Ο Kατακλυσμός του Δαρδάνου

 



Ο Δάρδανος σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ήταν γιός του Δία και Ηλέκτρας κόρης του Άτλαντα, ο οποίος βρέθηκε στην Σαμοθράκη μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ιασίωνα και την αδελφή του Αρμονία κατά την διάρκεια ενός κατακλυσμού στον οποίο βούλιαξε το μεγαλύτερο τμήμα του νησιού.



Οι απόψεις σχετικά με το μέρος από το οποίο βρέθηκε ο Δάρδανος διίστανται την επικρατούσα άποψη εκφράζει ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (1ος αιώνας π.χ.) (Ρωμαική Αρχαιολογία - Κεφ.61) που λέει οτι ήρθε στην Σαμοθράκη απο την Αρκαδία μετά απο τοπικό κατακλυσμό. Ο Βιργίλιος στην Αινειάδα αναφέρει οτι ήρθε απο κάποιο νησί δυτικά του Ατλαντικού την Εσπερία μετά απο κάποια καταστροφή απο πλημμύρα, μερικοί το μεταφράζουν οτι ίσως πρόκειται για κάποιο υπόλειμμα της Ατλαντίδας στην περιοχή των Καναρίων νησιών που βυθίστηκε.



Την εποχή που βρέθηκε ο Δάρδανος με τα αδέλφια του στην Σαμοθράκη μεγάλος κατακλυσμός κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού το οποίο επικοινωνούσε με την απέναντι γή της Μακεδονίας με νερά, και οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι κατέφυγαν στο ψηλότερο βουνό του νησιού για να σωθούν.
Μετά το πέρας του κατακλυσμού έφθασε ο Κάδμος στο νησί της Σαμοθράκης που παντρεύτηκε την αδελφή του Δάρδανου Αρμονία ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του Ιασίων είχε ερωτική επαφή με την θεά Δήμητρα γι'αυτό ο Δίας τον κατακεραύνωσε για να τον τιμωρήσει. Ο ίδιος ο Δάρδανος μετέβη με πλοία απέναντι στην Μικρασιατική ακτή στο όρος Ίδη της Τρωάδας οπου τον υποδέχθηκε ο βασιλιάς Τεύκτρος δίνοντας του δεύτερη σύζυγο την κόρη του Βάτεια αφού η πρώτη του σύζυγος Χρυσή κόρη του γίγαντα Πάλλαντα δέν ζούσε.



Με την πρώτη σύζυγο του Χρυσή ο Δάρδανος είχε αποκτήσει δύο γιούς τον Ιδαίο και τον Δύμανατα ενώ με την Βάτεια κόρη του βασιλιά Τεύκτρου απέκτησε αργότερα τον Εριχθόνιο και τον Ίλο. Μετά τον θάνατο του Τεύκτρου ο Δάρδανος τον διαδέχθηκε στον θρόνο βασίλευσε 31 χρόνια ώς τον θάνατο του ονομάζοντας το βασίλειο Δαρδανία, ίδρυσε την ομώνυμη πόλη Δαρδανία σε πολύ ψηλό σημείο απο φόβο ώστε να εξασφαλίσει οτι εάν επαναληφθεί ο κατακλυσμός της Σαμοθράκης η πόλη δέν θα βυθιστεί.



Διάδοχος του Δάρδανου ήταν ο Εριχθόνιος γιός του με την Βάτεια και εγγονός του Τεύκτρου όπως ήταν η επιθυμία του πεθερού του, ο άλλος του γιός ο Ίλος πέθανε πρόωρα πρίν τον Δάρδανο, τον Εριχθόνιο διαδέχθηκε ο γιός του Τρώας ο οποίος με την σύζυγο του Καλλιρόη κόρη του θεού Σκαμάνδρου απέκτησε τον Ασσαράκο, τον Ίλο, τον Γανυμήδη και την Κλεοπάτρα.



Ο Τρώας έδωσε το όνομα του στην ευρύτερη περιοχή, ο γιός και διάδοχος του Ίλος ίδρυσε την νέα πρωτεύουσα του βασιλείου του Ίλιο ή Τροία την μυθική πόλη του Ομήρου περίπου 25 χιλιόμετρα νοτιότερα απο την παλιά πρωτεύουσα Δαρδανία που ίδρυσε ο προπάππους του αφού ο φόβος του κατακλυσμού είχε οριστικά περάσει. Σύμφωνα με τον μύθο μετείχε και σε αγώνες του βασιλιά της Φρυγίας όπου βγήκε νικητής σε όλα τα αγωνίσματα.Σαν έπαθλο πηρε 50 άνδρες, 50 γυναίκες και μιά αγελάδα με βούλες στο τρίχωμα.



Ο βασιλιάς της Φρυγίας τον συμβούλευσε να ιδρύσει πόλη εκεί που το ζώο θα σταματούσε όπως και έκανε. Ο Λαομέδοντας διαδέχθηκε τον πατέρα του Ίλο.Το βασίλειο του Λαομέδοντα κατέστρεψε ο γνωστός μυθικός ήρωας Ηρακλής τον οποίο είχε εξαπατήσει, ακομη ο Ηρακλής σκότωσε και όλους τους γιούς του εκτός απο τον μικρότερο Ποδάκρο τον γνωστό βασιλιά Πρίαμο. Επί Πριάμου συζύγου της Εκάβης καταστράφηκε το βασίλειο της Τροίας απο φωτιά που άναψαν οι Αχαιοί ύστερα απο τον γνωστό δεκαετή πόλεμο της Ιλιάδας.Απο μιά μικρή ομάδα απογόνων του Δαρδάνου που διασώθηκε με αρχηγό τον Αινεία ανιψιό του Πριάμου ίδρυσαν την Ρώμη μετά απο μετανάστευση στην Ιταλία.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης (γύρω στο 80 π.χ. - 20 π.χ.) ο κορυφαίος Έλληνας ιστορικός και συγγραφέας επισκέφτηκε ο ίδιος την Σαμοθράκη οπου έμαθε όλους τους μύθους απο τους ίδιους τους κατοίκους σχετικά με τον Δάρδανο και τον κατακλυσμό.Αναλυτικά λέει οτι η καταγωγή των κατοίκων της Σαμοθράκης ήταν απο την Σάμο και την Θράκη απο όπου πήρε το νησί το όνομα του.Οι κάτοικοι ήρθαν στον νησί σε πανάρχαιες εποχές.



Απο τους κατοίκους της καταγόμενους απο την Θράκη μυήθηκαν οι Σαμοθράκιοι τα Ορφικά μυστήρια και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο επισκέφτηκε ο Κάδμος το νησί για να παντρευτεί τελικά την Αρμονία. Ο κατακλυσμός την εποχή που βρισκόταν ο Δάρδανος προήλθε απο τα στενά των Δαρδανελίων απο όπου τα νερά εισήλθαν απο την Μαύρη Θάλασσα στο Αιγαίο με μεγάλη ορμή καταποντίζοντας όλες τις πεδινές εκτάσεις της Σαμοθράκης και τις μετέτρεψε στην θάλασσα.
Σώθηκαν μόνο οι κάτοικοι που πρόλαβαν να καταφύγουν στο βουνό ανάμεσα τους ο Δάρδανος και τα αδέλφια του εκεί οπου βρίσκεται σήμερα το νησί, ευχαριστώντας θερμά τους θεούς ίδρυσαν πολλούς βωμούς για την σωτηρία τους. Ανέφερε τέλος οτι ακόμα και εκείνη την εποχή οι ψαράδες έβρισκαν συνέχεια στον πάτο της θάλασσας λίθινα κιονόκρανα απο τις πόλεις που βυθίστηκαν σε εκείνο τον μακρινό κατακλυσμό, το σημαντικότερο είναι οτι ξεκαθάρισε για την φορά των νερών απο την Μαύρη Θάλασσα στο Αιγαίο όχι το αντίστροφο όπως πολλοί σήμερα ισχυρίζονται.

arxaiaellinika

theseus-aegean

Δεν θα πιστέψετε τι ρωτούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες την Πυθία

 

Τα πιο συχνά ερωτήματα που ήθελαν να απαντήσουν οι πρόγονοί μας όταν επισκέπτονταν μαντεία, αποκάλυψε καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι και όπως αποδεικνύεται δεν απέχουν πολύ από αυτά που διερωτώνται και οι σύγχρονοι άνθρωποι.

Θα ευτυχήσω με τη γυναίκα που θα παντρευτώ; 


Θα αποκτήσω παιδιά στον γάμο μου; Θα κινδυνεύσω στο επικείμενο ταξίδι μου στις αποικίες; Σε ποιους θεούς να απευθύνω θυσίες για να έχω καλή υγεία;


 Απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα ευελπιστούσαν να αποκτήσουν, μέσω των χρησμών, οι αρχαίοι Έλληνες που κατέφευγαν στα μαντεία της εποχής, λαμβάνοντας όχι πάντα τις πιο σαφείς απαντήσεις.


Στο ενδιαφέρον αυτό θέμα αναφέρθηκε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι Mika Kajava, μιλώντας στην 28η ετήσια συνάντηση του Φινλανδικού Ινστιτούτου στην Αθήνα


Κατά την ομιλία του με τίτλο «Αρχαία μαντεία και επιγραφική» («Ancient Oracles and Epigraphy») ο καθηγητής έδωσε, μεταξύ άλλων, γλαφυρά στοιχεία για τα ερωτηματικά που βασάνιζαν τους αρχαίους, ελεύθερους πολίτες και μη, οι οποίοι ζητούσαν την καθοδήγηση των θεών από τα μαντεία, όπως αυτό της Δωδώνης.



«Να φύγω ή να μείνω;», ρωτούσε τον Νάιο Δία και τη Διώνη τις θεότητες στις οποίες ήταν αφιερωμένο το μαντείο, ένας δούλος, καταγράφοντας την ερώτησή του σε μολυβένιο έλασμα, το υλικό που χρησιμοποιούσαν και οι υπόλοιποι επισκέπτες της Δωδώνης.


 «Ποιος έκλεψε το σεντόνι;» ή «ποιος δηλητηρίασε την Αριστοβούλα;», ήταν οι απορίες ανθρώπων που προσπαθούσαν να εξιχνιάσουν το έγκλημα που τους απασχολούσε. 


«Να ζητήσω την ιθαγένεια τώρα;», αναρωτιόταν ένας μέτοικος, ενώ ένας ανήσυχος σύζυγος ζητούσε να μάθει αν το παιδί που κυοφορούσε η γυναίκα του ήταν πράγματι δικό του.


 «Σε ποιον θεό να προσευχηθώ ώστε να πάει καλά η επιχείρησή μου» ανέφερε ένα άλλο ερώτημα, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και σύγχρονο, όπως και όλα τα παραπάνω.

Τα μυστήρια των αρχαίων πολιτισμών - Ντοκιμαντέρ

Είναι απομεινάρια από μια αρχαιότητα που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ.



Μας υπενθυμίζουν το μυστηριώδες παρελθόν μας που προσπαθούμε να κατανοήσουμε.


Τα καταπληκτικά μνημεία απομεινάρια λαών που έχουν ξεχαστεί, θα μας οδηγούν πάντα σε ερωτήσεις όπως...


ποιός τα έχτισε, γιατί και πώς.

Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα

 



Ένας από τους σημαντικότερους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας διαδραματίζεται στην περιοχή μας χιλιάδες χρόνια πριν (υπολογίζεται περίπου στο 9000 π.Χ.) Ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα είναι η αρχαία Ελληνική εκδοχή του κατακλυσμού που αναφέρεται πολύ πιο μετά, σε παραδόσεις πολλών αρχαίων πολιτισμών (όπως π.χ. στην Εβραϊκή παράδοση με τον κατακλυσμό του Νώε).



Κατά τον μύθο την εποχή που στη Φθία και τη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.



Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό και οι άνθρωποι χάνονται. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος Όρθρυς κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό.



Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων). Ο θεός που επικαλέστηκε ο θεοσεβής Δευκαλίωνας έστειλε τον Ερμή για να τους μεταφέρει την υπόσχεση ότι ο Δίας θα πραγματοποιούσε την πρώτη ευχή τους. Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος.



Κατά μία άλλη εκδοχή η οποία προέρχεται από την Φωκίδα ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους. 



Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.
Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.



Ο Δευκαλίων και η Πύρρα απόκτησαν εκτός από τον Έλληνα, τον Αμφικτύωνα, τη Πρωτογένεια, τη Μελανθώ, τη Θυία (ή Αιθυία) και την Πανδώρα. Ο πρωτότοκος γιος τους ο Έλλην έγινε γενάρχης των Ελλήνων. Ο Αμφικτύων, κυβέρνησε την Αθήνα μετά τον Κραναό. Ο ίδιος ο Δευκαλίων, έγινε ο βασιλιάς της Φθίας και της Θεσσαλίας.



Ο γενάρχης των Ελλήνων, ο Έλλην, γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.



Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ' αυτόν. Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.



Ο Αμφικτύων ήταν πατέρας του Λοκρού, ο οποίος ίδρυσε την Λοκρίδα.



Η εκδοχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας είναι αυτή που διαδόθηκε ευρύτατα από τις υπόλοιπες σχετικές παραδόσεις και επικράτησε όλων των άλλων και κατά την εποχή του Πλουτάρχου εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία και λεπτομέρειες που προέρχονται από ασιατικές παραδόσεις, θυμίζουν σε πολλά σημεία τους την εκδοχή που μας διηγείται η Βίβλος.



Ο Δευκαλίων, λοιπόν, και οι δικοί του ήταν οι μόνοι που γλίτωσαν από τον τρομερό κατακλυσμό, σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία. Αλλά σε πιο κατακλυσμό αναφέρεται η Ελληνική μυθολογία; Μήπως στο παγκόσμιο κατακλυσμό που σύμφωνα με τον Πλάτωνα έγινε γύρω στο 9600 π.Χ. και βυθίσθηκε η Ατλαντίδα μέσα σε μια μέρα και νύχτα; 



Η ημερομηνία αυτή επιβεβαιώνεται και από τις παραδόσεις άλλων αρχαίων λαών. Ή μήπως υπήρχε και άλλος κατακλυσμός μικρότερος, γύρω στο 7000 π.Χ. ή ακόμα και στο 5000 π.Χ, όπως πολλοί μελετητές παραδέχονται, στον οποίο βυθίσθηκε και το υπόλοιπο τμήμα της Ατλαντίδος που επέζησε; Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή τότε αυτό σημαίνει ότι η Ατλαντίδα δεν καταποντίστηκε στα γρήγορα αλλά σταδιακά, και σ' αυτό το σημείο ο Πλάτων σφάλει.



Το ότι υπήρχαν πολλοί κατακλυσμοί, όμως, το αναφέρει και ο Πλάτων στο διάλογο "Τίμαιος" (22CD και 23 Β).



Στα κεφάλαια αυτά ο Πλάτων αναφέρει ένα μέρος της συζήτησης που είχε κάνει ο Σόλων με τους ιερείς της Αιγύπτου. Αναφέρουμε, τα συγκεκριμένα κεφάλαια(22ABCD, 23B):



" ...Κάποτε που θέλησε ο Σόλων να τους παρασύρει (εννοεί: τους ιερείς της Αιγύπτου) να μιλήσουν για τα παλιά γεγονότα, άρχισε να τους διηγείται για όσα εδώ στην Αθήνα θεωρούνται αρχαιότατα. Για τον Φορωνέα, τον οποίο ονόμασαν πρώτο και για τη Νιόβη και για τα μετά τον κατακλυσμό. Διηγήθηκε επίσης για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, πως διαβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, και για τους απογόνους τους, και προσπάθησε να καθορίσει πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει. 



Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος, του είπε τότε: ...Πολλές καταστροφές ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτερες από πυρκαγιές και κατακλυσμούς, και οι μικρότερες από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοση που επικρατεί εις τη χώρα σας ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήσει τον ίδιο με τον πατέρα του δρόμο, και πυρπόλησε ότι υπήρχε πάνω στη γη και ο ίδιος κτυπηθείς από κεραυνό εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότητα είναι η παράλλαξη (σημείωση: μεταβολή της κυκλικής κίνησης) των περιστρεφομένων γύρω από τη γη ουρανίων σωμάτων που προκαλεί καταστροφή για πολλά χρόνια, από τις πυρκαγιές, των όντων πάνω στη γη....".



Και παρακάτω ο Αιγύπτιος ιερέας λέει στο Σόλωνα (23B): " Όσα λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, για τις δικές σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια. Διότι εσείς ενθυμείσθε μόνο ένα κατακλυσμό της γης (σημείωση: τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα), ενώ έγιναν πολλοί πιο παλιά....."



Όσα αναφέραμε δείχνουν το αρχέγονο ιστορικό βάθος των ελληνικών μύθων! Πρέπει δε να τονίσουμε ότι ο μύθος δεν είναι κατ' ανάγκην παραμύθι αλλά οι αναφορές του έχουν έναν ενδεχόμενο ιστορικό πυρήνα! Ο μύθος συνήθως έχει δυο στόχους να διδάξει και να πληροφόρηση με κωδικοποιημένες εικόνες ή με υπερβολές και αλληγορίες όπως θα λέγαμε σήμερα. Το πόσες πληροφορίες έχουν χαθεί για το απώτατο παρελθόν των Ελλήνων και της μεσόγειου γενικότερα το δείχνει ο μύθος του Δευκαλίωνα τον οποίον αναφέραμε προηγουμένως.



Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε!



«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ' αυτούς η μεγάλη συμφορά. 



Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι! Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ' αυτήν επιβίβασε παιδιά[8] και γυναίκες. 


Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη.
Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος»

Λουκιανός «περί της συρίης θεού» 12.3



Οι περιγραφές του κατακλυσμού στην Σαμοθράκη έχουν πράγματι εξαιρετικό ενδιαφέρον: «Τώρα θα σας διηγηθώ την ιστορία των νησιών του Αιγαίου αρχίζοντας από την Σαμοθράκη... Το νησί κατοικούσαν αυτόχθονες... λένε ότι στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Σαόννησος... Οι Σαμόθρακες διηγούνται ότι πριν από τους κατακλυσμούς που έγιναν σε άλλους λαούς συνέβη εκεί ένας άλλος μεγάλος κατακλυσμός στην διάρκεια του οποίου άνοιξε το στενό στις «Κυανές πέτρες» (οι μυθικές συμπληγάδες) και στην συνέχεια (άνοιξε) ο Ελλήσποντος. 



Γιατί η θάλασσα του Εύξεινου πόντου ήταν πρώτα λίμνη και φούσκωσε σε τέτοιο σημείο που από την πίεση του ρεύματος ξεχύθηκαν με ορμή τα νερά στον Ελλήσποντο και κατέκλυσαν μεγάλο μέρος από τα Ασιατικά παράλια και όχι και λίγη πεδινή έκταση της Σαμοθράκης μετατράπηκε σε θάλασσα. Και γι'; αυτόν τον λόγο στα μεταγενέστερα χρόνια μερικοί ψαράδες ανασύρουν με τα δίχτυα τους λίθινα κιονόκρανα, γιατί ακόμα και πόλεις κατακλύστηκαν απ'; τα νερά. Κι'; όσοι γλίτωσαν απ'; τον κατακλυσμό κατέφυγαν στα ψηλότερα μέρη του νησιού. 



Αλλά καθώς η θάλασσα ανέβαινε ολοένα και ψηλότερα, ευχήθηκαν στους θεούς του τόπου κι'; όταν σώθηκαν σε ανάμνηση του γεγονότος ύψωσαν πέτρινα σύνορα γύρω-γύρω απ'; το νησί κι'; έκτισαν βωμούς. Είναι φανερό λοιπόν ότι η Σαμοθράκη ήταν κατοικημένη πριν από τον κατακλυσμό»
Διόδωρος Σικελιώτης ιστορική βιβλιοθήκη 5.47


[Πηγή ellinikoarxeio.com]

Βραχογραφίες 5.000 ετών

 

Απεικονίζουν πλοία

Ο κυκλαδικός πολιτισμός ήταν πολύ πιο διαδεδομένος από ότι υποθέταμε μέχρι τώρα. Έφτανε, όπως δείχνει ένα σημαντικό νέο εύρημα, τουλάχιστον μέχρι τα Δωδεκάνησα



Ίσως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για έναν αιγαιακό πολιτισμό, ήδη από εκείνη την εποχή, όπως εκτιμούν -μιλώντας με φειδώ πάντως- αρχαιολόγοι που ασχολούνται με τις Κυκλάδες.
Βραχογραφίες εκείνης της εποχής, που εντοπίστηκαν στο Βαθύ Αστυπάλαιας, οδηγούν τις σκέψεις των επιστημόνων προς τα εκεί.



Όπως ανέφερε ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος, παρουσιάζοντας το έργο της αρχαιολογικής εταιρείας για το 2012, ο Ανδρέας Βλαχόπουλος σε έρευνές του αποκάλυψε μεγάλο αριθμό προϊστορικών βραχογραφιών στις επιφάνειες των δολομιτικών ασβεστολίθων του ακρωτηρίου.
Σε τρεις διαμορφωμένες ατραπούς, που κατέληγαν σε πυλίδες εισόδου προς την πρωτοκυκλαδική ακρόπολη, υπήρχαν μεγάλης κλίμακας βραχογραφίες πλοίων, μήκους έως 70 εκατοστών, κατακόρυφων εγχειριδίων και σπειρών.

 

Βραχογραφίες διαπιστώθηκαν και σε άλλα σημεία του ακρωτηρίου και η τυπολογία τους είναι πρωτοκυκλαδική (3η χιλιετία π.Χ.). Ευρήματα όπως αυτά «επεκτείνουν τη γεωγραφική έκταση του πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού», τόνισε ο κ. Πετράκος.



Τα πλοία είναι κωπήλατα, τρία από αυτά έχουν στην πλώρη τους ψάρια και άλλα διάφορα θέματα και είναι απολύτως αντίστοιχα με όσα απεικονίζονται στα τηγανόσχημα σκεύη της Χαλανδριανής και σε βραχογραφίες στη Νάξο.
Βραχογραφίες σε πυκνή διάταξη φανερώθηκαν και στην ανασκαφή που διενεργεί στον Στρόφιλα της Άνδρου η Χριστίνα Τελεβάντου. Πρόκειται για καλλιτεχνήματα της Νεολιθικής Εποχής, είναι δηλαδή αρχαιότερα από εκείνα της Αστυπάλαιας.
«Η πληθώρα των απεικονίσεων πλοίων στον Στρόφιλα, οι οποίες είναι πλέον των εκατό, καταδεικνύει ότι αποτελεί το κυρίαρχο σύμβολο ενός οικισμού με ναυτικό χαρακτήρα, μίας θαλάσσιας δύναμης στην περιοχή», σημείωσε ο κ. Πετράκος.
Παρότι τα οικονομικά της εταιρείας είναι περιορισμένα, ξεκίνησε μία νέα έρευνα και, μάλιστα, σε περιοχή ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, στα Αστέρια της Γλυφάδας. Η Κωνσταντίνα Καζά ανέσκαψε πρωτοελλαδικό νεκροταφείο σε λόφο ερευνώντας μερικώς προϊστορικό λιθοσωρό, πιθανώς δημιούργημα απορριμμάτων εργαστηρίου λιθοτεχνίας. Ερευνήθηκε επίσης θαλαμωτός τάφος.



Δωρικός ναός
Στη Θουρία Μεσσηνίας έγινε κατά το περασμένο έτος η πλήρης αποκάλυψη δωρικού ναού, αφιερωμένου στον Ασκληπιό και στην Υγεία, από την Ξένη Αραπογιάννη.
Έτσι μπορούν να διαπιστωθούν οι διαστάσεις του, που ήταν 9,40 επί 6,10 (εσωτερικά 8,80 επί 5,50). Εντοπίστηκε, επίσης, πώρινος ορθογώνιος βωμός, τμήμα του οποίου βρίσκεται κάτω από τα θεμέλια της εκκλησίας της Παναγίτσας, όπως συμβαίνει και με μικρότερο, λίθινο κυλινδρικό βωμό.
Στη γειτονική Αρχαία Μεσσήνη ολοκληρώθηκε η αποχωμάτωση της βόρειας στοάς της αγοράς και εντοπίστηκαν, ανάμεσα σε άλλα, μέλη από ψαμμίτη από τον δεύτερο όροφο. Τρίτη λίθινη τράπεζα αγορανόμου για τη μέτρηση στερών και υγρών ήρθε στο φως.
Στον Άγιο Βασίλειο Λακωνίας, η Αδαμαντία Βασιλογάμβρου ανέσκαψε ακόμη ένα δωμάτιο στο κτίριο μινωικής εποχής που έχει εντοπίσει.
Η μορφή των λειψάνων που μέχρι τώρα έχουν αποκαλυφθεί, κατά την ανασκαφέα, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ίσως αποτελούν μία κεντρική αυλή με στοά στις δύο πλευρές της.
Χάλκινο μινωικό ειδώλιο, κύπελλα διαφόρων τύπων, κυρίως κωνικά, χάλκινο κύπελλο ωραίας τέχνης σε θραύσματα, κύλικες με αστραγάλους και με κέρατο αιγοειδούς είναι μερικά από τα ευρήματα της Έφης Σαπουνά-Σακελλαράκη στη Ζώμινθο.



Το 1821
Ο κ. Πετράκος αναφέρθηκε στην κατάσταση της χώρας, λέγοντας χαρακτηριστικά πως το 1821 οι πρόγονοί μας πάλεψαν για τη δική τους ελευθερία, ενώ τώρα θυσιαζόμαστε για να ζήσουν καλύτερα οι επίγονοί μας σε 20, 30, 40 χρόνια.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ

ethnos.gr

Ο Μεγας Αλέξανδρος κατατροπώνει Πέρσες στον Γρανικό - 22 Μαΐου του 334 π.Χ.

 



Η πρώτη μεγάλη νίκη του Μεγάλου Αλέξανδρου κατά της Περσικής Αυτοκρατορίας, που εδραίωσε τη φήμη του ως μέγα στρατηλάτη. Έλαβε χώρα στις 22 Μαΐου του 334 π.Χ. στον ποταμό Γρανικό (σημερινό Μπιγκάτσαϊ), που βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά της Μικράς Ασίας, κοντά στην Τροία.



Οι Πέρσες σατράπες Μιθριδάτης και Σπιθριδάτης κατείχαν τη μία όχθη του Γρανικού ποταμού, έχοντας υπό τας διαταγάς τους 12.000 πεζούς, 15.000 ιππείς και 5.000 έλληνες μισθοφόρους υπό τον Μέμνωνα τον Ρόδιο. Στην αντίπερα όχθη, ο Αλέξανδρος παρέταξε 30.000 πεζούς και 5000 ιππείς.
Ο Αλέξανδρος είχε ξεκινήσει στις αρχές Μαΐου από την Πέλλα με το στρατό του και στόλο 160 πλοίων με στρατηγούς τους Παρμενίωνα, Φιλώτα, Κράτερο, Κλείτο και Ηφαιστίωνα. Στη Μακεδονία άφησε ως αντικαταστάτη του τον Αντίπατρο με 12.000 πεζούς και 1.500 ιππείς. Δια μέσου της Θράκης φθάνει στον Ελλήσποντο, όπου τον ανέμενε ο στόλος του, ο οποίος διαβίβασε τις δυνάμεις του στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στην Άβυδο, υπό την εποπτεία του Παρμενίωνα.



Ο Αλέξανδρος αποσπάστηκε για λίγο από το στρατό του για να θυσιάσει στο τέμενος του Πρωτεσίλαου (του πρώτου έλληνα που εφονεύθη στον Τρωικό Πόλεμο) στην Ελεούντα, ενώ στη συνέχεια μετέβη στο Ίλιον, όπου τέλεσε θυσία στην Αθηνά και αγώνες προς τιμή του Αχιλλέα.
Όταν επέστρεψε στην Άβυδο πληροφορήθηκε από τους στρατηγούς του ότι οι Πέρσες τον ανέμεναν παρατεταγμένοι στην όχθη του Γρανικού. Η θέση τους ήταν πλεονεκτική, καθώς η όχθη του ποταμού ήταν απότομη. Ο Αλέξανδρος μετά από εισήγηση του Παρμενίωνα διαβαίνει τον ποταμό την αυγή της 22ας Μαΐου και επιτίθεται με τη δεξιά του πτέρυγα, της οποίας προΐστατο ο ίδιος, έχοντας εφαρμόσει τη Λοξή Φάλαγγα.



Ο Αλέξανδρος μάχεται μεταξύ των πρώτων. Σε μία στιγμή της μάχης, ο πέρσης σατράπης Σπιδριδάτης υψώνει το ξίφος του για να τον σκοτώσει. Με μία αστραπιαία κίνηση ο Κλείτος αποκόπτει το χέρι του Σπιθριδάτη και σώζει τον Αλέξανδρο. Εν τω μεταξύ, οι περσικές δυνάμεις είχαν υποπέσει σ' ένα σημαντικό τακτικό σφάλμα με καθοριστική σημασία στην έκβαση της μάχης. Είχαν τοποθετήσει τους ιππείς έμπροσθεν των πεζών, με αποτέλεσμα όταν αυτοί άρχισαν να υποχωρούν υπό την πίεση των Μακεδόνων να παρασύρουν τους πεζούς, οι οποίοι βάλλονταν ανηλεώς από τους σαρισοφόρους.



Όσοι επέζησαν τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας μόνους στο πεδίο της μάχης τους έλληνες μισθοφόρους. 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και στάλθηκαν σιδηροδέσμιοι στη Μακεδονία για καταναγκαστικά έργα, επειδή «παρά τα κοινή δόξαντα τοις Έλλησι, Έλληνες όντες εναντία τη Ελλάδι υπέρ των βαρβάρων εμάχοντο», όπως αναφέρει ο Αρριανός. Οι απώλειες των Μακεδόνων ανήλθαν σε 150 άνδρες, ενώ οι Πέρσες έχασαν 4.000 στρατιώτες.



Την επομένη του θριάμβου του, ο Αλέξανδρος διέταξε να ταφούν οι πεσόντες άνδρες του μετά των όπλων τους, αλλά και έλληνες μισθοφόροι κατά τα έθιμα. Διέταξε, επίσης, να αποσταλούν στον Παρθενώνα ως αφιέρωμα 300 περσικές ασπίδες με την επιγραφή «Αλέξανδρος, ο υιός του Φιλίππου και οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων».
Η νίκη του Αλέξανδρου καταρράκωσε το ηθικό των Περσών, ενώ άρχισε να δημιουργείται η φήμη περί του αηττήτου του Αλέξανδρου. Η μία μετά την άλλη οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας απελευθερώθηκαν και δημιουργήθηκε ένα προγεφύρωμα, χρήσιμο στον Αλέξανδρο για τη συνέχιση της εκστρατεία του κατά των Περσών.

[Πηγή sansimera.gr]

ΠΗΓΗ

Στις 22 Μαϊου 1824 πέφτει νεκρή η Μπουμπουλίνα

 

Τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία;

Λασκαρίνα Μπούμπουλη: Κόρη του Υδραίου πλοιάρχου Σταυριανού Πινότση και της επίσης Υδραίας Σκεύως Κοκκίνη, που καταγόταν από εφοπλιστική οικογένεια, γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου ο πατέρας της εκρατείτο για συμμετοχή στα Ορλοφικά.



Στα 17 της παντρεύτηκε τον Σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτριο Γιάννουζα, από τον οποίο ονομάζετο και Δημητράκαινα. Το 1797ο σύζυγός της σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αλγερινούς πειρατές και η Λασκαρίνα σε ηλικία 26 ετών μένει χήρα με τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Γεώργιο και την Μαρία.
Το 1801 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Σπετσιώτη πάμπλουτο εφοπλιστή Δημήτριο Μπούμπουλη, από τον οποίο έλαβε το όνομα Μπουμπουλίνα, με το οποίο έγινε γνωστή. Και ο δεύτερος σύζυγός της σκοτώθηκε σε σύγκρουση με Αλγερινούς πειρατές το 1811, μεταξύ Μάλτας και Ισπανίας. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά, την Ελένη, την Σκεύω και τον Νικόλαο.



Με την περιουσία του συζύγου της, που ξεπερνούσε τα 300.000 τάλληρα, η Μπουμπουλίνα ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά κι έγινε μέτοχος σε διάφορα σπετσιώτικα πλοία. Όμως, το 1816 οι Οθωμανοί επεχείρησαν να κατάσχουν την περιουσία της, επειδή τα πλοία του συζύγου της μετείχαν υπό ρωσική σημαία στον ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1806. Με τη μεσολάβηση του Ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνωφ και της μητέρας του Σουλτάνου Βαλιντέ κατόρθωσε να διασώσει την περιουσία της.



Στην Κωνσταντινούπολη φαίνεται ότι μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819, αλλά το γεγονός αμφισβητείται, καθώς είναι γνωστό ότι η οργάνωση δεν έκανε ποτέ μέλη της, γυναίκες. Μόλις η Μπουμπουλίνα επέστρεψε στις Σπέτσες διέταξε τη ναυπήγηση του πλοίου «Αγαμέμνων», για το οποίο δαπάνησε 25.000 δίστηλα. Με μήκος 48 πήχεις (περίπου 34 μέτρα) και εξοπλισμένο με 18 κανόνια, ο «Αγαμέμνων» καθελκύστηκε το 1820 και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που έλαβε μέρος στην Επανάσταση.



Ο Εθνικός Ξεσηκωμός βρήκε την Μπουμπουλίνα «πεντη- κοντούτιδα, ωραίαν, αρειμάνιον ως αμαζόνα, επιβλητικήν καπετάνισσαν, προ της οποίας ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρει», όπως τη σκιαγράφησε ο δημοσιογράφος και ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων. Ξόδευε την περιουσία της, όχι μόνο για τη διατήρηση των πλοίων της, αλλά και για τα στρατεύματα στην ξηρά. Συμμετείχε με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στον αποκλεισμό του Ναυπλίου και ανεφοδίασε με δικές της δαπάνες τους υπερασπιστές του Άργους. 



Σε μια έφοδο των Τούρκων υπό τον Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκε ο γιος της Ιωάννης Γιάννουζας. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασίας, στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τριπόλεως, στην οποία εισήλθε πάνω σε λευκό ίππο και έσωσε τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά από τη μήνη των πολιορκητών.



Μετά την άλωση του Ναυπλίου, το Νοέμβριο του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε στην πόλη (έδρα της προσωρινής κυβέρνησης), όπου έζησε έως τα μέσα του 1824. Εκδιώχθηκε από το Ναύπλιο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όταν πήρε το μέρος του φυλακισμένου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τον οποίο είχε συγγενέψει, από το γάμο της κόρης της Ελένης με τον γιο του Πάνο. Οι κυβερνητικοί σκότωσαν τον γαμπρό της και από την ίδια αφαίρεσαν το κομμάτι γης που της είχαν δώσει για τις υπηρεσίες της στον Αγώνα.



Έτσι, η Μπουμπουλίνα επέστρεψε πικραμένη στις Σπέτσες και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του δεύτερου συζύγου της, μόνη με τα υπολείμματα της περιουσίας της, μέχρι το τέλος της ζωής της, που δεν άργησε να έλθει. Τον Μάιο του 1825 ο γιος της Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την Ευγενία Κούτση, κουνιάδα του ετεροθαλούς αδελφού της Μπουμπουλίνας, Λάζαρου Ορλώφ. Ο Ορλώφ, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας Κούτση, πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας σε αναζήτηση της Ευγενίας. 



Στη λογομαχία που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα, που έπεσε νεκρή (22 Μαΐου). Δεν έχει διαλευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία. Τα οστά της εναποτέθηκαν στον ιδιόκτητο ναΐσκο του Αγίου Ιωάννου. Μεταθανάτια έλαβε τον τίτλο του ναυάρχου από τη Ρωσία, πρωτοφανής τιμή για γυναίκα.



Οι απόγονοι της Μπουμπουλίνας δώρισαν το πλοίο «Αγαμέμνων» στο νεοσύστατο κράτος, το οποίο έγινε η ναυαρχίδα του Ελληνικού Στόλου με το όνομα «Σπέτσαι». Ανατινάχθηκε από τον Ανδρέα Μιαούλη στον Πόρο κατά τη διάρκεια των πολιτικών ταραχών της 29ης Ιουλίου 1831.
Το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες είναι σήμερα Μουσείο. Περιλαμβάνει συλλογή όπλων, επιστολές και άλλα αρχεία, παλιά βιβλία, πορτραίτα της Μπουμπουλίνας, προσωπικά της αντικείμενα, έπιπλα και διακρίσεις που τις είχαν απονείμει κυρίως ξένες κυβερνήσεις.

ΠΗΓΗ

Τὰ μαρμάρινα παιδιὰ τῆς Ἀρτέμιδος…

 

Εἶναι αὐτὰ τὰ παιδικὰ πρόσωπα, τὰ χαμογελαστά, ποὺ σχηματίζουν τὴν πομπὴ τῆς Θεᾶς ἡ ὁποία τὰ προστατεύει ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς γέννησής τους. 


 
Εἶναι οἱ μικρὲς ἄρκτοι, (ὅπως τὶς ὀνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοι)· αὐτὰ τὰ μαρμάρινα κορίτσια τοῦ 4ου π.Χ. αἰ. μὲ τὸ τρυφερὸ βλέμμα καὶ τὶς πλεξοῦδες στὰ μαλλιά. Πέφτουν ἀνάλαφρα οἱ πτυχωτοὶ χιτῶνες πάνω τους καὶ ὀρισμένα κρατοῦν ζωάκια στὰ χέρια τους. Σχηματίζουν πομπὴ πρὸς τὴ θεὰ Ἄρτεμη…

Τὰ εὐρήματα τοῦ ἱεροῦ τῆς Βραυρωνίας Ἀρτέμιδος ἀναδεικνύουν τὸν πολυσχιδή χαρακτῆρα τῆς φημισμένης θεᾶς, ἡ ὁποία ἄλλοτε τόνιζε τὴ θηλυκὴ καὶ εὐαίσθητη πλευρά της καὶ ἄλλοτε πρόβαλλε μία πιὸ δυναμικὴ καὶ χειραφετημένη ὄψη. Προστάτιδα τοῦ γάμου, τῆς γονιμότητος, τῶν παιδιῶν, τῆς χειροτεχνίας καὶ τῆς ὑφαντικῆς ἀπὸ τὴ μία, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη Κυνηγέτιδα, Ταυροπόλος, Ποτνία Θηρῶν μὲ τὰ βέλη στὸν ὦμο καὶ συντροφιὰ τὸ ἐλάφι της.

 

 

Τὰ πλούσια καὶ ποικίλα ἀναθήματα μαρτυροῦν τὴ φύση τῆς λατρείας της καὶ τὰ λατρευτικὰ δρώμενα ποὺ τὴ συνόδευαν. Μία μεγαλοπρεπὴς πομπὴ ξεκινοῦσε κᾶθε πέντε χρόνια ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν γιὰ νὰ γιορτάσῃ τὰ Βραυρώνια στὸ ἱερὸ τῆς Αρτέμιδος. Ἐκεῖ γίνονταν θυσίες ἀλλὰ καὶ ἀθλητικοί, μουσικοὶ καὶ ἱππικοὶ ἀγῶνες.  

Ἡ Ἀρκτία ἀποτελοῦσε τὴ σημαντικότερη λατρευτικὴ ἐκδήλωση τῆς γιορτῆς καὶ εἶχε τὸ χαρακτῆρα θητείας καὶ μύησης γιὰ τὴν ἐνηλικίωση καὶ τὸ γάμο. Ἡ Ἄρτεμις καθοδηγοῦσε τὰ κορίτσια γιὰ τὸ πέρασμά τους ἀπὸ τὴν παιδικὴ στὴν ἐφηβικὴ ἠλικία καὶ τὰ προετοίμαζε γιὰ τὸν κύριο ρόλο τους στὴν κοινωνία.  
Τὸ κοριτσάκι (320 π.Χ.) μὲ τὸν πολύπτυχο χιτῶνα ζωσμένο ψηλὰ, συγκρατεῖ τὸ ἰμάτιο μὲ τὸ ἀριστερό της χέρι, καὶ στὸ δεξί φωλιάζει ἕνα λαγουδάκι. Δίπλα του, τὸ γυμνό αγόρι, κρατάει ἕνα πτηνό, καὶ στὸ ἄλλο χέρι, ἕνα τόπι. Στὸ τέλος τῆς πομπῆς τὸ ψηλὸ κορίτσι (300-275 π.Χ.), στέκει ἀγέρωχο καὶ συνάμα μελαγχολικό…

Στὶς αἴθουσες τοῦ μουσείου βλέπουμε πολλὰ ἀναθηματικὰ ἀνάγλυφα, καθῶς οἱ ἀρχαῖοι πίστευαν ὅτι μὲ τὴν ἀνάθεση καὶ τὴ θυσία θὰ ἀποκτοῦσαν τὴν εὔνοια τῶν θεῶν. Ὑπάρχουν ἀγάλματα παιδιῶν τὰ ὁποῖα οἱ γονεῖς ἀφιέρωναν στὴν Ἄρτεμη εἴτε ἔπειτα ἀπὸ μἰα αἴσια ἔκβαση γέννας ἤ ἔπειτα ἀπό ἴαση κάποιας ἀρρώστιας. Τὰ κορίτσια χάριζαν τὰ παιχνίδια τους στὶς προστάτιδες θεὲς τοῦ γάμου, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνηλικίωσή τους. 

Ἡ ἀτμόσφαιρα γλυκαίνει ἀπὸ τὰ σφαιρικὰ προσωπάκια μὲ τὰ πλούσια βοστρυχωτὰ μαλλιὰ· καὶ σὲ ἄλλα ἀγαλματάκια, οἱ λεπτοδουλεμένες κοτσίδες καὶ οἱ χωρίστρες φωτίζονται μέσα στὶς προθῆκες. Μαζὶ μὲ μέλη παιδικῶν ἀγαλμάτων, μὲ σύμβολα παιχνίδια (τόπι, πάπια, αὐγό κ.ἄ.) δηλώνουν μαζὶ μὲ τὰ κορίτσια καὶ τὰ ἀγόρια ὅτι ἡ Βραυρωνική Ἄρτεμις ἦταν καὶ θεὰ τοῦ τοκετοῦ…

Τὸ μαρμάρινο ἀγόρι κρατάει ἕνα πτηνὸ καὶ ἕνα τόπι…

ἀνιχνευτές

Τό ἄγνωστο ὁλοκαύτωμα. Συγκλονιστική φωτογραφία καί βίντεο

Λαός πού ξεχνᾶ τήν Ἱστορία του, εἶναι καταδικασμένος νά τήν ξαναζήσῃ. 


Καί ναί τό ξαναζοῦμε. Τό καινούργιο ὀλοκαύτωμα δημιούργημα τοῦ γερμανικοῦ ἐπεκτατισμοῦ καί τῆς γερμανικῆς δίψας γιά ἐπιβολή καί ἐξουσία. 


Πάθαμε ἀλλά δέν μάθαμε. Ἕνα καινούργιο ὁλοκαύτωμα εἶναι πρό τῶν πυλῶν καί ὅπως ὅλα δείχνουν θά εἶναι τό τελευταῖο. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς!


Αὔγουστος ἦταν καί τότε. 16 Αὐγούστου 1943. Κομμένο Ἄρτας. Τό ἄγνωστο ὁλοκαύτωμα

 Ἐγώ, δέν ξεχνῶ. Θά μείνω ἐδῶ νά φυλάττω Θερμοπῦλες!


Εξήντα εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν από το ολοκαύτωμα στο Κομμένο Άρτας από τους Ναζί. Ήταν 16 Αυγούστου του 1943 όταν ο διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ έδωσε τη διαταγή «Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο». Οι μαρτυρίες των κατοίκων που επέζησαν προκαλούν φρίκη. 


Το απόγευμα της 15ης Αυγούστου 1943, ο 12ος Λόχος του 98ου Συντάγματος 1ου Ορεινού Τμήματος, που είχε στρατοπεδεύσει σε μια κοιλάδα στα βόρεια ακριβώς της Άρτας, κάπου κοντά στη Φιλιππιάδα, κλήθηκε να βγει από τις σκηνές του. Ο διοικητής του Συντάγματος, Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, έβγαλε έναν κοφτό ολιγόλογο, τυπικό λόγο «Γερμανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί. Είναι καιρός για σκληρά μέτρα εναντίον των ανταρτών. Αύριο το πρωί θα ξεκληρίσουμε ένα λημέρι τους». 

O Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, ήταν ένας νεαρός διοικητής φορτωμένος με παράσημα, αυτοδημιούργητος άντρας που του άρεσε να παινεύεται ότι έχει μετατρέψει το 98ο σε Σύνταγμα για τον Χίτλερ.

Καθώς περάσανε τα μεσάνυχτα στο Κομμένο, οι περισσότεροι κάτοικοί του άρχισαν σιγά σιγά να πηγαίνουν στα σπίτια τους για ύπνο, κουρασμένοι από τις προετοιμασίες του πανηγυριού, από το γλέντι και το πιοτό, χωρίς να υποψιαστούνε τίποτα για το τι επρόκειτο να συμβεί. 
Την ίδια ώρα περίπου, μια φάλαγγα από 22 αυτοκίνητα και ένα στρατιωτικό τζιπ, ξεκίνησε από την κοιλάδα κοντά στην Φιλιππιάδα μεταφέροντας τους περισσότερους άντρες του 12ου Λόχου, γύρω στους 100 στρατιώτες. Στις 5.00 το πρωί σταμάτησαν έξω από το χωριό. Ο 25χρονος Διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της νεολαίας του Χίτλερ, τους συγκέντρωσε και έδωσε τις διαταγές του.


“Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο” είπε. Χρησιμοποιώντας το πέτρινο καμπαναριό της εκκλησιάς (χτίσμα του 1855) για παρατηρητήριο, χωρίστηκαν σε εκτελεστικά αποσπάσματα, παίρνοντας και τις τελικές οδηγίες της επέμβασης.


Xαράματα 16ης Αυγούστου ακούστηκαν οι πρώτες εκρήξεις όλμων που είχαν τοποθετηθεί σε τρία επίκαιρα σημεία του χωριού.


Αμέσως αρχίσανε οι πυροβολισμοί και η διασταύρωση των πυρών, ενώ τα πυροβόλα και τα οπλοπολυβόλα δε σταμάτησαν ούτε στιγμή, δίνοντας την εντύπωση κάποιας σκληρής μάχης. Καθώς εισέβαλαν στα σπίτια, ολόκληρες οικογένειες αιφνιδιάστηκαν στον ύπνο και μη μπορώντας να αντιδράσουν, έπεφταν νεκρές από τις σφαίρες των όπλων και τα βλήματα των χειροβομβίδων.

Γέροι άνθρωποι, ανάπηροι, ακόμη και τυφλοί, σκοτωθήκανε επιτόπου. Κορίτσια με την απειλή των όπλων βιάστηκαν κατ’ εξακολούθηση από τους γερμανούς στρατιώτες, οι οποίοι, αφού ικανοποίησαν τα κτηνώδη ένστικτά τους, έκοβαν τους μαστούς και τις έσφαζαν σα ζώα. Έβρεχαν βαμβάκι με βενζίνη, το τοποθετούσαν στα στόματα των βρεφών που κοιμόντουσαν ακόμη στην κούνια τους και το άναβαν.

Μια γυναίκα έγκυος, αφού της ανοίξανε την κοιλιά, βγάλανε από εκεί το έμβρυο που σε λίγες μέρες θα έφερνε στον κόσμο και το εναποθέσανε στα χέρια της. Έτσι βρέθηκε η γυναίκα. Νεκρή με ανοιγμένα σπλάχνα και το αγέννητο παραμορφωμένο νεκρό, στα χέρια της.


Άλλα από τα παιδιά τα εκτελούσαν στον κρόταφο με μια σφαίρα περιστρόφου, ενώ άλλα τα κάρφωναν με τις ξιφολόγχες τους παρ’ όλη την αθωότητα και τα κλάματα τους.


Στο σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν και τους σκότωσαν. Τριάντα με τριάντα πέντε άτομα. Από τα 12 μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο, ο Αλέξανδρος και η Μαρία, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να φροντίσουν στο χωράφι τα ζώα. 


Όσοι πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ’ τα σπίτια τους, έτρεχαν να σωθούν στα χωράφια ή να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεχε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ’ τις βάρκες και πάλευαν να γλιτώσουν απ’ τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, σχεδόν είκοσι άτομα. 

Από αυτό που συμπεραίνεται, από τα λεγόμενα επιζώντων αυτοπτών μαρτύρων για ορισμένα περιστατικά, είναι ότι οι φονιάδες μεθούσαν με ναρκωτικές ουσίες για να είναι γρήγοροι στις αποφάσεις τους και όσο πιο αποτελεσματικοί στα πρωτόγονα ένστικτά τους. Στην εκκλησιά της Παναγιάς του χωριού, αφού αφόδευσαν στην πύλη του ιερού βήματος, πέταξαν στο πάτωμα του ναού τις εικόνες του τέμπλου και τα ιερά σκεύη.

Ο παπας της εκκλησίας πιάστηκε από τους Γερμανούς και αφού τον βασάνισαν άγρια, τον σύρανε αιμόφυρτο στον προπυλώνα της εκκλησίας και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο μέτωπο. Αυτός ήταν και ο πρώτος της σφαγής του Κομμένου μαζί με το Ευαγγέλιο που βρέθηκε διάτρητο από σφαίρα σε μια γωνία, με ποτισμένες τις σελίδες του από το αίμα αυτού του τίμιου κληρικού.


Ο άλλος ιερέας του χωριού, που εφημέρευε στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στον Λουτρότοπο και που είχε έρθει στους συγγενείς του για το πανηγύρι, βρέθηκε κατακρεουργημένος και αιμόφυρτος και με βγαλμένα τα μάτια. Με μια ειδική σκόνη που έριχναν στο πάτωμα και με μια πιστολιά έκαψαν τα περισσότερα σπίτια του χωριού, αφού πρώτα έπαιρναν ότι πολύτιμο υπήρχε μέσα.


Το θέαμα στο Κομμένο μετά την σφαγή ήταν φρικιαστικό. Παντού πτώματα απανθρακωμένα, ενώ η ατμόσφαιρα είχε τη μυρωδιά από καμένες σάρκες. Ανθρώπινα μέλη ήταν διασκορπισμένα από δω και από εκεί, ενώ τα σκυλιά είχαν αρχίσει να τρώνε κομμάτια κρέας από διάφορα σώματα.


Γύρω στο απόγευμα της 16ης Αυγούστου ο Δημήτρης Αποστόλου, ένας νεαρός Κομμενιώτης, γύρναγε στο χωριό του και στο σπίτι του. Τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φύγει, μετά από 7 ώρες που κράτησε η επιδρομή. Στα απανθρακωμένα απομεινάρια των σπιτιών, δοκάρια καίγονταν ακόμη. Η κοιλιά μιας γυναίκας είχε σχισθεί και ένα κοτόπουλο είχε αρχίσει να σέρνει τα εντόσθια της κατά μήκος του δρόμου. Λίγο μετά που είδε αυτό, ο Αποστόλου λιποθύμησε.


Ένα δεκάχρονο αγόρι τότε, ο Αλέξανδρος Μάλιος, που έχασε όλη την οικογένεια του, θυμάται “Σα φτάσαμε κοντά στο σπίτι, ακόμα κάπνιζε. Απ’ έξω δεν μπορούσαμε να περάσουμε απ’ τους σκοτωμένους. Δεν είχες που να πατήσεις. Δρασκελίσαμε πάνω απ’ τα πτώματα κι αντίκρισα τον πατέρα μου μ’ ένα μικρό παιδί μέσα στα αίματα. Οι άλλοι μέσα ήταν όλοι καμένοι. Έσκυψα, τον αγκάλιασα και λιποθύμησα. Τα είχαμε χαμένα και ζούσαμε σ’ ένα εφιαλτικό όνειρο, έτσι που δεν είχαμε τη δύναμη να κλάψουμε”. Συνολικά 317 άνθρωποι ήταν τα θύματα του Κομμένου εκείνη τη μέρα σ’ αυτή τη σφαγή. Ίσως της πιο φριχτής που διαπράχθηκε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής.

Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των πτωμάτων, οι Κομμενιώτες τα έθαβαν επιφανειακά με λίγο χώμα, στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών.

Στην πλατεία του χωριού, τον Αύγουστο του 1946 οι κάτοικοι χτίσανε ένα καλλιμάρμαρο μνημείο που αναγράφονται τα ονόματα των 317 πατέρων και τέκνων και αδελφών. 


Το Κομμένο το εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι Ναζί και το παρέδωσαν στις φλόγες χωρίς έλεος. Η τραγική σελίδα του Κομμένου μένει ζωντανή και καίει άσβηστη φλόγα στη μνήμη των 100 περίπου κατοίκων του που έζησαν τη φρίκη και βρίσκονται ακόμη στη ζωή. (πηγή)


Πρώτη δημοσίευσις 18 Αὐγούστου 2012

Ακρόπολις: Το θαύμα των θαυμάτων και τα παράξενα μυστικά του

 

Υπάρχει ένας λόφος πολύ χαμηλός στο λεκανοπέδιο της Αττικής, που δεν δείχνει και ιδιαίτερα σπουδαίος. 

Κάτι όμως τον κάνει και ξεχωρίζει: 

Πάνω του είναι χτισμένο το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό δημιούργημα, όχι μόνο ολόκληρης της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, όχι μόνο ολόκληρου ίσως του αρχαίου κόσμου αλλά και του σύγχρονου. 

Η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.

 Ο Παρθενώνας είναι το τελειότερο οικοδόμημα όλων των εποχών, όπως έχουν παραδεχτεί όλοι οι αρχιτέκτονες παγκοσμίως. Γιατί όμως και από τι ξεχωρίζει αυτό το οικοδόμημα; Οι λεπτομέρειες και τα μεγάλα μυστικά του, ήταν γνωστά στον ευρύτερο κόσμο της αρχαιότητας.

Θα μπορούσαν σήμερα να γίνουν γνωστά ώστε να κατασκευαστεί ένας πανομοιότυπος Παρθενώνας; Πώς οι άνθρωποι εκείνης της εποχής κατείχαν όλες αυτές τις γνώσεις και πώς μπόρεσαν να τις εφαρμόσουν; Υπάρχουν πάρα πολλά αινίγματα από τα οποία, ελάχιστα εξηγούνται. Σύγχρονοι επιστήμονες, έχουν παραδεχτεί πως ακόμα και με τα σύγχρονα μέσα και τα μηχανήματα που διαθέτουμε, είναι πρακτικά αδύνατον να μπορέσει να ξαναφτιαχτεί το ίδιο κτίσμα με τις ίδιες λεπτομέρειες! Ο Παρθενώνας οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 447-438 π. Χ. Ο αρχιτέκτονας ήταν ο Ικτίνος και ο βοηθός του ο Καλλικράτης. Ο ρυθμός του ναού είναι ο δωρικός. Περιβάλλεται από μία κιονοστοιχία με οκτώ κίονες κατά πλάτος και δεκαεπτά κατά μήκος, μετρώντας τους γωνιακούς δύο φορές. Ο ναός, με την κύρια είσοδο του, βλέπει ανατολικά. Το εσωτερικό μήκος του είναι 100 αττικά πόδια, δηλαδή 30,80 μέτρα. Μέσα σε αυτά τα νούμερα εκφράζονται καταπληκτικές αναλογίες! Ο αττικός πους (πόδι) είναι 0,30803 μέτρα ή αλλιώς 1/2Φ, όπου το Φ = 1,61803 εκφράζει την Χρυσή Τομή.
Ο Χρυσός Αριθμός Φ ή αλλιώς ο αριθμός 1,618 συναντάται συχνά στη φύση, στις αναλογίες του προσώπου μας, του σώματός μας, στα λουλούδια και στα φυτά, στην Τέχνη, στους ζωντανούς οργανισμούς, στα κοχύλια, στις κυψέλες των μελισσών και σε πλήθος άλλα πολλά, ακόμα και στη δομή του σύμπαντος και στις τροχιές των πλανητών… Η Χρυσή Τομή συνεπώς, είναι ένας από τους μέγιστους κανόνες για να εκφραστεί το Ωραίο. Το Ωραίο υπόκειται πάντα σε αυτούς τους κανόνες, γι’ αυτό και η επιστήμη της Αισθητικής σαφώς και ορθότατα ορίζει και διδάσκει πως υπάρχει αντικειμενικά Ωραίο, το οποίο τείνει πάντα στον χρυσό αριθμό Φ, (1,618) και ξεχάστε την λαϊκίστικη και ανόητη φιλοσοφία πως το Ωραίο είναι υποκειμενική υπόθεση και προσωπική αντίληψη του καθενός! Όσο δε περισσότερο οι αναλογίες πλησιάζουν προς τον αριθμό 1,618 τόσο πιο ωραίο είναι το δημιούργημα.



Η τελευταία αριστερή και δεξιά απόσταση μεταξύ των κιόνων, (ανατολική πλευρά) είναι μικρότερη από τις άλλες που είναι μεταξύ τους ίσες. Μέσα στον Παρθενώνα, όμως, στην κάθε αναλογία του, θα συναντήσουμε και κάτι άλλο: Την ακολουθία Φιμπονάτσι (Fibonacci). Δηλαδή την ακολουθία στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, κ.λ.π. (κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων). Επιπλέον, ο λόγος δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό Φ. Αλλά επίσης, μέσα στον Παρθενώνα, υπάρχει βέβαια και ο αριθμός π = 3,1416, ο οποίος εκφράζεται και αυτός με τη σχέση 2Φ2/10 = 0,5236 μέτρα. Οι έξι πήχεις μας δίνουν π = 3,1416. Κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ήταν γνωστά, τι θα λέγατε εάν πούμε ότι μέσα στο τέλειο αυτό οικοδόμημα θα συναντήσουμε και το Νεπέριο αριθμό e = 2,72, που είναι περίπου ίσος με Φ2 = 2,61802; Αυτοί οι τρεις αριθμοί, εμπεριέχονται σε όλη τη φύση, υπάρχουν σε όλη τη Δημιουργία, και τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτά.



Το αίνιγμα ωστόσο είναι μεγάλο: Γνώριζαν οι δημιουργοί του ναού αυτούς τους αριθμούς και τις μεταξύ τους σχέσεις, και πώς κατάφεραν να τους συμπεριλάβουν με τόση λεπτομέρεια και ακρίβεια σε ένα κτίριο; Ο Παρθενώνας δεν έχει παράθυρα και αποτελεί αίνιγμα μεταξύ των αρχαιολόγων το πώς φωτιζόταν το εσωτερικό του σηκού. Υποστηρίζεται η άποψη ότι το φως έμπαινε από τη διάπλατα ανοιγμένη μεγάλη πόρτα, αν και αυτό είναι μάλλον αμφίβολο, διότι όταν ήταν κλειστή, ο νεωκόρος και οι λοιποί υπάλληλοι δεν θα μπορούσαν να κινηθούν μέσα σε αυτόν. 


Η άποψη ότι χρησιμοποιούσαν πυρσούς δεν φαίνεται να ευσταθεί, καθώς δεν έχουν βρεθεί ανάλογα σημάδια αιθάλης. Γενικά επικρατεί η άποψη ότι στη στέγη υπήρχε κάποιο άνοιγμα, το οποίο ονομαζόταν «οπαίον», από όπου και εισερχόταν άπλετο φως. Αν δεν καταστρεφόταν η οροφή από το βλήμα του Μοροζίνι το 1669, όλα αυτά τα ερωτηματικά θα είχαν απαντηθεί.



Ο αρχαίος αυτός ναός δεν προσδιορίζεται από τον πέριξ χώρο, αλλά αντίθετα ο ναός είναι εκείνος που προσδιορίζει το χώρο με την ίδια του την εξωτερική εμφάνιση. Μοιάζει να ξεφυτρώνει μέσα από τη γη σαν να τον γέννησε ο βράχος πάνω στον οποίο πατάει, ή σαν να είναι θαυμαστή προέκταση του πετρώδους εδάφους. Αυτό συμβαίνει διότι οι κίονες της περιστάσεως είναι τόσο «ζωντανοί», που δίνουν ρυθμό και κίνηση στο αρχιτεκτόνημα. Ο τρόπος και οι αποστάσεις των κιόνων δημιουργούν μια ξεχωριστή «προσωπικότητα» φωτοσκιάσεων, οι οποίες δίνουν στο θεατή την εντύπωση ότι κινούνται, ή ότι περπατούν.

Η στέγη του ναού, δίνει την αίσθηση ότι, παρά το τεράστιο βάρος της, ακουμπά πανάλαφρα στο όλο οικοδόμημα. Στην αρχιτεκτονική κατασκευή του Παρθενώνα δεν υπάρχει καμία ευθεία! Αντιθέτως, υπάρχουν ανεπαίσθητες καμπύλες και μάλιστα αδιόρατες, πού δίνουν όμως την εντύπωση ότι ο στυλοβάτης π.χ. είναι ευθύς και εντελώς επίπεδος. Ανάλογη είναι και η καμπύλη των επιστυλίων. Αυτό έγινε γιατί ο Ικτίνος προνόησε και έλαβε υπ’ όψιν του την φυσική ατέλεια του ανθρώπινου οφθαλμού. Έτσι δημιούργησε την οφθαλμαπάτη στον θεατή που κοιτάζει υπό ορισμένη γωνία τον Παρθενώνα, ότι ο ναός ανυψώνεται στον αέρα!

Οι κίονες, ως γνωστόν, υφίστανται μία εξόγκωση (η οποία καλείται «ένταση») στο μέσον περίπου του ύψους του κίονα. Εκείνο, που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι πως οι άξονες των κιόνων, όπως και το επιστύλιο με το διάζωμα, έχουν μια ανεπαίσθητη κλίση προς τα μέσα, που κυμαίνεται από 0,9 έως 8,6 εκατοστά. Αυτή η κλίση σημαίνει πως αν προεκτείνουμε νοερά τους άξονες προς τα πάνω, θα ενωθούν σε κάποιο ύψος σχηματίζοντας μια νοερή πυραμίδα.


Το σημείο πάνω από την κρηπίδα, στο οποίο ενώνονται οι νοερές πλευρικές επεκτάσεις των κιονοστοιχιών του Παρθενώνα, είναι περίπου 1.852 μέτρα. Αυτό, μετρούμενο, βρέθηκε ότι δημιουργεί έναν όγκο, που είναι περίπου ο μισός της Μεγάλης Πυραμίδας του Χέοπα στην Γκίζα της Αιγύπτου!


Ένα άλλο μυστικό, που όμως κατείχαν οι αρχιτέκτονές του, είναι η αντισεισμικότητα του κτίσματος. Εδώ και είκοσι πέντε αιώνες από την δημιουργία του δεν έχει πέσει, δεν έχει υποστεί καμία βλάβη, δεν έχει καμία ρωγμή. Αυτό οφείλεται κατά ένα λόγο στην πυραμιδοειδή κατασκευή του, όμως, ο Παρθενώνας, στην πραγματικότητα δεν «πατάει» απ’ ευθείας στο χώμα του γυμνού βράχου, αλλά πάνω σε χτισμένους κυβόλιθους, οι οποίοι είναι γερά δεμένοι και χτισμένοι επάνω στο βράχο διαμορφώνοντας με αυτόν τον τρόπο ένα επίπεδο.

Υπάρχουν όμως και πλήθος από μη επιστημονικά παράδοξα:
1. Η αινιγματική κατασκευή του ναού, κρύβει κι άλλα μυστικά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας και όταν υπάρχει ηλιοφάνεια, όλες τις εποχές του χρόνου, οι προσπίπτουσες σκιές που δημιουργούνται πέριξ του ναού, δείχνουν κάποια συγκεκριμένα σημεία του πλανήτη. Για το ποια σημεία δείχνουν και το τι σημαίνουν, ερευνάται από ειδικούς και μη ειδικούς. Οι απόψεις είναι πολλές και δεν συγκλίνουν μεταξύ τους.

2. Αν κάποιος σταθεί στους πρόποδες της Ακρόπολης, επί της οδού Επιμενίδου και στρέψει προς τα πάνω το βλέμμα του, θα δει να διαγράφεται στο βράχο ένα… πρόσωπο! Από μια ορισμένη οπτική γωνία, παρουσιάζεται ένα ανδρικό κεφάλι, στο οποίο ξεχωρίζουν τα υπερόφρυα τόξα, τα μάτια, η μύτη και το στόμα. Το πρόσωπο μοιάζει σαν να κοιμάται (εντελώς τυχαία (;) η οδός θυμίζει τον Επιμενίδειο ύπνο και φαίνεται ευδιάκριτα στο φόντο του ουρανού. Παιγνίδι της φύσης, ή σκαλισμένο επίτηδες στο βράχο; Πάντως στην αρχαία ελληνική γραμματεία δεν υπάρχουν καν ενδείξεις για κάτι παρόμοιο που να σκαλίστηκε από ανθρώπινο χέρι σ’ αυτό το σημείο του ιερού βράχου. Ούτε ο Παυσανίας κάνει κάποια αναφορά… Στην ίδια πλευρά υπάρχουν κι άλλες δώδεκα φιγούρες, οι οποίες δεν είναι τόσο εμφανείς, ωστόσο όμως με προσεκτική παρατήρηση θα «αναδυθούν» από τον βράχο.


3. Πολλοί παρατηρητές έχουν διαπιστώσει πως πάνω από την Ακρόπολη και την ευρύτερη περιοχή του λεκανοπεδίου των Αθηνών, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, πολύ σπάνια εμφανίζονται μαύρα και «βαριά» σύννεφα, όσο σε άλλες περιοχές γύρω από το λεκανοπέδιο και την υπόλοιπη Αττική.


4. Ειδικά άνοιξη και καλοκαίρι, ο ουρανός πάνω από την Ακρόπολη είναι πεντακάθαρος! Μάλιστα οι αρχαίοι Αθηναίοι, όταν ήθελαν να κάνουν μία πρόγνωση για τον καιρό, δεν κοιτούσαν ποτέ τον ουρανό πάνω από τον ναό, αλλά έστρεφαν το βλέμμα τους προς τις Αχαρνές, στην Πάρνηθα και σε συγκεκριμένο σημείο της, την κορυφή που φέρει το όνομα Άρμα. Το Άρμα λειτουργούσε σαν Μετεωρολογική Υπηρεσία γιατί εάν τα σύννεφα βάραιναν εκεί, προμηνυόταν άφθονη βροχή, ή εάν αυτό το κομμάτι του ουρανού ήταν γαλάζιο, καλοκαιρία. Επίσης, η επίκληση προς τον Δία για βροχή, γινόταν μόνο με το βλέμμα στραμμένο προς την κορυφή της Πάρνηθας Άρμα, και όχι προς την Ακρόπολη. «Ύσον, ύσον φίλε Ζεύ, κατά της αρούρης των Αθηναίων και των πεδίων…» (Ρίξε βροχή, ρίξε βροχή φίλε Δία, πάνω στους αγρούς των Αθηναίων και στον κάμπο).


5. Μέσα στον Παρθενώνα, ο ναός της θεάς Αθηνάς, ακολουθεί τον άξονα Ανατολής-Δύσης. Την τελευταία λοιπόν ημέρα της γιορτής των Παναθηναίων (στα γενέθλια δηλαδή της θεάς Αθηνάς, την 28η Εκατομβαιώνος – 25 Ιουλίου) συνέβαινε ένα συγκλονιστικό γεγονός: Λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, ανέτειλε ο Σείριος, το υπέρλαμπρο άστρο του αστερισμού του Κυνός και έλουζε κυριολεκτικά με το φως του το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς.

Ο Ισοκράτης για την αυτοχθονία των Ελλήνων

 

Ισοκράτης «Πανηγυρικός» 24 - 25

Ο Ισοκράτης (436-338 π.Χ.), σχετικά με την καταγωγή των Ελλήνων, αναφέρει: "Διότι κατοικούμε αυτήν την χώρα, χωρίς ούτε να εκδιώξουμε άλλους εξ αυτής ούτε να την καταλάβουμε έρημο ούτε να εγκατασταθούμε σε αυτήν ως ανάμεικτος ομάδα από διάφορα ανόμοια φύλα, απεναντίας είναι τόσον ευγενές και γνήσιο το γένος μας, ώστε τη χώρα, στην οποίαν είδαμε το πρώτο φως, εξακολουθούμε συνεχώς να κατοικούμε, διότι είμεθα αυτόχθονες και μόνον εμείς από όλους τούς άλλους έχουμε το δικαίωμα να προσφωνούμε την πόλη μας με τις ίδιες λέξεις, δια των οποίων προσαγορεύομε τούς πλέον γνωστούς συγγενείς". (Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24 -25)



Και στην αρχαία ελληνική: «....Ταύτην γάρ οικούμεν ούχ εταίρους εκβαλόντες ούδην έρημον καταλαβόντες ούδην εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλά ούτω καλώς καί γνησίως γεγόναμεν, ώστε εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τόν χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες καί τών ονομάτων τοίς αυτοίς οίσπερ τούς οικειωτάτους τήν πόλιν έχοντες προσειπείν: μόνοις γαρ ημιν των Ελλήνωντην αυτήν τροφόν και πατρίδα και μητέρα καλέσαι προσήκει..»
(Ισοκράτης, «Πανηγυρικός», 24-25).

ΠΗΓΗ

Οι αρχαίοι νεώσοικοι του Πειραιά

Αναπαράσταση των μη στεγασμένων αρχαίων νεωλκείων, των αποθηκών για την προστασία των πλοίων

 

Χρονολογούνται στα τέλη του 6ου - αρχές του 5ου π. Χ αιώνα

Έξι μνημειώδεις νεώσοικους, που χρονολογούνται στα τέλη του 6ου - αρχές του 5ου π. Χ αιώνα και επτά μη στεγασμένα νεωλκεία (ναυπηγεία) ανέσκαψαν στα αρχαία λιμάνια της Ζέας και της Μουνιχίας (σημερινό Μικρολίμανο) οι αρχαιολόγοι του Δανέζικου Ινστιτούτου υπό την εποπτεία της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων κατά την περίοδο 2010-2012.



Όπως έδειξε η έρευνα οι νεώσοικοι της Μουνιχίας εκτείνονται σε απόσταση 35 μέτρων περίπου από τη σημερινή ακτογραμμή και βρίσκονται σε βάθος μεγαλύτερο των 2 μέτρων. Κι αυτό, γιατί η ανύψωση της στάθμης της θάλασσας είχε καλύψει ήδη από το τέλος της αρχαιότητας μεγάλο μέρος από τις αρχαίες λιμενικές εγκαταστάσεις καθώς και τις μεταγενέστερες, υστερορωμαϊκές προβλήτες. Το πλάτος των νεώσοικων πάντως, που φθάνει τα 6,2 μέτρα τους καθιστά μεγαλειώδεις τόσο όσον αφορά το μέγεθος όσο και ως προς την κατασκευή τους. Αποκαλύφθηκε μάλιστα και πλευρικός τοίχος σε μήκος 10,3 μέτρων και πλάτος 1,6 μέτρων ενώ οι κιονοστοιχίες που χώριζαν τους νεώσοικους _κάθε βάση κίονα έχει διαστάσεις 1,6 x 1.6 μέτρα_ συνεχίζουν σε απόσταση 27,2 μέτρων.



Στο αρχαίο λιμάνι της Ζέας εξάλλου, ανασκάφηκαν και τα κατάλοιπα των επτά νεωλκείων (πλάτους περίπου 8 μέτρων έκαστο) που αποτελούσαν κατά πάσα πιθανότητα τους χώρους για την αποθήκευση των μεγαλυτέρων πλοίων (πεντήρεις). Αυτά τα επιβλητικά πολεμικά πλοία, τα οποία υπολογίζεται πως είχαν μήκος περίπου 45 μέτρων και πλήρωμα 377 ανδρών, εισήχθησαν στο Αθηναϊκό ναυτικό περίπου στα 320 π. Χ, στην αυγή της χρυσής εποχής του.

Οι νεώσοικοι είναι τα αρχαιότερα δημόσια κτήρια του Πειραιά, κατά τον Πλάτωνα μάλιστα οι πρώτες μόνιμες εγκαταστάσεις οφείλονται στον Θεμιστοκλή.



Υπολογίζεται έτσι, ότι το σύνολό τους στα τρία λιμάνια ήταν 378 από τους οποίους οι 83 βρίσκονταν στη Μουνιχία, οι 196 στη Ζέα και οι 94 στον Κάνθαρο. Πίσω από τους νεώσοικους εξάλλου υπήρχαν διοικητικές εγκαταστάσεις και σκευοθήκες ενώ ολόκληρη η περιοχή του ναυστάθμου προστατευόταν από περίβολο.



Ανά δύο οι νεώσοικοι αποτελούσαν ένα επίμηκες υπόστεγο, που καλυπτόταν από μία δίρριχτη στέγη και έκλεινε στο πίσω μέρος του με τοίχο. Τα υπόστεγα ήταν οργανωμένα σε ομάδες των 10 νεώσοικων ενώ σε καθένα από αυτούς ανελκυόταν μία μόνο τριήρης _ ή δύο μικρότερα πλοία _ πάνω σε επικλινή «σκάρα», που έπρεπε να εκτείνεται μερικά μέτρα μέσα στη θάλασσα και εκτός του στεγασμένου χώρου. Η σκάρα αποτελούνταν από δύο παράλληλα και χαμηλά τοιχία, πάνω στα οποία στερεωνόταν ένα ξύλινο δάπεδο, που αλειφόταν με λίπος κατά μήκος του άξονα στον οποίο γλιστρούσε η ράχη της καρένας (τρόπις).



Ενδιαφέρον έχει το γεγονός τέλος, ότι οι νεώσοικοι του Πειραιά κατασκευάστηκαν κατά τα πρώιμα χρόνια του δημοκρατικού πολιτεύματος της Αθήνας έτσι η πιθανότητα ορισμένες από τις τριήρεις που πήραν μέρος στη ναυμαχία της Σαλαμίνας εναντίον των Περσών το 480 π. Χ. καθώς και εκείνες που ανήκαν στη Δηλιακή Συμμαχία να στεγάζονταν σε αυτούς...

ΠΗΓΗ

Η αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου!

 

Παυλοπέτρι Λακωνίας

Μία από τις αρχαιότερες βυθισμένες πόλεις, λίγα λεπτά από την Παντάνασσα στα Νότια της Λακωνίας, αναδημιουργήθηκε ψηφιακά, αξιοποιώντας τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Ένα λιμάνι, σπίτια με κήπους, ρούχα απλωμένα στις αυλές, δρόμοι και πλατείες, συνθέτουν μία πόλη με στοιχεία από τον αστικό τρόπο ζωής.



Μόνο που εδώ μιλάμε για την εποχή του Χαλκού! Το Παυλοπέτρι ήταν μια πόλη με άριστη ρυμοτομία, που περιλάμβανε ένα πολύ καλά κατασκευασμένο οδικό δίκτυο. Ανεξάρτητες και μη οικίες μέχρι και δύο ορόφων, συνυπήρχαν με δημόσια κτίρια. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης του νερού που σύμφωνα με τα ευρύματα περιλάμβανε κανάλια και υδρορροές.



"Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για την αρχαιότερη βυθισμένη πόλη του κόσμου", δήλωσε ο Δρ. Τζον Χέντερσον, καθηγητής υποθαλάσσιας αρχαιολογίας του πανεπιστημίου του Νότινγχαμ. Αυτά που ανακάλυψαν ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Βρήκαν μια πόλη με κτίρια, πλατείες, δρόμους και μνημεία. Ο βυθός είναι γεμάτος με διασκορπισμένα αγγεία. Στην ίδια περιοχή εντοπίστηκε μεγάλο κτίριο, μήκους 35 μέτρων, που μάλλον αποτελούσε έδρα και κατοικία της πολιτικής ηγεσίας της πόλης.



Οι επιστήμονες προσπαθούν να βρουν την απάντηση στο ερώτημα γιατί βυθίσθηκε η πόλη. Υπάρχουν τρεις θεωρίες. Η πρώτη είναι ότι ανέβηκε σταδιακά η στάθμη της θάλασσας, η δεύτερη ότι υποχώρησε το έδαφος και η τρίτη ότι βυθίσθηκε από τσουνάμι.


Δείτε το εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του BBC, διάρκειας μίας ώρας.



Για Ελληνικούς υποτίτλους πατήστε το βίντεο να ξεκινήσει και στην συνέχεια πατήστε την επιλογή με τις δύο παύλες.

Κατέρρευσε από πανούκλα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

 



Στην ολοκληρωτική κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας φαίνεται να συνέβαλε η πανούκλα σύμφωνα με αποτελέσματα νέας έρευνας. H έρευνά τους δημοσιεύθηκε στις 2 Μαΐου στο περιοδικό PLOS Pathogens.



Η πανώλη είναι μια θανατηφόρα ασθένεια που έχει γίνει συνώνυμο κάθε επικίνδυνης και επιδημικής μόλυνσης. Μάλιστα φέρεται να ήταν και το πρώτο είδος βιολογικού όπλου, καθώς χρησιμοποιήθηκε από τους Μογγόλους που έριχναν με καταπέλτες μολυσμένους ανθρώπους μέσα στις πόλεις τις οποίες ήθελαν να κατακτήσουν.



Το βακτήριο που προκαλεί την πανούκλα, το Yersinia pestis, έχει συνδεθεί με δυο από τις πιο καταστροφικές πανδημίες που έχουν καταγραφεί στην ιστορία. Η Μεγάλη Πανώλη, που κράτησε από τον 14ο μέχρι τον 17ο αιώνα μαζί με την γνωστή επιδημία που έμεινε στην ιστορία ως ο Μαύρος Θάνατος, υπολογίζεται ότι προκάλεσε τον αφανισμό του ενός τρίτου των Ευρωπαίων στα μέσα του 14ου αιώνα. 



Η Σύγχρονη Πανούκλα που χτύπησε τον κόσμο τον 19ο και 20ο αιώνα εμφανίστηκε στην Κίνα στα μέσα του 1800 και εξαπλώθηκε στην Αφρική, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές της Ασίας.



Παρόλο που είναι αποδεδειγμένο ότι το συγκεκριμένο μικρόβιο προκάλεσε τις παραπάνω καταστροφές δεν ήταν σίγουρο ότι ήταν συνδεδεμένο και με την Ιουστινιανή Πανώλη του 6ου, 7ου και 8ου αιώνα. Αυτή η πανδημία, που πήρε το όνομά της από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Α’ σκότωσε περισσότερους από 100 εκατομμύρια ανθρώπους. 


Κάποιοι ιστορικοί επιχειρηματολογούν ότι συνέβαλε στην παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

 

Για να λυθεί αυτό το μυστήριο, επιστήμονες μελέτησαν DNA από τα δόντια 19 διαφορετικών σκελετών του 6ου αιώνα μ.Χ. από το μεσαιωνικό νεκροταφείο της Βαυαρίας στην Γερμανία, όπου οι άνθρωποι εμφανώς χτυπήθηκαν από την Ιουστιανιανή Πανώλη. Με απλά λόγια βρήκαν στο DNA ίχνη του βακτηρίου, Y.pestis.



«Πάντα είναι πολύ ενδιαφέρον να μπορούμε να ανιχνεύουμε τα αίτια των θανάτων του παρελθόντος», δηλώνει η αρχαιολόγος - ερευνητής Μπάρμπαρα Μπραμάντι, στο Πανεπιστήμιο Γιοχάνες Γκούτεμπέργκ, στο Μέινζ της Γερμανίας.



«Μετά από τόσο πολύ καιρό, σχεδόν 1500 χρόνια, μπορεί κανείς να ανιχνεύσει με σύγχρονες μεθόδους τους δράστες της πανούκλας», αναφέρει στο περιοδικό LiveScience ο Χόγκλερ Σλότζ, ερευνητής – μικροβιολόγος στο Μικροβιολογικό Ινστιτούτο Μπουντεσβερ στο Μόναχο.



Οι ερευνητές απέδειξαν ότι η Ιουστινιανή Πανώλη διέσχισε τις Άλπεις και χτύπησε ανθρώπους που ζούσαν εκεί που σήμερα είναι η Βαυαρία. Η ανάλυση του DNA έδειξε ότι και αυτή η επιδημία, όπως και οι δυο επόμενες, έχει τις ρίζες της στην Ασία, «ακόμη και αν τα ιστορικά αρχεία αναφέρουν ότι έφτασε πρώτα στην Αφρική πριν εξαπλωθεί στην Μεσόγειο και στην Ευρώπη», όπως υποστηρίζει η Μπραμάντι στο LiveScience.



Αφού κρούσματα της σύγχρονης πανώλης εμφανίστηκαν σε όλο τον κόσμο, ακόμη και σήμερα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καταγράφει χιλιάδες περιπτώσεις κάθε χρόνο. Βέβαια, σήμερα, οι γιατροί αντιμετωπίζουν την πανούκλα με σύγχρονα αντιβιοτικά. 


, οι ερευνητές προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν όλο το γονίδιο του βακτηρίου που βρήκαν στα αρχαία δόντια, ώστε να μάθουν περισσότερα για την ασθένεια.

ΠΗΓΗ

ΤΑΙΝΙΑ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Σπουδαίο μηχανικό έργο των αρχαίων Ελλήνων!! (vid)

 

«Τα μαθηματικά φέρνουν κοντά το νερό στη Σάμο» είναι ο τίτλος της εικονοκινητικής ταινίας που δημιούργησαν οι Θ.Π. Τάσιος, ο Ν. Μήκας και ο Γ. Πολύζος της Εταιρείας Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας (ΕΜΑΕΤ) που χρηματοδοτήθηκε από τον Σύνδεσμο Τεχνικών Εταιριών Ανωτέρων Τάξεων (ΣΤΕΑΤ).

Η ταινία είναι αφιερωμένη στο Ευπαλίνειο όρυγμα, μια σήραγγα 1.036 μέτρων κοντά στο Πυθαγόρειο της Σάμου, η οποία κατασκευάστηκε έπειτα από εντολή του τυράννου Πολυκράτη τον 6ο αιώνα π.Χ. με σκοπό να μεταφερθεί νερό από την πηγή που βρισκόταν πίσω από το βουνό στην πρωτεύουσα της Σάμου. Το υδραγωγείο λειτουργούσε στο νησί για περίπου 1.000 χρόνια.

Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει αιώνες μετά την κατασκευή του είναι το γεγονός ότι η σήραγγα διανοίχθηκε από τα 2 άκρα της συγχρόνως. Η συνάντηση των 2 τμημάτων κάτω από την κορυφή του βουνού πραγματοποιήθηκε με μαθηματική ακρίβεια, παρά το γεγονός ότι οι γεωλογικές συνθήκες ανάγκασαν τον Μηχανικό Ευπαλίνο να εκτραπεί πολλές φορές από την ευθυγραμμία.

Η θετική έκβαση του έργου οφείλεται στην γνώση της Γεωμετρίας, της Τοπογραφίας, της Γεωδαισίας και της Οπτικής που κατείχαν οι αρχαίοι Έλληνες από τον 6ο αιώνα π.Χ.

Μοναδική πηγή για το Ευπαλίνειο όρυγμα είναι ο Ηρόδοτος, ο οποίος περιγράφει και την κύρια αλλά και τη βοηθητική σήραγγα. Ο ίδιος, εντυπωσιασμένος από αυτό που είχαν κατασκευάσει οι Σάμιοι, είχε αναφέρει, «Οι Σάμιοι έχουν κατασκευάσει τα σημαντικότερα τεχνικά έργα όλης της Ελλάδος».

Ιnfo: Ένα μικρό μέρος του υδραγωγείου είναι επισκέψιμο!

Εδώ μπορείτε να δείτε την ταινία: