΣ - ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ - ΠΑΛΑΙΜΩΝ - ΠΑΛΛΑΔΙΟΣ - ΠΑΛΛΑΣ - ΠΑΜΦΙΛΗ - ΠΑΜΦΥΛΟΣ - ΠΑΝ - ΠΑΝΔΑΡΟΣ - ΠΑΝΔΡΟΣΟΣ - ΠΑΝΔΙΩΝ - ΠΑΝΔΩΡΑ - ΠΑΝΔΩΡΟΣ - ΠΑΠΠΟΣ - ΠΑΡΙΣ - ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ - ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ - ΠΑΣΙΘΕΑ - ΠΑΣΙΦΑΗ - ΠΑΤΡΟΚΛΗΣ - ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ - ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ - ΠΕΙΘΕΑΣ - ΠΕΙΘΩ - ΠΕΙΣΑΝΔΡΟΣ - ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ - ΠΕΛΑΣΓΟΣ - ΠΕΛΙΑΣ - ΠΕΛΟΠΙΔΑΣ - ΠΕΛΟΨ - ΠΕΝΘΕΑΣ - ΠΕΡΔΙΚΑΣ - ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ - ΠΕΡΙΚΛΗΣ - ΠΕΡΣΑΙΟΣ - ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ - ΠΕΡΣΕΥΣ - ΠΕΡΣΗΣ - ΠΗΓΑΣΟΣ - ΠΗΛΕΥΣ - ΠΗΝΕΛΟΠΗ - ΠΗΡΩ - ΠΙΓΡΗΣ - ΠΙΕΡΙΩΝ - ΠΙΕΡΟΣ - ΠΙΝΔΑΡΟΣ - ΠΙΤΘΕΥΣ - ΠΙΤΤΑΚΟΣ - ΠΛΑΝΗΤΙΑΔΗΣ - ΠΛΑΤΩΝ - ΠΛΕΙΣΤΟΝΙΚΗΣ - ΠΛΕΙΩΝΗ - ΠΛΗΘΩΝ - ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - ΠΛΩΤΩ - ΠΟΘΕΙΝΗ - ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ - ΠΟΛΥΑΙΝΟΣ - ΠΟΛΥΒΙΟΣ - ΠΟΛΥΓΝΩΤΗΣ - ΠΟΛΥΔΑΜΑΣ - ΠΟΛΥΔΑΜΝΕΙΑ - ΠΟΛΥΔΕΥΚΗΣ - ΠΟΛΥΔΩΡΗ - ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ - ΠΟΛΥΚΑΣΤΗ - ΠΟΛΥΚΛΕΙΤΟΣ - ΠΟΛΥΚΡΑΤΗΣ - ΠΟΛΥΜΗΔΗΣ - ΠΟΛΥΜΝΙΑ - ΠΟΛΥΝΕΙΙΚΗΣ - ΠΟΛΥΝΟΗ - ΠΡΑΞΙΘΕΑ - ΠΡΑΞΙΤΕΛΗΣ - ΠΡΟΜΗΦΕΥΣ - ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ - ΠΡΩΤΕΥΣ - ΠΡΩΤΟΓΕΝΗΣ - ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΙΑ - ΠΡΩΤΩ - ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ - ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ - ΠΥΘΕΥΣ - ΠΥΘΩΝ - ΠΥΡΡΑ - ΠΥΡΡΑΝΘΟΣ - ΠΥΡΡΙΑΣ - ΠΥΡΡΙΜΑΧΟΣ - ΠΥΡΡΟΣ ...



Ρ
ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ - ΡΕΑ - ΡΟΔΗ - ΡΟΔΙΑ - ΡΟΔΟΣ - ΡΟΔΩΠΗ - ΡΟΙΚΟΣ - ΡΑΜΦΙΑΣ - ΡΕΑ - ΡΗΓΙΛΛΑ - ΡΗΓΙΝΟΣ - ΡΗΝΗ - ΡΗΣΟΣ -ΡΗΤΟΡΙΟΣ - ΡΙΑΝΟΣ - ΡΙΝΩΝ - ΡΟΔΙΑ - ΡΟΔΕΙΑ - ΡΟΔΕΙΑΣ - ΡΟΔΟΧΡΟΥΣ - ΡΟΙΚΟΣ - ΡΩΞΑΝΗ ...




Σ
ΣΑΠΦΩ - ΣΑΡΑΠΙΩΝ - ΣΑΡΠΗΔΩΝ - ΣΑΤΝΙΟΣ - ΣΑΤΥΡΟΣ - ΣΕΙΡΙΟΣ - ΣΕΛΕΥΚΟΣ - ΣΕΜΕΛΗ - ΣΘΕΝΕΛΑΟΣ - ΣΘΕΝΙΔΑΣ - ΣΙΔΗ - ΣΙΚΕΛΗ - ΙΚΕΛΙΔΑΣ - ΣΕΙΛΗΝΟΣ - ΣΙΒΥΛΑ - ΣΙΜΜΙΑΣ - ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ - ΣΙΣΥΦΟΣ - ΣΚΑΜΩΝ - ΣΚΙΡΩΝΙΔΗΣ - ΣΚΟΠΑΣ -ΣΚΟΠΕΛΙΑΝΟΣ - ΣΜΙΧΙΑΣ - ΣΟΛΩΝ - ΣΟΦΙΛΟΣ - ΣΟΦΟΚΛΗΣ - ΣΠΕΙΩ - ΣΠΕΥΣΙΠΠΟΣ - ΣΠΙΝΘΑΡΟΣ - ΣΤΑΦΥΛΟΣ - ΣΤΕΦΩΝ - ΣΤΗΣΑΓΟΡΑΣ - ΣΤΗΣΙΧΟΡΟΣ - ΣΤΙΛΠΩΝ - ΣΤΡΑΒΩΝ - ΣΤΡΑΤΟΚΛΗΣ - ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗ - ΣΤΡΑΤΤΙΣ - ΣΤΡΑΤΩΝ - ΣΥΝΕΣΙΟΣ - ΣΥΡΟΣ - ΣΦΟΔΡΙΑΣ - ΣΩΚΡΑΤΗΣ - ΣΩΠΑΤΡΟΣ - ΣΩΦΙΛΟΣ - ΣΩΦΡΩΝ ...




Τ
ΤΑΙΝΑΡΟΣ - ΤΑΛΩΣ - ΤΑΝΤΑΛΟΣ - ΤΑΡΣΗ - ΤΑΫΓΕΤΗ - ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ - ΤΕΙΣΙΑΣ - ΤΕΚΤΑΙΟΣ - ΤΕΚΤΩΝ - ΤΕΛΑΜΩΝ - ΤΕΛΑΥΓΗΣ - ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ - ΤΕΛΕΣΤΗΣ - ΤΕΛΕΣΤΩ - ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ - ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ - ΤΗΘΥ - ΤΗΛΕΒΟΗΣ - ΤΗΛΕΚΛΕΙΔΗΣ - ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ - ΤΗΛΕΦΑΣΣΗ - ΤΗΛΕΦΗ - ΤΗΛΕΦΙΔΗΣ - ΤΗΛΕΦΟΣ - ΤΗΜΕΝΟΣ - ΤΗΡΕΑΣ - ΤΗΡΩ - ΤΙΜΑΓΟΡΑΣ - ΤΙΜΑΙΟΣ - ΤΙΜΑΝΔΡΟΣ - ΤΙΜΑΡΑΤΟΣ - ΤΙΜΑΡΕΤΗ - ΤΙΜΟΣΘΕΝΗΣ - ΤΙΜΟΧΑΡΗΣ - ΤΙΜΩΝ - ΤΙΜΩΝΙΔΗΣ - ΤΟΛΜΑΙΟΣ - ΤΟΛΜΗΔΗΣ - ΤΡΙΠΤΟΛΕΜΟΣ - ΤΡΟΦΩΝΙΟΣ - ΤΡΥΤΩΝ - ΤΥΝΔΑΡΗΣ - ΤΥΡΙΜΜΑΣ - ΤΥΡΤΑΙΟΣ - ΤΥΧΙΟΣ - ΤΥΦΩΝ - ΤΥΦΩΝΗ ...



Υ
ΥΑΓΝΙΣ - ΥΑΚΙΝΘΟΣ - ΥΓΕΙΑ - ΥΔΡΕΑ - ΥΔΡΕΑΣ - ΥΛΛΟΣ - ΥΛΟΤΗΣ - ΥΠΑΤΗΣ - ΥΠΑΤΙΑ - ΥΠΕΡΟΧΗ - ΥΠΕΙΡΟΧΟΣ - ΥΠΕΡΙΔΗΣ - ΥΠΕΡΙΩΝ - ΥΠΕΡΕΙΑ - ΥΠΕΡΤΙΜΟΣ - ΥΠΕΡΒΟΛΟΣ - ΥΨΙΠΥΛΗ ..



Φ
ΦΑΕΘΩΝ - ΦΑΙΔΙΜΟΣ - ΦΑΙΔΡΑ - ΦΑΙΔΡΟΣ - ΦΑΙΔΩΝ - ΦΑΙΣΤΙΟΣ - ΦΑΙΣΤΟΣ - ΦΑΛΑΡΙΣ - ΦΑΛΕΑΣ - ΦΑΝΙΑΣ - ΦΑΝΗΣ - ΦΑΝΟΔΙΚΟΣ - ΦΑΝΟΚΛΗΣ - ΦΑΝΟΣΤΡΑΤΗ - ΦΕΙΔΙΑΣ - ΦΕΙΔΩΝ - ΦΕΡΕΚΥΔΗΣ - ΦΕΡΕΣΥΔΗ - ΦΕΡΟΥΣΑ - ΦΗΜΙΟΣ - ΦΗΜΟΝΟΗ - ΦΘΙΑ - ΦΙΛΑΙΝΙΣ -ΦΙΛΑΡΕΤΗ - ΦΙΛΕΤΑΙΡΟΣ - ΦΙΛΕΥΣ - ΦΙΛΗΜΩΝ -ΦΙΛΗΤΑΣ - ΦΙΛΙΝΟΣ - ΦΙΛΙΠΠΟΣ - ΦΙΛΙΣΚΟΣ - ΦΙΛΙΣΤΟΣ - ΦΙΛΛΙΣ - ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ - ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ - ΦΙΛΟΛΑΟΣ - ΦΙΛΟΜΗΛΑ - ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ - ΦΙΛΟΠΟΝΟΣ - ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ - ΦΙΛΩΤΑΣ - ΦΙΛΟΠΟΙΜΗΝ - ΦΙΛΩΝ - ΦΙΛΩΤΕΡΑ - ΦΙΝΕΥΣ - ΦΙΝΤΙΑΣ - ΦΙΝΤΥΣ - ΦΟΙΒΗ - ΦΟΙΒΟΣ - ΦΟΙΝΙΞ - ΦΟΡΜΙΩΝ - ΦΡΙΞΟΣ - ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ - ΦΡΟΝΤΙΣ - ΦΡΥΝΗ - ΦΡΥΝΙΧΟΣ - ΦΥΛΑΡΧΟΣ - ΦΥΛΕΥΣ - ΦΥΛΛΙΣ - ΦΥΛΩ - ΦΥΡΣΗ ΦΩΚΙΩΝ - ΦΩΚΥΛΙΔΗΣ ...



Χ
ΧΑΒΡΙΑΣ - ΧΑΙΡΕΑΣ - ΧΑΙΡΕΔΗΜΟΣ - ΧΑΙΡΕΙΑΣ - ΧΑΙΡΕΣΤΡΑΤΟΣ - ΧΑΙΡΗΜΩΝ - ΧΑΛΚΩΝ - ΧΑΡΗΣ - ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ - ΧΑΡΙΚΛΗΣ - ΧΑΡΙΛΑΟΣ - ΧΑΡΙΣ - ΧΑΡΙΝΟΣ - ΧΑΡΙΤΩΝ - ΧΑΡΙΣΙΟΣ - ΧΑΡΜΙΔΗΣ - ΧΑΡΜΟΣ - ΧΑΡΩΝ -ΧΕΙΡΩΝ - ΧΕΛΙΔΟΝΑ - ΧΕΡΣΙΑΣ - ΧΕΡΣΙΦΡΩΝ - ΧΕΙΛΩΝ - ΧΙΜΑΙΡΑ - ΧΙΟΝΗ - ΧΙΟΝΙΣ - ΧΙΩΝ - ΧΛΩΡΙΣ - ΧΟΙΡΙΛΟΣ - ΧΡΥΣΑΝΘΙΣ - ΧΡΥΣΗΙΣ - ΧΡΥΣΙΠΠΟΣ - ΧΡΥΣΟΚΟΜΗΣ - ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ ...



Ψ
ΨΑΛΜΑΧΑΡΗ - ΨΑΛΜΑΧΑΡΗΣ - ΨΑΜΑΘΗ - ΨΑΜΜΗΤΙΧΟΣ ...




Ω
ΩΓΥΓΗΣ - ΩΓΥΓΙΑ - ΩΚΑΛΕΙΑ - ΩΚΕΑΝΙΣ - ΩΚΕΑΝΟΣ - ΩΚΕΛΟΣ - ΩΚΥΠΕΤΗ - ΩΚΥΡΡΟΗ - ΩΚΥΤΗΣ - ΩΛΗΝΟΣ - ΩΜΑΡΗΣ - ΩΡΕΙΘΥΙΑ - ΩΡΙΩΝ - ΩΡΟΣ - ΩΤΟΣ - ΩΦΕΛΙΩΝ ...
ΕΠΕΙΔΗ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΙΝΑΙ "Αρχαία Ελληνικά ονόματα ανδρών και γυναικών" ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΩ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΟΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΔΕΝ ΕΔΙΝΑΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΤΑ ΘΕΩΝ, ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΟΝΟΜΑΖΟΤΑΝ ΠΟΣΕΙΔΩΝ Ή ΑΘΗΝΑ Ή ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΛΠ. ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ. ΕΔΙΝΑΝ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΕΡΙΕΙΧΑΝ ΣΑΝ ΠΡΩΤΟ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΠΟΙΟΥ ΘΕΟΥ Π.Χ. ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟΣ, ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΣ, ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΖΕΥΞΙΠΠΟΣ, ΚΛΠ. ΑΥΤΗ ΔΕ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΔΟΓΜΑ.

ellinikoarxeio

Τα όπλα στην αρχαία Ελλάδα

 



Στην αρχαία Ελλάδα εκτός από τον Άρη τον Θεό του πολέμου έχουμε και όλους τους άλλους λίγο πολύ να παίρνουν μέρος σε μάχες.


 Ο Ήφαιστος αναλάμβανε συνήθως τον εξοπλισμό τους. Μεταξύ όλου του άλλου θεϊκού και κάποιες φορές και ανθρώπινου οπλισμού, έφτιαχνε και τους κεραυνούς του Δία. Παράξενη σύμπτωση είναι ότι κάποια αγάλματα του Δία παρουσιάζουν τον κεραυνό που κρατάει να μοιάζει σε σχήμα και μέγεθος με σύγχρονη ρουκέτα.


Μιας λοιπόν που η εξουσία και τα όπλα πήγαιναν πάντα μαζί, δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν τα χρήματα και η πειθώ που θα βοηθούσαν τους επιστήμονες της εποχής να ασχοληθούν με την βελτίωση και εξέλιξη του οπλισμού του στρατού.


Σε όλες σχεδόν τις αρχαίες πόλεις σώζονται τείχη που τις περιέβαλαν, αλλού μικρά αλλού μεγαλύτερα, αλλά παντού φτιαγμένα για να προφυλάσσουν από επιθέσεις εχθρών. Το Σινικό τείχος είναι νομίζω η ογκωδέστερη ανθρώπινη κατασκευή, η μόνη ορατή από όλες τις διαστημικές πτήσεις.


 


Μιας όμως και τα τείχη δεν ήταν πάντα αρκετά αποτελεσματικά, φτιαχνότανε καλού κακού και ακροπόλεις στις οποίες κλεινόταν όσοι χωράγανε (ή όσοι βρισκόταν αρκετά κοντά στην εξουσία) μέχρι να δουν τι θα γίνει με τον πόλεμο μέσα από διπλωματικές πια λύσεις. Έτσι συναντάμε σε όλο τον κόσμο πλήθος «απόρθητων» κάστρων.
Εκτός λοιπόν απ' τα λίγο πολύ γνωστά τόξα, βέλη, ακόντια, σπαθιά, πανοπλίες και ασπίδες ας δούμε τι άλλο χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα για μαζικότερους θανάτους.


Καταπέλτες


 


Οι καταπέλτες ήταν μηχανές που μπορούσαν να πετάνε πέτρες, φλεγόμενα υλικά, αλλά και ακόντια και σιδερένιες μπάλες με σκοπό συνήθως την εξ' αποστάσεως καταστροφή τειχών ή και εχθρών. Λειτουργούσαν σχεδόν σαν τεράστια τόξα με μοχλικό σύστημα.

Βαλλίστρες


 


Οι βαλλίστρες είχαν παρόμοια κατασκευή με τους καταπέλτες αλλά χρησιμοποιούντο για να πετυχαίνουν με μεγαλύτερη ακρίβεια τον στόχο με ένα ή και περισσότερα ακόντια. Κατασκευαζόταν και σε φορητή μορφή σαν τόξα μεγαλύτερης ακρίβειας.
Έναν άλλο ενδιαφέρον τύπο καταπέλτη συναντάμε πρώτη φορά στην πολιορκία της Τύρου απ' τον Μέγα Αλέξανδρο. Λεγόταν στροφαλοκαταπέλτης και μπορούσε να ρίχνει μεγάλα βέλη σε απόσταση μεγαλύτερη των 180 μέτρων.
Σοβαρή εξέλιξη στους καταπέλτες και στις βαλλίστρες προσέφερε και ο Αρχιμήδης προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να προφυλάξει την πόλη που ζούσε (Συρακούσες) απ\' τους πολιορκητές. Τελικά σκοτώθηκε στην άλωση της πόλης.


Πολιορκητικοί κριοί


 



Οι πολιορκητικοί κριοί ήταν μηχανές σχεδιασμένες να καταστρέφουν τείχη αλλά κυρίως να σπάνε κλειστές πύλες. Υπήρχαν από την απλούστατη μορφή του κορμού δένδρού που το μετέφερε και χειριζόταν μια ομάδα στρατιωτών, μέχρι και περίπλοκα τροχήλατα οχήματα που μετέφεραν με την δύναμη ζώων μηχανισμό και στρατό μέχρι τον στόχο.


Χελώνες
«Χελώνες» ονομαζόταν ειδικά οχήματα που μετέφεραν οπλίτες ή και μηχανικούς κοντά στα πολιορκούμενα τείχη. Εκεί ανελάμβαναν συνήθως διάφορες δολιοφθορές όπως να υποσκάψουν τα τείχη δημιουργώντας υπόγεια σήραγγα. Χρειαζόταν φυσικά ιδιαίτερα καλή αντοχή στις βολές των πολιορκούμενων, όπως και επικάλυψη με δέρματα ώστε να γίνονται όσο το δυνατόν πιο άκαυστα.
Πολιορκητικοί πύργοι


 


Πρόκειται για ξύλινους πύργους που μεταφερόταν ή και κατασκευαζόταν δίπλα στα εχθρικά τείχη ώστε να ξεπεράσουν το πρόβλημα ύψους και να προσεγγίσουν το επίπεδο των αμυνομένων, μάλλον όχι για συνομιλίες... Ήταν συνήθως επενδυμένοι με δέρματα ώστε να είναι όσο το δυνατόν άκαυστοι και είχαν ανοίγματα ειδικά για τοξότες, για εφόδους και για χρήση καταπελτών. Το ύψος τους στις κατασκευές που χρησιμοποιούσε ο μέγας Αλέξανδρος έφτανε και τα 50 μέτρα!


Γερανοί


 


Μηχανισμοί γερανών χρησιμοποιούταν πολλές φορές από τους εισβολείς για να προσεγγίσουν το ύψος των τειχών με στρατό. Εντυπωσιακότερη χρήση έκανε ο Αρχιμήδης που κατάφερνε να πιάνει τα καράβια που πολιορκούσαν την πόλη του και είτε να τα ανυψώνει ανατρέποντάς τα, είτε να τα αφήνει να ξαναπέσουν από ύψος στην θάλασσα προκαλώντας τους σοβαρές ζημιές.


Πολεμικά άρματα

 


Στις μάχες χρειαζόταν οχήματα με διαφορετικά χαρακτηριστικά απ\' ότι για καθημερινή χρήση και το αποτέλεσμα ήταν μονοθέσια, διθέσια αλλά και τριθέσια πολεμικά άρματα που σερνόταν από ένα ή και περισσότερα άλογα. Συνήθως ο αρχηγός έπρεπε να μπορεί να μετακινείται με την μέγιστη ταχύτητα όταν κάτι δεν πήγαινε καλά στην μάχη.
Χρησιμοποιήθηκαν επίσης και «οχήματα μεταφοράς προσωπικού» που προσέφεραν κάλυψη στους επιτιθέμενους μέχρι να φτάσουν σε επιθυμητή για την μάχη απόσταση αποφεύγοντας τις βολές των εχθρών.
Γνωστά έμειναν στην ιστορία και τα δρεπανηφόρα άρματα, περσικά κυρίως, που είχαν στερεωμένα στις ρόδες τους μακριά σίδερα κοφτερά σαν σπαθιά, ώστε όχι μόνο να είναι απρόσιτα απ' τους εχθρούς αλλά και καταστροφικά για τους παρακείμενους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν κάποια αιγυπτιακά άρματα που ήταν εφοδιασμένα με μεταλλικά ελατήρια στην ανάρτηση των τροχών τους, αλλά και με ειδικό τρόπο στερέωσης του άξονά τους στο αμάξωμα με δερμάτινα λουριά, για να πετυχαίνουν την καλύτερη δυνατή ευστάθεια σε μεγάλη ταχύτητα. Σε ένα τάφο στις Θήβες βρέθηκε μάλιστα και σε τοιχογραφία αναπαράσταση γραμμής παραγωγής τέτοιων αρμάτων από εξειδικευμένους τεχνίτες!


Πολεμικά πλοία


 


Ειδικά ναυπηγημένα πλοία εξυπηρετούσαν ανάγκες μάχης. Τα περισσότερα κινούταν με την δύναμη κωπηλατών και χρησιμοποιούσαν τα πανιά για εκτός μάχης βοηθητικές μετακινήσεις. Η τριήρης π.χ. είχε στο πρόσθιο μέρος μεταλλικό έμβολο με το οποίο έπληττε τα εχθρικά πλοία. Εκτός από τις τριήρεις που ήταν σχεδιασμένες για να εμβολίζουν τα αντίπαλα πλοία υπήρχαν και άλλα πλοία σχεδιασμένα για μάχες. Το πρώτο "βομβαρδιστικό" θα μπορούσαμε να πούμε πλοίο ήταν εξοπλισμένο με ανάλογα διασκευασμένους καταπέλτες.
Ο στόλος των Συρακουσών είχε εξοπλισθεί με ειδικά διασκευασμένους καταπέλτες μιας και ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο πρεσβύτερος, παράγγειλε την βελτίωση των καταπελτών που ήταν διαθέσιμοι μέχρι τότε και εξόπλισε μ' αυτούς τα πλοία του. Αυτό του έδωσε σημαντική ναυτική υπεροχή στην Μεσόγειο για μεγάλο χρονικό διάστημα. 'Αλλα πλοία είχαν διασκευαστεί σε πλωτούς πολιορκητικούς πύργους για πολιορκία παραθαλάσσιων τειχών.


Πλωτές γέφυρες
Ο στρατός χρειαζόταν συχνά γρήγορο τρόπο διάβασης ποταμών. Ο μέγας Αλέξανδρος αναφέρεται ότι είχε κατάλληλο τεχνικό προσωπικό ώστε μπορούσε εύκολα να κατασκευάσει πλωτές «λεμβόζευκτες» γέφυρες, όπως έκανε για παράδειγμα στον Ινδό ποταμό στην περιοχή του σημερινού Οχίντ το 326 π.Χ.


Κανόνια


 


Πρώτος ο Αρχιμήδης, βασιζόμενος στην δύναμη συμπίεσης του ατμού, κατασκεύασε εκτός από βαρούλκο κι ένα κανόνι. Απελευθερώνοντας απότομα τον συμπιεσμένο ατμό μέσα σε μια κατάλληλα διαμορφωμένη σωλήνα κατάφερνε να ρίχνει με αυτή μεταλλικά βλήματα σε αρκετά μεγάλες αποστάσεις περίπου 400 μέτρων. Οι διαστάσεις του ατμο-κανονιού ήταν αρκετά μικρές και για φορητή χρήση. Εντύπωση προκαλεί πώς και δεν εξαπλώθηκε απ' τον στρατό μια τέτοια χρήση...
Πολύ αργότερα (νομίζω το 1453 κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης) τα κανόνια ξαναεμφανίζονται, με πυρίτιδα πια, ακόμα πιο καταστροφικά.


Φλογοβόλα


 


Τα πλέον γνωστά δούλευαν με το περίφημο «υγρό πύρ» που αν και έγινε γνωστό απ' τους βυζαντινούς πιθανό να ήταν πολύ παλαιότερο. Υπήρχαν διάφορες παραλλαγές στα μεγέθη που χρησιμοποιήθηκαν. Υπήρχαν μικρά φορητά ατομικά μοντέλα αλλά και μεγάλα με διπλή αντλία που χειριζόταν ομάδα στρατιωτών.


 


Η συνταγή για το υγρό πύρ λέγεται ότι κρατήθηκε τόσο καλά κρυμμένη σαν στρατιωτικό απόρρητο που τελικά χάθηκε. Προφανώς περιείχε αρκετά εύφλεκτα υλικά και ίσως σε μεταγενέστερη μορφή και πετρελαιοειδή. (Το πετρέλαιο δεν είναι σύγχρονη ανακάλυψη, οι αρχαίοι αλχημιστές το ανέφεραν σαν «λάδι της πέτρας» και υπάρχουν και άλλες αναφορές. Το ίδιο ισχύει φυσικά για το θειάφι που εξάγεται εύκολα από θειούχα ορυκτά και το νίτρο που μπορεί να εξαχθεί σε μια πρωτόγονη ακάθαρτη μορφή από στάχτες.)
Σε ανάγλυφες παραστάσεις βωμού στην Πέργαμο απεικονίζεται η Εκάτη και η Φοίβη να κρατούν όπλο σαν σωλήνα με φλόγα στο μπροστινό του μέρος και να βάλουν εναντίων Γίγαντα. Κάτι σαν το σύγχρονο «μπαζούκα»! Τα ανάγλυφα αυτά βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο του Βερολίνου.
Παρόμοια συσκευή που λειτουργούσε σαν φλογοβόλο ξανασυναντάμε αρκετά αργότερα κοντά στο 1600 μ.Χ. στην Αραβική χερσόνησο. Ήταν κατασκευασμένο από δύο παράλληλους σωλήνες, ο ένας περιείχε το εύφλεκτο υγρό και ο δεύτερος λειτουργούσε σαν αντλία. Αντλούσε υγρό από τον κάτω σωλήνα και το εκτόξευε διαμέσω της αναμμένης φλόγας στο μπροστινό στόμιο. Υπολογίζεται ότι το όπλο είχε εμβέλεια 10 μέτρων τουλάχιστον αλλά και αυτονομία περίπου 10 βολών. Παρόμοια όπλα λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκαν αρκετά παλιότερα και από τους βυζαντινούς με το υγρό πυρ.
Μία από τις τελευταίες αναφορές χρήσεως για το υγρό πυρ, είναι όταν το 1016 ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος έβαλε «εκρηκτικά» στα θεμέλια του κάστρου της Χρυσής έξω από την Έδεσσα για να εξαναγκάσει τους πολιορκούμενους Βούλγαρους να παραδοθούν.

Συγκεντρωτικά κάτοπτρα


 


Τα γνωστά κάτοπτρα πρωτο-χρησιμοποιήθηκαν από τον Αρχιμήδη για την πυρπόληση εξ\' αποστάσεως του εχθρικού στόλου με συγκεντρωμένη από πολλά κάτοπτρα ηλιακή ενέργεια, αλλά τα συναντάμε και σε αντίστοιχη απόκρουση ναυτικής πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης στην Βυζαντινή περίοδο.



Πυρίτιδα
Η γνώση της πυρίτιδας είναι αρκετά παλιά. Σχεδόν στο 1200 μ.Χ. οι Κινέζοι είχαν αρχίσει να την χρησιμοποιούν τόσο σε πυροτεχνήματα και ρουκέτες όσο και σε πολεμικές επιχειρήσεις σαν εκρηκτικό.
Τα Κινέζικα «ρουκετοβόλα» με χωρητικότητα από 40 μέχρι 100 πολεμικά βέλη, μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν από το 1232 μ.Χ. Όπως διακρίνουμε και στην φωτογραφία είχαν και φορητά μοντέλα ώστε να μπορεί να τα χειρισθεί και ένα άτομο μόνο του. Αυτές οι «ρουκέτες» λέγεται ότι είχαν απόσταση βολής 120 μέτρα.



Πυρηνικά όπλα
Στα Ινδικά έπη συναντάμε περιγραφές πυρηνικών καταστροφών και στην Ινδία περιοχές με ασυνήθιστα ψηλή ραδιενέργεια. Μάλλον οι πρόγονοί μας δεν κατάφεραν να αποφύγουν τον πειρασμό χρήσης της καταστροφικής τους ικανότητας...
Στα Ινδικά έπη κάποιος με το όνομα Αουλουκούγια τον 8ο αιώνα π.Χ. κάνει μια περιγραφή που μόνο σήμερα γίνεται κατανοητή ταιριάζοντας σε μεγάλο βαθμό με την σημερινή θεωρία για την πυρηνική μορφή της ύλης, την αντιστοιχία ατομικών συστημάτων με το σύμπαν, σχετικότητα χωροχρόνου, κοσμικές ακτίνες, παγκόσμια έλξη κ.α.
Κάποια ενδιαφέροντα σημεία στα Ινδικά έπη (Maharabata, Ramagiana και Mahavira) αναφέρονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σε κάτι που θυμίζει έντονα πυρηνική έκρηξη, και πρόσφατα σε κάποιο σημείο της Ινδίας παρατηρήθηκαν ασυνήθιστα αυξημένες ποσότητες ραδιενέργειας. Στο Πακιστάν στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού βρέθηκαν τα ερείπια των αρχαίων πόλεων Mohenjo Daro και Harapa μεγέθους τέτοιου που θα μπορούσαν να χωρέσουν από ένα εκατομμύριο ανθρώπους η κάθε μία.
Το άγνωστο είδος γραφής που βρέθηκε εκεί είναι ίδιο με των νησιών του Πάσχα που βρίσκονται απομονωμένα στην άλλη άκρη της γης. Ανασκαφές σ\' αυτές τις πόλεις οδήγησαν στην ανακάλυψη ανθρώπινων σκελετών με ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό ραδιενέργειας. Δείτε και το τμήμα για τα Βιμάνα.
Όταν οι πόλη Rishi City στο Mohenjo-Daro εκτάφηκε από τους αρχαιολόγους τον τελευταίο αιώνα, βρήκαν σκελετούς απλά να κείτονται σε δρόμους, μερικοί κρατημένοι χέρι με χέρι, σαν να είχε βρει την πόλη μια στιγμιαία καταστροφή. Αυτοί οι σκελετοί είναι από τους πιο ραδιενεργούς από όσους έχουν βρεθεί, σε επίπεδα αντίστοιχα μιας Χιροσίμα και ενός Ναγκασάκι.
Αρχαίες πόλεις με τείχη λιωμένα και υαλοποιημένα βρίσκονται στην Ινδία, Ιρλανδία, Σκοτία, Γαλλία, Τουρκία και άλλα μέρη. Κάποια άλλη πιθανή εξήγηση για την υάλωση πέτρινων τειχών, εκτός από την πυρηνική έκρηξη δεν υπάρχει. Στο Mohenjo Daro ανακαλύφθηκε επίσης και ένα τεράστιο υδραυλικό - αποχετευτικό δίκτυο ανώτερο από το σημερινό της Ινδίας και του Πακιστάν. Οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι με «μαύρες γυάλινες μάζες» και οι έρευνες απέδειξαν ότι αυτά ήταν πήλινα κατασκευάσματα που έλιωσαν σε κάποια τρομερή θερμοκρασία.
Περιγραφές στα σανσκριτικά κείμενα αναφέρουν την διάρκεια ενός πολέμου «μία έκρηξη που έλαμψε σαν 100 χιλιάδες ήλιους». Το όπλο αυτό έκανε στάχτη όλη την πόλη Vrishnis, και τις Andhakas. Τα πτώματα ήταν τόσο καμένα που ήταν αγνώριστα. Έκαιγε ελέφαντες, άλογα, στρατιώτες και άρματα με αόρατη φωτιά. Έκανε να πέφτουν τα νύχια και τα μαλλιά, άσπριζε τα φτερώματα των πουλιών, κοκκίνιζε τα πόδια τους και τα τύφλωνε Μετά από λίγο όλα τα τρόφιμα μολύνθηκαν. Οι στρατιώτες έτρεχαν να πλυθούν προσπαθώντας να αποφύγουν τις θανατηφόρες συνέπειες του όπλου. Οι φυλές Vrisnis και Andakas έγιναν στάχτη σχεδόν το 1300 π.Χ.
Φαίνεται σαν η Mahabharata να περιγράφει ένα πυρηνικό πόλεμο! Τέτοιες αναφορές δεν είναι μεμονωμένες, τα ινδικά έπη είναι γεμάτα από τέτοιες περιγραφές με τρομερά όπλα και ιπτάμενα οχήματα. Ένα από τα έπη περιγράφει, δε, πόλεμο στη Σελήνη.
Αποσπάσματα από τα Ινδικά Έπη
«Μια φορά όταν ο βασιλιάς Citaketu ταξίδευε στο εξώτερο διάστημα με ένα σκάφος που του έδωσε ο Vishnu, είδε τον Σίβα...» «Τα βέλη που εκτόξευσε ο Siva έμοιασαν με ακτίνες που βγαίνανε από την σφαίρα του ήλιου και κάλυψαν τα τρία σκάφη που είχαν μείνει, και μετά αυτά χάθηκαν» - Srimad Bhagasvatam, Sixth Canto, Part 3
«... ανάμεσα σε ρουκέτες, πυραύλους, φλογοβόλα χωρίς διακοπή. Ο ουρανός φαινόταν να έχει εκατό ήλιους, εκατό φεγγάρια και εκατό εκατομμύρια άστρα» - The Mahabharata
«Το αεροπλάνο που καθόταν ο Σάλβα ήταν πολύ μυστήριο. Ήταν τόσο παράξενο που μερικές φορές πολλά αεροπλάνα φαίνονταν στον ουρανό και μερικές φορές κανένα. Μερικές φορές το αεροπλάνο ήταν ορατό και μερικές όχι και οι πολεμιστές της δυναστείας του Yadu μπερδεύονταν. \'Αλλοτε βλέπανε το σκάφος στη γη, άλλοτε να πετάει στον ουρανό, άλλοτε στην κορφή ενός λόφου και μερικές φορές να πλέει στο νερό» - Bhaktivedanta, Swami Prabhupada, Krsna
Για περισσότερα: Robert Charroux Η άγνωστη ιστορία των ανθρώπων πριν 100.000 χρόνια
Είναι σχεδόν απίστευτη η επινοητικότητα του ανθρώπου σε εργαλεία καταστροφής. Αναρωτιέται κανείς αν είχαν απελευθερωθεί οι λαοί απ\' την ανάγκη στρατιωτικών δαπανών τόσο σε υλικό όσο και σε έμψυχο δυναμικό, πόσο μπροστά θα μπορούσαμε να είχαμε προχωρήσει στους υπόλοιπους τομείς...
Προς το παρόν λειτουργούμε αντίθετα μιας και οι νεώτερες τεχνολογίες βρίσκουν εύκολη πηγή χρηματοδότησης της έρευνας και εξέλιξής τους μόνο αν έχουν στρατιωτικό ενδιαφέρον. Στην σύγχρονη στρατιωτική έρευνα και ανάπτυξη οφείλουμε (αν και μάλλον τα έχουμε ήδη χρυσοπληρώσει χωρίς να το καταλάβουμε) ένα μεγάλο ποσοστό των τεχνολογικών επιτευγμάτων όπως το internet τα, τα λεπτόκοκκα φιλμ και τα CCD (scanners, ψηφιακές μηχανές); συστήματα ήχου, βελτιωμένα ηλεκτρονικά, τηλεπικοινωνίες, υπολογιστές κλπ.



Αμφικτυονίδες
Αντίθετα στην καταστροφική δύναμη του πολέμου οι Έλληνες κατάφεραν να αντιτάξουν την λογική με τις αμφικτυονίδες στις οποίες συμμετείχαν όλοι οι έλληνες 12 ελληνικά φύλα, Ιλλυριοί, Πελασγοί, Ίωνες, Δωριείς, Θεσσαλοί, Αθηναίοι, Σπαρτιάτες κλπ. Από το 1450 π.Χ. κατάφεραν να βρουν κοινό πλαίσιο συμφωνίας ακόμη και για τους μεταξύ τους πολέμους! Απαγόρευσαν τις ολοκληρωτικές καταστροφές των αντιπάλων όσο και έργων υποδομής όπως το δίκτυο υδρεύσεως.
Αυτό βέβαια δεν ήρθε τυχαία αλλά σαν μια στάση ζωής. Τότε ο φόνος θεωρούταν κάτι αρκετά σοβαρότερο από σήμερα. Σε καμία θεατρική παράσταση δεν επιτρεπόταν να παρουσιαστεί φόνος επί σκηνής. Σήμερα φτάσαμε να βλέπουμε κάθε βράδυ δεκάδες αιμοσταγείς φόνους απ\' τις τηλεοράσεις μας θεωρώντας το σχεδόν φυσικό... Ο πουριτανισμός μας θα απορρίψει μια ερωτική σκηνή απ\' το ξεκίνημα της ανθρώπινης ζωής, αλλά θα αποδεχθεί μια σκηνή θανάτου - εκτέλεσης θανατοποινίτη.
Πότε θα φτάσει το ΝΑΤΟ σε αντίστοιχο επίπεδο όταν δεν ντρέπεται και σήμερα να επιβάλει «εμπάργκο» μέχρι και φαρμάκων και να βομβαρδίζει με ραδιενεργά υλικά για «προστασία των πληθυσμών»... Πότε θα φτάσουμε σαν κοινωνία σε σημείο να μην ζητάμε φόνους απ\' την τηλεόραση; Φυσικά αυτό προϋποθέτει κοινωνία πολιτών και όχι υπηκόων όπως καταντήσαμε σήμερα.
Στην αρχαία Ελλάδα μέγιστη ποινή δεν ήταν η φυλάκιση αλλά η εξορία του πολίτη απ\' την πατρίδα του! Όσο γελοία μας φαίνεται σήμερα μία τέτοια ποινή τόσο είναι τελικά και το ενδιαφέρον μας για την άμεση και ευρύτερη έννοια του όρου πατρίδα στον οποίο ζούμε και προσπαθούμε να ευημερήσουμε...
Εδώ χρειάζεται μια παρατήρηση θαυμασμού για την εφευρετικότητα του ανθρώπου στις μηχανές πολέμου και τρόπους βασανισμού. Οι Αρχαίοι Έλληνες, οι Ινδιάνοι της Κεντρικής Αμερικής και άλλες φυλές μετέθεταν την βία εκτονώνοντάς την σε αγωνίσματα στίβου, εικονικούς πολέμους (war games); πάλη αλλά και αθλήματα όπως το μπάσκετ (εφεύρεση των Ινδιάνων).
Η αλλοτρίωση του σύγχρονοι οπαδού (και όχι φίλαθλου) των σπορ τον καθηλώνει σε μια καρέκλα την ίδια ώρα που τον καλεί να συμμετάσχει στο αγώνισμα. Έτσι έχουμε μια διπλή μετάθεση βίας από εσωτερική σε εγκεφαλική ισοπέδωση. Αλλες κοινωνίες προσπάθησαν να μεταθέσουν τη βία σε άλλα χωράφια, συνήθως θρησκευτικά (Jaggernaut, ανθρωποθυσίες). Θα ήταν υπερβολή τελικά να το θεωρούσαμε κριτήριο αποτίμησης της κοινωνικής εξέλιξης;



Εκεχειρία
Για την τέλεση των αρχαίων Ολυμπιακών αγώνων σταματούσαν οι πόλεμοι και τόσο οι αγωνιζόμενοι όσο και οι θεατές μπορούσαν να περάσουν από αντιμαχόμενες περιοχές με ασφάλεια και να πάνε να συμμετάσχουν στους αγώνες. Η ανακοίνωση της έναρξης της εκεχειρίας για τους ολυμπιακούς αγώνες γινόταν από τους Σπονδοφόρους.
Όποιος δεν συμμορφωνόταν με την εκεχειρία έχανε την μελλοντική βοήθεια των θρησκευτικών μαντείων! Επίσης όσο κρατούσαν οι αγώνες απαγορευόταν η εκτέλεση κάθε θανατικής ποινής. Στο στάδιο που γινόταν οι αγώνες απαγορευόταν η οπλοφορία. Απαγορευόταν μεν στις παντρεμένες γυναίκες η είσοδος, αλλά υπήρχε αγώνας δρόμου γυναικών το Ήραιον προς τιμή της Ήρας.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

O Iσοκράτης για την αυτοχθονία των Ελλήνων

 



Ο Ισοκράτης (436-338 π.Χ.), σχετικά με την καταγωγή των Ελλήνων, αναφέρει: "Διότι κατοικούμε αυτήν την χώρα, χωρίς ούτε να εκδιώξουμε άλλους εξ αυτής ούτε να την καταλάβουμε έρημο ούτε να εγκατασταθούμε σε αυτήν ως ανάμεικτος ομάδα από διάφορα ανόμοια φύλα, απεναντίας είναι τόσον ευγενές και γνήσιο το γένος μας, ώστε τη χώρα, στην οποίαν είδαμε το πρώτο φως, εξακολουθούμε συνεχώς να κατοικούμε, διότι είμεθα αυτόχθονες και μόνον εμείς από όλους τούς άλλους έχουμε το δικαίωμα να προσφωνούμε την πόλη μας με τις ίδιες λέξεις, δια των οποίων προσαγορεύομε τούς πλέον γνωστούς συγγενείς". (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24 -25)
 
Και στην αρχαία ελληνική: «....Ταύτην γάρ οικούμεν ούχ εταίρους εκβαλόντες ούδην έρημον καταλαβόντες ούδην εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλά ούτω καλώς καί γνησίως γεγόναμεν, ώστε εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τόν χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες καί τών ονομάτων τοίς αυτοίς οίσπερ τούς οικειωτάτους τήν πόλιν έχοντες προσειπείν: μόνοις γαρ ημιν των Ελλήνωντην αυτήν τροφόν και πατρίδα και μητέρα καλέσαι προσήκει..»
(Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24-25).

Μαζική σφαγή 2.300 ετών σε αρχαία Ελληνική πόλη

 



Μία μεγάλη σφαγή, που χρονολογείται 2.300 χρόνια εντοπίσθηκε σε αρχαία πόλη της Κριμαίας, που υπήρξε ελληνική αποικία στη Μαύρη Θάλασσα. 



Χερσόνησος ονομάζεται σήμερα και επρόκειτο για μία από τις πόλεις που ίδρυσαν οι αρχαίοι Έλληνες σ΄αυτή την περιοχή με τις τεράστιες γεωργικές εκτάσεις, προκειμένου να εξασφαλίσουν σιτηρά για την επιβίωση των δικών τους πόλεων - κρατών.



Συγκεκριμένα η πόλη ιδρύθηκε τον 6ο π. Χ. αιώνα αλλά σύμφωνα με τους αρχαιολόγους στις αρχές του 3ου αιώνα π. Χ., μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού σκοτώθηκε από ξένους εισβολείς.



Αδιαμφισβήτητη απόδειξη είναι οι σκελετοί των ανθρώπων, που αποκαλύφθηκαν μόλις 40 εκατοστά κάτω από την επιφάνεια του εδάφους ανάμεσα σε ερείπια σπιτιών.



«Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε σε μια σκηνή δολοφονίας που χρονολογείται 2.300 χρόνια», αναφέρει χαρακτηριστικά ο επικεφαλής των ερευνών Βλαντιμίρ Στόλμπα, αρχαιολόγος από το Πανεπιστήμιο Aarhus. Για την ακρίβεια πρόκειται για σκελετικά κατάλοιπα μιας ολόκληρης οικογένειας, που προφανώς σκοτώθηκαν μέσα στο σπίτι τους.



Γενικότερα εξάλλου αυτή η αρχαιολογική έρευνα δίνει πολλές πληροφορίες στους επιστήμονες καθώς η διατήρηση των αρχαιοτήτων είναι εξαιρετική. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πρόκειται για αγροτικές εκτάσεις που δεν καοικήθηκαν στα μεταγενέστερα χρόνια.



«Η εικόνα που προκύπτει από τις ανασκαφές είναι χαρακτηριστική των καθημερινών δραστηριοτήτων των αρχαίων αγροτών και της ζωής τους και του δραματικού θανάτου τους», λέει ο Βλαντιμίρ Στόλμπα, προσθέτοντας:



«Έχουμε βρει απαντήσεις σε πολλά ερωτηματικά, για παράδειγμα πού καλλιεργήθηκαν τα ελληνικά χωράφια σιτηρών, πόσο πυκνοκατοικημένη ήταν η περιοχή και πώς οργανώθηκε, και ακόμη πώς οι αρχαίοι προσαρμόστηκαν στις αλλαγές του πολιτιστικού αλλά και του φυσικού περιβάλλοντος».
Επί του παρόντος ωστόσο ο ίδιος δεν μπορεί να απαντήσει για την εθνικότητα των εισβολέων και γενικότερα για το συγκεκριμένο περιστατικό από ιστορικής πλευράς.



Να σημειωθεί, ότι η Χερσόνησος και η αγροτική περιοχή της εντάχθηκαν πρόσφατα στην λίστα των μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO επειδή αποτελεί μοναδικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οργανώθηκαν οι αρχαίες ελληνικές πόλεις σε συνδυασμό με την αγροτική περιοχή γύρω τους.


Μαρία Θερμού "Το Βήμα"

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

H σημασία του Δελφικού Έψιλον




Ή αλλιώς το «Έψιλον εν Δελφοίς» είναι σήμερα ένα πολύ παρεξηγημένο σύμβολο που οι αδαείς θέλουν να το ταυτίζουν, από άγνοια βέβαια, με μυστικές ομάδες, συνομωσίες και άλλου είδους φανταστικές θεωρίες. Αντιθέτως το Δελφικό Έψιλον, δηλαδή το σύμβολο αυτό που ήταν τοποθετημένο (σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και τα ευρήματα), στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, είχε για τον αρχαίο κόσμο την δικιά του σημαντική αξία και φιλοσοφία.


Να λοιπόν ποιο ήταν και τι σήμαινε το ΔΕΛΦΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ:

Το Γράμμα Έψιλον σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ. Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός. Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητας εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτηση του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και τρίτη σε χρυσό.Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Τα 4 κοσμογονικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου - Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.

Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, κατάντικρυ σε όποιον πλησίαζε την κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από το ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ στην κάτω αριστερή γωνία και το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στην κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σαν ''Δελφικά παραγγέλματα'', το δε Ε το ''προεδρεύον'' αυτών. Το παλαιότερο από αυτά (τα Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σαν ''Ε των Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τον Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στο Ναό το δεύτερο, το οποίο ήταν χάλκινο. Σε αντικατάσταση και αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε το τρίτο και τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία για το Ε των Δελφών προέρχεται από τον Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει να ήταν κοινωνός και γνώστης των Μυστηρίων.

Το ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι το αποκλειστικό αντικείμενο μιας ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως και τα γραφόμενα, την μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας της ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Το ότι κανείς άλλος δεν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σε μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος το παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται για κλείδα των Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στους αμύητους, αποτελούσε ηθικό και ποινικό αδίκημα.

Στον διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σαν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σε κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, με πληθώρα αναλύσεων, μη παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τον αναγνώστη. Δεν μπορεί έτσι να κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τα των Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σε συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας το ρηθέν από τον Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ". Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση των πιστών. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας. Η πρώτη άποψη στο διάλογο, δηλωμένη από τον αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας και Πιττακός θέλοντας να διαχωριστούν από τούς άλλους δύο, τον Κλεόβουλο τον Λίνδιο και τον Περίανδρο τον Κορίνθιο, οι οποίοι με πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τη φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν το Ε (δηλαδή τον αριθμό 5) στον Θεό, δηλώνοντας έτσι το πραγματικό πλήθος τους. Άλλος είπε πως το Ε, όντας το δεύτερο των γραμμάτων, των εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τον Απόλλωνα, τον δεύτερο τη ταξει, μετά τον Δία, Θεόν. Η τρίτη άποψη τού Ιερέως Νικάνδρου είναι ότι, επειδή το Ε γράφεται και ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως και τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ώσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι το πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό των προς χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά και μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε). Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας την Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό το μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού και χρησιμοποιώντας το συχνά στους Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στους Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.

Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως το Ε δηλώνει την έννοια των αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί το αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι την Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί. Την άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σε άρτιους και περιττούς και η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη και στα δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τον άρτιο περιττό και τον περιττό άρτιο. Το δύο είναι ο πρώτος άρτιος και το τρία ο πρώτος περιττός. Το άθροισμα αυτών των δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους και έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω της ομοιότητάς του με την ενωτική σχέση τού άρτιου προς το θήλυ και τού περιττού προς το άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δεν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός και ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σε άρτιο δεν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς την αδυναμία του να γεννήσει άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σε περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν το γόνιμο στοιχείο. Το πέντε (Ε) λέγεται και φύσις γιατί με τον πολλαπλασιασμό επί τον εαυτό του τελειώνει πάντα στον εαυτό του. Γιατί και η φύση - πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στον εαυτό της. Κι όταν αυτό (το Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν της Πεμπάδος (Ε) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος και άφθαρτος από την ίδια του την φύση, και άλλοτε ως πυρ τα πάντα εξομοιώνει προς τα πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τή μορφή, τή διάθεση και τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος. Αλλά και στη Μουσική πού τόσο αρέσει στον Θεό, η Πεμπάς έχει την σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες και αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ των τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, το Ημιτόνιο, τον Τόνο, το Τριημιτόνιο και το Δίτονο. Μα και κατά τον Πλάτωνα, αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι αν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τον κόσμο της Γής, τον κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τον τέταρτο τού Αέρος και τον πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα και άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν με αυτούς τούς πέντε κόσμους, τις πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή και γεώδης, η γεύση από την υγρότητά της αποκτά αντίληψη για τις ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασης και άρα γεννάται από την θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στο αυτί γίνεται φωνή και ήχος. Και τέλος η όρασης διαλάμπει από το φώς και τον Αιθέρα. Ο διάλογος κλείνει με την άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει το Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσης και προσφώνησης. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στο Ναό, τον χαιρετά και τον προσαγορεύει με το ''Γνώθι σ’αυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας και ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Και ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τα πολλά και το πλήθος. Λέγεται και Ιήϊος γιατί είναι Ένας και μόνος, και Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό. Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τον διάλογο, με την τελευταία άποψη να αναιρεί όλες τις προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά το θέμα κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν πιθανώς και άλλες πτυχές της Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης και Ιερεύς, τις Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα προς τούς έξω και αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μια μεριά σκοπιμότητα - σε μια εποχή παρακμής τού Μαντείου και ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες και Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας - αλλά και ανάγκη της προβολής και δικαίωσης τού Κοσμικού και Νοητικού χαρακτήρα της Απολλώνιας Θεοσέβειας.

Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο έχουν γράψει για το Ε των Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός και ο Γ. Λευκοφρύδης, Δικηγόρος (Αθήνα 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στα τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μια δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τον Θεό, το συνδέει με το γράμμα (συλλαβή) τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει το Θείον, υποστηρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του και συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής της Εβραϊκής Θρησκείας. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας το Δελφικό Ε με την κατά την άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται για διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στον αστερισμό τού Λαγού και τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν και η λογική της αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στην κρίση τού κάθε ερευνητή να καταλήξει για το ακραίο ή όχι της θέσης αυτής. Η δική μου άποψη για το γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σε Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου.

Στη Σαμοθράκη έχουν βρεθεί κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σε τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων. Τα μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) και τα υπόλοιπα ένα Ε. Και τα δύο συμβολίζουν το Θείον. Το πρώτο σαν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, το δεύτερο σαν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας. Είναι το παράγωγο μιας Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.

Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τα γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τον Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως και εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά των γραμμάτων είναι και οι ποιότητες αυτών, αλλά και οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τα γράμματα έχουν ποιότητες και δυνάμεις; Δυνάμεις να κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα και κατ' αναλογία σε άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τα πλέον Γήινα σαν επικοινωνία, έως τα πλέον Κοσμικά σαν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι το Ν είναι Νόησης. Το Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Δραστηριοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Το Ο είναι μία Ολότητα, ένα Πάν. Το Όλον με το Κέντρο του, ο Δημιουργός και η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι το Θ (Θήτα) το Θείον, το Σύν-Πάν. Το Ε είναι τα τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενωμένα. Εξ ου και Ένωσης= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση προς τή Θεία Νόηση.

Τό Ε δηλώνει, τον Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου και γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί με τα ''Γνώθι σ’αυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δεν νοείται Ένωσης χωρίς την βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε και προσέγγισης της με παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στον Θεό τού Φωτός και της Αρμονίας. Αυτό το στοιχείο της Ένωσης συνηγορεί προς την ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στο Ε, οι Πυθαγόρειοι.


Πηγή

Ἡ πολιορκία τῆς Ἀκροπόλεως.

Ἡ πολιορκία τῆς Ἀκροπόλεως.1 


Γεώργιος Δροσίνης Γεώργιος Καραϊσκάκης, πολιορκία τῆς Ἀκροπόλεως
Ἀπό: Ὁ Μπάρμπα Δῆμος, Διηγήσεις Ἀγωνιστοῦ, Ἐκδ. Σύλλογος πρὸς διάδοσιν ὠφελίμων βιβλίων, Ἀθῆναι 1964.


Ὁ Καραϊσκάκης κατήγετο ἀπὸ τὴν Σκουληκαριάν, χωρίον τῆς Ἄρτας, καὶ ἐγεννήθη εἰς τὰ 1782. Πρὸ τῆς Ἐπαναστάσεως ὑπηρέτησε καὶ αὐτὸς τὸν Ἀλῆ πασᾶν ἔπειτα ἑνώθηκε μὲ τοὺς κλέφτας. Εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς Ἐπαναστάσεως δὲν ἐφάνηκε πολὺ πρόθυμος νὰ πολεμήσῃ, κατόπιν ὅμως ἄρχισε ν᾿ ἀγωνίζεται μετὰ τῶν ἄλλων ἀρχηγῶν τῆς Ρούμελης πρὸς σωτηρίαν τοῦ Μεσολογγίου. Ἀλλὰ μόνον κατὰ τὰ τέλη τῆς Ἐπαναστάσεως ὑψώνεται ἔξαφνα καὶ γιγαντώνεται καὶ κάμνει ἐντὸς ὀλίγων μηνῶν τὸ ἓν μετὰ τὸ ἄλλο τὰ κατορθώματα ἐκεῖνα ποὺ τὸν ἐδόξασαν.


Ὁ Καραϊσκάκης ἦτον ὡς πρὸς τὸ ἐξωτερικὸν καθ᾿ ὅλα ἀντίθετος τοῦ Κολοκοτρώνη: μικρόσωμος, ἀδύνατος, ὠχρὸς καὶ φιλάσθενος. Εἶχεν ὅμως εὐκίνητον τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα, καὶ οἱ ζωηροὶ ὀφθαλμοί του ἐφώτιζαν τὴν σκοτεινὴν καὶ μελαγχολικὴν φυσιογνωμίαν του. Τὸ πρόσωπόν του σπανίως ἔμενεν ἥσυχον· πάντοτε σχεδὸν ἐταράσσετο ἀπὸ σπασμοὺς ἀνησυχίας καὶ ἀνυπομονησίας. Ἐστερεῖτο τῆς εὐγλωττίας τοῦ Κολοκοτρώνη, ἀλλ᾿ ὅταν ὡμιλοῦσεν, εἶχεν εὐφυΐαν καὶ ἑτοιμότητα πολλὴν εἰς τοὺς λόγους.


Ὅταν ἡ Κυβέρνησις τὸν διώρισε γενικὸν διοικητὴν τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδος, τὸν Ἰούλιον τοῦ 1826, καὶ ἦλθεν εἰς τὸ Ναύπλιον διὰ νὰ λάβῃ τὸν διορισμόν του, ὁ Ὑδραῖος Μπουντούρης τοῦ εἶπεν:
- Ἕως τώρα, Καραϊσκάκη, δὲν ἔκαμες τὸ καθῆκόν σου πρὸς τὴν πατρίδα· ὁ Θεὸς νὰ σὲ φωτίση εἰς τὸ μέλλον.


Τότε ὁ Ρουμελιώτης ἀρχηγὸς ἀπήντησε μὲ εἰλικρίνειαν:
- Δὲν τὸ ἀρνοῦμαι πὼς ὅταν θέλω γίνομαι ἄγγελος καὶ ὅταν θέλω διάβολος. Εἰς τὸ ἑξῆς ἀποφάσισα νὰ γίνω ἄγγελος.


Καὶ ἔγινεν, ἀληθινὰ ἄγγελος, ὁ καλὸς ἄγγελος τῆς πατρίδος. Αὐτὸς ἔδωκε ζωὴν εἰς τὴν ἀδυνατισμένην Ἐπανάστασιν καὶ κατεσύντριψε τοὺς Τούρκους εἰς τὴν Ἀράχοβαν, εἰς τὸ Δίστομον, εἰς τὸ Κερατσίνι. Τόσον φοβερὸν εἶχε γίνη τὸ ὄνομά του μεταξὺ τῶν ἐχθρῶν, ὥστε κατήντησε νὰ λέγουν ὡς παροιμίαν:


- Τί φεύγεις σὰν νὰ σὲ κυνηγᾶ ὁ Καραϊσκάκης!
Καὶ ὡμολογοῦσαν τὴν ἀξίαν του οἱ Τοῦρκοι:


- Ἐμεῖς ἔχομεν τὸν Κιουταχῆ καὶ οἱ Ἕλληνες τὸν Καραϊσκάκην· δυὸ λεοντάρια πολεμοῦν τὸ ἕνα νὰ φάγῃ τὸ ἄλλο.


Τὸ περίεργον εἶναι ὅτι τὰ δύο αὐτὰ λεοντάρια εὑρέθηκαν ἀντιμέτωπα μίαν φορὰν καὶ συνομίλησαν ἐκ τοῦ πλησίον. Τοῦτο συνέβη τὸν Αὔγουστον τοῦ 1826 μέσα εἰς τὴν γαλλικὴν ναυαρχίδα, ἀγκυροβολημένην κοντὰ εἰς τὸν Πειραιᾶ. Ὁ Καραϊσκάκης ἦλθε νὰ ἐπισκεφθῇ τὸν Γάλλον ναύαρχον, ἐνῷ συγχρόνως ἦτον εἰς τὴν ναυαρχίδα πρὸς ἐπίσκεψιν ὁ Κιουταχῆς. Ὁ Γάλλος ἐταράχθηκε φυσικὰ καὶ ἀνησύχησεν, ἀλλ᾿ οἱ δυὸ θανάσιμοι ἐχθροὶ ἐφέρθηκαν μὲ πολλὴν ἡσυχίαν καὶ ἀξιοπρέπειαν. Ὁ Καραϊσκάκης ἔλεγεν ἔπειτα ὅτι ἐξιππάσθηκεν ἅμα ἀντίκρυσε τὸν Κιουταχῆν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος ἐπίσης ἐξαφνίσθηκεν. Ὁ Ρουμελιώτης ἀρχηγὸς ἅμα εἰσῆλθεν ἐχαιρέτισε τὸν Τοῦρκον πασᾶν κατὰ τὴν τουρκικὴν συνήθειαν, δηλαδὴ ἔφερε τὴν χεῖρα εἰς τὰ χείλη καὶ εἰς τὸ μέτωπον καὶ ἐκεῖνος τὸν ἀντεχαιρέτισε μὲ ὑπερηφάνειαν.


Πρῶτος ἄρχισε τὴν ὁμιλίαν ὁ Κιουταχῆς εἰς ἀλβανικὴν γλῶσσαν καὶ εἶπε:
- Τί γίνεσαι, Καραϊσκάκη; Σ᾿ ἐπρόσμενα νὰ ἔλθῃς εἰς τὰ Βιτώλια νὰ μὲ προσκυνήσῃς καὶ νὰ σοῦ δώσω ὅλα τὰ βιλαέτια ἀπὸ τὴν Ἀθήνα ἕως τὴν Ἄρταν.


- Ἐγώ νὰ σὲ προσκυνήσω; ἀποκρίθηκε ὁ Καραϊσκάκης μὲ ἡσυχίαν. Ἂν εἶσαι διοικητὴς τῆς Ρούμελης ἐσύ, εἶμαι κ᾿ ἐγὼ διοικητὴς τῆς Ρούμελης, καὶ ἂν ἤξευρεν ἡ Κυβέρνησίς μου πὼς μιλοῦμε τώρα μαζί, μ᾿ ἐκρεμνοῦσε κ᾿ ἐμένα καὶ δεκαπέντε χιλιάδες στρατεύματα ποὺ ἔχω εἰς τὴν Ἐλευσῖνα.
Ὁ Κιουταχῆς ἐρωτᾷ μὲ ἀπορίαν:


- Καὶ πῶς ἠμπορεῖ νὰ σὲ κρεμάσῃ;
Καὶ ὁ Καραϊσκάκης ἀποκρίνεται:
- Μήπως δὲν σὲ κρεμνᾷ ὁ Σουλτάνος, ὅταν θέλῃ -ναὶ ἢ ὄχι;
- Βέβαια, γιατὶ τὸν ἔχω βασιλέα.


- Μὲ κρεμνᾶ λοιπὸν κ᾿ ἐμένα ἡ Κυβέρνησις, γιατὶ τὴν ἔχω βασίλισσαν.
Καὶ ἡ ὁμιλία ἔμεινεν ἕως ἐδῶ· ὁ Κιουταχῆς ἐσηκώθηκε πρῶτος καὶ ἔφυγεν ἀπὸ τὸ γαλλικὸν πλοῖον.
Ἀφοῦ ἔπεσε τὸ Μεσολόγγι καὶ μαζί του σύσσωμος ἡ Ἐπανάστασις τῆς δυτικῆς Ἑλλάδος, ὁ Κιουταχῆς ἐκίνησε πρὸς τὴν Ἀνατολικὴν Ἑλλάδα, ἑνώθηκεν εἰς τὰς Θήβας μὲ τὸν Ὀμὲρ Βρυώνη καὶ ἔφθασεν εἰς τὴν Ἀττικὴν πρὸ τοῦ θέρους τοῦ 1826.


Οἱ Ἀθηναῖοι, χωρικοὶ ἐπροσκύνησαν καὶ ὁ ἀρχηγὸς Γούρας ἐκλείσθηκε εἰς τὴν Ἀκρόπολιν μὲ 400 μισθωτούς. Εἶχεν ὅμως πλῆθος ζωοτροφιῶν καὶ δεκαεπτὰ κανόνια ἐπάνω εἰς τὰ τείχη. Τὴν πόλιν ἐδοκίμασε νὰ ὑπερασπίση ἓν μικρὸν σῶμα, ἀλλ᾿ ὅταν ὁ Κιουταχῆς, ὥρμησε κατ᾿ αὐτῶν, οἱ ὀλίγοι ὑπερασπισταὶ ἀναγκάσθηκαν νὰ καταφύγουν εἰς τὴν Ἀκρόπολιν καὶ αἱ Ἀθῆναι ἔμειναν εἰς χεῖρας τῶν Τούρκων.


Ἅμα ἔγινε γνωστὴ ἡ εἰσβολὴ τοῦ Κιουταχῆ, συνεκεντρώθησαν εἰς τὴν Ἐλευσῖνα στρατεύματα ἐλληνικὰ ἄτακτα ὑπὸ τὸν Καραϊσκάκην καὶ τακτικά, ὑπό τὸν φιλέλληνα Γάλλον συνταγματάρχην Φαβιέρον. Εἰς τὰς 8 Αὐγούστου ἔγινε μάχη εἰς τὸ Χαϊδάρι, ἡ ὁποία ἀπέβη ὑπὲρ τῶν πολυαρίθμων Τούρκων. Οἱ Ἕλληνες τότε ὑπεχώρησαν καὶ ὁ Κιουταχῆς ἔζωσε στενῶς τὴν Ἀκρόπολιν. Τὴν 1 Ὀκτωβρίου ἐφονεύθη ὁ ἀρχηγὸς Γούρας καὶ ἀνέλαβαν τὴν ἀρχηγίαν ἡ ἀνδρεία σύζυγός του καὶ ὁ Ἀθηναῖος ὁπλαρχηγὸς Μακρυγιάννης.


Τότε ὁ Καραϊσκάκης συνέλαβε τὸ μέγα πολεμικόν του σχέδιον: διὰ νὰ καταστρέψη τὸν Κιουταχῆν, νὰ τοῦ ἀποκόψη τὰ μέσα τῆς συγκοινωνίας. Μὲ πόσην στρατηγικὴν τέχνην ἄρχισε νὰ ἐκτελῇ τὸ σχέδιον αὐτό, ἀποδεικνύουν αἱ νίκαι τῆς Ἀράχοβας καὶ τοῦ Διστόμου.


Ἐν τούτοις ἐξακολουθεῖ, ἡ πολιορκία τῆς Ἀκροπόλεως καί, ἐπειδὴ οἱ πολιορκούμενοι εἶχαν ἀνάγκην πολεμοφοδίων, ὁ Φαβιέρος ἐπὶ κεφαλῆς 650 τακτικῶν στρατιωτικῶν φορτωμένων πυρίτιδα καὶ σφαίρας ἀνέλαβε νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν Ἀκρόπολιν.


Ὁ Γάλλος συνταγματάρχης ἐξετέλεσε ἐπιτυχῶς τὸ παράτολμον σχέδιόν του τὴν τελευταίαν νύκτα τοῦ Νοεμβρίου. Ἐπέρασε μέσα ἀπὸ τὸ τουρκικὸν στρατόπεδον καὶ ἀνέβη εἰς τὴν Ἀκρόπολιν, ἀπὸ τὸ μέρος ὅπου εἶναι τὸ θέατρον τοῦ Ἡρώδου.


Ὁ Φαβιέρος σκοπὸν εἶχε ν᾿ ἀφήσῃ εἰς τοὺς πολιορκημένους τὰ πολεμοφόδια ποὺ ἔφερε, καὶ νὰ καταβῇ πάλιν ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολιν καθὼς ἀνέβηκε. Ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἔγινε καὶ ἀναγκάσθηκε νὰ μείνῃ καὶ αὐτὸς κλεισμένος. Κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπον, ὅ,τι καλόν, ἔκαμεν ἐχάθηκεν. Εἰς τὴν πολυάριθμον φρουρὰν προσετέθησαν καὶ οἱ στρατιῶται του καὶ ἐξωδεύοντο ταχύτερα τὰ τρόφιμα τοῦ φρουρίου.
Εἰς τὴν ἀθλίαν αὐτὴν κατάστασιν ἦσαν τὰ πράγματα, ὅταν μᾶς ἦλθαν δύο ξένοι, δύο Ἄγγλοι, ὁ στρατηγὸς Τζὼρτζ καὶ ὁ λόρδος Κόχραν.


Ἡ κυβέρνησις ἐνόμισεν ὅτι αὐτοὶ οἱ δύο θὰ μᾶς σώσουν καὶ διώρισε τὸν πρῶτον ἀρχιστράτηγον καὶ τὸν δεύτερον ἀρχηγὸν τοῦ στόλου.


Ὁ Καραϊσκάκης, ἂν καὶ τὸν ἔβαλαν ὑπὸ τὰς διαταγὰς ξένων ἀρχηγῶν, δὲν ἔδειξε καθόλου ὅτι προσεβλήθη, ἀλλὰ ἡμεῖς ὅλοι οἱ στρατιῶται του τὸ ἐπήραμεν κατάκαρδᾳ. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἠμπορεῖ νὰ ἦσαν λαμπροὶ εἰς τὴν πατρίδα των καὶ νὰ εἶχαν ἀγάπην πρὸς τὴν Ἑλλάδα, μᾶς ἔβλαψαν ὅμως χωρὶς νὰ τὸ θέλουν. Ὁ Καραϊσκάκης τὰ προεῖδε καὶ εἶπε:


- Βλέπω πὼς κακὰ θὰ πᾶμε μὲ τούτους τοὺς Φράγκους· φοβοῦμαι πὼς θὰ μᾶς καταστρέψουν μὲ τὴ βία τους.


Καὶ ἀληθινά· ἐνῷ ὁ Ρουμελιώτης στρατηγός, ποὺ ἤξευρε πολὺ καλὰ τὸν τόπον καὶ εἶχεν ἀπὸ τὴν φύσιν νοῦν στρατηγικόν, ἤθελεν ὅλα νὰ γίνωνται τακτικὰ καὶ συλλογισμένα, ὁ Κόχραν ἐβιάζετο καὶ καλὰ νὰ γευματίσῃ ἐπάνω εἰς τὴν Ἀκρόπολιν καὶ ἔδιδεν ἀμοιβὴν δύο χιλιάδας τάλληρα εἰς ἐκεῖνον, ποὺ θὰ ἔστηνε τὴν ἑλληνικὴν σημαίαν εἰς τὸ ἀέτωμα τοῦ Παρθενῶνος. Καὶ ὁ Καραϊσκάκης ἀναγκάσθηκε νὰ ἐνδώσῃ διότι συγχρόνως οἱ πολιορκημένοι ἔστελλαν μηνύματα, ὅτι δὲν ἔχουν δυνάμεις διὰ ν᾿ ἀνθέξουν ἐπὶ πολύ.


Ὁ Καραϊσκάκης ἦτον στρατοπεδευμένος εἰς τὸ Κερατσίνι, καὶ τὰ ἄλλα ἑλληνικὰ στρατεύματα ἦσαν εἰς τὸ Φάληρον. Εἰς τὰς 13 Ἀπριλίου ἔγινεν ἡ πρώτη ἐπίθεσις κατὰ τῶν πολιορκητῶν καὶ ἀπὸ τὰ δύο μέρη· ἐβοηθοῦσε καὶ ὁ ἑλληνικὸς στόλος ἀπὸ τὴν θάλασσαν. Ἡ ἐπίθεσις ἐπέτυχε, πολλὰ τουρκικὰ ὀχυρώματα ἐκυριεύθησαν, τὰ δύο ἑλληνικὰ σώματα ἑνώθηκαν καὶ 300 Ἀλβανοὶ ἀπεμονωμένοι ἐκλείσθησαν εἰς τὸ μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος. Ὁ Καραϊσκάκης ἔστησε τὴν σκηνήν του εἰς τὸν Πειραιᾶ, πλησίον τῆς παραλίας.



Ὁ Κόχραν ἤθελε νὰ ἐξακολουθήσουν τὴν ἐπίθεσιν· ὁ Καραϊσκάκης ἔλεγε νὰ παύσουν τὸν ἀγῶνα πρὸς τὸ παρὸν καὶ νὰ μὴν προχωρήσουν πρὶν παραδοθοῦν οἱ ἐντὸς τοῦ μοναστηρίου Ἀλβανοί, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν οὔτε νερόν οὔτε πυρίτιδα. Τότε ἄρχισε κανονοβολισμὸς κατὰ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ἀπὸ τὴν θάλασσαν καὶ μετ᾿ ὀλίγον, τὸ μοναστήριον μετεβλήθη εἰς ἐρείπια. Οἱ Ἀλβανοὶ κατέφυγαν εἰς τὰ θολωτὰ ὑπόγεια καὶ ἐπολεμοῦσαν ἀπ᾿ ἐκεῖ. Ἐστείλαμεν νὰ προτείνωμεν παράδοσιν καὶ ἐκεῖνοι ἐφόνευσαν τὸν ἀπεσταλμένον. Αὐτὴ ἡ ἀπιστία μᾶς παρώργισε καὶ ὁ Καραϊσκάκης δέν ἤθελε πλέον νὰ ἔλθῃ εἰς καμμίαν συμφωνίαν μαζί των. Ἤθελε νὰ τοὺς ἀφησῃ νὰ τελειώσουν τὰ πολεμεφόδιά των, νὰ δαμασθοῦν ἀπὸ τὴν δίψαν καὶ τότε νὰ παραδοθοῦν χωρὶς ὅρους.
Ἀλλ᾿ ὁ Κόχραν ἐβιάζετο καὶ ἐφοβέριζεν ὅτι θά φύγῃ. Τί νὰ γίνη λοιπὸν;


Ἐσυμφωνήθη μὲ τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ ἐξέλθουν ἔνοπλοι καὶ νὰ ὁδηγηθοῦν εἰς τὸ στρατόπεδον τοῦ Κιουταχῆ ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Καραϊσκάκην. Ὅταν τὸ ἔμαθαν αὐτὸ οἱ στρατιῶται ἐξαγριώθηκαν. Ἐνῷ ἐλογάριαζαν ὅτι θὰ μοιρασθοῦν τὰ πλούσια ὅπλα τῶν Ἀλβανῶν, τὰ ἔχαναν τώρα μέσα ἀπό τὰ χέρια των. Ἔσυνάχθησαν ὅλοι γύρω εἰς τὸ μοναστήριον καὶ ἐπρόσμεναν τὴν ἔξοδον τῶν ἐχθρῶν. Ὁ Καραϊσκάκης παρετήρησε τὴν ἔξαψιν τῶν στρατιωτῶν του καὶ ἐπροσπάθησε μὲ τὰ πειστικώτερα λόγια του νὰ τοὺς ἡσυχάσῃ. Δὲν τὸ κατώρθωσεν ὅμως.


Οἱ Ἀλβανοὶ ἄρχισαν νὰ ἐξέρχωνται ἐκ τοῦ μοναστηρίου· ἐμπρὸς ἐπήγαινεν ὁ Καραϊσκάκης, εἰς τὸ μέσον δύο τρεῖς Ἕλληνες ὁπλαρχηγοί, ὡς ὅμηροι. Ἀπὸ τὸ ἕν μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο ἦσαν συναγμένοι οἱ Ἕλληνες στρατιῶται, ὠργισμένοι, ἀλλὰ ἥσυχοι. Ἔξαφνα ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιώτας βλέπει εἰς τὴν μέσην ἑνὸς Ἀλβανοῦ λαμπρὸν γιαταγάνι καὶ ἁπλώνει νὰ τὸ πάρῃ. Ὁ Ἀλβανὸς χωρὶς νὰ χάση καιρὸν τὸν πιστολίζει. Τότε ὅλοι οἱ στρατιῶται ἀρχίζουν φοβερὸν ἐκ τοῦ πλησίον τουφεκισμὸν κατὰ τῶν Ἀλβανῶν. Οἱ ἀρχηγοὶ προσπαθοῦν νὰ τοὺς ἐμποδίσουν μὲ κίνδυνον τῆς ζωῆς των· ὁ ἴδιος ὁ Καραϊσκάκης, ἀφοῦ εἶδεν ὅτι τίποτε δὲν κατορθώνει, ἐγύρισε τὸ στῆθος καὶ ἐφώναξε πρὸς τοὺς Ἀλβανούς:

– Σκοτῶστε με καθὼς σᾶς σκοτώνω!
Διακόσιοι ἑβδομήντα ἐξῆλθαν ἀπὸ τὸ μοναστήριον καὶ μόνον ἑβδομήντα ἔφθασαν εἰς τὸ στρατόπεδον τοῦ Κιουταχῆ.


Ὁ Καραϊσκάκης ἔγινεν ἔξω φρενῶν ἀπὸ τὸν θυμὸν καὶ τὴν λύπην του. Μίαν στιγμὴν μάλιστα ἔφθασεν εἰς τόσον παροξυσμόν, ὥστε εἶπεν ὅτι θὰ φύγῃ, διότι δὲν ἐννοεῖ πλέον νὰ διοικῇ στρατιώτας ἐπίορκους καὶ ἀπίστους.


Τὸ βέβαιον εἶναι, ὅτι ἔπταιαν οἱ στρατιῶται, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον οἱ ἀσυλλόγιστοι Φράγκοι ἀρχηγοί. Ὁ Θεὸς μ᾿ ἐφύλαξε καὶ δὲν ἔλαβα καθόλου μέρος εἰς τὴν ἀπιστίαν αὐτήν, δὲν αἱμάτωσα τὰ χέρια μου!



Ὁ Καραϊσκάκης ἡσύχασε ὀλίγον ἐπὶ τέλους, ἀφοῦ οἱ ἄλλοι ἀρχηγοὶ τὸν παρεκάλεσαν νὰ μείνῃ καὶ νὰ μὴν ἀφὴσῃ τὴν πατρίδα του ἴσα-ἴσα εἰς τὴν κακὴν αὐτὴν ὥραν. Ἀποφάσισε λοιπὸν νὰ κάμῃ ἀνακρίσεις διὰ νὰ εὕρη τοὺς πρωταιτίους καὶ νὰ τοὺς τιμωρήσῃ παραδειγματικῶς. Ἔξαφνα λαμβάνει ἔγγραφον ἀπὸ τὸν ἀρχιστράτηγον Τζώρζ. Διεμαρτύρετο διὰ τὴν πρᾶξιν καὶ ἐφαίνετο ὡσὰν νὰ ἐθεωροῦσεν αἴτιον τὸν Καραϊσκάκην. Τότε ἄναψε πάλιν ἀπὸ θυμόν, ἐκτύπησε τὸ πόδι καὶ ἐφώναξεν:
- Από τὴν γολέτταν του λοιπὸν κάθεται καὶ βλέπει τὸν πόλεμον καὶ στέλλει ἔπειτα διαμαρτυρήσεις καὶ ἡμᾶς ποὺ ἐχομεν νὰ κάνωμεν μὲ χίλιους διαβόλους!



Διὰ νὰ μὴν φέρη ὅμως διχόνοιαν ἐκατάπιε πάλιν τὴν δικαίαν ὀργήν του καὶ ἐσυμφώνησε μὲ τοὺς Ἄγγλους ἀρχηγοὺς εἰς τὰς 23 Ἀπριλίου νὰ γίνῃ ἡ γενικὴ ἐπίθεσις κατὰ τοῦ στρατοπέδου τοῦ Κιουταχῆ. Ἀλλ᾿ αἱ τόσαι ἠθικαὶ ταραχαὶ καὶ οἱ σωματικοὶ πόνοι ἐνήργησαν βλαβερῶς ἐπὶ τῆς ὑγείας του καὶ εἰς τὰς 22 κατελήφθη ἀπὸ πυρετὸν καὶ ἔμεινεν ἐξαπλωμένος εἰς τὴν σκηνήν του.
Ἐνῷ ὅμως ὅλα εἶχαν ἑτοιμασθῇ διὰ τὴν ἐπίθεσιν τῆς ἑπομένης ἡμέρας, ἔξαφνα ἀκούονται τουφεκισμοὶ καὶ μετ᾿ ὀλίγον ἡ μάχη γενικεύεται. Τὴν πρώτην αἰτίαν ἔδωκαν Κρῆτες στρατιῶται μεθυσμένοι. Αὐτοὶ ἐπετέθησαν ἀσυλλόγιστα ἐναντίον ἑνὸς τουρκικοῦ ὀχυρώματος. Ὁ Καραϊσκάκης ἐξυπνᾶ ἀπὸ τὸν κρότον τῆς συμπλοκῆς, βλέπει τὴν γενικὴν σύγχυσιν καὶ μ᾿ ὅλον τὸν πυρετόν του ἱππεύει ἄοπλος, ἁρπάζει ἑνὸς στρατιώτου τὸ γιαταγάνι καὶ ρίπτεται κατὰ τῶν ἐχθρῶν.



Ἡ παρουσία του δίδει εἰς ὅλους δύναμιν καὶ θάρρος καὶ οἱ Τοῦρκοι ἀπωθοῦνται εἰς τὰ ὀχυρώματά των. Τότε ὁ Κιουταχῆς στέλλει κατ᾿ αὐτοῦ ὅλον τὸ ἱππικόν. Ὁ Καραϊσκάκης, ἀναγκασμένος νὰ ὑποχωρήσῃ, μένει, τελευταῖος διὰ νὰ προστατεύσῃ τοὺς ἄλλους, ἀλλ᾿ ἐκεῖ τὸν εὑρίσκει μία σφαῖρα εἰς τὴν κοιλίαν. Πίπτει ἀπὸ τὸν ἵππον καὶ κατορθώνει πάλιν ν᾿ ἀναβῇ. Ἡ φωνή του κόπτεται καὶ ὅμως ἐνθαρρύνει τοὺς ὀλίγους ἱππεῖς του νὰ συσσωματωθοῦν διὰ νὰ προστατεύσουν τὴν ὑποχώρησιν τῶν πεζῶν.


Μόνον ὅταν εἶδεν ἐκτὸς κινδύνου τὸν στρατόν, τότε ἐσυλλογίσθη τὴν πληγήν, ποὺ τοῦ ἐσπάρασσε τὰ σπλάγχνα. Αἱ δυνάμεις του παρέλυσαν πλέον· τὸν ἐσήκωσαν καὶ τὸν ἔφεραν μὲ μίαν βάρκαν εἰς τὴν γολέτταν, ὅπου εἶχε τὸ στρατηγεῖον του ὁ Τζώρτζ.



Ὁ ἑτοιμοθάνατος στρατηγὸς δὲν ἔχασε τὴν ἀταραξίαν του μέχρι τῆς τελευταίας στιγμῆς τῆς ζωῆς του. Ἐζήτησε τὸν πνευματικὸν καὶ ἐξωμολογήθη· εἶπεν εἰς ὅλους ὅσοι τὸν ἐπεριστοίχιζαν νὰ τὸν συγχωρήσουν, καὶ ἔπειτα ἔκαμε τὴν διαθήκην του. Εἰς τὰ τελευταῖα ἔκραξε κοντά του τοὺς δύο ἀγαπημένους συμπολεμιστάς του, τὸν Γαρδικιώτην Γρίβαν καὶ τὸν Χατζηπέτρον καὶ εἶπεν:
- Ἐλᾶτε τώρα νὰ σᾶς ἀσπασθῶ.



Καὶ ὅταν εἶδεν ὅτι οἱ γενναῖοι ἐκεῖνοι ἄνδρες ἔκλαιαν, ἐπροσπάθησεν ὁ ἴδιος νὰ τοὺς παρηγόρησῃ καὶ τοὺς παρήγγειλε νὰ φροντίσουν διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἀκροπόλεως.
- Πρὸ πάντων ἐσεῖς οἱ παλαιοὶ συναγωνισταί μου, εἶπε, νὰ μὴν ντροπιασθῆτε.
Κατὰ τὰ ἐξημερώματα ἀπέθανε – ἀπέθανε τὴν ἡμέραν τῆς ἑορτῆς τοῦ ὀνόματός του.
Ἡ εἴδησις τοῦ θανάτου του ἔφερε γενικὴν ἀπελπισίαν εἰς τὸν στρατόν. Ἡ λύπη μας ἦτο μεγάλη καὶ γενική. Εἶδα στρατιώτας νά σφογγίζουν τὰ δακρυσμένα μάτια μὲ τὴν φουστανέλλαν των· εἶδα ἄλλους εἰς τὸν παροξυσμὸν τῆς λύπης των νὰ θέλουν νὰ σπάσουν τὰ ὅπλα των ἐπάνω εἰς τὰς πέτρας καὶ νὰ φύγουν.


Καὶ ἐνῷ ἤμεθα ὅλοι εἰς αὐτὴν τὴν θλιβερὰν κατάστασιν, ὁ ἀνυπόμονος Κόχραν προσκαλεῖ τὸ πρωῒ τοὺς ὁπλαρχηγοὺς εἰς συμβούλιον διὰ νὰ ἐρωτήσῃ ἂν εἶναι ἕτοιμοι διὰ τὴν προσβολήν.
- Ὄχι! ἀποκρίθηκαν ὅλοι.


Ἐκεῖνος ἄρχισε πάλιν νὰ φωνάζῃ καὶ νὰ ὑβρίζῃ δειλοὺς τοὺς Ἕλληνας καὶ ἐφοβέρισεν, ὅπως καὶ πρίν, ὅτι θὰ πάρῃ τὰ πλοῖα καὶ θὰ φύγῃ. Ἀναγκάσθηκαν λοιπὸν νὰ ἐνδώσουν οἱ ὁπλαρχηγοὶ καὶ μόνον ἀνεβλήθη διὰ τὴν ἑπομένην ἡ ἐπίθεσις.


Καὶ ἔγινεν εἰς τὰς 24 Ἀπριλίου ἡ φονικὴ ἐκείνη μάχη τοῦ Φαλήρου, ὅπου ἐπάθαμεν φοβερὰν καταστροφήν. Εἰς καμμίαν ἄλλην μάχην δὲν ἐχάσαμεν περισσοτέρους καὶ καλυτέρους ἄνδρας, καμμία ἄλλη ἡμέρα δὲν ἦτον τόσον μαύρη καὶ σκοτεινὴ διὰ τὴν Ἐπανάστασιν.
Εἰς αὐτήν τὴν μάχην ἔχασα κ᾿ ἐγὼ τὸ χέρι μου ἀπὸ σφαῖραν κανονιοῦ. Ἕνας Φράγκος χειρουργὸς ἐκαθάρισε καὶ ἔδεσε τὴν πληγήν μου. Μ᾿ ἔστειλαν μὲ ἄλλους πληγωμένους εἰς τὴν Αἴγιναν, ἔπειτα εἰς τὸ Ναύπλιον, καὶ ἔμεινα πολὺν καιρὸν ἐκεῖ διὰ νὰ ἰατρευθῶ ἐντελῶς.

Γεώργιος Δροσίνης
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Floating Vertical Bar With Share Buttons widget by Making Different