Help Us Improve Our Site

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Τό ἄγνωστο ὁλοκαύτωμα. Συγκλονιστική φωτογραφία καί βίντεο

Τό ἄγνωστο ὁλοκαύτωμα. Συγκλονιστική φωτογραφία καί βίντεο


Λαός πού ξεχνᾶ τήν Ἱστορία του, εἶναι καταδικασμένος νά τήν ξαναζήσῃ. 


Καί ναί τό ξαναζοῦμε. Τό καινούργιο ὀλοκαύτωμα δημιούργημα τοῦ γερμανικοῦ ἐπεκτατισμοῦ καί τῆς γερμανικῆς δίψας γιά ἐπιβολή καί ἐξουσία. 


Πάθαμε ἀλλά δέν μάθαμε. Ἕνα καινούργιο ὁλοκαύτωμα εἶναι πρό τῶν πυλῶν καί ὅπως ὅλα δείχνουν θά εἶναι τό τελευταῖο. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς!


Αὔγουστος ἦταν καί τότε. 16 Αὐγούστου 1943. Κομμένο Ἄρτας. Τό ἄγνωστο ὁλοκαύτωμα

 Ἐγώ, δέν ξεχνῶ. Θά μείνω ἐδῶ νά φυλάττω Θερμοπῦλες!


Εξήντα εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν από το ολοκαύτωμα στο Κομμένο Άρτας από τους Ναζί. Ήταν 16 Αυγούστου του 1943 όταν ο διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ έδωσε τη διαταγή «Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο». Οι μαρτυρίες των κατοίκων που επέζησαν προκαλούν φρίκη. 


Το απόγευμα της 15ης Αυγούστου 1943, ο 12ος Λόχος του 98ου Συντάγματος 1ου Ορεινού Τμήματος, που είχε στρατοπεδεύσει σε μια κοιλάδα στα βόρεια ακριβώς της Άρτας, κάπου κοντά στη Φιλιππιάδα, κλήθηκε να βγει από τις σκηνές του. Ο διοικητής του Συντάγματος, Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, έβγαλε έναν κοφτό ολιγόλογο, τυπικό λόγο «Γερμανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί. Είναι καιρός για σκληρά μέτρα εναντίον των ανταρτών. Αύριο το πρωί θα ξεκληρίσουμε ένα λημέρι τους». 


O Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, ήταν ένας νεαρός διοικητής φορτωμένος με παράσημα, αυτοδημιούργητος άντρας που του άρεσε να παινεύεται ότι έχει μετατρέψει το 98ο σε Σύνταγμα για τον Χίτλερ.
Καθώς περάσανε τα μεσάνυχτα στο Κομμένο, οι περισσότεροι κάτοικοί του άρχισαν σιγά σιγά να πηγαίνουν στα σπίτια τους για ύπνο, κουρασμένοι από τις προετοιμασίες του πανηγυριού, από το γλέντι και το πιοτό, χωρίς να υποψιαστούνε τίποτα για το τι επρόκειτο να συμβεί. 
Την ίδια ώρα περίπου, μια φάλαγγα από 22 αυτοκίνητα και ένα στρατιωτικό τζιπ, ξεκίνησε από την κοιλάδα κοντά στην Φιλιππιάδα μεταφέροντας τους περισσότερους άντρες του 12ου Λόχου, γύρω στους 100 στρατιώτες. Στις 5.00 το πρωί σταμάτησαν έξω από το χωριό. Ο 25χρονος Διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της νεολαίας του Χίτλερ, τους συγκέντρωσε και έδωσε τις διαταγές του.


“Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο” είπε. Χρησιμοποιώντας το πέτρινο καμπαναριό της εκκλησιάς (χτίσμα του 1855) για παρατηρητήριο, χωρίστηκαν σε εκτελεστικά αποσπάσματα, παίρνοντας και τις τελικές οδηγίες της επέμβασης.


Xαράματα 16ης Αυγούστου ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις όλμων που είχαν τοποθετηθεί σε τρία επίκαιρα σημεία του χωριού.


Αμέσως αρχίσανε οι πυροβολισμοί και η διασταύρωση των πυρών, ενώ τα πυροβόλα και τα οπλοπολυβόλα δε σταμάτησαν ούτε στιγμή, δίνοντας την εντύπωση κάποιας σκληρής μάχης. Καθώς εισέβαλαν στα σπίτια, ολόκληρες οικογένειες αιφνιδιάστηκαν στον ύπνο και μη μπορώντας να αντιδράσουν, έπεφταν νεκρές από τις σφαίρες των όπλων και τα βλήματα των χειροβομβίδων.
Γέροι άνθρωποι, ανάπηροι, ακόμη και τυφλοί, σκοτωθήκανε επιτόπου. Κορίτσια με την απειλή των όπλων βιάστηκαν κατ’ εξακολούθηση από τους γερμανούς στρατιώτες, οι οποίοι, αφού ικανοποίησαν τα κτηνώδη ένστικτά τους, έκοβαν τους μαστούς και τις έσφαζαν σα ζώα. Έβρεχαν βαμβάκι με βενζίνη, το τοποθετούσαν στα στόματα των βρεφών που κοιμόντουσαν ακόμη στην κούνια τους και το άναβαν.
Μια γυναίκα έγκυος, αφού της ανοίξανε την κοιλιά, βγάλανε από εκεί το έμβρυο που σε λίγες μέρες θα έφερνε στον κόσμο και το εναποθέσανε στα χέρια της. Έτσι βρέθηκε η γυναίκα. Νεκρή με ανοιγμένα σπλάχνα και το αγέννητο παραμορφωμένο νεκρό, στα χέρια της.


Άλλα από τα παιδιά τα εκτελούσαν στον κρόταφο με μια σφαίρα περιστρόφου, ενώ άλλα τα κάρφωναν με τις ξιφολόγχες τους παρ’ όλη την αθωότητα και τα κλάματα τους.


Στο σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν και τους σκότωσαν. Τριάντα με τριάντα πέντε άτομα. Από τα 12 μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο, ο Αλέξανδρος και η Μαρία, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να φροντίσουν στο χωράφι τα ζώα. 


Όσοι πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ’ τα σπίτια τους, έτρεχαν να σωθούν στα χωράφια ή να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεχε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ’ τις βάρκες και πάλευαν να γλιτώσουν απ’ τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, σχεδόν είκοσι άτομα. 


Από αυτό που συμπεραίνεται, από τα λεγόμενα επιζώντων αυτοπτών μαρτύρων για ορισμένα περιστατικά, είναι ότι οι φονιάδες μεθούσαν με ναρκωτικές ουσίες για να είναι γρήγοροι στις αποφάσεις τους και όσο πιο αποτελεσματικοί στα πρωτόγονα ένστικτά τους. Στην εκκλησιά της Παναγιάς του χωριού, αφού αφόδευσαν στην πύλη του ιερού βήματος, πέταξαν στο πάτωμα του ναού τις εικόνες του τέμπλου και τα ιερά σκεύη.
Ο παπας της εκκλησίας πιάστηκε από τους Γερμανούς και αφού τον βασάνισαν άγρια, τον σύρανε αιμόφυρτο στον προπυλώνα της εκκλησίας και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο μέτωπο. Αυτός ήταν και ο πρώτος της σφαγής του Κομμένου μαζί με το Ευαγγέλιο που βρέθηκε διάτρητο από σφαίρα σε μια γωνία, με ποτισμένες τις σελίδες του από το αίμα αυτού του τίμιου κληρικού.


Ο άλλος ιερέας του χωριού, που εφημέρευε στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στον Λουτρότοπο και που είχε έρθει στους συγγενείς του για το πανηγύρι, βρέθηκε κατακρεουργημένος και αιμόφυρτος και με βγαλμένα τα μάτια. Με μια ειδική σκόνη που έριχναν στο πάτωμα και με μια πιστολιά έκαψαν τα περισσότερα σπίτια του χωριού, αφού πρώτα έπαιρναν ότι πολύτιμο υπήρχε μέσα.


Το θέαμα στο Κομμένο μετά την σφαγή ήταν φρικιαστικό. Παντού πτώματα απανθρακωμένα, ενώ η ατμόσφαιρα είχε τη μυρωδιά από καμένες σάρκες. Ανθρώπινα μέλη ήταν διασκορπισμένα από δω και από εκεί, ενώ τα σκυλιά είχαν αρχίσει να τρώνε κομμάτια κρέας από διάφορα σώματα.


Γύρω στο απόγευμα της 16ης Αυγούστου ο Δημήτρης Αποστόλου, ένας νεαρός Κομμενιώτης, γύρναγε στο χωριό του και στο σπίτι του. Τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φύγει, μετά από 7 ώρες που κράτησε η επιδρομή. Στα απανθρακωμένα απομεινάρια των σπιτιών, δοκάρια καίγονταν ακόμη. Η κοιλιά μιας γυναίκας είχε σχισθεί και ένα κοτόπουλο είχε αρχίσει να σέρνει τα εντόσθια της κατά μήκος του δρόμου. Λίγο μετά που είδε αυτό, ο Αποστόλου λιποθύμησε.


Ένα δεκάχρονο αγόρι τότε, ο Αλέξανδρος Μάλιος, που έχασε όλη την οικογένεια του, θυμάται “Σα φτάσαμε κοντά στο σπίτι, ακόμα κάπνιζε. Απ’ έξω δεν μπορούσαμε να περάσουμε απ’ τους σκοτωμένους. Δεν είχες που να πατήσεις. Δρασκελίσαμε πάνω απ’ τα πτώματα κι αντίκρισα τον πατέρα μου μ’ ένα μικρό παιδί μέσα στα αίματα. Οι άλλοι μέσα ήταν όλοι καμένοι. Έσκυψα, τον αγκάλιασα και λιποθύμησα. Τα είχαμε χαμένα και ζούσαμε σ’ ένα εφιαλτικό όνειρο, έτσι που δεν είχαμε τη δύναμη να κλάψουμε”. Συνολικά 317 άνθρωποι ήταν τα θύματα του Κομμένου εκείνη τη μέρα σ’ αυτή τη σφαγή. Ίσως της πιο φριχτής που διαπράχθηκε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής.


Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των πτωμάτων, οι Κομμενιώτες τα έθαβαν επιφανειακά με λίγο χώμα, στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών.
Στην πλατεία του χωριού, τον Αύγουστο του 1946 οι κάτοικοι χτίσανε ένα καλλιμάρμαρο μνημείο που αναγράφονται τα ονόματα των 317 πατέρων και τέκνων και αδελφών. 


Το Κομμένο το εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι Ναζί και το παρέδωσαν στις φλόγες χωρίς έλεος. Η τραγική σελίδα του Κομμένου μένει ζωντανή και καίει άσβηστη φλόγα στη μνήμη των 100 περίπου κατοίκων του που έζησαν τη φρίκη και βρίσκονται ακόμη στη ζωή. (πηγή)


Πρώτη δημοσίευσις 18 Αὐγούστου 2012

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Ακρόπολις: Το θαύμα των θαυμάτων και τα παράξενα μυστικά του

Ακρόπολις: Το θαύμα των θαυμάτων και τα παράξενα μυστικά του 





Υπάρχει ένας λόφος πολύ χαμηλός στο λεκανοπέδιο της Αττικής, που δεν δείχνει και ιδιαίτερα σπουδαίος. 


Κάτι όμως τον κάνει και ξεχωρίζει: 


Πάνω του είναι χτισμένο το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό δημιούργημα, όχι μόνο ολόκληρης της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, όχι μόνο ολόκληρου ίσως του αρχαίου κόσμου αλλά και του σύγχρονου. 


Η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.


 Ο Παρθενώνας είναι το τελειότερο οικοδόμημα όλων των εποχών, όπως έχουν παραδεχτεί όλοι οι αρχιτέκτονες παγκοσμίως. Γιατί όμως και από τι ξεχωρίζει αυτό το οικοδόμημα; Οι λεπτομέρειες και τα μεγάλα μυστικά του, ήταν γνωστά στον ευρύτερο κόσμο της αρχαιότητας.



Θα μπορούσαν σήμερα να γίνουν γνωστά ώστε να κατασκευαστεί ένας πανομοιότυπος Παρθενώνας; Πώς οι άνθρωποι εκείνης της εποχής κατείχαν όλες αυτές τις γνώσεις και πώς μπόρεσαν να τις εφαρμόσουν; Υπάρχουν πάρα πολλά αινίγματα από τα οποία, ελάχιστα εξηγούνται. Σύγχρονοι επιστήμονες, έχουν παραδεχτεί πως ακόμα και με τα σύγχρονα μέσα και τα μηχανήματα που διαθέτουμε, είναι πρακτικά αδύνατον να μπορέσει να ξαναφτιαχτεί το ίδιο κτίσμα με τις ίδιες λεπτομέρειες! Ο Παρθενώνας οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 447-438 π. Χ. Ο αρχιτέκτονας ήταν ο Ικτίνος και ο βοηθός του ο Καλλικράτης. Ο ρυθμός του ναού είναι ο δωρικός. Περιβάλλεται από μία κιονοστοιχία με οκτώ κίονες κατά πλάτος και δεκαεπτά κατά μήκος, μετρώντας τους γωνιακούς δύο φορές. Ο ναός, με την κύρια είσοδο του, βλέπει ανατολικά. Το εσωτερικό μήκος του είναι 100 αττικά πόδια, δηλαδή 30,80 μέτρα. Μέσα σε αυτά τα νούμερα εκφράζονται καταπληκτικές αναλογίες! Ο αττικός πους (πόδι) είναι 0,30803 μέτρα ή αλλιώς 1/2Φ, όπου το Φ = 1,61803 εκφράζει την Χρυσή Τομή.
Ο Χρυσός Αριθμός Φ ή αλλιώς ο αριθμός 1,618 συναντάται συχνά στη φύση, στις αναλογίες του προσώπου μας, του σώματός μας, στα λουλούδια και στα φυτά, στην Τέχνη, στους ζωντανούς οργανισμούς, στα κοχύλια, στις κυψέλες των μελισσών και σε πλήθος άλλα πολλά, ακόμα και στη δομή του σύμπαντος και στις τροχιές των πλανητών… Η Χρυσή Τομή συνεπώς, είναι ένας από τους μέγιστους κανόνες για να εκφραστεί το Ωραίο. Το Ωραίο υπόκειται πάντα σε αυτούς τους κανόνες, γι’ αυτό και η επιστήμη της Αισθητικής σαφώς και ορθότατα ορίζει και διδάσκει πως υπάρχει αντικειμενικά Ωραίο, το οποίο τείνει πάντα στον χρυσό αριθμό Φ, (1,618) και ξεχάστε την λαϊκίστικη και ανόητη φιλοσοφία πως το Ωραίο είναι υποκειμενική υπόθεση και προσωπική αντίληψη του καθενός! Όσο δε περισσότερο οι αναλογίες πλησιάζουν προς τον αριθμό 1,618 τόσο πιο ωραίο είναι το δημιούργημα.



Η τελευταία αριστερή και δεξιά απόσταση μεταξύ των κιόνων, (ανατολική πλευρά) είναι μικρότερη από τις άλλες που είναι μεταξύ τους ίσες. Μέσα στον Παρθενώνα, όμως, στην κάθε αναλογία του, θα συναντήσουμε και κάτι άλλο: Την ακολουθία Φιμπονάτσι (Fibonacci). Δηλαδή την ακολουθία στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, κ.λ.π. (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων). Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό Φ. Αλλά επίσης, μέσα στον Παρθενώνα, υπάρχει βέβαια και ο αριθμός π = 3,1416, ο οποίος εκφράζεται και αυτός με τη σχέση 2Φ2/10 = 0,5236 μέτρα. Οι έξι πήχεις μας δίνουν π = 3,1416. Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ήταν γνωστά, τι θα λέγατε εάν πούμε ότι μέσα στο τέλειο αυτό οικοδόμημα θα συναντήσουμε και το Νεπέριο αριθμό e = 2,72, που είναι περίπου ίσος με Φ2 = 2,61802; Αυτοί οι τρεις αριθμοί, εμπεριέχονται σε όλη τη φύση, υπάρχουν σε όλη τη Δημιουργία, και τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτά.



Το αίνιγμα ωστόσο είναι μεγάλο: Γνώριζαν οι δημιουργοί του ναού αυτούς τους αριθμούς και τις μεταξύ τους σχέσεις, και πώς κατάφεραν να τους συμπεριλάβουν με τόση λεπτομέρεια και ακρίβεια σε ένα κτίριο; Ο Παρθενώνας δεν έχει παράθυρα και αποτελεί αίνιγμα μεταξύ των αρχαιολόγων το πώς φωτιζόταν το εσωτερικό του σηκού. Υποστηρίζεται η άποψη ότι το φως έμπαινε από τη διάπλατα ανοιγμένη μεγάλη πόρτα, αν και αυτό είναι μάλλον αμφίβολο, διότι όταν ήταν κλειστή, ο νεωκόρος και οι λοιποί υπάλληλοι δεν θα μπορούσαν να κινηθούν μέσα σε αυτόν. 


Η άποψη ότι χρησιμοποιούσαν πυρσούς δεν φαίνεται να ευσταθεί, καθώς δεν έχουν βρεθεί ανάλογα σημάδια αιθάλης. Γενικά επικρατεί η άποψη ότι στη στέγη υπήρχε κάποιο άνοιγμα, το οποίο ονομαζόταν «οπαίον», από όπου και εισερχόταν άπλετο φως. Αν δεν καταστρεφόταν η οροφή από το βλήμα του Μοροζίνι το 1669, όλα αυτά τα ερωτηματικά θα είχαν απαντηθεί.



Ο αρχαίος αυτός ναός δεν προσδιορίζεται από τον πέριξ χώρο, αλλά αντίθετα ο ναός είναι εκείνος που προσδιορίζει το χώρο με την ίδια του την εξωτερική εμφάνιση. Μοιάζει να ξεφυτρώνει μέσα από τη γη σαν να τον γέννησε ο βράχος πάνω στον οποίο πατάει, ή σαν να είναι θαυμαστή προέκταση του πετρώδους εδάφους. Αυτό συμβαίνει διότι οι κίονες της περιστάσεως είναι τόσο «ζωντανοί», που δίνουν ρυθμό και κίνηση στο αρχιτεκτόνημα. Ο τρόπος και οι αποστάσεις των κιόνων δημιουργούν μια ξεχωριστή «προσωπικότητα» φωτοσκιάσεων, οι οποίες δίνουν στο θεατή την εντύπωση ότι κινούνται, ή ότι περπατούν.

Η στέγη του ναού, δίνει την αίσθηση ότι, παρά το τεράστιο βάρος της, ακουμπά πανάλαφρα στο όλο οικοδόμημα. Στην αρχιτεκτονική κατασκευή του Παρθενώνα δεν υπάρχει καμία ευθεία! Αντιθέτως, υπάρχουν ανεπαίσθητες καμπύλες και μάλιστα αδιόρατες, πού δίνουν όμως την εντύπωση ότι ο στυλοβάτης π.χ. είναι ευθύς και εντελώς επίπεδος. Ανάλογη είναι και η καμπύλη των επιστυλίων. Αυτό έγινε γιατί ο Ικτίνος προνόησε και έλαβε υπ’ όψιν του την φυσική ατέλεια του ανθρώπινου οφθαλμού. Έτσι δημιούργησε την οφθαλμαπάτη στον θεατή που κοιτάζει υπό ορισμένη γωνία τον Παρθενώνα, ότι ο ναός ανυψώνεται στον αέρα!


Οι κίονες, ως γνωστόν, υφίστανται μία εξόγκωση (η οποία καλείται «ένταση») στο μέσον περίπου του ύψους του κίονα. Εκείνο, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι πως οι άξονες των κιόνων, όπως και το επιστύλιο με το διάζωμα, έχουν μια ανεπαίσθητη κλίση προς τα μέσα, που κυμαίνεται από 0,9 έως 8,6 εκατοστά. Αυτή η κλίση σημαίνει πως αν προεκτείνουμε νοερά τους άξονες προς τα πάνω, θα ενωθούν σε κάποιο ύψος σχηματίζοντας μια νοερή πυραμίδα.



Το σημείο πάνω από την κρηπίδα, στο οποίο ενώνονται οι νοερές πλευρικές επεκτάσεις των κιονοστοιχιών του Παρθενώνα, είναι περίπου 1.852 μέτρα. Αυτό, μετρούμενο, βρέθηκε ότι δημιουργεί έναν όγκο, που είναι περίπου ο μισός της Μεγάλης Πυραμίδας του Χέοπα στην Γκίζα της Αιγύπτου!


Ένα άλλο μυστικό, που όμως κατείχαν οι αρχιτέκτονές του, είναι η αντισεισμικότητα του κτίσματος. Εδώ και είκοσι πέντε αιώνες από την δημιουργία του δεν έχει πέσει, δεν έχει υποστεί καμία βλάβη, δεν έχει καμία ρωγμή. Αυτό οφείλεται κατά ένα λόγο στην πυραμιδοειδή κατασκευή του, όμως, ο Παρθενώνας, στην πραγματικότητα δεν «πατάει» απ’ ευθείας στο χώμα του γυμνού βράχου, αλλά πάνω σε χτισμένους κυβόλιθους, οι οποίοι είναι γερά δεμένοι και χτισμένοι επάνω στο βράχο διαμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα επίπεδο.

Υπάρχουν όμως και πλήθος από μη επιστημονικά παράδοξα:
1. Η αινιγματική κατασκευή του ναού, κρύβει κι άλλα μυστικά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας και όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, όλες τις εποχές του χρόνου, οι προσπίπτουσες σκιές που δημιουργούνται πέριξ του ναού, δείχνουν κάποια συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη. Για το ποια σημεία δείχνουν και το τι σημαίνουν, ερευνάται από ειδικούς και μη ειδικούς. Οι απόψεις είναι πολλές και δεν συγκλίνουν μεταξύ τους.


2. Αν κάποιος σταθεί στους πρόποδες της Ακρόπολης, επί της οδού Επιμενίδου και στρέψει προς τα πάνω το βλέμμα του, θα δει να διαγράφεται στο βράχο ένα… πρόσωπο! Από μια ορισμένη οπτική γωνία, παρουσιάζεται ένα ανδρικό κεφάλι, στο οποίο ξεχωρίζουν τα υπερόφρυα τόξα, τα μάτια, η μύτη και το στόμα. Το πρόσωπο μοιάζει σαν να κοιμάται (εντελώς τυχαία (;) η οδός θυμίζει τον Επιμενίδειο ύπνο και φαίνεται ευδιάκριτα στο φόντο του ουρανού. Παιγνίδι της φύσης, ή σκαλισμένο επίτηδες στο βράχο; Πάντως στην αρχαία ελληνική γραμματεία δεν υπάρχουν καν ενδείξεις για κάτι παρόμοιο που να σκαλίστηκε από ανθρώπινο χέρι σ’ αυτό το σημείο του ιερού βράχου. Ούτε ο Παυσανίας κάνει κάποια αναφορά… Στην ίδια πλευρά υπάρχουν κι άλλες δώδεκα φιγούρες, οι οποίες δεν είναι τόσο εμφανείς, ωστόσο όμως με προσεκτική παρατήρηση θα «αναδυθούν» από τον βράχο.



3. Πολλοί παρατηρητές έχουν διαπιστώσει πως πάνω από την Ακρόπολη και την ευρύτερη περιοχή του λεκανοπεδίου των Αθηνών, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, πολύ σπάνια εμφανίζονται μαύρα και «βαριά» σύννεφα, όσο σε άλλες περιοχές γύρω από το λεκανοπέδιο και την υπόλοιπη Αττική.


4. Ειδικά άνοιξη και καλοκαίρι, ο ουρανός πάνω από την Ακρόπολη είναι πεντακάθαρος! Μάλιστα οι αρχαίοι Αθηναίοι, όταν ήθελαν να κάνουν μία πρόγνωση για τον καιρό, δεν κοιτούσαν ποτέ τον ουρανό πάνω από τον ναό, αλλά έστρεφαν το βλέμμα τους προς τις Αχαρνές, στην Πάρνηθα και σε συγκεκριμένο σημείο της, την κορυφή που φέρει το όνομα Άρμα. Το Άρμα λειτουργούσε σαν Μετεωρολογική Υπηρεσία γιατί εάν τα σύννεφα βάραιναν εκεί, προμηνυόταν άφθονη βροχή, ή εάν αυτό το κομμάτι του ουρανού ήταν γαλάζιο, καλοκαιρία. Επίσης, η επίκληση προς τον Δία για βροχή, γινόταν μόνο με το βλέμμα στραμμένο προς την κορυφή της Πάρνηθας Άρμα, και όχι προς την Ακρόπολη. «Ύσον, ύσον φίλε Ζεύ, κατά της αρούρης των Αθηναίων και των πεδίων…» (Ρίξε βροχή, ρίξε βροχή φίλε Δία, πάνω στους αγρούς των Αθηναίων και στον κάμπο).


5. Μέσα στον Παρθενώνα, ο ναός της θεάς Αθηνάς, ακολουθεί τον άξονα Ανατολής-Δύσης. Την τελευταία λοιπόν ημέρα της γιορτής των Παναθηναίων (στα γενέθλια δηλαδή της θεάς Αθηνάς, την 28η Εκατομβαιώνος – 25 Ιουλίου) συνέβαινε ένα συγκλονιστικό γεγονός: Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, ανέτειλε ο Σείριος, το υπέρλαμπρο άστρο του αστερισμού του Κυνός και έλουζε κυριολεκτικά με το φως του το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς.

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Ισοκράτης για την αυτοχθονία των Ελλήνων

 



Ισοκράτης «Πανηγυρικός» 24 - 25

Ο Ισοκράτης (436-338 π.Χ.), σχετικά με την καταγωγή των Ελλήνων, αναφέρει: "Διότι κατοικούμε αυτήν την χώρα, χωρίς ούτε να εκδιώξουμε άλλους εξ αυτής ούτε να την καταλάβουμε έρημο ούτε να εγκατασταθούμε σε αυτήν ως ανάμεικτος ομάδα από διάφορα ανόμοια φύλα, απεναντίας είναι τόσον ευγενές και γνήσιο το γένος μας, ώστε τη χώρα, στην οποίαν είδαμε το πρώτο φως, εξακολουθούμε συνεχώς να κατοικούμε, διότι είμεθα αυτόχθονες και μόνον εμείς από όλους τούς άλλους έχουμε το δικαίωμα να προσφωνούμε την πόλη μας με τις ίδιες λέξεις, δια των οποίων προσαγορεύομε τούς πλέον γνωστούς συγγενείς". (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24 -25)



Και στην αρχαία ελληνική: «....Ταύτην γάρ οικούμεν ούχ εταίρους εκβαλόντες ούδην έρημον καταλαβόντες ούδην εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλά ούτω καλώς καί γνησίως γεγόναμεν, ώστε εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τόν χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες καί τών ονομάτων τοίς αυτοίς οίσπερ τούς οικειωτάτους τήν πόλιν έχοντες προσειπείν: μόνοις γαρ ημιν των Ελλήνωντην αυτήν τροφόν και πατρίδα και μητέρα καλέσαι προσήκει..»
(Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24-25).

Οι αρχαίοι νεώσοικοι του Πειραιά

Αναπαράσταση των μη στεγασμένων αρχαίων νεωλκείων, των αποθηκών για την προστασία των πλοίων



 


Χρονολογούνται στα τέλη του 6ου - αρχές του 5ου π. Χ αιώνα

Έξι μνημειώδεις νεώσοικους, που χρονολογούνται στα τέλη του 6ου - αρχές του 5ου π. Χ αιώνα και επτά μη στεγασμένα νεωλκεία (ναυπηγεία) ανέσκαψαν στα αρχαία λιμάνια της Ζέας και της Μουνιχίας (σημερινό Μικρολίμανο) οι αρχαιολόγοι του Δανέζικου Ινστιτούτου υπό την εποπτεία της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων κατά την περίοδο 2010-2012.



Όπως έδειξε η έρευνα οι νεώσοικοι της Μουνιχίας εκτείνονται σε απόσταση 35 μέτρων περίπου από τη σημερινή ακτογραμμή και βρίσκονται σε βάθος μεγαλύτερο των 2 μέτρων. Κι αυτό, γιατί η ανύψωση της στάθμης της θάλασσας είχε καλύψει ήδη από το τέλος της αρχαιότητας μεγάλο μέρος από τις αρχαίες λιμενικές εγκαταστάσεις καθώς και τις μεταγενέστερες, υστερορωμαϊκές προβλήτες. Το πλάτος των νεώσοικων πάντως, που φθάνει τα 6,2 μέτρα τους καθιστά μεγαλειώδεις τόσο όσον αφορά το μέγεθος όσο και ως προς την κατασκευή τους. Αποκαλύφθηκε μάλιστα και πλευρικός τοίχος σε μήκος 10,3 μέτρων και πλάτος 1,6 μέτρων ενώ οι κιονοστοιχίες που χώριζαν τους νεώσοικους _κάθε βάση κίονα έχει διαστάσεις 1,6 x 1.6 μέτρα_ συνεχίζουν σε απόσταση 27,2 μέτρων.



Στο αρχαίο λιμάνι της Ζέας εξάλλου, ανασκάφηκαν και τα κατάλοιπα των επτά νεωλκείων (πλάτους περίπου 8 μέτρων έκαστο) που αποτελούσαν κατά πάσα πιθανότητα τους χώρους για την αποθήκευση των μεγαλυτέρων πλοίων (πεντήρεις). Αυτά τα επιβλητικά πολεμικά πλοία, τα οποία υπολογίζεται πως είχαν μήκος περίπου 45 μέτρων και πλήρωμα 377 ανδρών, εισήχθησαν στο Αθηναϊκό ναυτικό περίπου στα 320 π. Χ, στην αυγή της χρυσής εποχής του.

Οι νεώσοικοι είναι τα αρχαιότερα δημόσια κτήρια του Πειραιά, κατά τον Πλάτωνα μάλιστα οι πρώτες μόνιμες εγκαταστάσεις οφείλονται στον Θεμιστοκλή.




Υπολογίζεται έτσι, ότι το σύνολό τους στα τρία λιμάνια ήταν 378 από τους οποίους οι 83 βρίσκονταν στη Μουνιχία, οι 196 στη Ζέα και οι 94 στον Κάνθαρο. Πίσω από τους νεώσοικους εξάλλου υπήρχαν διοικητικές εγκαταστάσεις και σκευοθήκες ενώ ολόκληρη η περιοχή του ναυστάθμου προστατευόταν από περίβολο.



Ανά δύο οι νεώσοικοι αποτελούσαν ένα επίμηκες υπόστεγο, που καλυπτόταν από μία δίρριχτη στέγη και έκλεινε στο πίσω μέρος του με τοίχο. Τα υπόστεγα ήταν οργανωμένα σε ομάδες των 10 νεώσοικων ενώ σε καθένα από αυτούς ανελκυόταν μία μόνο τριήρης _ ή δύο μικρότερα πλοία _ πάνω σε επικλινή «σκάρα», που έπρεπε να εκτείνεται μερικά μέτρα μέσα στη θάλασσα και εκτός του στεγασμένου χώρου. Η σκάρα αποτελούνταν από δύο παράλληλα και χαμηλά τοιχία, πάνω στα οποία στερεωνόταν ένα ξύλινο δάπεδο, που αλειφόταν με λίπος κατά μήκος του άξονα στον οποίο γλιστρούσε η ράχη της καρένας (τρόπις).



Ενδιαφέρον έχει το γεγονός τέλος, ότι οι νεώσοικοι του Πειραιά κατασκευάστηκαν κατά τα πρώιμα χρόνια του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας έτσι η πιθανότητα ορισμένες από τις τριήρεις που πήραν μέρος στη ναυμαχία της Σαλαμίνας εναντίον των Περσών το 480 π. Χ. καθώς και εκείνες που ανήκαν στη Δηλιακή Συμμαχία να στεγάζονταν σε αυτούς...

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Η αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου!

 

Παυλοπέτρι Λακωνίας

Μία από τις αρχαιότερες βυθισμένες πόλεις, λίγα λεπτά από την Παντάνασσα στα Νότια της Λακωνίας, αναδημιουργήθηκε ψηφιακά, αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Ένα λιμάνι, σπίτια με κήπους, ρούχα απλωμένα στις αυλές, δρόμοι και πλατείες, συνθέτουν μία πόλη με στοιχεία από τον αστικό τρόπο ζωής.



Μόνο που εδώ μιλάμε για την εποχή του Χαλκού! Το Παυλοπέτρι ήταν μια πόλη με άριστη ρυμοτομία, που περιλάμβανε ένα πολύ καλά κατασκευασμένο οδικό δίκτυο. Ανεξάρτητες και μη οικίες μέχρι και δύο ορόφων, συνυπήρχαν με δημόσια κτίρια. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης του νερού που σύμφωνα με τα ευρύματα περιλάμβανε κανάλια και υδρορροές.



"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για την αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου", δήλωσε ο Δρ. Τζον Χέντερσον, καθηγητής υποθαλάσσιας αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Νότινγχαμ. Αυτά που ανακάλυψαν ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Βρήκαν μια πόλη με κτίρια, πλατείες, δρόμους και μνημεία. Ο βυθός είναι γεμάτος με διασκορπισμένα αγγεία. Στην ίδια περιοχή εντοπίστηκε μεγάλο κτίριο, μήκους 35 μέτρων, που μάλλον αποτελούσε έδρα και κατοικία της πολιτικής ηγεσίας της πόλης.



Οι επιστήμονες προσπαθούν να βρουν την απάντηση στο ερώτημα γιατί βυθίσθηκε η πόλη. Υπάρχουν τρεις θεωρίες. Η πρώτη είναι ότι ανέβηκε σταδιακά η στάθμη της θάλασσας, η δεύτερη ότι υποχώρησε το έδαφος και η τρίτη ότι βυθίσθηκε από τσουνάμι.


Δείτε το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του BBC, διάρκειας μίας ώρας.



Για Ελληνικούς υποτίτλους πατήστε το βίντεο να ξεκινήσει και στην συνέχεια πατήστε την επιλογή με τις δύο παύλες.

Κατέρρευσε από πανούκλα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

 



Στην ολοκληρωτική κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας φαίνεται να συνέβαλε η πανούκλα σύμφωνα με αποτελέσματα νέας έρευνας. H έρευνά τους δημοσιεύθηκε στις 2 Μαΐου στο περιοδικό PLOS Pathogens.



Η πανώλη είναι μια θανατηφόρα ασθένεια που έχει γίνει συνώνυμο κάθε επικίνδυνης και επιδημικής μόλυνσης. Μάλιστα φέρεται να ήταν και το πρώτο είδος βιολογικού όπλου, καθώς χρησιμοποιήθηκε από τους Μογγόλους που έριχναν με καταπέλτες μολυσμένους ανθρώπους μέσα στις πόλεις τις οποίες ήθελαν να κατακτήσουν.



Το βακτήριο που προκαλεί την πανούκλα, το Yersinia pestis, έχει συνδεθεί με δυο από τις πιο καταστροφικές πανδημίες που έχουν καταγραφεί στην ιστορία. Η Μεγάλη Πανώλη, που κράτησε από τον 14ο μέχρι τον 17ο αιώνα μαζί με την γνωστή επιδημία που έμεινε στην ιστορία ως ο Μαύρος Θάνατος, υπολογίζεται ότι προκάλεσε τον αφανισμό του ενός τρίτου των Ευρωπαίων στα μέσα του 14ου αιώνα. 



Η Σύγχρονη Πανούκλα που χτύπησε τον κόσμο τον 19ο και 20ο αιώνα εμφανίστηκε στην Κίνα στα μέσα του 1800 και εξαπλώθηκε στην Αφρική, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές της Ασίας.



Παρόλο που είναι αποδεδειγμένο ότι το συγκεκριμένο μικρόβιο προκάλεσε τις παραπάνω καταστροφές δεν ήταν σίγουρο ότι ήταν συνδεδεμένο και με την Ιουστινιανή Πανώλη του 6ου, 7ου και 8ου αιώνα. Αυτή η πανδημία, που πήρε το όνομά της από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Α’ σκότωσε περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους. 


Κάποιοι ιστορικοί επιχειρηματολογούν ότι συνέβαλε στην παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.



 


Για να λυθεί αυτό το μυστήριο, επιστήμονες μελέτησαν DNA από τα δόντια 19 διαφορετικών σκελετών του 6ου αιώνα μ.Χ. από το μεσαιωνικό νεκροταφείο της Βαυαρίας στην Γερμανία, όπου οι άνθρωποι εμφανώς χτυπήθηκαν από την Ιουστιανιανή Πανώλη. Με απλά λόγια βρήκαν στο DNA ίχνη του βακτηρίου, Y.pestis.



«Πάντα είναι πολύ ενδιαφέρον να μπορούμε να ανιχνεύουμε τα αίτια των θανάτων του παρελθόντος», δηλώνει η αρχαιολόγος - ερευνητής Μπάρμπαρα Μπραμάντι, στο Πανεπιστήμιο Γιοχάνες Γκούτεμπέργκ, στο Μέινζ της Γερμανίας.



«Μετά από τόσο πολύ καιρό, σχεδόν 1500 χρόνια, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει με σύγχρονες μεθόδους τους δράστες της πανούκλας», αναφέρει στο περιοδικό LiveScience ο Χόγκλερ Σλότζ, ερευνητής – μικροβιολόγος στο Μικροβιολογικό Ινστιτούτο Μπουντεσβερ στο Μόναχο.



Οι ερευνητές απέδειξαν ότι η Ιουστινιανή Πανώλη διέσχισε τις Άλπεις και χτύπησε ανθρώπους που ζούσαν εκεί που σήμερα είναι η Βαυαρία. Η ανάλυση του DNA έδειξε ότι και αυτή η επιδημία, όπως και οι δυο επόμενες, έχει τις ρίζες της στην Ασία, «ακόμη και αν τα ιστορικά αρχεία αναφέρουν ότι έφτασε πρώτα στην Αφρική πριν εξαπλωθεί στην Μεσόγειο και στην Ευρώπη», όπως υποστηρίζει η Μπραμάντι στο LiveScience.



Αφού κρούσματα της σύγχρονης πανώλης εμφανίστηκαν σε όλο τον κόσμο, ακόμη και σήμερα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καταγράφει χιλιάδες περιπτώσεις κάθε χρόνο. Βέβαια, σήμερα, οι γιατροί αντιμετωπίζουν την πανούκλα με σύγχρονα αντιβιοτικά. 


, οι ερευνητές προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν όλο το γονίδιο του βακτηρίου που βρήκαν στα αρχαία δόντια, ώστε να μάθουν περισσότερα για την ασθένεια.

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΑΙΝΙΑ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Σπουδαίο μηχανικό έργο των αρχαίων Ελλήνων!! (vid)

 




«Τα μαθηματικά φέρνουν κοντά το νερό στη Σάμο» είναι ο τίτλος της εικονοκινητικής ταινίας που δημιούργησαν οι Θ.Π. Τάσιος, ο Ν. Μήκας και ο Γ. Πολύζος της Εταιρείας Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας (ΕΜΑΕΤ) που χρηματοδοτήθηκε από τον Σύνδεσμο Τεχνικών Εταιριών Ανωτέρων Τάξεων (ΣΤΕΑΤ).


Η ταινία είναι αφιερωμένη στο Ευπαλίνειο όρυγμα, μια σήραγγα 1.036 μέτρων κοντά στο Πυθαγόρειο της Σάμου, η οποία κατασκευάστηκε έπειτα από εντολή του τυράννου Πολυκράτη τον 6ο αιώνα π.Χ. με σκοπό να μεταφερθεί νερό από την πηγή που βρισκόταν πίσω από το βουνό στην πρωτεύουσα της Σάμου. Το υδραγωγείο λειτουργούσε στο νησί για περίπου 1.000 χρόνια.
Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει αιώνες μετά την κατασκευή του είναι το γεγονός ότι η σήραγγα διανοίχθηκε από τα 2 άκρα της συγχρόνως. Η συνάντηση των 2 τμημάτων κάτω από την κορυφή του βουνού πραγματοποιήθηκε με μαθηματική ακρίβεια, παρά το γεγονός ότι οι γεωλογικές συνθήκες ανάγκασαν τον Μηχανικό Ευπαλίνο να εκτραπεί πολλές φορές από την ευθυγραμμία.
Η θετική έκβαση του έργου οφείλεται στην γνώση της Γεωμετρίας, της Τοπογραφίας, της Γεωδαισίας και της Οπτικής που κατείχαν οι αρχαίοι Έλληνες από τον 6ο αιώνα π.Χ.
Μοναδική πηγή για το Ευπαλίνειο όρυγμα είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος περιγράφει και την κύρια αλλά και τη βοηθητική σήραγγα. Ο ίδιος, εντυπωσιασμένος από αυτό που είχαν κατασκευάσει οι Σάμιοι, είχε αναφέρει, «Οι Σάμιοι έχουν κατασκευάσει τα σημαντικότερα τεχνικά έργα όλης της Ελλάδος».
Ιnfo: Ένα μικρό μέρος του υδραγωγείου είναι επισκέψιμο!
Εδώ μπορείτε να δείτε την ταινία:
 

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Η μυστική τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων - Γιατί δεν πέφτει ο Παρθενώνας από τους σεισμούς

CNN: Δεύτερο ομορφότερο μνημείο στον κόσμο η Ακρόπολη 




Το μυστικό που κρατάει τον Παρθενώνα όρθιο επι 2.500 χρόνια χωρίς σχεδόν την παραμικρή ζημιά από τους σεισμούς που έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια αποκαλύπτεται μετά από μελέτες που δείχνουν ότι παρά το γεγονός πως δεν έχει καν θεμέλια έχει τριπλή αντισεισμική θωράκιση.



Οπως καταγράφεται στο ιστολόγιο arxaia-ellinika σύμφωνα με την Πολιτικό Μηχανικό, Νίκη Τιμοθέου μελέτες της όλης αρχιτεκτονικής και δομικής του φόρμας, κατέδειξαν πως οι αρχαίοι είχαν από τότε ανακαλύψει, αυτό που σήμερα ονομάζουμε σεισμική μόνωση.



Ο ναός αυτός, σύμφωνα με την κυρία Τιμοθέου, κοντράρει επιτυχώς τη θεωρία της σύγχρονης πολιτικής μηχανικής, διότι χωρίς να έχει καν θεμέλια, είναι τριπλά μονωμένος σεισμικά!
Αυτή η τριπλή μόνωση, όπως μας εξήγησε, εντοπίζεται σε διαφορετικά σημεία του οικοδομήματος. Το πρώτο σημείο βρίσκεται στις στρώσεις τεράστιων οριζόντιων και εξαιρετικά λείων μαρμάρων πάνω στις οποίες πατάει ο Παρθενώνας.



Το δεύτερο παρατηρείται στους μεταλλικούς ελαστικούς συνδέσμους οι οποίοι συνδέουν τις πλάκες κάθε στρώματος, και που στο κέντρο τους εντοπίζονται μικροί σιδηροπάσσαλοι γύρω από τους οποίους έχει χυθεί μολύβι (το μολύβι έχει την ιδιότητα να προστατεύει το σίδηρο από τη σκουριά και να εξασθενεί με την ελαστικότητά του, το όποιο κύμα, αφού μέρος της κινητικής του αυτής ενέργειας μετατρέπεται σε θερμική).



Και το τρίτο εντοπίζεται στις κολώνες του κτίσματος, οι οποίες δεν τοποθετήθηκαν μονοκόμματες, αφού οι αρχαίοι Έλληνας ήξεραν πως για να αντέξουν στους κραδασμούς της γης, θα έπρεπε να τοποθετηθούν σε φέτες μαρμάρου, τέλεια εφαρμοσμένες η μία πάνω στην άλλη.


Το αποτέλεσμα αυτής της τριπλής μονωτικής φόρμουλας, όπως σημείωσε η κυρία Τιμοθέου, ήταν τα επιφανειακά σεισμικά κύματα να κινούν το ένα στρώμα των μαρμάρινων πλακών, επάνω στο άλλο, την ίδια ώρα που οι σύνδεσμοι εκτόνωναν την κινητική ενέργεια που ανέπτυσσε ο εγκέλαδος!



Οι κολώνες -τέλος- με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένες, επέτρεπαν στο όλο οικοδόμημα να ταλαντώνεται, αλλά να μην καταρρέει!

Μαίανδρος - Η λαβή των θεομάχων

Μαίανδρος - Η λαβή των θεομάχων 



Κάποτε στο φως του φεγγαριού ο βασιλιάς της Φθίας ο Πηλέας, είδε μια πανώρια θεά να χορεύει μαζί με τις κόρες των νερών. Ήταν η θεά Θέτιδα, που η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό, ώστε να μη γεννηθεί αυτός, που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία!



Το υπέροχο αυτό θέμα απεικονίζεται έξοχα στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας[1] του 500 π.Χ. που τώρα βρίσκεται στο μουσείο του Δυτικού Βερολίνου. Η έξοχη αυτή απεικόνιση παρουσιάζει τον Πηλέα, να αψηφά τα φίδια της θεϊκής μεταμόρφωσης που τον δαγκώνουν παντού, καθώς και το λιοντάρι που ωρύεται γαντζωμένο στην πλάτη του.  
 
Ο Πηλέας νικά τις μεταμορφώσεις της πεντάμορφη θεάς, χρησιμοποιώντας την ιερή "χειρώνιο λαβή", ή «Μαίανδρο» όπως έγινε αργότερα γνωστό, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο της ήττας των θεών!
 
Τα λεξικά πράγματι επιμένουν στην ανόητη στερεότυπη άποψη, πως Μαίανδρος είναι: «το διακοσμητικό αρχαιοελληνικό σχήμα που υπενθυμίζει τους ελιγμούς του ποταμού της Καρίας Μαίανδρου, όπου πρωτοευρέθη και εκ του οποίου έλαβε το όνομα».  
 
Μπορεί πράγματι να πήρε το όνομα απ’ τον ποταμό πλησίον του οποίου πρωτοευρέθη, αλλά είναι ολότελα ανόητο να πιστεύουμε ότι τα απανταχού της γης ελληνοπρεπή αυτά ευρήματα, απεικονίζουν με πάθος τις χάρες και τους "ελιγμούς" ενός άγνωστου εν πολλοίς ποταμού της Ασιατικής Καρίας.[2]
 
Σημειώνουμε εδώ, ότι ο συσχετισμός της λαβής αυτής, ή μια χούφτα γαντζωμένη μεσ’ στην άλλη, που σαφώς σχηματίζει το διάσημο ελληνοπρεπές γραμμικό σύμβολο του μαίανδρου, είναι εδώ ολοφάνερος.  
 
Δε βλέπω όμως πουθενά να σχολιάζεται έτσι, αυτός ο ολοφάνερος παραλληλισμός, που τόσο τιμά τον «παγκόσμια γνωστό ελληνικό Μαίανδρο», που απλά είναι γνωστός μόνο, ως ένα πανέμορφο διακοσμητικό γραμμικό εφεύρημα και όχι ως πιθανό ιερό σύμβολο ανύψωσης του ανθρώπου στο βάθρο του ισάξιου αντιπάλου των "θεών".  
 
Η μαιάνδριος ζεύξη των χειρών, είναι εξαίρετος συμβολισμός κάθε ηρωισμού και αξιοσύνης.
 
Απ’ το πλήθος των αρχαιοελληνικών αγγειογραφιακών αναπαραστάσεων σαφώς διαφαίνεται ότι η λαβή αυτή, η χειρώνιος λαβή ή χειρώνιο πλέγμα ή όπως αλλιώς κι αν αποκαλούσαν την συγκεκριμένη αυτή λαβή στο παρελθόν, αποτελούσε το ιδιαίτερο ίσως και ιεροπρεπές έμβλημα των θεομάχων Ελλήνων ηρώων!  
 
Το μεγαλειώδες σχηματικό σύνθημα ότι και οι θεοί ηττώνται! Ο Μαίανδρος λοιπόν ήταν πιθανότατα η γραφική παράσταση της θεϊκής ήττας, από ψυχωμένους θεομάχους ήρωες!
 
Την "μαιάνδριο λαβή", όπως δικαίως πλέον θα πρέπει να την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη ο κατ’ εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται τονισμένη ξεκάθαρα στην αριστουργηματική αυτή απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα, σε αγγειογραφία του 550 π.χ. όπου βλέπουμε τον Τρίτωνα να πασχίζει μάταια ν’ ανοίξει μπροστά από το στήθος του, τα κλειδωμένα με την μαιάνδριο λαβή ατσαλένια δάχτυλα του ανίκητου ήρωα!
 
Την ολοφάνερη σχέση διακοσμητικού μαιάνδρου και μαιάνδριας λαβής μπορεί κανείς εύκολα επίσης να διαπιστώσει στο σύμπλεγμα Πηλέα και Θέτιδας[3] όπου η αξία της εν λόγω λαβής στο κέντρο της παράστασης υπερτονίζεται στεφανωμένη ολόγυρα απ’ τον σχηματοποιημένο πλέον μαιάνδριο συμβολισμό.  
 
Δεν πρέπει επίσης να είναι τυχαίο, ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήττα, ή υπέρμετρο ηρωισμό, συχνά στεφανώνονται από μαίανδρο!
 
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα.  
 
Ένα υπέροχο σχηματικό σύνθημα, της υποχρέωσης σε υποχώρηση των εξουσιαστικών "θεών", ιερατείων και θρησκειών.
 
Αν μάλιστα σωστά υποθέτουμε ότι οι ερωτήσεις και οι ερμηνείες, είναι τα δυο χέρια των σοφών. Τότε η μαιάνδριος πεμπτουσία, δεν είναι άλλη απ' την αδιάσπαστη αλυσίδα ερωτήσεων και ερμηνειών, που αχρηστεύουν τους θεοποιημένους αινιγματοποιούς, μαζί με τα αινίγματά τους!
 
Μπορεί σαν λαός (αυτό αφορά μόνο τους σημερινούς έλληνες) να πάσχουμε (επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν) από βαριά ιστορική αμνησία, δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να αφαιρούμε επίμονα αξία απ’ τους συμβολισμούς των προγόνων μας, επιμένοντας με πάθος σε τυχάρπαστες ερμηνείες που κάποιοι εντελώς αβασάνιστα πρότειναν υποτιμώντας βάναυσα τον εξαίσιο αυτόν ιερό συμβολισμό.
 
 
Ο μαίανδρος είναι ένα γραμμικό παράγγελμα των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο! Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου "χέρια" κρατάς το μυστικό της ήττας των καταδυναστευτών σου.
 
Και αν μόνο τα δικά σου "χέρια" δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ’ ένα αδιάσπαστο αρμονικό σύνολο, ελληνοπρεπούς, μαχητικής, μαιανδρικής αλυσίδας, επιθετικών ερωτήσεων και απομοιθοποιητικών ερμηνειών!
 
Αυτή είναι και η αποτελεσματικότερη μάχη ενάντια σε κάθε αυθαίρετης εξουσίας! 
 
Ο ιερός μαίανδρος είναι ένα αιώνιο σύμβολο νίκης, που το χαρίζει η ελληνική αρχαιότητα στην πανανθρώπινη ελπίδα της τελικής απελευθέρωσης απ’ τη δουλεία όλων ανεξαιρέτως των αρχαίων και νεότερων "θεών".
 
 
Του Μιχάλη Καλόπουλου
Απ' το βιβλίο του "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ" 1995 Σελίδες: 219-222

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Ποιός ήταν μορφωμένος άνθρωπος, για τον Σωκράτη;

 




Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων. 


«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...
Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;
 
 
 
1. Πρώτα απ'όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις , αντί να ελέγχονται από αυτές... 
 
 
 
2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική.. 
 
 
 
3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές.. 
 
 
 
4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.. 
 
 
 
5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους.. 
 
 
 
6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους.. 
 
 
 
7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»
 
 
 
Τελικά, μήπως η μόρφωση δεν είναι τόσο θέμα πανεπιστημίων όσο..παιδείας...Και η παιδεία μεταλαμπαδεύεται κυρίως στα παιδικά χρόνια, από την οικογένεια, τις κοινωνικές συναναστροφές, το σχολείο και ό,τι άλλο μαθαίνει το παιδί..
 
Μόρφωση είναι να ξέρεις να χειρίζεσαι ανόμοιες καταστάσεις, να γίνεσαι σοφότερος και να μπορείς να διαχειρίζεσαι τα πάθη σου..Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που είπε ο Σωκράτης, προς το παρόν..
 
ellinonpaligenesia

Όταν ο Καβάφης διεκδικούσε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα

 




Λάβρος κατά Βρετανών

 

 

 

Πολλοί δεν ξέρουν ότι ο μεγάλος Αλεξανδρινός ήταν ο πρώτος που στηλίτευσε δημόσια, με πύρινα και ειρωνικά άρθρα, τους Βρετανούς ζητώντας την επιστροφή τους. Όλοι θυμόμαστε τους αγώνες της Μελίνας Μερκούρη για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο.
Άλλωστε η Μελίνα μας έμαθε να τα λέμε «Μάρμαρα του Παρθενώνα» και όχι Ελγίνεια, όπως τα ονόμασαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες. Κάποιοι αναγνώστες ίσως θυμούνται τις επιστολές του Καβάφη, στις οποίες είχε θέσει δημόσια το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων. 


Είναι η εποχή που η Αίγυπτος είναι κομμάτι της βρετανικής αυτοκρατορίας. Οι Βρετανοί είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι της Ανατολικής Μεσογείου και απαιτούν να βάλουν χέρι και στο εμπόριο του βαμβακιού, στο οποίο μέχρι τότε δραστηριοποιείται η ελληνική παροικία.



Όταν ο λόγιος και αρχηγός της ομάδας των Άγγλων θετικιστών Φρέντερικ Χάρισον δημοσίευσε στο αγγλικό περιοδικό «19ος Αιών» το πρώτο άρθρο με το οποίο ζητούσε να επιστραφούν οι αρχαιότητες στην Ελλάδα, ο Καβάφης δεν σκέφτηκε να γράψει. Πενθούσε ακόμη τον θάνατο του αδελφού του Πέτρου Ιωάννη. Μα όταν ο πανίσχυρος διευθυντής του περιοδικού Τζέιμς Νόουλς απαντά ειρωνικά στο Χάρισον και επιτίθεται χυδαία στους Έλληνες, ο ποιητής θα παρέμβει. «Δυο άρθρα, “Τα Ελγίνεια Μάρμαρα” και “Νεώτερα περί των Ελγινείων Μαρμάρων”, δημοσίευε ενυπόγραφα ο Αλεξανδρινός μας ποιητής στην εφημερίδα της Αθήνας “Εθνική” το 1891», γράφει ο Στρατής Τσίρκας.



Ο Καβάφης απαντάει γεμάτος θυμό στον Τζέιμς Νόουλς αποκαλώντας τον υβριστή και εμπαθή. Πιστεύει ότι το άρθρο γράφτηκε σε μια στιγμή παροξυσμού του κ. Νόουλς, ο οποίος λέει εξωφρενικά πράγματα: «Εκθειάζει του Έλγιν την αρπαγήν. Μυκτηρίζει τον Βύρωνα» γράφει ο ποιητής μας με το χαρακτηριστικό ειρωνικό ύφος του.



Στις δύο μακροσκελείς επιστολές ο Καβάφης αντικρούει τα ανιστόρητα επιχειρήματα και κακεντρεχή σχόλια του Άγγλου αρθρογράφου με ειρωνεία και αυστηρότητα. Πότε ξερά και πότε με καυστική διάθεση, ο Αλεξανδρινός ποιητής επισημαίνει τις ιστορικές ανακρίβειες του άρθρου και τα ταπεινά ένστικτα που οδήγησαν τον αρθρογράφο στην επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Στις ύβρεις και τους «φόβους» του Νόουλς περί «ολιγοβίων» κυβερνήσεων της Ελλάδας, οι οποίες είναι ανίκανες να διαφυλάξουν τα αρχαία μας, ο Καβάφης απαντά:



«H Ακρόπολις είναι άριστα προφυλαγμένη. Δεν είναι ολιγώτερον ασφαλής του Βρετανικού Μουσείου». Ο ποιητής υπενθυμίζει στον διευθυντή του περιοδικού και τους αναγνώστες ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας κατέβαλαν τις μεγαλύτερες φροντίδες για τα αρχαία, έκαναν νόμους που απαγορεύουν το παράνομο εμπόριο και έφτιαξαν μουσεία.



Στις 29 Απριλίου του 1891, ο Καβάφης θα δημοσιεύσει στην αντιτρικουπική εφημερίδα «Εθνική» τα «Νεώτερα περί των Ελγινείων μαρμάρων». Ξεκινώντας την επιστολή με τη φράση «Ο θάνατος των πολιτικών ή διεθνών ζητημάτων είναι η λήθη», ο ποιητής μας απαντά στο νέο άρθρο του Χάρισον, αναζωπυρώνοντας τη συζήτηση για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην κοιτίδα τους. Στο επιχείρημα των Άγγλων ότι κινδυνεύουν τα Μάρμαρα από το Μεσανατολικό, ο Καβάφης θα τους προτείνει να λύσουν το πρόβλημα που εκείνοι δημιούργησαν.



«Πλάι και πέρα από τον ποιητικό υπάρχει και ο πολιτικός Καβάφης» υποστηρίζει ο Τσίρκας στη μελέτη του «Ο πολιτικός Καβάφης». Δεν είναι τυχαίο πως ζητά από το 1891 να γυρίσουν τα Μάρμαρα στην πατρίδα τους, κι από το 1893 να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα. Ο Καβάφης μέσα από τα άρθρα του καταγγέλλει τον ιμπεριαλισμό της Μεγάλης Βρετανίας και αρνείται να δεχτεί την αρπαγή των αρχαίων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου μόνο και μόνο για να στολίσουν το Βρετανικό Μουσείο.


[Πηγή: Εφημερίδα "Το Ποντίκι"]

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Η μεγάλη λεηλασία των Eλληνικών αρχαιοτήτων

 





Οι λεηλασίες των Ελληνικών αρχαιοτήτων την περίοδο της κατοχής από του Γερμανούς είναι αναρίθμητες. 



Μάλιστα, για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της καταστροφής που υπέστησαν οι θησαυροί μας αρκεί να λάβει υπόψη του τη δήλωση του δημοσιογράφου Γιώργου Λεκάκη στην εφημερίδα Real News ότι μόνο τα κινητά κλεμμένα αντικείμενα είναι βάσει των καταλόγων πάνω από 8.500. Όσο για την αξία τους, αν πωλούνταν σήμερα σε οίκους δημοπρασιών αυτή θα έφτανε το 1 τρισ. ευρώ !
Ο κατάλογος των λεηλασιών είναι μακρύς. Οι Γερμανοί δε σεβάστηκαν ούτε τον Παρθενώνα. Εγκατέστησαν μέσα στην Ακρόπολη αντιαεροπορικές πυροβολαρχίες το 1941. Εγκατέστησαν διμοιρίες στρατιωτών που επιδόθηκαν σε απερίγραπτες κακουργίες. Πυροβολούσαν τα αγάλματα και χρησιμοποιούσαν ως αφοδευτήριο τα Προπύλαια. 



Το μουσείο της Λιβαδειάς το μετέτρεψαν σε συνεργείο επισκευής ποδηλάτων. Χρησιμοποίησαν επιστρατευμένους αρχαιολόγους για να ληστεύουν μουσεία, για να κάνουν ανασκαφές όπου θέλουν και να τρομοκρατούν την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία, επιστρέφοντας τις αγωνίες των Ελλήνων αρχαιολόγων ως απαράδεκτες. 



Το 1944, όταν έφευγαν από την Αθήνα, πυροβόλησαν στον Κεραμεικό και ακρωτηρίασαν το ανάγλυφο του Χάρωνος. Στη Θήβα, στη Χαιρώνεια και στην Τανάγρα άρπαξαν θησαυρούς. Στις Μυκήνες πυροβολούσαν τους Λέοντες της Πύλης και προκάλεσαν σημαντικές φθορές στον θησαυρό του Ατρέως. 



Όργια όμως έγιναν και στην Κνωσό, όπου ο στρατηγός Ρίνγκελ κατάκλεψε το μουσείο, καθώς νύχτα-μέρα στρατιώτες μετέφεραν στην έπαυλή του κιβώτια με μινωικά, χάλκινα και λίθινα αγάλματα. 



Όπως επισημαίνει ο κ. Λεκάκης, τα εγκλήματα αυτά είναι εγκλήματα κατά του πολιτισμού, τα οποία σύμφωνα με την UNESCO είναι απαράγραπτα, αλλά η Γερμανία είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει υπογράψει τη σχετική συμφωνία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΠΕΡΙ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΑΤΡΟΙ

 



Περιοδικό "Μ' ενδιαφέρει", της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας
Τεύχ. 44, Ιούν. - Ιούλ. 2005, σελ. 85 - 87

Το αξιόλογο βιβλίο του Καθηγητού-Ακαδημαϊκού Αριστ. Κούζη, (1872-1961), Ο καρκίνος παρά τοις αρχαίοις Ελλησιν ιατροίς, Αθήνα 2004, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν από εκατό και πλέον χρόνια, πρόσφατα το επανεκδώσαμε, ώστε να γίνει προσιτό σε εκείνους που θα ήθελαν να γνωρίσουν τις γνώσεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών: Ιπποκράτους, Γαληνού, Αρεταίου, Ρούφου του Εφεσίου, Διοσκουρίδου, Αρχιγένους, Φιλόξενου, ΄Αντύλλου, Ορειβασίου, Παλλαδίου, Αετίου, Παύλου Αιγινήτου, Θεοφάνους Νόννου, Μιχαήλ Ψελλού, Συμεώνος Σήθη και Ιωάννου Ακτουαρίου. Στο πλαίσιο της ενημέρωσης αυτής στη συνέχεια θα παρατεθούν συνοπτικά μερικά στοιχεία που επιλέχθηκαν και τα οποία θα είναι δυνατόν να δώσουν στον αναγνώστη μία γεύση του πλούτου των γνώσεων τους.

Οι πληροφορίες περί καρκίνου υπάρχουν από τότε που έχουμε ιατρικά κείμενα, δηλ. από τη εποχή του Ιπποκράτους και μετά, αν και παλαιότερα είχαν γραφεί ιατρικά κείμενα όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης «πολλά γαρ των ιατρών έστι συγγράμματα», (Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα Δ, β, 10).

Ενδιαφέρον έχει να αναφέρουμε σχετικά με την ονοματολογία ότι οι αρχαίοι ιατροί έδωσαν στη νεοπλασία το όνομα «καρκίνος» από την εξωτερική του μορφή. Συγκεκριμένα ο Γαληνός (΄Εκδ. G.C. Kuehn, Γαληνού ΄Απαντα, Λειψία, 1826, τόμ. ΧΙ, σελ. 140) σημειώνει ότι όπως στο ζώο καρκίνο (κάβουρα) τα πόδια του είναι εκατέρωθεν του σώματός του, κατά τον ίδιο τρόπο στον μαστό της γυναικός από τον παρά φύσιν όγκο οι φλέβες είναι διογκωμένες και καταφανείς, που παρομοιάζονταν με τα πόδια του καβουριού. Και έκτοτε ο όρος αυτός γενικεύθηκε για όλες τις νεοπλασίες του σώματος και χρησιμοποιείται από όλους τους αρχαίους ΄Ελληνες ιατρούς, ενώ παράλληλα απαντάται και ο όρος καρκίνωμα. Οι όροι αυτοί έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας και καθιερώθηκαν στην διεθνή ιατρική ορολογία.


Σχετικά με τα είδη του καρκίνου, σημειώνεται ότι διακρίνονται με διαφορετικές ορολογίες: στον κρυπτό και τον επιφανειακό, τον «εν τω βάθει» και τον «επιπολής», τον «ανέλκωτο» και τον «ηλκωμένο», τον «σύμφυτον» και «μη σύμφυτον» καρκίνον, δηλ. τον επίκτητο.

Οσον αφορά την αιτιολογία του καρκίνου αυτή ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής περί χυμών, που πρέσβευαν. Συγκεκριμένα υποστήριζανοι αρχαίοι Ελληνες ιατροί ότι ο καρκίνος προέρχονταν από τη «μέλαινα χολή» και το «μελαγχολικό χυμό». Εάν η κάθαρση του περιττώματος αυτού, που γίνονταν στον σπλήνα, δεν ήταν καλή τότε η περίσσεια αυτού του χυμού ήταν δυνατόν να δημιουργήσει καρκίνο. Και ανάλογα με την δριμύτητα του «μελαγχολικού χυμού» θα δημιουργούνταν ο ανέλκωτος ή ο μεθ' έλκους καρκίνος. Επί πλέον παράγοντες στη δημιουργία του καρκίνου αναφέρονται η «κακοχυμία», η «δυσκρασία», και η δίαιτα.

Ο καρκίνος κατά τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς είχε διάφορο μέγεθος, «από οφθαλμού ιχθύων μέχρι πέπονος», όπως σημειώνεται από τον Ορειβάσιο ( έκδ. Daremberg, τόμ. IV, σελ. 18), με επιφάνεια ανώμαλη και οχθώδη και σκληρή κατά κανόνα σύσταση και με χροιά μελανώτερη από τα φλεγμαίνοντα μέρη, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Γαληνός (G.C. Kuehn, τόμ. VII, σελ. 720). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί είχαν παρατηρήσει την μεγάλη ανάπτυξη του αγγειακού συστήματος στους όγκους, οι οποίοι «και κεκιρσωμένας έχων τας πέριξ φλέβας», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει εκτός των άλλων ιατρών και ο Αέτιος στον 16ο Λόγο του, (έκδ. Σκεύου Ζερβού, σελ. 60).

Ο εντοπισμός του καρκίνου σημειώνουν ότι είναι δυνατόν να γίνει σε κάθε μέρος του σώματος, αλλά όμως τονίζουν ότι ο συχνότερος εντοπισμός είναι στο γυναικείο μαστό και στη μήτρα. Ο Γαληνός σχετικά γράφει: «Οι καρκινώδεις όγκοι εν άπασι τοις μορίοις γίνονται. Μάλιστα δε τοις τιτθοίς (μαστοίς) των γυναικών», (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧV, σελ. 331).


Για την συμπτωματολογία του καρκίνου ενδιαφέροντα είναι αυτά που έχουν γράψει στα κείμενά τους οι αρχαίοι ιατροί. Είναι δυνατόν η έναρξη του καρκίνου να είναι λανθάνουσα, να προκαλεί αβλυχρά και ήπια συμπτώματα, αλλά επίσης και μεγάλα, ισχυρά και σαφή, όπως σημειώνει ο Γαληνός. (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. Χ, σελ. 976). Μάλιστα ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει ότι κατά την έναρξη του καρκίνου οι ασθενείς αισθάνονται μία πικρία στο στόμα, «καρκίνου γενομένου το στόμα πικραίνεται» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 466) και συνοδεύεται από ανορεξία.
Κατά την εξέταση του ασθενούς είχαν παρατηρήσει ότι ο καρκινωματώδης όγκος όταν ήταν ψηλαφητός ήταν σκληρός στην αφή, ανώμαλος στο σχήμα, προσφυόμενος στους περιβάλλοντας ιστούς με διεύρυνση των φλεβών και όχι θερμός και μερικές φορές με έλκη. Προκαλεί διόγκωση και σκλήρυνση των παρακειμένων λεμφαδένων και δεν συνοδεύεται από πυρετό. Άλλο σύμπτωμα χαρακτηριστικό του καρκίνου κατά τους αρχαίους ιατρούς ήταν ο πόνος, όπως ιδιαίτερα τονίζει ο Παύλος ο Αιγινήτης «καρκίνος εστίν όγκος επώδυνος» (έκδ. Briau, σελ. 210) και η αιμορραγία.

Επισημαίνουμε ότι ο Αριστ. Κούζης στη σημαντική αυτή μελέτη του για τις αντιλήψεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών κάνει και μία ιδιαίτερη διάκριση του όρου «σκίρρος», που απαντάται στα αρχαία ιατρικά κείμενα, με τον σύγχρονο όρο «σκίρρος», τονίζοντας ότι οι παλαιοί ιατροί με τον όρο σκίρρο θεωρούσαν τις χρόνιες φλεγμονές με σκλήρυνση των ιστών, τις κιρρώσεις των σπλάχνων και τους καλοήθεις όγκους.

Η πρόγνωση του καρκίνου κατά του αρχαίους ήταν χειρίστη. «Ολέθρια τα καρκινώδεα» τονίζει ο Αρεταίος όπως επίσης και ο Αέτιος ότι ο καρκίνος είναι «δυσίατος ή ανίατος» με τελική έκβαση το θάνατο.

Όσον αφορά τη θεραπευτική αγωγή την οποία ακολουθούσαν οι αρχαίοι ΄Ελληνες ιατροί στον καρκίνο, παρατηρούμε ότι στα πρώτα στάδια αναπτύξεώς του εφάρμοζαν θεραπεία με διάφορα βοηθήματα και φάρμακα και σε περίπτωση αποτυχίας επακολουθούσαν τη χειρουργική θεραπεία. Τα βοηθήματα που εφάρμοζαν ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις περί αιτίου του καρκίνου, τον μελαγχολικό χυμό του αίματος, που δημιουργούσε τον καρκίνο και γι' αυτό ακολουθούσαν πρακτικές ώστε να μειωθεί ο πλεονάζον αυτός αιτιοπαθολογικός χυμός με την κάθαρση, τη φλεβοτομία και τα φάρμακα. Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς τα θεραπευτικά αυτά μέσα είχαν αποτέλεσμα ιδιαίτερα κατά τα πρώτα στάδια του καρκίνου. Χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ορειβάσιος ότι «δυνατόν μην τους αρχομένους καρκίνους κωλύειν αύξεσθαι καθαίροντας τον μελαγχολικόν χυμόν πριν εν τω πεπονθότι μορίω στηριχθήναι», (έκδ. Bassemaker-Daremberg, τόμ. V, σελ. 346).

Πολλές ήταν οι φαρμακευτικές ουσίες, σκευασίες και τα θεραπευτικά σχήματα, που χρησιμοποιούνταν για τον καρκίνο, δηλωτικό και αυτό του ανιάτου του καρκίνου. Ας μνημονευθούν μερικές από αυτές που χρησιμοποιούσαν, όπως τα βότανα ασκληπιάς, ακαλύφη ή κνίδη, αριστολοχία, δρακοντία, ερύσιμον, ερέβινθος, ελλέβορος, ερίκης καρπός, ελατήριον ή σίκυς άγριος στρύχνου χυλός και επίθυμον. Επίσης ως αντικαρκινικά φάρμακα χρησιμοποιούνταν οι ποτάμιοι καρκίνοι, η καδμεία, ο λιθάργυρος, ο μόλυβδος και η χαλκίτις.

Στις περιπτώσεις που αποτύγχανε η θεραπεία με τις φαρμακευτικές ουσίες και τα βοηθήματα τότε οι αρχαίοι Ελληνες ιατροί κατέφευγαν στη χειρουργική θεραπεία του καρκίνου. Βέβαια για τους «κρυπτούς», δηλ. τους εν τω βάθει καρκίνους ακολουθούσαν την προτροπή του Ιπποκράτους ο οποίος στους «Αφορισμούς», Τμήμα ΄Εκτο, 38, τονίζει ότι είναι καλλίτερο να μην θεραπεύονται διότι με την αρχή της θεραπείας οι άρρωστοι πεθαίνουν γρήγορα. Ο Γαληνός συνιστούσε την χειρουργική θεραπεία μόνον για τους επιπολής καρκίνους και μάλιστα κατορθώνοντας να τους εκτέμνει με τις ρίζες τους μέχρι τους υγιείες ιστούς, «πάσης μεν χειρουργίας εκκοπτούσης όγκον παρά φύσιν ο σκοπός εστιν εν κύκλω πάντα όγκον περικόψαι, καθ ά τω κατά φύσιν έχοντι πλησιάζει» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧVΙΙΙ, Α, σελ. 60 και ΧΙ, σελ. 141).

Πριν από την χειρουργική θεραπεία χορηγούνταν τα κατάλληλα φάρμακα για την κάθαρση του μελαγχολικού χυμού και στη συνέχεια αφαιρούνταν ο όγκος «ξυραφίοις πεπυρωμένοις ομού τέμνουσι και διακαίουσιν», ένα είδος δηλ. θερμοκαυτήρος, ώστε να αποφεύγεται η αιμορραγία από τα αγγεία. Ακολουθούσε μετά μία υγιεινή τονωτική διατροφή, γυμναστική και αναληπτική αγωγή για την ευχυμία του σώματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες Ιατροί όχι μόνο έδωσαν το όνομα «καρκίνος» στη νοσολογική αυτή οντότητα της νεοπλασματικής κακαοηθείας, αλλά επί πλέον διέκριναν την αιτιολογία και καθόρισαν την συμπτωματολογία, τον εντοπισμό, τη μορφολογία, τις εκδηλώσεις, την πρόγνωση και τη θεραπευτική αγωγή, φαρμακευτική και χειρουργική του καρκίνου.

.karaberopoulos.gr
"ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ"/visaltis.blogspot
thesecretrealtruth

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Οι Έλληνες πρωτοπόροι και στις τηλεπικοινωνίες!

 



Του Κων/νίνου Ν. Ζήκου, Πτυχιούχου Α.Τ.Σ. ΟΤΕ



Είναι σε όλους γνωστό ότι η ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνήσει να διαδώσει και να πληροφορηθεί για ότι συμβαίνει γύρω του αποτέλεσε διαχρονικά αντικείμενο έρευνας και σπουδής, με αποτέλεσμα να έχει σήμερα μπροστά του την τεράστια πρόοδο που έχει σημειωθεί στον Τομέα των Τηλεπικοινωνιών.



Οι σημαντικές ημερομηνίες που κατά καιρούς έγιναν ανακαλύψεις επηρέασαν πολύ την εξέλιξη των επικοινωνιών, δεδομένου ότι πριν από τον 19ο αι. δεν είχε ανακαλυφθεί το ηλεκτρικό ρεύμα.
Στη σημερινή μας παρουσίαση θ’ ασχοληθούμε με την εξέλιξη των Τηλεπικοινωνιών στην πατρίδα μας από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Θα παρουσιάσουμε συνοπτικά τους τρόπους και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν διαχρονικά για την επικοινωνία των συνανθρώπων μας.
Μελετώντας κανείς τις τεχνικές, τους τρόπους και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, θα μείνει έκθαμβος με τη φαντασία και την εφευρετικότατα που ανέπτυξαν οι Έλληνες στο θέμα της από μακριά επικοινωνίας τους (δηλ. της Τηλεπικοινωνίας).



Οι τεχνικές αυτές των αρχαίων Ελλήνων, αποτέλεσαν τη βάση για τη σημερινή εξέλιξη και εύλογα προκάλεσαν το θαυμασμό μας. Είναι δε εκπληκτικό ότι αρκετές από τις μεθόδους επικοινωνίας που χρησιμοποιήθηκαν μέχρι χθες, χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα και αποτελούν βελτιωμένους τρόπους τηλεπικοινωνίας, με την προσθήκη μηχανικών μέσων.
Είναι επίσης κοινά παραδεκτό ότι κανένας άλλος λαός δεν επέδρασε τόσο πολύ στην πρόοδο της ανθρωπότητας στον Τομέα των Τηλεπικοινωνιών όσο ο Ελληνικός.



Η μεταφορά μηνυμάτων υπήρξε και αποτελεί αναγκαιότητα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα μια και αυτά είχαν εμπορική και στρατιωτική σημασία. Οι φυσικοί φορείς μεταφοράς μηνυμάτων ήταν πάντοτε ο ήχος και το φως και η αξία της μεταφοράς τους ήταν στο να ικανοποιηθούν δύο βασικοί παράγοντες: η ταχύτητα και η αξιοπιστία.

Όμως η ανακάλυψη της φωτιάς έγινε αργότερα, οπότε ο άνθρωπος για τη μετάδοση μηνυμάτων χρησιμοποιούσε μόνο ηχητικά μέσα.




Τα ηχηρά συνθηματικά ταμ-ταμ, ο ήχος του κέρατος, οι καμπάνες, οι χρωματιστές σημαίες, οι μεταλλικές ασπίδες που αντανακλούσαν το ηλιακό φως, ήταν μερικά από τα μέσα που κάλυπταν την αδήριτη ανάγκη για την επικοινωνία των ανθρώπων. Η όραση, η ακοή και η φωτιά ήταν τα πρωτόγονα μέσα της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και πάνω σ’ αυτά θα στηριχτούμε για να παρουσιάσουμε στους αναγνώστες μας τα μέσα και τις μεθόδους Τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.



Μέσα επικοινωνίας στην Αρχαία Ελλάδα
Στις πόλεις και τα κράτη της Αρχαίας Ελλάδας δεν υπήρχε οργανωμένο δίκτυο επικοινωνιών και Ταχυδρομείων. Οι πόλεμοι των προχριστιανικών χρόνων και αργότερα του μεσαίωνα, με τις καταλήψεις, τις πειρατείες και τα σκλαβοπάζαρα, ανάγκασαν πολλούς να καταφύγουν στα βουνά απ’ όπου με διάφορους τρόπους επεδίωκαν να στείλουν και να πάρουν μηνύματα με σκοπό τη λευτεριά τους.
Η Ίριδα ήταν η πρώτη ουράνια μαντατοφόρισα των θεών του Ολύμπου την οποία διαδέχθηκε ο Ερμής.

Πρώτος τρόπος επικοινωνίας ήταν οι πεζοί ή οι έφιπποι αγγελιοφόροι δρομείς (ημερόδρομοι), που για πρώτη φορά μετέφεραν από το Μαραθώνα στην Αθήνα το νικηφόρο μήνυμα της μάχης των Ελλήνων κατά των Περσών. 



Ο πρώτος που μετέφερε αυτό το μήνυμα το 490 π.Χ. ήταν ο μαραθωνοδρόμος Φιλιππίδης, που αναφώνησε και το γνωστό «νενικήκαμεν» και άφησε την τελευταία του πνοή. Οι έφιπποι αγγελιοφόροι διέσχιζαν μεγάλες αποστάσεις εναλλάσσονταν μεταξύ τους, μαζί με τα άλογά τους για την αποφυγή της κόπωσης.
Το αγώνισμα της σκυταλοδρομίας των Λακεδαιμονίων ήταν ένα ταχυδρομικό σύστημα μετάδοσης κρυπτογραφημένων πληροφοριών. Συνίστατο από μια ξύλινη κυλινδρική ράβδο, πάνω στην οποία τυλίγονταν μια στενή ταινία από περγαμηνή πάνω στην οποία γράφονταν το μήνυμα. Όταν ξετυλίγονταν για να διαβαστεί αντίκριζες άτακτα γράμματα χωρίς νόημα. Την τυλιγμένη ταινία την έστελναν σε στρατηγούς ή ναυάρχους, οι οποίοι μόλις την έπαιρναν, την τύλιγαν στη δική τους σκυτάλη και έτσι διάβαζαν τις πληροφορίες. 



Το κείμενο ήταν γραμμένο σε στήλες –ένα γράμμα σε κάθε έλικα- και όταν ξετυλίγονταν η λωρίδα, το κείμενο ήταν ακατάληπτο, λόγω της ανάμειξης των γραμμάτων. Το κλειδί ήταν η διάμετρος της σκυτάλης.



Η ανάγκη για γρήγορη μετάδοση των μηνυμάτων ήταν αιτία να γεννηθούν οι φρυκτωρίες (110-500 π.Χ.). Ήταν ένα σύστημα συνεννόησης με σημάδια που μεταβιβάζονταν από περιοχή σε περιοχή με τη χρήση φωτιάς ή καπνού, ανάλογα με την ώρα. Χρησιμοποιήθηκε για να μεταδοθεί από την Τροία στην Αθήνα, μέσα σε μία νύχτα, το μήνυμα ότι η Τροία έπεσε στα χέρια των Ελλήνων.
Η διαδρομή του μηνύματος, ήταν από τα σημεία Ίδη της Τροίας, Έρμαιο της Λήμνου, Όρος Άθως, Μάκιστος Εύβοιας, ο Κιθαιρώνας, τα Μέγαρα και τελικά οι Μυκήνες. Εφευρέτης του συστήματος αυτού ήταν ο Παλαμήδης, γιος του βασιλιά της Αργολίδας.



Εδώ μπορούμε να μιλήσουμε ότι οι «φρυκτωρίες», αποτέλεσαν την προϊστορία του τηλέγραφου.
Μεταξύ των παραπάνω σημείων ήταν απαραίτητο να υπάρχει οπτική επαφή κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι βοήθησε η μορφολογία των νησιών του Αιγαίου με τις ψηλές βουνοκορφές. Αν ήταν νύχτα οι υπεύθυνοι στρατιώτες (φρυκτωροί), άναβαν μεγάλες φωτιές για τη μετάδοση των μηνυμάτων, ενώ αν ήταν μέρα χρησιμοποιούσαν καπνό από εύφλεκτα υλικά. Για τα φωτεινά αυτά σήμερα μέσω των φρυκτών (πυρσών), ευνόητο είναι ότι υπήρχε εκ των προτέρων συμφωνία από τις δύο πλευρές με στόχο την ακριβή μετάφρασή τους.



Η σημασία των θέσεων αυτών που είχαν επιλεγεί φαίνεται ακόμη και σήμερα, αφού οι ίδιες θέσεις έχουν επιλεγεί για τη λειτουργία των σύγχρονων αναμεταδοτών. Λέγεται δε ότι το σύστημα χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 1850.



Άλλοι τρόποι
Τα ταχυδρομικά περιστέρια (σύμβολα ειρήνης), χρησιμοποιήθηκαν τις παλιές εποχές για τη μετάδοση μηνυμάτων σε μεγάλες αποστάσεις καθότι η ταχύτητά τους ήταν μεγαλύτερη από του έφιππου αγγελιοφόρου.



Ο ακουστικός τηλέγραφος του Μ. Αλεξάνδρου το γνωστό «κέρας», ήταν ένα μεγάλο χωνί (μεγάφωνο), που κρεμόταν σε τρίποδα ύψους 4 μέτρων, για να έχει τη δυνατότητα περιστροφής και μετάδοσης του μηνύματος σε όλες τις κατευθύνσεις.
Το ηχητικό σήμα μπορούσε ν’ ακουστεί καθαρά σε απόσταση 4 χλμ. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε από το στρατό του Μεγ. Αλεξάνδρου για τις ακουστικές επικοινωνίες.


Ένα άλλο αρχέγονο μέσο επικοινωνίας που χρησιμοποιήθηκε ήταν η ανάκλαση των ηλιακών ακτίνων πάνω στις ασπίδες (σημερινός ηλιόγραφος). Χρησιμοποιήθηκε από το στρατηγό Μιλτιάδη κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαραθώνα που είναι παγκόσμια γνωστή.

Η Λακεδαιμονική σκυτάλη (7ος αιών. π.Χ.) συνίστατο στη χρήση δύο πανομοιότυπων σκυταλών τυλιγμένων με λεπτή ταινία από κατεργασμένο δέρμα πάνω στις οποίες ήταν γραμμένα τα μηνύματα. Τη μία κρατούσαν οι Έφοροι της Σπάρτης και την άλλη ο Αρχιστράτηγος της εκστρατείας.
Ο δίσκος της Φαιστού (1700 π.Χ.) στα ανάκτορα στην Κρήτη. Ανακαλύφθηκε στις 3-7-1908 από έναν Ιταλό αρχαιολόγο και χαρακτηρίστηκε σαν μία από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις σχετικά με τα μυστήρια της Αρχαίας Ελλάδας. Ήταν το πρώτο τυπογραφικό κείμενο της αρχαιότητας που χρονολογείται στον 17ο αι. π.Χ. Φτιαγμένος από πηλό έχει διάμετρο 15 εκ. και πάχος 2 εκ. Πάνω του υπάρχουν χαραγμένα πάνω από 45 διαφορετικά σύμβολα τα οποία παρά τις προσπάθειες των αρχαιολόγων δεν κατορθώθηκε ακόμη να διαβαστούν.



Πυρσεία (150 π.Χ.) (ή ο οπτικός τηλέγραφος της αρχαιότητας), ήταν μια εφεύρεση των Κλεόξενου και Δημόκλειτου και αποτελεί πρόγονο των σημερινών αναλογικών και ψηφιακών μεταδόσεων πληροφοριών. Στηρίζονταν στη χρήση δύο πεντάδων από μεγάλους πυρσούς που διακρίνονταν από μεγάλες αποστάσεις με τη βοήθεια βέβαια μεγάλων διοπτρών. Ο συνδυασμός αναμμένων και σβηστών πυρσών από κάθε πεντάδα, μεταφράζονταν σε γράμματα του αλφαβήτου.
Για να επιτευχθεί η γρήγορη και σωστή μετάδοση κάποιου μηνύματος ήταν απαραίτητο οι χρήστες της «Πυρσείας» να γνωρίζουν άριστα ανάγνωση, γραμματική και ορθογραφία στα οποία και εκπαιδεύονταν.



Δεν παραλείπω να σας αναφέρω ότι σύμφωνα με τους ιστορικούς υπήρχαν και άλλοι τρόποι τηλεπικοινωνίας που άλλοι λαοί επινόησαν και εφήρμοσαν με αξιοζήλευτες αλλά πρωτόγνωρες μεθόδους. Μερικές από αυτές χρησιμοποιήθηκαν σαν βάση για τις μετέπειτα τεχνικές ανακαλύψεις.



Πρωτοπόροι
Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι από τα παλιά χρόνια ο Έλληνας βάζοντας το μυαλό του να δουλέψει συνέβαλε τα μέγιστα στις τηλεπικοινωνίες. Λέγεται δε ότι ακόμη και οι Ρωμαίοι έμαθαν από τους Έλληνες πολλά για θέματα επιστήμης της Τηλεγραφίας.



Οι τρόποι επικοινωνίας που επινόησαν οι Αρχαίοι Έλληνες και που προαναφέραμε ήταν πολύπλοκοι και δύσκολοι. Αποτέλεσαν όμως τη βάση, ώστε με την απλοποίησή τους, αργότερα και σταδιακά να φτάσουμε στο σήμερα που με τη βοήθεια και των δορυφόρων, επικοινωνούμε κάθε στιγμή και με κάθε σημείο του πλανήτη παρακολουθώντας τα γεγονότα την ώρα που διαδραματίζονται.



Ο ηλεκτρισμός -που τυχαία ανακαλύφθηκε το 1764- έδωσε μεγάλη ώθηση στην εξέλιξη των Τηλεπικοινωνιών μια και σ’ αυτόν στηρίχθηκε μια πλειάδα εφευρέσεων όπως ο Ηλεκτρικός Τηλέγραφος το 1844, το Τηλέφωνο του Γκράχαν Μπελ το 1876, ο ασύρματος του Μαρκόνι το 1895 κ.α. Στη συνέχεια μια σειρά από άλλες εφευρέσεις στον Τομέα των Τηλεπικοινωνιών (ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινητό τηλέφωνο, δορυφορικές λήψεις) συνέβαλαν τα μέγιστα στον πολιτισμό.



Οι άνθρωποι αλλά και οι λαοί μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους και ν’ ανταλλάσσουν σκέψεις και ιδέες που αφορούν τους τομείς της τεχνολογίας, των επιστημών, των τεχνών, των γραμμάτων, της ψυχαγωγίας, κλπ. Όμως μπορεί να βγει το συμπέρασμα ότι από το πρώτο βλέμμα, από το πρώτο άγγιγμα, από την πρώτη κραυγή του ανθρώπου μέχρι τις μέρες μας του διαδικτύου, των δορυφόρων και των i-pad και e-mail, η επιθυμία για την επικοινωνία των ανθρώπων παραμένει η ίδια, απλώς έχουν αλλάξει οι τρόποι.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Floating Vertical Bar With Share Buttons widget by Making Different