10 Ιουνίου 323 π.χ. πέθανε στη Βαβυλώνα ο Μέγας Αλέξανδρος – Ο Μέγιστος των Ελλήνων

Στις 10 Ιουνίου 323 π.χ. πέθανε στη Βαβυλώνα ο Μέγας Αλέξανδρος – ο Μέγιστος των Ελλήνων  – σε ηλικία 33 ετών. Ο Αλέξανδρος Γ’ γεννήθηκε το 356 π.Χ στην Πέλλα, την πρωτεύουσα τότε του Μακεδονικού βασιλείου. Ήταν γιος του Μακεδόνα Φιλίππου Β’ και της Ολυμπιάδας, Πριγκήπισσας των Μολοσσών στην Ήπειρο.






Ο Μακεδονικός βασιλικός οίκος λεγόταν ‘Αργεάδες’ ή ‘Τημενίδες’. Σύμφωνα με την παράδοση ο ιδρυτής του Βασιλικού οίκου – ο οποίος σημειωτέον διαφέρει ανάλογα με την ιστορική πηγή – ήρθε στην Μακεδονία, από το Άργος της Πελοποννήσου και ήταν απόγονος του Ηρακλή.



Ήταν με λίγα λόγια, Ηρακλείδες εξ’ Άργους. Από την εποχή του Αλέξανδρου Α’, που έμεινε στην ιστορία με το παρατσούκλι ο ‘Φιλλέλην’, οι Μακεδόνες Βασιλείς μετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες, στους οποίους ως γνωστόν μόνο Έλληνες μπορούσαν να πάρουν μέρος. Λίγο πολύ θα έχουμε ακούσει όλοι μας την ιστορία του Αλέξανδρου Α’ και την διαμαρτυρία των συναθλητών του σχετικά με το ότι ήταν βάρβαρος και δεν θα έπρεπε να λάβει μέρος.

 

(Εκτενέστερη ανάλυση περί αυτού σε ένα από τα επόμενα θέματα). Όταν του ζητήθηκαν εξηγήσεις, ο Αλέξανδρος απόδειξε την Ελληνική καταγωγή του, αναφερόμενος στην ιστορία των Τημενιδών και από τότε ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ξανά. Ο πατέρας του Αλέξανδρου, Ο Φίλιππος Β’ ήταν γιος του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Γ’ και της Ευρυδίκης, πριγκήπισσας των γειτονικών Λυγκηστών.
Οι Λυγκηστές παλαιότερα υπαγόντουσαν στους Μολοσσούς για αυτό τους βρίσκουμε σε ιστορικές πηγές είτε σαν Μολοσσικά έθνη, είτε σαν Λυγκηστές Μακεδόνες.


Στην ουσία είχαν αναμειχτεί σε ένα μικρό βαθμό με τους Ιλλυριούς. Ο βασιλικός τους οίκος ισχυριζόταν ότι είναι Βακχιάδες απόγονοι από την Κόρινθο και παντρευόντουσαν συχνά με μέλη γειτονικών βασιλείων. Η Ευρυδίκη για παράδειγμα ήταν κόρη του Σίρρα ήΊρρα - άλλοι τον θεωρούν Λυγκηστή και κατ’ άλλους είναι Ιλλυριός- και μιας Λυγκηστίδας πριγκήπισσας.



Σειρά έχει τώρα η γενεαλογία του Αλέξανδρου από την μεριά της μητέρας του, της Ηπειρώτισσας Ολυμπιάδας. Το όνομα της όπως μαθαίνουμε από τον έγκριτο ιστορικό W. Heckel “Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη όταν παντρεύτηκε, και αργότερα μετονομάστηκε Ολυμπιάδα και Στρατονίκη“. Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες.



Τα μέλη του βασιλικού οίκου των Μολοσσών, οι λεγόμενοι ‘Αιακίδες’ ισχυρίζονταν να είναι απόγονοι του γιού του Αχιλλέα, Νεοπτόλεμου και της Ανδρομάχης που κατέφυγαν στην περιοχή μετέπειτα της πτώσης της Τροίας. Στην κλασσική εποχή, η καταγωγή από φημισμένους Ομηρικούς ήρωες, όπως ο Αχιλλέας, πρόσδιδε τεράστιο κύρος στους απογόνους τους. Η Ολυμπιάδα ήταν κόρη του Νεοπτόλεμου, βασιλιά της Ηπείρου και της Ανασατίας, αγνώστων λοιπών στοιχείων αλλά πιθανότατα Ηπειρώτισσας. Στις αρχές του 6ου αιώνα ο τύραννος της Σικυώνος Κλεισθένης θέλησε να βρει σύζυγο για την κόρη του Αγαρίστη.



Κάλεσε τους καλύτερους των Ελλήνων για να αποφασίσει με ποιόν θα πάντρευε την κόρη και ανάμεσα στους μνηστήρες ήταν και ο Βασιλιάς των Μολοσσών, Άλκων. Ως τώρα εξετάσαμε την γενεαλογία του Αλέξανδρου. Στην συνέχεια, περνάμε σε ένα εξίσου σημαντικό ερώτημα. Πως ένιωθε ο ίδιος ο Αλέξανδρος? Απ’ όλες τις ιστορικές πηγές, παίρνουμε το ίδιο μήνυμα.



Ο Αλέξανδρος δεν έχανε ευκαιρία να πιστοποιεί πόσο περήφανος ήταν που ήταν Έλληνας. Η σούμα από όλα αυτά είναι: Οι γονείς του είχαν Ελληνική καταγωγή. Ο Αλέξανδρος θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα. Μιλούσε Ελληνικά. Μεγάλωσε και μορφώθηκε από φημισμένους Έλληνες δάσκαλους και είχε σαν αγαπημένο του βιβλίο, την Ιλιάδα. Πίστευε στους ίδιους θεούς όπως και οι άλλοι Έλληνες. Ανέλαβε να φέρει σε πέρας και τα κατάφερε, μια εκστρατεία, βασισμένη σε μακροχρόνια έχθρα μεταξύ των Ελλήνων και των Περσών, σαν ‘Αρχιστράτηγος των Ελλήνων’.



Αυτός και ο στρατός του, διέδωσαν την Ελληνική γλώσσα και πολιτισμό, σε όλα τα έθνη από τα οποία πέρασαν και κατά συνέπεια ο Αλέξανδρος δικαιότατα έχει παραμείνει δια μέσου των αιώνων σαν ένα σύμβολο της Ελληνικής Ιστορίας και πολιτισμού.

Η αρχαιοελληνική τέχνη αναβιώνει στο Σικάγο!

Τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους φαίνεται πως εμπιστεύονται οι Αμερικανοί για την παραγωγή συγκεκριμένων χρηστικών αντικειμένων. 

 Συγκεκριμένα σε ντοκιμαντέρ που δημιούργησε το Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο παρουσιάζουν πώς αρχαίοι οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι κατασκεύαζαν νομίσματα, βάζα και γυαλί.



Η εν λόγω σειρά επιμορφωτικών ντοκιμαντέρ υλοποιήθηκε με σκοπό να παράσχει πολύτιμες πληροφορίες στους επισκέπτες του Ινστιτούτου: αφενός να τους αποκαλύψει τις διαδικασίες πίσω από την παραγωγή συγκεκριμένων χρηστικών αντικειμένων, αφετέρου να τους δείξει πώς κάποια σύγχρονα προϊόντα προκύπτουν μέσα από παλαιότατες διαδικασίες παραγωγής.



Πώς κατασκευάζονταν τα αρχαιοελληνικά βάζα, από την επεξεργασία του πηλού, μέχρι τη ζύμωση, τη μορφοποίηση, τη διακόσμηση με ζωγραφικές παραστάσεις και το ψήσιμο; Πώς φτιαχνόταν το φυσητό γυαλί το 40 π.Χ., τα νομίσματα, τα είδη αγγειοπλαστικής;



Δείτε τα ντοκιμαντέρ της σειράς Launchpad των γκαλερί Ελληνικής, Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Τέχνης των Mary και Michael Jaharis, που λειτουργούν στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο!

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΟΚ!

 ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΟΚ! 


 ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ :

 

 

Η ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ 

 

 ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ :

 

Τους επόμενους μήνες θα συζητηθεί στην Ευρώπη ο διαμελισμός της Ελλάδας

 

Οι πολιτικές εξελίξεις στην παγκόσμια πολιτικό – οικονομική σκακιέρα είναι τουλάχιστον σε εμάς γνωστές.



Μέσα από αυτό το βίντεο μπορείτε δείτε και να μάθετε την αλήθεια.


Η μικρή λέξη ενωθείτε είναι η μήτρα του υπομόχλιου και της αντίστασης με την οποία μπορούμε να επιδράσουμε, υπερ μας, στην παγκοσμιοποίηση!



Τους επόμενους μήνες θα συζητηθεί στην Ευρώπη, ο διαμελισμός της Ελλάδας ως λύση στην κρίση αυτή όπως και η κατάργηση του σταυρού στην Ελληνική σημαία!


Ενημερώστε τους φίλους σας, τις οικογένειές σας.


Αποκτήστε κριτική σκέψη...

Τα μυστήρια των αρχαίων πολιτισμών - Ντοκιμαντέρ

Είναι απομεινάρια από μια αρχαιότητα που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ.



Μας υπενθυμίζουν το μυστηριώδες παρελθόν μας που προσπαθούμε να κατανοήσουμε.


Τα καταπληκτικά μνημεία απομεινάρια λαών που έχουν ξεχαστεί, θα μας οδηγούν πάντα σε ερωτήσεις όπως...


ποιός τα έχτισε, γιατί και πώς.

Τό ἄγνωστο ὁλοκαύτωμα. Συγκλονιστική φωτογραφία καί βίντεο

Λαός πού ξεχνᾶ τήν Ἱστορία του, εἶναι καταδικασμένος νά τήν ξαναζήσῃ. 


Καί ναί τό ξαναζοῦμε. Τό καινούργιο ὀλοκαύτωμα δημιούργημα τοῦ γερμανικοῦ ἐπεκτατισμοῦ καί τῆς γερμανικῆς δίψας γιά ἐπιβολή καί ἐξουσία. 


Πάθαμε ἀλλά δέν μάθαμε. Ἕνα καινούργιο ὁλοκαύτωμα εἶναι πρό τῶν πυλῶν καί ὅπως ὅλα δείχνουν θά εἶναι τό τελευταῖο. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς!


Αὔγουστος ἦταν καί τότε. 16 Αὐγούστου 1943. Κομμένο Ἄρτας. Τό ἄγνωστο ὁλοκαύτωμα

 Ἐγώ, δέν ξεχνῶ. Θά μείνω ἐδῶ νά φυλάττω Θερμοπῦλες!


Εξήντα εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν από το ολοκαύτωμα στο Κομμένο Άρτας από τους Ναζί. Ήταν 16 Αυγούστου του 1943 όταν ο διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ έδωσε τη διαταγή «Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο». Οι μαρτυρίες των κατοίκων που επέζησαν προκαλούν φρίκη. 


Το απόγευμα της 15ης Αυγούστου 1943, ο 12ος Λόχος του 98ου Συντάγματος 1ου Ορεινού Τμήματος, που είχε στρατοπεδεύσει σε μια κοιλάδα στα βόρεια ακριβώς της Άρτας, κάπου κοντά στη Φιλιππιάδα, κλήθηκε να βγει από τις σκηνές του. Ο διοικητής του Συντάγματος, Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, έβγαλε έναν κοφτό ολιγόλογο, τυπικό λόγο «Γερμανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί. Είναι καιρός για σκληρά μέτρα εναντίον των ανταρτών. Αύριο το πρωί θα ξεκληρίσουμε ένα λημέρι τους». 

O Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, ήταν ένας νεαρός διοικητής φορτωμένος με παράσημα, αυτοδημιούργητος άντρας που του άρεσε να παινεύεται ότι έχει μετατρέψει το 98ο σε Σύνταγμα για τον Χίτλερ.

Καθώς περάσανε τα μεσάνυχτα στο Κομμένο, οι περισσότεροι κάτοικοί του άρχισαν σιγά σιγά να πηγαίνουν στα σπίτια τους για ύπνο, κουρασμένοι από τις προετοιμασίες του πανηγυριού, από το γλέντι και το πιοτό, χωρίς να υποψιαστούνε τίποτα για το τι επρόκειτο να συμβεί. 
Την ίδια ώρα περίπου, μια φάλαγγα από 22 αυτοκίνητα και ένα στρατιωτικό τζιπ, ξεκίνησε από την κοιλάδα κοντά στην Φιλιππιάδα μεταφέροντας τους περισσότερους άντρες του 12ου Λόχου, γύρω στους 100 στρατιώτες. Στις 5.00 το πρωί σταμάτησαν έξω από το χωριό. Ο 25χρονος Διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της νεολαίας του Χίτλερ, τους συγκέντρωσε και έδωσε τις διαταγές του.


“Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο” είπε. Χρησιμοποιώντας το πέτρινο καμπαναριό της εκκλησιάς (χτίσμα του 1855) για παρατηρητήριο, χωρίστηκαν σε εκτελεστικά αποσπάσματα, παίρνοντας και τις τελικές οδηγίες της επέμβασης.


Xαράματα 16ης Αυγούστου ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις όλμων που είχαν τοποθετηθεί σε τρία επίκαιρα σημεία του χωριού.


Αμέσως αρχίσανε οι πυροβολισμοί και η διασταύρωση των πυρών, ενώ τα πυροβόλα και τα οπλοπολυβόλα δε σταμάτησαν ούτε στιγμή, δίνοντας την εντύπωση κάποιας σκληρής μάχης. Καθώς εισέβαλαν στα σπίτια, ολόκληρες οικογένειες αιφνιδιάστηκαν στον ύπνο και μη μπορώντας να αντιδράσουν, έπεφταν νεκρές από τις σφαίρες των όπλων και τα βλήματα των χειροβομβίδων.

Γέροι άνθρωποι, ανάπηροι, ακόμη και τυφλοί, σκοτωθήκανε επιτόπου. Κορίτσια με την απειλή των όπλων βιάστηκαν κατ’ εξακολούθηση από τους γερμανούς στρατιώτες, οι οποίοι, αφού ικανοποίησαν τα κτηνώδη ένστικτά τους, έκοβαν τους μαστούς και τις έσφαζαν σα ζώα. Έβρεχαν βαμβάκι με βενζίνη, το τοποθετούσαν στα στόματα των βρεφών που κοιμόντουσαν ακόμη στην κούνια τους και το άναβαν.

Μια γυναίκα έγκυος, αφού της ανοίξανε την κοιλιά, βγάλανε από εκεί το έμβρυο που σε λίγες μέρες θα έφερνε στον κόσμο και το εναποθέσανε στα χέρια της. Έτσι βρέθηκε η γυναίκα. Νεκρή με ανοιγμένα σπλάχνα και το αγέννητο παραμορφωμένο νεκρό, στα χέρια της.


Άλλα από τα παιδιά τα εκτελούσαν στον κρόταφο με μια σφαίρα περιστρόφου, ενώ άλλα τα κάρφωναν με τις ξιφολόγχες τους παρ’ όλη την αθωότητα και τα κλάματα τους.


Στο σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν και τους σκότωσαν. Τριάντα με τριάντα πέντε άτομα. Από τα 12 μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο, ο Αλέξανδρος και η Μαρία, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να φροντίσουν στο χωράφι τα ζώα. 


Όσοι πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ’ τα σπίτια τους, έτρεχαν να σωθούν στα χωράφια ή να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεχε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ’ τις βάρκες και πάλευαν να γλιτώσουν απ’ τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, σχεδόν είκοσι άτομα. 

Από αυτό που συμπεραίνεται, από τα λεγόμενα επιζώντων αυτοπτών μαρτύρων για ορισμένα περιστατικά, είναι ότι οι φονιάδες μεθούσαν με ναρκωτικές ουσίες για να είναι γρήγοροι στις αποφάσεις τους και όσο πιο αποτελεσματικοί στα πρωτόγονα ένστικτά τους. Στην εκκλησιά της Παναγιάς του χωριού, αφού αφόδευσαν στην πύλη του ιερού βήματος, πέταξαν στο πάτωμα του ναού τις εικόνες του τέμπλου και τα ιερά σκεύη.

Ο παπας της εκκλησίας πιάστηκε από τους Γερμανούς και αφού τον βασάνισαν άγρια, τον σύρανε αιμόφυρτο στον προπυλώνα της εκκλησίας και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο μέτωπο. Αυτός ήταν και ο πρώτος της σφαγής του Κομμένου μαζί με το Ευαγγέλιο που βρέθηκε διάτρητο από σφαίρα σε μια γωνία, με ποτισμένες τις σελίδες του από το αίμα αυτού του τίμιου κληρικού.


Ο άλλος ιερέας του χωριού, που εφημέρευε στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στον Λουτρότοπο και που είχε έρθει στους συγγενείς του για το πανηγύρι, βρέθηκε κατακρεουργημένος και αιμόφυρτος και με βγαλμένα τα μάτια. Με μια ειδική σκόνη που έριχναν στο πάτωμα και με μια πιστολιά έκαψαν τα περισσότερα σπίτια του χωριού, αφού πρώτα έπαιρναν ότι πολύτιμο υπήρχε μέσα.


Το θέαμα στο Κομμένο μετά την σφαγή ήταν φρικιαστικό. Παντού πτώματα απανθρακωμένα, ενώ η ατμόσφαιρα είχε τη μυρωδιά από καμένες σάρκες. Ανθρώπινα μέλη ήταν διασκορπισμένα από δω και από εκεί, ενώ τα σκυλιά είχαν αρχίσει να τρώνε κομμάτια κρέας από διάφορα σώματα.


Γύρω στο απόγευμα της 16ης Αυγούστου ο Δημήτρης Αποστόλου, ένας νεαρός Κομμενιώτης, γύρναγε στο χωριό του και στο σπίτι του. Τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φύγει, μετά από 7 ώρες που κράτησε η επιδρομή. Στα απανθρακωμένα απομεινάρια των σπιτιών, δοκάρια καίγονταν ακόμη. Η κοιλιά μιας γυναίκας είχε σχισθεί και ένα κοτόπουλο είχε αρχίσει να σέρνει τα εντόσθια της κατά μήκος του δρόμου. Λίγο μετά που είδε αυτό, ο Αποστόλου λιποθύμησε.


Ένα δεκάχρονο αγόρι τότε, ο Αλέξανδρος Μάλιος, που έχασε όλη την οικογένεια του, θυμάται “Σα φτάσαμε κοντά στο σπίτι, ακόμα κάπνιζε. Απ’ έξω δεν μπορούσαμε να περάσουμε απ’ τους σκοτωμένους. Δεν είχες που να πατήσεις. Δρασκελίσαμε πάνω απ’ τα πτώματα κι αντίκρισα τον πατέρα μου μ’ ένα μικρό παιδί μέσα στα αίματα. Οι άλλοι μέσα ήταν όλοι καμένοι. Έσκυψα, τον αγκάλιασα και λιποθύμησα. Τα είχαμε χαμένα και ζούσαμε σ’ ένα εφιαλτικό όνειρο, έτσι που δεν είχαμε τη δύναμη να κλάψουμε”. Συνολικά 317 άνθρωποι ήταν τα θύματα του Κομμένου εκείνη τη μέρα σ’ αυτή τη σφαγή. Ίσως της πιο φριχτής που διαπράχθηκε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής.

Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των πτωμάτων, οι Κομμενιώτες τα έθαβαν επιφανειακά με λίγο χώμα, στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών.

Στην πλατεία του χωριού, τον Αύγουστο του 1946 οι κάτοικοι χτίσανε ένα καλλιμάρμαρο μνημείο που αναγράφονται τα ονόματα των 317 πατέρων και τέκνων και αδελφών. 


Το Κομμένο το εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι Ναζί και το παρέδωσαν στις φλόγες χωρίς έλεος. Η τραγική σελίδα του Κομμένου μένει ζωντανή και καίει άσβηστη φλόγα στη μνήμη των 100 περίπου κατοίκων του που έζησαν τη φρίκη και βρίσκονται ακόμη στη ζωή. (πηγή)


Πρώτη δημοσίευσις 18 Αὐγούστου 2012

Η αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου!

 

Παυλοπέτρι Λακωνίας

Μία από τις αρχαιότερες βυθισμένες πόλεις, λίγα λεπτά από την Παντάνασσα στα Νότια της Λακωνίας, αναδημιουργήθηκε ψηφιακά, αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Ένα λιμάνι, σπίτια με κήπους, ρούχα απλωμένα στις αυλές, δρόμοι και πλατείες, συνθέτουν μία πόλη με στοιχεία από τον αστικό τρόπο ζωής.



Μόνο που εδώ μιλάμε για την εποχή του Χαλκού! Το Παυλοπέτρι ήταν μια πόλη με άριστη ρυμοτομία, που περιλάμβανε ένα πολύ καλά κατασκευασμένο οδικό δίκτυο. Ανεξάρτητες και μη οικίες μέχρι και δύο ορόφων, συνυπήρχαν με δημόσια κτίρια. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης του νερού που σύμφωνα με τα ευρύματα περιλάμβανε κανάλια και υδρορροές.



"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για την αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου", δήλωσε ο Δρ. Τζον Χέντερσον, καθηγητής υποθαλάσσιας αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Νότινγχαμ. Αυτά που ανακάλυψαν ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Βρήκαν μια πόλη με κτίρια, πλατείες, δρόμους και μνημεία. Ο βυθός είναι γεμάτος με διασκορπισμένα αγγεία. Στην ίδια περιοχή εντοπίστηκε μεγάλο κτίριο, μήκους 35 μέτρων, που μάλλον αποτελούσε έδρα και κατοικία της πολιτικής ηγεσίας της πόλης.



Οι επιστήμονες προσπαθούν να βρουν την απάντηση στο ερώτημα γιατί βυθίσθηκε η πόλη. Υπάρχουν τρεις θεωρίες. Η πρώτη είναι ότι ανέβηκε σταδιακά η στάθμη της θάλασσας, η δεύτερη ότι υποχώρησε το έδαφος και η τρίτη ότι βυθίσθηκε από τσουνάμι.


Δείτε το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του BBC, διάρκειας μίας ώρας.



Για Ελληνικούς υποτίτλους πατήστε το βίντεο να ξεκινήσει και στην συνέχεια πατήστε την επιλογή με τις δύο παύλες.

ΤΑΙΝΙΑ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Σπουδαίο μηχανικό έργο των αρχαίων Ελλήνων!! (vid)

 

«Τα μαθηματικά φέρνουν κοντά το νερό στη Σάμο» είναι ο τίτλος της εικονοκινητικής ταινίας που δημιούργησαν οι Θ.Π. Τάσιος, ο Ν. Μήκας και ο Γ. Πολύζος της Εταιρείας Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας (ΕΜΑΕΤ) που χρηματοδοτήθηκε από τον Σύνδεσμο Τεχνικών Εταιριών Ανωτέρων Τάξεων (ΣΤΕΑΤ).

Η ταινία είναι αφιερωμένη στο Ευπαλίνειο όρυγμα, μια σήραγγα 1.036 μέτρων κοντά στο Πυθαγόρειο της Σάμου, η οποία κατασκευάστηκε έπειτα από εντολή του τυράννου Πολυκράτη τον 6ο αιώνα π.Χ. με σκοπό να μεταφερθεί νερό από την πηγή που βρισκόταν πίσω από το βουνό στην πρωτεύουσα της Σάμου. Το υδραγωγείο λειτουργούσε στο νησί για περίπου 1.000 χρόνια.

Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει αιώνες μετά την κατασκευή του είναι το γεγονός ότι η σήραγγα διανοίχθηκε από τα 2 άκρα της συγχρόνως. Η συνάντηση των 2 τμημάτων κάτω από την κορυφή του βουνού πραγματοποιήθηκε με μαθηματική ακρίβεια, παρά το γεγονός ότι οι γεωλογικές συνθήκες ανάγκασαν τον Μηχανικό Ευπαλίνο να εκτραπεί πολλές φορές από την ευθυγραμμία.

Η θετική έκβαση του έργου οφείλεται στην γνώση της Γεωμετρίας, της Τοπογραφίας, της Γεωδαισίας και της Οπτικής που κατείχαν οι αρχαίοι Έλληνες από τον 6ο αιώνα π.Χ.

Μοναδική πηγή για το Ευπαλίνειο όρυγμα είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος περιγράφει και την κύρια αλλά και τη βοηθητική σήραγγα. Ο ίδιος, εντυπωσιασμένος από αυτό που είχαν κατασκευάσει οι Σάμιοι, είχε αναφέρει, «Οι Σάμιοι έχουν κατασκευάσει τα σημαντικότερα τεχνικά έργα όλης της Ελλάδος».

Ιnfo: Ένα μικρό μέρος του υδραγωγείου είναι επισκέψιμο!

Εδώ μπορείτε να δείτε την ταινία:

 

Δείτε το αφιέρωμα του BBC στους Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς

Στην ιστορία της Προεδρικής Φρουράς αναφέρεται με ρεπορτάζ του το BBC World. 

Ο ανταποκριτής του βρετανικού ειδησεογραφικού δικτύου μεταδίδει εικόνες από τους Εύζωνες και δίνει στοιχεία για το τελετουργικό που τηρούν.



«Αυτό το αρχαίο έθνος κρατά τις παραδόσεις ζωντανές», σχολιάζει ο ρεπόρτερ.



Δείτε το βίντεο:

Το πιστό αντίγραφο του Παρθενώνα στην Αμερική! Χτίστηκε το 1897...

 






Αποτελεί πιστό αντίγραφο του Παρθενώνα, του μοναδικού αρχαίου Ελληνικού μνημείου, τόσο σε διαστάσεις όσο και σε αναπαράσταση.  



Είναι φτιαγμένο από πωρόλιθο και μάρμαρο και βρίσκεται στη πόλη Marathon στο Centennial Park του Nashville. 



Μέσα στον Παρθενώνα βρίσκεται φυσικά και το άγαλμα της θεάς Αθηνάς, ύψους 13 μέτρων. Όλες οι κατασκευές στον Παρθενώνα του Nashville αποτελούν πιστά αντίγραφα, τόσο σε διαστάσεις όσο και σε σχέδια, των αρχαίων Ελληνικών δημιουργημάτων. 


Το όνομα με το οποίο τον αποκαλούν είναι "NAOS"... 


Ο αμερικάνικος Παρθενώνας χτίστηκε το 1897 και είναι το μουσείο τεχνών της πόλης του Nashville. 



Σε αυτό το μουσείο βρίσκονται 63 πίνακες ζωγραφικής αμερικανών καλλιτεχνών του 19ου και 20ού αιώνα, πίνακες που είναι δωρεά του James M. Cowan.

ΠΗΓΗ

Δωρικός...Ο αρχαιότερος χαιρετισμός.

 Από τη μακρινή αρχαιότητα, όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες συνήθιζαν να χρησιμοποιούν διάφορες χειραψίες και χαιρετισμούς, τόσο ως συμβολική ένδειξη αναγνώρισης, όσο και ως έκφραση αλληλοσεβασμού. Κάθε λαός έχει καθιερώσει στις παραδόσεις του συγκεκριμένες μορφές χαιρετισμών, οι οποίες με τη μεγάλη τους ποικιλία εμπλουτίζουν τον κάθε λαϊκό πολιτισμό.

Κατά κανόνα οι συμβολικές αυτές χειρονομίες, οι χειραψίες και οι χαιρετισμοί γίνονται με τη χρήση των χεριών. Άλλωστε, οι ίδιες αυτές λέξεις έχουν ως κύριο συνθετικό τους τη λέξη "χέρι". Συνήθως, κάποια προσφώνηση, όπως π.χ. το "χαίρε", συνοδεύει κάθε χαιρετισμό, θέλοντας να δηλώσει χαρά, υγεία, καλή διάθεση.

Σε σημαντικές στιγμές της κοινωνικής ζωής παρατηρούνται πολλοί και διαφορετικοί τρόποι χειραψιών και χαιρετισμών, όπως για παράδειγμα στις τελετές γάμου, τελετές αποδοχής των νέων και των εφήβων στις παραδοσιακές κοινωνίες, σε υποσχέσεις και ορκωμοσίες και σε ανάλογου τύπου εκδηλώσεις. 

Είναι τεράστια η ποικιλομορφία χαιρετισμών και χειραψιών που εντοπίζονται στις ανθρώπινες κοινωνίες. Και δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο του ανθρώπου. Επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι πολλά ζώα χρησιμοποιούν χαιρετισμούς και χειρονομίες ως μέσο κοινωνικής αναγνώρισης και επικοινωνίας μεταξύ τους.

Σε αυτή τη μεγάλη ποικιλία ανθρώπινων χαιρετισμών, υπάρχει ένας που φαίνεται ότι είναι ο αρχαιότερος από όλους, αλλά και ο πιο διαδεδομένος σε όλες τις κοινωνίες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι πολιτισμοί τον χρησιμοποίησαν, όπως αποδεικνύουν οι αρχαιολογικές έρευνες και η ιστορική μελέτη. Πρόκειται για το χαιρετισμό που γίνεται με το δεξί χέρι υψωμένο λίγο πάνω από το ύψος του ώμου και την παλάμη τεντωμένη.

Ακόμα και σήμερα, όποιο μέρος του κόσμου και να επισκεφτούμε, θα δούμε ότι, όταν ένας άνθρωπος βλέπει ένα φίλο από μακριά, σηκώνει το χέρι του με τεντωμένη την παλάμη για να του πει ένα «γεια», σε ένδειξη καλής διάθεσης, φιλίας και σεβασμού. 

Ασφαλώς για αυτό το λόγο, το επιστημονικό επιτελείο της ΝΑSΑ στις ΗΠΑ, διάλεξε αυτόν το χαιρετισμό, όταν έψαχνε για μια εικόνα αρκετά αντιπροσωπευτική της ανθρωπότητας ώστε να την στείλει στο διάστημα, χαραγμένη σε μια πλάκα ταυτότητας, σύμφωνα με την πρόταση του αστρονόμου Carl Sagan. Η πλάκα αυτή τοποθετήθηκε στο Pioneer 10, του οποίου αποστολή είναι να ταξιδεύει σε μακρινά αστέρια, αναζητώντας πιθανά νοήμονα όντα σε κάποιο απομακρυσμένο πλανήτη για να τους μεταβιβάσει ένα μήνυμα ειρήνης και φιλίας.

Οι Έλληνες, οι λαοί της Μεσοποταμίας, οι Ινδοί και οι Θιβετιανοί, οι Κέλτες, οι Ρωμαίοι, οι πρώτοι Χριστιανοί, οι Ιππότες του Μεσαίωνα, ακόμα και οι Ινδιάνοι της αρχαίας Αμερικής χρησιμοποίησαν αυτόν το χαιρετισμό, σε ένδειξη σεβασμού προς κάτι ανώτερο, σε ένδειξη ειρήνης και φιλίας.

Σύμφωνα με τις θεωρίες της σύγχρονης ιατρικής, το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί σαν μια ηλεκτρική μπαταρία που παράγει ηλεκτρικό και μαγνητικό ρεύμα. Ο Βελονισμός και άλλες εναλλακτικές ιατρικές βασίζονται σε αυτό το γεγονός για να πετύχουν αξιοθαύμαστες θεραπείες. Η ίδια η πολικότητα του εγκεφάλου μας καθορίζει μια αντίστοιχη βιο-ενεργειακή πολικότητα στον ηλεκτρομαγνητισμό του σώματος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι τις ανθρώπινες πράξεις "θετικού τύπου", όπως το να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον, να γράψουμε, να χειριστούμε εργαλεία, κλπ. τις κάνουμε με το δεξί χέρι, το θετικά φορτισμένο. Από εκεί προέρχεται και η έννοια του δεξιοτέχνη και του επι-δέξιου. Το δεξί χέρι λοιπόν, δίκαια καλείται να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στον πιο αρχαίο και παγκόσμια διαδεδομένο ανθρώπινο χαιρετισμό.

Ο λεγόμενος «ναζιστικός» χαιρετισμός, είναι ο κατεξοχήν ΔΩΡΙΚΟΣ χαιρετισμός προς τον Ανατέλλοντα Ήλιο, ένας χαιρετισμός διαμέσου του οποίου ο ανθρώπινος οργανισμός μπορούσε να αντλήσει ενεργειακές δυνάμεις από τον Ήλιο, ανυψωνόμενος σε ανώτερες πνευματικές καταστάσεις και νοητικά πεδία . Ο χαιρετισμός αυτός, αποδιδόμενος με τεταμένο το δεξί χέρι, υπήρξε ο πιο συνηθισμένος τρόπος χαιρετισμού μεταξύ των προγόνων μας και συμβόλιζε επίσης ότι ο χαιρετών σε καιρό πολέμου υψώνει το χέρι για να λάβει το όπλο να πολεμήσει και σε καιρό ειρήνης για να λάβει το εργαλείο να εργαστεί. 

Ο χαιρετισμός της υψώσεως της δεξιάς χειρός, ξεκινάει από την αρχαία Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα από τις Δωρικές και Πελασγικές κοινωνίες.Φαίνεται να πρωτοεμφανίζεται κατά τις ιερουργίες στις οποίες οι ιερείς χαιρετούσαν με αυτόν τον τρόπο τα αγάλματα των θεών. Όταν λεγόταν η φράση «Χαίρε (τάδε θεέ ή τάδε θεά)» τότε ύψωναν την δεξιά χείρα, σε ένδειξη σεβασμού. Χαρακτηριστικό αυτού του χαιρετισμού, είναι ότι η παλάμη δεικνύεται προς το χαιρετιζόμενο πρόσωπο. Ο λόγος είναι ότι με αυτόν τον τρόπο έδειχναν οι ιερείς την καθαρότητα των προθέσεών τους. Για να γίνει αυτό, θα έπρεπε πρώτα να έχουν πλύνει καλά τα χέρια τους. Παράλληλα, χαιρετώντας με αυτόν τον τρόπο, έδειχναν προς τους θεούς ότι ήταν και καθαροί ψυχικά απέναντί τους.

Στην συνέχεια, αυτός ο χαιρετισμός επεκτάθηκε και στο κατώτερο ιερατείο, όταν αυτό απήυθηνε χαιρετισμό προς το ανώτερο και ανώτατο ιεράτευμα. Με την πάροδο των ετών, ο χαιρετισμός αυτός πέρασε και στην πολιτική ζωή. Τιμώμενα πρόσωπα ήταν οι θεοί και οι βασιλείς. Από εκεί πέρασε και στον στρατό, όπου οι υφιστάμενοι χαιρετούσαν με αυτόν τον τρόπο τους προϊσταμένους τους. Για παράδειγμα, όταν ένας αξιωματικός του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήθελα να τον χαιρετήσει, στέκονταν με σεβασμό εμπρός του κρατώντας το κράνος του στο αριστερό χέρι, ύψωνε το δεξί χέρι λέγοντας: «χαίρε Αλέξανδρε, βασιλεύ των Μακεδόνων!». Τότε ο Αλέξανδρος, ανταπέδιδε τον χαιρετισμό και στην συνέχεια συζητούσαν αυτό που ήθελαν. Επίσης, υπήρχε κι άλλος ένας συμβολισμός σε αυτό: σε καιρό πολέμου, η ύψωση της χειρός ήταν ένδειξη ότι ο πρατάσων την χείρα ήταν έτοιμος να λάβει όπλο να πολεμήσει. Εν καιρώ ειρήνης ήταν δείγμα ετοιμότητος προς εργασία...
Ο σεβασμός στους θεσμούς στην αρχαία Ελλάδα, ήταν κάτι το πολύ σημαντικό. Όπως επίσης ήταν πολύ σημαντικό το θέμα της εμπιστοσύνης. Για τους λόγους που αναφέρθηκαν πιο πάνω (καθαρότητα προθέσεων κ.α.), ο χαιρετισμός αυτός ήταν μία αρχή ένδειξης καλής πίστης, πάνω στην οποία μπορεί να βασιστεί η εμπιστοσύνη. Όπως είδαμε, η λέξη που συνόδευε αυτόν τον χαιρετισμό ήταν το «χαίρε». Ο χαιρετισμός έμελλε να περάσει στην άλλη πλευρά του Ιονίου Πελάγους και να καταλήξει στην Ρώμη. Ήταν λογικό, διότι η Ρώμη εκτός του ότι είχε επηρεαστεί πολύ από την Ελλάδα, τα περισσότερα πρόσωπα του πολιτικού και του στρατιωτικού κόσμου είχαν Ελληνική καταγωγή. Η λέξη που συνόδευε την ύψωση της δεξιάς χειρός, ήταν το «ave», που στην Λατινική γλώσσα ερμηνεύεται ως «χαίρε» (ave Caesar! = χαίρε Καίσαρ!). Έτσι, στην Ιταλία ο χαιρετισμός είναι γνωστός ως "ρωμαϊκός".

Τα χρόνια πέρασαν κι ο χαιρετισμός αυτός, παρέμεινε στην συνείδηση του λαού και ειδικά των Ελλήνων, ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας.

Σύμφωνα με το 'Αρθρο 30 των Γενικών Διατάξεων του Κανονισμού Εσωτερικής Υπηρεσίας του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά:

Ο χαιρετισμός αποδίδεται δια ζωηράς προτάσεως της δεξιάς χειρός τεταμένης με δακτυλους υψωμένους και την παλάμη εις το ύψος του δεξιού οφθαλμού, κατά το πρότυπον του καθαρώς Ελληνικού (Δωρικού) χαιρετισμού.

Τέλος, έχει καθιερωθεί παγκοσμίως εδώ και έναν αιώνα τουλάχιστον, ο συμβολικός χαιρετισμός των αριστερών κινημάτων να είναι η αριστερή γροθιά υψωμένη και ο συμβολικός χαιρετισμός των Εθνικιστικών κινημάτων η δεξιά χείρα τεταμένη. Και όπως ήταν αναμενόμενο από την πλευρά της αριστεράς τον δαιμονοποίησαν για να υπερισχύσουν. 

Η "δίκαιη κούπα" του Πυθαγόρα! Βίντεο

Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή η «δίκαιη κούπα» είναι είναι μια ανακάλυψη του Πυθαγόρα για να πίνει με μέτρο το κρασί του αλλά και για να σερβίρει τους μαθητές του, υπερτονίζοντας την έννοια του μέτρου και των ορίων.



Η ιδέα του Πυθαγόρα ήταν απλή: Έπρεπε να περιοριστεί η απληστία στο ποτό! Πώς θα γινόταν αυτό; Το πήλινο ποτήρι αδειάζει κατά έναν «μαγικό» τρόπο όταν εκείνος που το κρατάει αποδειχτεί… πλεονέκτης και το γεμίσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει.



Στην κούπα υπάρχει χαραγμένο ένα όριο, μια γραμμή. Αν το υγρό που περιέχει δεν υπερβεί τη γραμμή αυτή, ο πότης απολαμβάνει το κρασί του. Εάν, όμως, ξεπεράσει τη γραμμή του ορίου, τότε η κούπα αδειάζει και το κρασί χύνεται από τη βάση.



Αδειάζει όλη η κούπα, όχι μόνο η επιπλέον ποσότητα. Πώς όμως γίνεται αυτό; Στο κέντρο της κούπας βρίσκεται μια στήλη τοποθετημένη ακριβώς πάνω από έναν σωλήνα που οδηγεί στο κάτω μέρος της. Ενώ η κούπα γεμίζει, η στάθμη του κρασιού ανεβαίνει και στο εσωτερικό της κεντρικής στήλης, ακολουθώντας το νόμο του Pascal για τα συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο η στάθμη του κρασιού δεν ξεπερνά τη γραμμή που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της κούπας «δεν τρέχει τίποτα».



Μόλις όμως το υγρό υπερβεί τη γραμμή-όριο τότε αρχίζει να ρέει μέσω του εσωτερικού σωλήνα από τη βάση της κούπας. Τα μόρια του υγρού παρασύρουν το ένα το άλλο με αποτέλεσμα, ωε δια μαγείας, η κούπα να αδειάζει παντελώς!



Αυτό, πέρα από μια απλή εφαρμογή της υδραυλικής, αποτελεί και έναν τρόπο διδαχής: Όταν το όριο ξεπερνιέται (ύβρις) δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει το όριο αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί (νέμεσις). Το άριστο οφείλουμε να το απολαμβάνουμε με μέτρο, σαν τον οίνο που ήδη έχουμε στην κούπα μας, αντλώντας τη μέγιστη ωφέλεια χωρίς να επιζητούμε παραπάνω!

Εκπληκτικό!







Δείτε πώς ακριβώς λειτουργεί: