Θράκες

 


Οι Θράκες ήταν ομάδα Ινδοευρωπαϊκών φύλων, που κατοικούσαν μεγάλη έκταση στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη.

 Συνόρευαν με τους Σκύθες στο βορρά, τους Κέλτες και τους Ιλλυριούς στη δύση, τους Αρχαίους Ελληνες στο νότο και τη Μαύρη Θάλασσα στην ανατολή. Μιλούσαν τη Θρακική γλώσσα - ελάχιστα θεωρούμενη κλάδο της Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας. Η μελέτη των Θρακών και του Θρακικού πολιτισμού είναι γνωστή ως Θρακολογία.
Οι Θράκες αναφέρονται για πρώτη φορά στην Ιλιάδα του Ομήρου, ως σύμμαχοι των Τρώων κατά των Τρωικό Πόλεμο. Oι ονομασίες «Θράκες» και «Θράκη» είναι εξώνυμα καθώς δημιουργήθηκαν από τους Έλληνες.
Στην Ελληνική μυθολογία ο Θραξ θεωρείτο ένας από τους περιφημότερους γιούς του θεού Αρη. Στην Αλκηστι ο Ευρυπίδης αναφέρει ότι ένα από τα ονόματα του ίδιου του Αρη ήταν Θραξ, καθώς θεωρείτο προστάτης της Θράκης ( η χρυσή ή επιχρυσωμένη ασπίδα του φυλασσόταν στο ναό του στη Βιστονία της Θράκης).
H καταγωγή των Θρακών παραμένει ασαφης, λόγω απουσίας γραπτών ιστορικών πηγών. Στοιχεία για τους Πρωτοθράκες στην προιστορική περίοδο στηρίζονται σε αντικείμενα υλικού πολιτισμού. Ο Λέο Κλέιν (Ρώσος αρχαιολόγος, ανθρωπολόγος και φιλόλογος, γεν. 1927). O Λέο Κλέιν ταυτοποιεί τους Πρωτοθράκες με ένα πολιτισμό της Μέσης Εποχής του Ορείχαλκου (22ος έως 18ος αιώνας π.Χ.), που απωθήθηκε από την Ουκρανία από τον προελαύνοντα πολιτισμό Σρούμπνα της Ύστερης Εποχής του Ορείχαλκου (18ος - 12ος αιώνες π.Χ.). Θεωρείται γενικά ότι ένας λαός Πρωτοθρακών προήλθε από την ανάμειξη ιθαγενών λαών και Ινδοευρωπαίων από την εποχή της Πρωτοϊνδοευρωπαϊκής επέκτασης την Πρώιμη Εποχή του Ορείχαλκου (1500 π.Χ.). Πρόκειται για Πρωτοθράκες, από τους οποίους, κατά την Εποχή του Σιδήρου (περίπου 1000 π.Χ.), προέκυψαν οι Δάκες και οι Θράκες.
Διαιρεμένοι σε ξεχωριστές φυλές οι Θράκες δεν κατάφεραν να συγκροτήσουν πολιτική οργάνωση με διάρκεια μέχρι που ιδρύθηκε το Κράτος των Οδρυσών τον 5ο αιώνα π.Χ. Στις ορεινές περιοχές ζούσαν πολεμικές και άγριες Θρακικές φυλές, όπως και οι Ιλλυριοί, ενώ οι λαοί στις πεδιάδες θεωρούντο προφανώς πιο ειρηνικοί. Οι Θράκες κατοίκησαν τμήματα των αρχαίων επαρχιών : Θράκη, Μοισία, Μακεδονία, Δακία, Μικρά Σκυθία, Σαρματία, Βιθυνία, Μυσία, Παννονία και άλλες περιοχές στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία.

Πίνακας περιεχομένων

• 1 Ιστορία
  • 1.1 Αρχαϊκή περίοδος
  • 1.2 Κλασική περίοδος
  • 1.3 Ελληνιστική περίοδος
  • 1.4 Ρωμαική διοίκηση
  • 1.5 Πόλεμοι
  • 1.6 Βάρβαροι
• 2 Θρησκεία
• 3 Σωματική εμφάνιση
• 4 Eξαφάνιση
• 5 Διάσημα πρόσωπα
• 6 Αρχαιολογία
• 7 Δείτε επίσης
• 8 Πηγές

Ιστορία

Αρχαϊκή περίοδος

Οι Ινδοευρωπαϊκοί αυτοί λαοί, που θεωρούντο βάρβαροι και αγροτικοί από τους εκλεπτυσμένους και αστικοποιημένους Έλληνες γείτονές τους, είχαν αναπτύξει προηγμένες μορφές μουσικής, ποίησης, βιοτεχνίας και καλλιτεχνικής χειροτεχνίας. Eνταγμένοι σε βασίλεια και φυλές ποτέ δεν πέτυχαν κάποια μορφή εθνικής ενότητας, πέρα από σύντομες δυναστικές διοικήσεις στην ακμή της Ελληνικής κλασικής εποχής. Όπως οι Γαλάτες και άλλες Κελτικές φυλές, πιστεύεται ότι οι περισσότεροι ζούσαν απλοϊκά σε μικρά οχυρωμένα χωριά, συνήθως σε κορυφές λόφων. Αν και η έννοια του αστικού κέντρου δεν αναπτύχθηκε μέχρι τη Ρωμαϊκή περίοδο, υπήρχαν πολλές μεγαλύτερες οχυρώσεις, που λειτουργούσαν επίσης ως τοπικά εμπορικά κέντρα. Ακόμη, παρά τον Ελληνικό αποικισμό σε περιοχές όπως το Βυζάντιο, η Απολλωνία και άλλες πόλεις, οι Θράκες απέφευγαν την αστική ζωή. Οι πρώτες Ελληνικές αποικίες ιδρύθηκαν στη Θράκη τον 8ο αιώνα π.Χ. Η Θράκη νότια του Δούναβη (εκτός από τη χώρα των Βήσσων) κυβερνιόταν από τους Πέρσες υπό το Δαρείο το Μέγα, που διεξήγαγε μια εκστρατεία στην περιοχή το 513 και 512 π.Χ. Οι Πέρσες ονόμαζαν τη Θράκη Σκύδρα.

Κλασική περίοδος

Τον 5ο αιώνα π.Χ. η Θρακική παρουσία ήταν τόσο κυρίαρχη ώστε ο Ηρόδοτος τους ονόμαζε το δεύτερο πολυπληθέστερο λαό του γνωστού σε εκείνον κόσμου (μετά τους Ινδούς) και τον ισχυρότερο αλλά μόνο δυνητικά, λόγω έλλειψης ενότητας. Οι Θράκες την κλασική εποχή ήταν διασπασμένοι σε μεγάλο αριθμό ομάδων και φυλών, αν και οργανώθηκε ένας αριθμός ισχυρών Θρακικών κρατών, όπως το βασίλειο των Οδρυσών της Θράκης και το Δακικό βασίλειο της Βυρεβίστας. Ένα είδος στρατιώτη αυτής της εποχής, ο λεγόμενος πελταστής, προέρχεται πιθανόν από τη Θράκη. Κατά την περίοδο αυτή ζούσε στη Θράκη μια ομάδα ασκητών, οι λέγόμενοι "κτίσται", όπου λειτουργούσαν ως φιλόσοφοι, ιερείς και προφήτες. Την εποχή αυτή εντάθηκαν οι επαφές μεταξύ των Θρακών και της Κλασικής Ελλάδας. Πριν την επέκταση του Μακεδονικού Βασιλείου η Θράκη ήταν διαιρεμένη σε τρεις τομείς (Ανατολικό, Κεντρικό και Δυτικό) μετά την αποχώρηση των Περσών. Σημαντικός ηγέτης των Ανατολικών Θρακών ήταν ο Κερσοβλέπτης, που προσπάθησε να επεκτείνει την εξουσία του σε πολλές Θρακικές φυλές, αλλά τελικά νικήθηκε από τους Μακεδόνες. Ο Θρακικός πολιτισμός δεν ήταν αστικός και οι μεγαλύτερες Θρακικές πόλεις ήταν στην πραγματικότητα μεγάλα χωριά. Oι Θράκες κατά κανόνα δεν έχτιζαν πόλεις και η μόνη πόλη τους ήταν η Σευθόπολις.

Ελληνιστική περίοδος

Το νότιο τμήμα της Θράκης καταλήφθηκε από το Φίλιππο Β΄της Μακεδονίας τον 4ο αιώνα π.Χ. και διοικήθηκε από το Μακεδονικό Βασίλειο επί ενάμισυ αιώνα. Ο Λυσίμαχος από τους Διαδόχους και άλλοι Ελληνιστικοί ηγεμόνες κυβέρνησαν τμήμα ή τμήματα της Θράκης μέχρι την πτώση της στους Ρωμαίους. To 279 π.X. οι Γαλάτες προέλασαν στη Μακεδονία, τη Νότια Ελλάδα και τη Θράκη. Aπωθήθηκαν γρήγορα από τη Μακεδονία και τη Νότια Ελλάδα, αλλά παρέμειναν στη Θράκη μέχρι το τέλος του 3ου αιώνα π.Χ. Από τη Θράκη τρεις Κελτικές φυλές προχώρησαν στη Μικρά Ασία και σχημάτισαν ένα νέο βασίλειο ονόματι Γαλατία. Σε τμήματα της Μοισίας (βορειοανατολική Σερβία) oι Κέλτες Σκορδίσκοι και οι Θράκες ζούσαν μαζί, όπως φανερώνουν αρχαιολογικά ευρήματα ανασκαφών και θησαυρών από τον 3ο ως τον 1ο αιώνα π.Χ. Κατά τους Μακεδονικούς Πολέμους η σύγκρουση μεταξύ Ρώμης και Θράκης ήταν αναπόφευκτη. H διάλυση των κυβερνήσεων στη Μακεδονία αποσταθεροποίησε την εξουσία της επί της Θράκης και οι φυλετικές της ηγεσίες άρχισαν για μια ακόμη φορά να ενεργούν κατά την κρίση τους. Μετά τη Μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ. η Ρωμαϊκή εξουσία επί της Μακεδονίας φαινόταν αναπόφευκτη και η διακυβέρνηση της Θράκης περιήλθε στη Ρώμη. Ούτε οι Θράκες ούτε οι Μακεδόνες είχαν ακόμη υποταγεί στη Ρωμαϊκή κυριαρχία και αρκετές εξεγέρσεις έγιναν αυτή τη μεταβατική περίοδο. Η επανάσταση του Ανδρίσκου το 149 π.Χ. για παράδειγμα στηρίχτηκε κυρίως στη Θράκη. Αρκετές επιδρομές από τοπικές φυλές στη Μακεδονία συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια, αν και υπήρχαν φυλές, που οικειοθελώς συμμαχούσαν με τη Ρώμη, όπως οι Δηνηλήται και οι Βήσσοι. Μετά τον Τρίτο Μακεδονικό Πόλεμο (171 - 168 π.Χ.) η Θράκη αναγνώρισε τη Ρωμαϊκή εξουσία. Το υποτελές κράτος της Θράκης περιελάμβανε πολλές διαφορετικές φυλές.

Ρωμαική διοίκηση

Τον επόμενο ενάμισυ αιώνα έγινε η μετεξέλιξη της Θράκης σε μόνιμο υποτελές Ρωμαϊκό κράτος. Η φυλή των Σαπαίων ήρθε στο προσκήνιο αρχικά υπό την ηγεσία του Ρεσκούπορη. Είναι γνωστό ότι πρόσφερε βοήθεια τόσο στον Πομπήιο, όσο και στον Καίσαρα και αργότερα υποστήριξε τα Δημοκρατικά στρατεύματα εναντίον του Αντωνίου και του Οκταβιανού τις τελευταίες μέρες της Δημοκρατίας. Oι κληρονόμοι του Ρεσκούπορη μπλέχτηκαν τότε βαθειά σε πολιτικά σκάνδαλα και δολοφονίες όσο και οι Ρωμαίοι κύριοί τους. Μια σειρά από βασιλικές δολοφονίες μετέβαλε το τοπίο της εξουσίας την πρώτη Ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο. Διάφορες φατρίες αποκτούσαν τον έλεγχο με την υποστήριξη του Ρωμαίου Αυτοκράτορα. Η αναταραχή θα σταματούσε τελικά με μια τελική δολοφονία. Μετά τη δολοφονία του Ρωμητάλκη Γ΄ του Θρακικού Βασιλείου των Σαπών από τη σύζυγό του το 46 μ.Χ. η Θράκη ενσωματώθηκε ως επίσημη Ρωμαική επαρχία, που διοικείτο από Επιτρόπους και αργότερα Επάρχους. Η κεντρική κυβερνητική αρχή της Ρώμης είχε την έδρα της στην Ηράκλεια, αλλά περιοχές μέσα στην επαρχία ήταν υπό τη διοίκηση στρατιωτικών υφισταμένων του κυβερνήτη. Η απουσία μεγάλων αστικών κέντρων έκανε τη Θράκη μέρος δύσκολο να διοικηθεί, αλλά τελικά η επαρχία άκμασε επί της Ρωμαϊκής διοίκησης. Eντούτοις στην επαρχία της Θράκης δεν επιχειρήθηκε εκρωμαϊσμός. Θεωρείται ότι την εποχή αυτοί οι περισσότεροι Θράκες ήταν εξελληνισμένοι. Η Ρωμαϊκή εξουσία στη Θράκη στηριζόταν κυρίως στις λεγεώνες που στάθμευαν στη Μοισία. Η αγροτική φύση των πληθυσμών της Θράκης και η απόσταση από τη Ρωμαϊκή εξουσία σίγουρα απαιτούσε την παρουσία τοπικών στρατευμάτων για να υποστηρίζουν τις λεγεώνες της Μοισίας. Τους λίγους επόμενους αιώνες η επαρχία περιοδικά και όλο και περισσότερο δεχόταν επιθέσεις από μεταναστεύοντα Γερμανικά φύλα. Επί της βασιλείας του Ιουστινιανού κατασκευάστηκαν πάνω από 100 φρούρια λεγεωναρίων για να υποστηρίξουν την άμυνά της. Οι Θράκες στη Μοισία εκρωμαΐσθηκαν, ενώ εκείνοι στη Θράκη παρέμειναν κυρίως εξελληνισμένοι.

Πόλεμοι

Η ιστορία των Θρακικών πολέμων διαρκεί από το 10ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 1ο αιώνα μ.Χ. στην περιοχή που οριζόταν από τους Αρχαίους Έλληνες και τους Λατίνους ιστορικούς ως Θράκη. Πρόκειται για τις ένοπλες συγκρούσεις των Θρακικών φυλών και των βασιλείων τους στα Βαλκάνια. Εκτός από τις συγκρούσεις μεταξύ Θρακών και γειτονικών εθνών και φυλών, έχουν καταγραφεί και πολλοί πόλεμοι επίσης μεταξύ των Θρακικών φυλών.

Βάρβαροι

Οι Θράκες θεωρούντο από άλλους λαούς πολεμοχαρείς, άγριοι και αιμοδιψείς. Ονομάζονταν ΄΄βάρβαροι΄΄ από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους. Ο Πλάτων στην Πολιτεία του τους θεωρεί, μαζί με τους Σκύθες, αμετροεπείς και υψηλόφρονες και στους Νόμους του τους θεωρεί πολεμοχαρή έθνη, μαζί με τους Κέλτες, Πέρσες, Σκύθες, Ίβηρες και Καρχηδονίους. O Πολύβιος έγραψε για το νηφάλιο και ευγενικό χαρακτήρα του Κότυ σε αντίθεση με τους περισσότερους Θράκες. O Tάκιτος στα Χρονικά του γράφει για αυτούς ότι είναι άγριοι, θηριώδεις και ανυπόμονοι, ανυπάκουοι ακόμη και στους δικούς τους βασιλιάδες. Ο Πολύαινος και ο Στράβων γράφουν πώς οι Θράκες με απάτη παραβίαζαν τις συνθήκες ανακωχής. Oι Θράκες χτυπούσαν ο ένας τα όπλα του άλλου πριν τη μάχη, με το Θρακικό τρόπο, όπως πιστοποιεί ο Πολύαινος. Ο Διήγυλις θεωρείτο ένας από τους πιο αιμοδιψείς οπλαρχηγούς από το Διόδωρο Σικελιώτη. Μία Αθηναική ομάδα έκνομων νέων πήρε το όνομά της από τους Τριβαλλούς (Θρακική φυλή). Σύμφωνα με αρχαίες ρωμαϊκές πηγές οι Δίοι (Θρακική φυλή) ήταν υπεύθυνοι για τις χειρότερες θηριωδίες του Πελοποννησιακού Πολέμου, σκοτώνοντας οτιδήποτε ζωντανό, μέχρι παιδιά και σκυλιά στην Τανάγρα και τη Μυκάλη. Οι Θράκες παλούκωναν τα κεφάλια των Ρωμαίων στα ακόντια και στις ρομφαίες τους, όπως στη μάχη του Καλλίνικου το 171 π.Χ. Ο Ηρόδοτος γράφει ότι πουλούν τα παιδιά τους και αφήνουν τις κόρες τους να συναναστρέφονται με όποιους άντρες τους αρέσει.

Θρησκεία

Μία σημαντική λατρεία που μαρτυρείται από τη Θράκη μέχρι τη Μοισία και τη Μικρά Σκυθία είναι εκείνη του ΄΄Θρακικού ιππέα΄΄, γνωστού επίσης ως ΄΄Θρακικού Ηρωα΄, στην Οδησσό (Βάρνα) με το όνομα Ήρωας Καράμπαζμος, θεού του κάτω κόσμου, που απεικονίζεται σε ταφικά αγάλματα ως ιππέας που σκοτώνει με ακόντιο ένα θηρίο. Mερικοί θεωρούν ότι ο Ελληνικός θεός Διόνυσος προήλθε από το Θρακικό θεό Σαβάζιο.

Σωματική εμφάνιση

Μερικοί τάφοι ή επιτύμβιες στήλες έχουν χαραγμένο επάνω τους το όνομα "Ρούφους, που σημαίνει ¨"κοκκινομάλης" - σύνηθες όνομα που δινόταν σε ανθρώπους με κόκκινα μαλλιά΄΄. Tα αρχαία Ελληνικά έργα τέχνης συχνά απεικονίζουν τους Θράκες ως κοκκινομάλληδες. Ο Ρήσος της Θράκης, μυθικός βασιλιάς των Θρακών, πήρε το όνομά του από τα κόκκινα μαλλιά του και απεικονίζεται σε Ελληνικά αγγεία με κόκκινα μαλιά και γενειάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς επίσης περιέγραφαν τους Θράκες ως κοκκινομάλληδες. Ένα απόσπασμα από τον Έλληνα ποιητή Ξενοφάνη περιγράφει τους Θράκες ως γαλανομάτηδες και κοκκινομάλληδες : ΄΄...Oι άνθρωποι φτιάχνουν τους θεούς σύμφωνα με τη δικά τους εικόνα, εκείνοι των Αιθιόπων είναι μαύροι και με κοντή μύτη, εκείνοι των Θρακών έχουν μπλε μάτια και κόκκινα μαλλιά΄΄. Ο Βακχυλίδης περιέγραφε το Θησέα ότι φορούσε καπέλο με κόκκινες τρίχες, που οι κλασικιστές πίστευαν ότι ήταν Θρακικής προέλευσης. Άλλοι αρχαίοι συγγραφείς που περιέγραφαν ως κόκκινα τα μαλλιά των Θρακών ήταν ο Εκαταίος ο Μιλήσιος, ο Γαληνός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και ο Φιρμίκος Ματέρνος. Eντούτοις ακαδημαϊκές μελέτες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Θράκες είχαν φυσικά χαρακτηριστικά τυπικά των Ευρωπαίων της Μεσογείου. Σύμφωνα με τον Δρα Μπεθ Κόεν οι Θράκες είχαν το ίδιο σκούρο δέρμα και τα ίδια χαρακτηριστικά προσώπου με τους Αρχαίους Έλληνες. Πρόσφατες γενετικές αναλύσεις που συγκρίνουν δείγματα DNA απολιθωμένου υλικού αρχαίων Θρακών από τη νοτιοανατολική Ρουμανία με άτομα σύγχρονων εθνικοτήτων τοποθετούν Ιταλούς, Αλβανούς και Έλληνες σε στενότερη γενετική συγγένεια με τους Θράκες, από ότι οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι. Αφ' ετέρου ο Δρ Άρης Πουλιανός αναφέρει ότι οι Θράκες, όπως και οι σύγχρονοι Βούλγαροι, ανήκουν κυρίως στον Αιγαιακό ανθρωπολογικό τύπο.

Eξαφάνιση

Oι αρχαίες γλώσσες των λαών αυτών είχαν ήδη εξαλειφθεί και η πολιτιστική τους επιρροή είχε μειωθεί πολύ λόγω των επανειλημμένων βαρβαρικών εισβολών στα Βαλκάνια Κελτών, Ούννων, Γότθων και Σαρματών, παράλληλα με τον εξελληνισμό, τον εκρωμαϊσμό και αργότερα τον εκσλαβισμό. Μετά την υποταγή τους στο Μέγα Αλέξανδρο και στη συνέχεια στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία οι περισσότεροι Θράκες τελικά εξελληνίσθηκαν (στην επαρχία της Θράκης) ή εκρωμαΐσθηκαν (στη Μοισία και στη Δακία). Τον 6ο αιώνα μερικοί Θρακορωμαίοι και εξελληνισμένοι Θράκες (δηλ. Βυζαντινοί) νότια του Δούναβη ήρθαν σε επαφή με τους Σλάβους εισβολείς και τελικά αργότερα εκσλαβίσθηκαν. Μία από τις τρεις κύριες προγονικές ομάδες των σύγχρονων Βουλγάρων είναι οι Θράκες.

Διάσημα πρόσωπα

Ακολουθεί κατάλογος μερικών σημαντικών Θρακών ή ατόμων εν μέρει Θρακικής καταγωγής.

• Μήτοκος Α΄, βασιλιάς των Θρακών.
• Τήρης Α΄, που ένωσε τις φυλές.
• Σιτάλκης, βασιλιάς του Θρακικού κράτους των Οδρυσών. Σύμμαχος των Αθηναίων κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
• Σπάρτακος, δούλος της Ρώμης, που ηγήθηκε μιας μεγάλης εξέγερσης δούλων στη Νότια Ιταλία το 73 - 71 π.Χ. Πριν ηττηθεί, ο στρατός του από αποδράσαντες μονομάχους και δούλους νίκησε πολλές Ρωμαικές λεγεώνες στον πόλεμο που φέρει το όνομά του.
• Βυρεβίστας, βασιλιάς της Δακίας.
• Oρφέας, μυθική μορφή που περιγράφεται ως επικεφαλής των ποιητών και των μουσικών, βασιλιάς της Θρακικής φυλής των Κικόνων.
• Μαξιμίνος Θραξ, Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 235 ως το 238.
• Ιουστίνος Α΄, Βυζαντινός Αυτοκράτορας και ιδρυτής της Δυναστείας του Ιουστινιανού.
• Ιουστινιανός ο Μέγας, Βυζαντινός Αυτοκράτορας.
• Bελισάριος, Βυζαντινός στρατηγός, υποτιθέμενης Ελληνικής ή Θρακικής καταγωγής.
• Λέων Α΄ ο Θραξ, Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 457 ως το 474.

Αρχαιολογία

Ο κλάδος της επιστήμης που μελετά τους αρχαίους Θράκες και τη Θράκη λέγεται Θρακολογία. Η αρχαιολογική έρευνα του Θρακικού πολιτισμού άρχισε τον 20ο αιώνα και ιδιαίτερα μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, κυρίως στην περιοχή της Νότιας Βουλγαρίας. Αποτέλεσμα των εντατικών ανασκαφικών εργασιών τις δεκαετίες των 1960 και 1970 ήταν η ανακάλυψη πολλών Θρακικών τάφων και ιερών. Σημαντικότερα ανάμεσά τους είναι ο Τάφος του Σβέσταρι, ο Τάφος του Καζανλάκ, το Τατούλ, η Σευθόπολις, το Περπέρικον, ο Τάφος του Αλεξάντροβο, η Σαρμιζεγκέτουσα στη Ρουμανία, κλπ. Eπίσης ανασκάφηκε μεγάλος αριθμός περίτεχνα φιλοτεχνημένων χρυσών και ασημένιων θησαυρών από τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ. Τις επόμενες δεκαετίες αυτά εκτέθηκαν σε μουσεία σε όλο τον κόσμο, αποκτώντας δημοτικότητα και γενόμενα έμβλημα του αρχαίου Θρακικού πολιτισμού. Μετά το 2000 ο Βούλγαρος αρχαιολόγος Γκεόργκι Κίτοφ έχει κάνει ανακαλύψεις στην Κεντρική Βουλγαρία που συνοψίστηκαν ως "Η Κοιλάδα των Θρακών Βασιλέων". Η κατοικία των Οδρυσών βασιλιάδων βρέθηκε στο Στάροσελ στα όρη Σρέντνα Γκόρα. 

πηγη

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (356-323 π.Χ.) - Οι σημαντικότερες πτυχές της ζωής του

 

• Ο Μέγας Αλέξανδρος γεννήθηκε το 356 π.Χ. στην Πέλλα. Πατέρας του ήταν ο Βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β΄ και μητέρα του η Ολυμπιάδα, πριγκίπισσα από τον ηπειρωτικό οίκο των Αιακίδων.
• Μεγάλη επιρροή άσκησε στην παιδική του ηλικία η μητέρα του, καθώς και οι δάσκαλοί του, ο Αναξιμένης από την Λάμψακο και ο Αριστοτέλης από τα Στάγιρα της Χαλκιδικής. Ιδιαίτερα ο τελευταίος εισήγαγε στον Αλέξανδρο ποικίλες γνώσεις για τον Ελληνισμό και την παιδεία του, αλλά προπάντων τον εξοικείωσε με τον Όμηρο, για την Ιλιάδα του οποίου ο πρίγκιπας έτρεφε φλογερή αγάπη.
• Είχε ιδιαίτερη λατρεία για τον Αχιλλέα, τον οποίον είχε από μικρός ως πρότυπο. Παρόλο που μετά από τρία χρόνια χωρίστηκαν οι δρόμοι μεταξύ του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου, ο Μακεδόνας διάδοχος δε λησμόνησε ποτέ την βαθιά επίδραση που άσκησε μέσα του ο δάσκαλός του. Αργότερα, συνήθιζε να λέει πως στον πατέρα του χρωστούσε «το ζην» και στον δάσκαλό του «το ευ ζην».
• Στην ηλικία των 16, ο Αλέξανδρος ως «διοικητής αυτοκρατορίας» ίδρυσε την πρώτη του πόλη, την Αλεξανδρούπολη στη Θράκη. Μετά την δολοφονία του πατέρα του, Φιλίππου Β’(336 π.Χ.), με τη βοήθεια των στρατηγών, ανέβηκε στο θρόνο. Στην Ελλάδα τα πνεύματα ταράχθηκαν και υπήρχε μεγάλος φόβος μιας νέας τυραννίας.
• Στην πρώτη του εκστρατεία, έδειξε ασυνήθιστη δυναμικότητα, στρατηγικό ταλέντο και πολεμική ικανότητα.
• Το 334 π.Χ. ανεμπόδιστος από τους Πέρσες και συνοδευόμενος από τον ελληνικό στόλο, διαπεραίωσε το στρατό του από τη Σηστό στην Άβυδα. Καθώς, ο Μέγας αυτός Στρατηλάτης πατούσε στην Ασία πέταξε από το πλοίο το ακόντιο του στη γη και με αυτόν τον τρόπο έδειξε συμβολικά πως έπαιρνε την κυριότητα της Ηπείρου.
• Οι περσικές σατραπείες δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν έτσι εύκολα τα εδάφη τους χωρίς μάχη στον κατακτητή. Έτσι, τον Μάιο του 334 π.Χ, στον ποταμό Γρανικό οι Πέρσες κατατροπώθηκαν. Ο Αλέξανδρος έστειλε 300 πανοπλίες από τα λάφυρά του στην Αθήνα και τα αφιέρωσε στη θεά Αθηνά για να δείξει τον πανελλήνιο χαρακτήρα του περσικού πολέμου.
• Μεταξύ των άλλων, θεωρούσε τον εαυτό του νόμιμο διάδοχο του μεγάλου βασιλιά στα ασιατικά εδάφη, που «είχαν κερδηθεί με το δόρυ».
• Επέτρεψε στους Λυδούς να χρησιμοποιήσουν την πατροπαράδοτη νομοθεσία τους και χαρίζοντάς τους την ελευθερία αποδείκνυε ότι ερχόταν σαν ελευθερωτής των λαών, για να τους απαλλάσσει από την περσική κυριαρχία. Με την κατάληψη της Εφέσου, που ήταν ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της δυτικής μικρασιατικής παραλίας, κατάφερε να εκδιώξει τους ολιγαρχικούς που είχαν φιλοπερσικά αισθήματα.
• Ο Μακεδόνας είχε πετύχει μέσα σε λίγους μήνες ό, τι δεν είχε κατορθώσει κανείς πριν από ‘κείνον. Βρισκόταν στην καρδιά της Μικρά Ασίας, τα στρατεύματα των Περσών είχαν συντριβεί μπροστά του και η περσική κυριαρχία στην Ανατολία είχε ουσιαστικά καταρρεύσει.
• Αφού υπέταξε την Κιλικία και πέρασε τη Συρία, έδωσε τη δεύτερη μεγάλη μάχη του στην Ισσό(Νοέμβριος 333 π.Χ.). Τη στιγμή που η μάχη βρίσκονταν στο πιο κρίσιμό της σημείο, ο Δαρείος έχασε την ψυχραιμία του, σαν δέχθηκε την επίθεση του μακεδονικού ιππικού, που το οδηγούσε ο Αλέξανδρος. Πολύ πρόωρα ο Πέρσης μονάρχης θεώρησε την υπόθεση χαμένη και τράπηκε σε φυγή. Ο Αλέξανδρος, όμως τον καταδίωξε και κατόρθωσε να διαλύσει τον εχθρικό στρατό.
• Βαθιά εντύπωση έκανε αυτή η νίκη ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Οι αντιμακεδονικές δυνάμεις, και ιδιαίτερα ο Δημοσθένης, υπολόγισαν στην συντριπτική ήττα του Αλεξάνδρου. Η σημασία, όμως, που έδωσε ο ίδιος ο Αλέξανδρος στο κατόρθωμά του φαίνεται από την απάντηση που έστειλε στον Δαρείο, ο οποίος ζήτησε την επιστροφή των συγγενών του, που είχαν αιχμαλωτιστεί. Τότε, ο Μέγας Αλέξανδρος πρόσταξε στον Αχαιμενίδη να τον αποκαλεί στο μέλλον «βασιλιά της Ασίας», πράγμα που σημαίνει πως διεκδικούσε την εξουσία ολόκληρης της αυτοκρατορίας.
• Η Αίγυπτος του παραδόθηκε από τον σατράπη Μαζάκη δίχως μάχη. Στη χώρα του Νείλου θυμούνται με μελανά χρώματα την περσική ανακατάληψη που είχε γίνει πριν από μια δεκαετία από τον Αρταξέρξη Γ’. Έτσι όλοι δέχθηκαν τον Μακεδόνα σαν ελευθερωτή και οι ιερείς της Μέμφιδος τον έστεψαν με το διπλό αιγυπτιακό στέμμα.
• Με πλήρη συνείδηση, ο Αλέξανδρος δεν εμφανίζεται στην Αίγυπτο σαν νόμιμος διάδοχος των Αχαιμενίδων, αλλά σαν κληρονόμος της μεγάλης σειράς των αυτοχθόνων Φαραώ. Η εθνότητα, τα έθιμα, η αιγυπτιακή θρησκεία αντιμετωπίζονται από αυτόν με βαθιά κατανόηση, όπως ακριβώς συνέβη και στην Μικρά Ασία με τους Λυδούς και τους Κάρες.
• Κατά την διαμονή του στα παράλια, θεμελίωσε την πόλη που σήμερα φέρει το όνομά του, την Αλεξάνδρεια το 331 π.Χ. Έγινε σε πολύ σύντομο διάστημα το πιο σημαντικό κέντρο της Αιγύπτου για να εξελιχθεί κατά την εποχή των Πτολεμαίων στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Μεσογείου.
• Στα Γαυγάμηλα κρίθηκε, την 1η Οκτωβρίου 331 π.Χ. το μέλλον της Ασίας. Ο Αλέξανδρος εξουδετέρωσε τον ενδεχόμενο κίνδυνο και τους Πέρσες που είχαν αριθμητική υπεροχή. Μετά την νίκη του πήρε επίσημα τον τίτλο του «βασιλέα της Ασίας».
• Επί τρία ολόκληρα χρόνια πολεμούσε την ανατολικο-ιρανική αντίσταση.
• Προχώρησε μέσα στο Ιράν, ίδρυσε πολλές πόλεις και το 327 π.Χ παντρεύτηκε τη Ρωξάνη, κόρη του Οξυάρτη, προκειμένου να συμφιλιωθεί με τους Ιρανούς.
• Στη συνέχεια κατευθύνθηκε προς στις Ινδίες και στον Υδάσπη ποταμό, όπου έδωσε τη τελευταία μεγάλη μάχη της ζωής του, το 326 π.Χ, πετυχαίνοντας τη νίκη. Οι Ινδίες ήταν αποκομμένες και είχαν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Παρόλα αυτά κατάφερε και ίδρυσε πολλές πόλεις που φέρουν το όνομά του.  Η ινδική εκστρατεία τελείωσε στα Μάλλα, όπου ο βασιλιάς τραυματίστηκε και η χώρα προσαρτήθηκε στην αυτοκρατορία του.
• Εξαιτίας κάποιων εσωτερικών προβλημάτων στην Ελλάδα και στην Ασία αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Από τη στιγμή που ξεκίνησε από τη Μακεδονία, είχε διατρέξει με τους στρατιώτες του, επί 8 ½ χρόνια 18.000 χιλιόμετρα περίπου, κάτι που δεν είχε καταφέρει κανείς μέχρι τότε.
• Μετά την επιστροφή του και την διευθέτηση των προβλημάτων που είχαν προκύψει κατά την απουσία του, ο Αλέξανδρος παρακολουθούσε με πολύ ενδιαφέρον μια επιχείρηση που στόχευε στην ανεύρεση μιας ναυτικής οδού προς την Αίγυπτο, η οποία θα συνέδεε τη Βαβυλώνα με την Αλεξάνδρεια. Και τότε ακριβώς, σε μια στιγμή ακούραστης δημιουργίας, ο απροσδόκητος θάνατος διέκοψε το νήμα της ζωής του. Μετά από ένα συμπόσιο, ο Μέγας Στρατηλάτης όλων των εποχών, αρρώστησε από ενδημικό ελώδη πυρετό και ύστερα από δέκα ημέρες τον βρήκε ο θάνατος στις 10 Ιουνίου 323 π.Χ. (σύμφωνα με κάποιες πηγές).

Η ζωή και το έργο του Αλεξάνδρου δεν ολοκληρώθηκαν, αποτελούν όμως μια μεγαλεπήβολη σύνθεση που ξεπέρασε τη δημιουργία κάθε προηγούμενου ανθρώπου.
Οτιδήποτε του αρνήθηκε η θνητή φύση του, του το πρόσφερε η μεταγενέστερη ανθρωπότητα. Την Αθανασία…

Τα πιο παράξενα Ελληνικά ονόματα!

 

Βαφτίζοντας το παιδί σας «Κουζίνα» αν είναι κορίτσι και «Δρακουλάκο» αν είναι αγόρι ρισκάρετε να αποκτήσετε ένα παιδί με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Απλά ελάτε στην θέση του και σκεφτείτε τι θα βιώνατε στο σχολείο από τους συμμαθητές σας αν οι δικοί σας γονείς σας είχαν εφοδιάσει με τέτοιο όνομα!


Υπάρχουν όμως και αυτοί που σκέφτονται διαφορετικά.. Διαβάστε ποια είναι τα πιο παράξενα Ελληνικά ονόματα σύμφωνα με έρευνα που έγινε στα Ληξιαρχεία της χώρας..


Γυναικεία
Εκδίκηση
Αφθονία
Κουκίτσα
Χελώνα
Πανσούλα
Κουζίνα
Βασιλοπούλα
Αρχοντοπούλα
Παναίλα
Μελάνα
Ανοιξιά
Ωραιοζήλη
Μαίτσα
Χρυστάλλα
Ευριάνθη
Κορτέσα
Φυντιανή
Μελάνα
Πληξούρα
Τζιβαγιέρα
Φωστήρα
Πειροκρήτη
Επιστημών
Τερφονία


Αντρικά
Χρυσογόνης
Βερόνης
Ακριβός
Παραδείσης
Δερπούλης
Κανακάρης
Ντοκλής
Ευμορφούλης
Δημοκράτης
Παλικάρης
Συνάναρχος
Δρακουλάκος

Οι λύσεις του Λυκούργου για την κρίση

 

Ένα από τα πρώτα μέτρα που έλαβε ο Λυκούργος ήταν η κατάργηση του νομίσματος και η αντικατάστασή του με δύσχρηστα ογκώδη σιδερένια νομίσματα... 

 

Χιλιάδες χρόνια αργότερα, ένας μεγάλος του πνεύματος και της τέχνης, ο Ριχάρδος Βάγκνερ, τοποθετούσε στον χρυσό του Ρήνου όλα τα κακά του κόσμου. Το χρήμα ήταν το...... κακό και αυτό ο Λυκούργος το είχε διαπιστώσει πριν από 28 ολόκληρους αιώνες.

 

"Δεύτερο έργο του Λυκούργου, και το πιο τολμηρό απ' όλα, είναι... ο αναδασμός της γης. Υπήρχε τότε φοβερή ανισότητα και έρχονταν στην πόλη πολλοί ακτήμονες και άποροι επειδή τα πλούτη είχαν συσσωρευτή σε ελάχιστους.

 

 Γι' αυτό, πολεμώντας την αναισχυντία και το φθόνο και το έγκλημα και την τρυφηλότητα και τα δύο άλλα νοσήματα της πολιτείας, που είναι παλαιότερα και σοβαρότερα, τον πλούτο και τη φτώχεια, έπεισε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες να τα βάλουν όλα στη μέση για να γίνη αναδασμός και να ζουν μεταξύ τους όλοι ίσοι και μ ε ίση περιουσία, επιδιώκοντας να πρωτεύουν στην αρετή, σαν να μην υπήρχε καμιά άλλη ανάμεσά τους διαφορά και ανισότητα παρά αυτή που την ορίζει η καταδίκη του κακού και ο έπαινος του καλού πολίτη.  

 

Και κάνοντας πράξη το έργο του μοίρασε την άλλη λακωνική γη σε τριάντα χιλιάδες κλήρους για τους περιοίκους κι αυτήν που αποτελούσε την Σπάρτη σε εννιά χιλιάδες (γιατί τόσοι έγιναν οι κλήροι των Σπαρτιατών).»ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - ΒΙΟΣ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ

 

«Λένε πως όταν κάποτε ο Λυκούργος, χρόνια πολλά μετά τον αναδασμό της γης, γύριζε από ένα ταξίδι και είδε να έχουν πριν λίγο θερίσει στους αγρούς, καμαρώνοντας τους σωρούς, ίσους τον ένα δίπλα στον άλλο, χαμογέλασε και είπε σ' αυ τούς που ήταν μαζί του, πως η Λακωνική ολόκλη ρη μοιάζει με χώρα που ανήκει σε αδέλφια, που μόλις έκαναν τη μοιρασιά».  

 

Πρώτος ο Λυκούργος, πρώτη η Αρχαία Σπάρτη αντελήφθη αυτό που αργότερα έγινε η μάστιγα της ανθρωπότητας, την δουλεία του χρήματος! Κάποτε οι ισχυροί είχαν τον έλεγχο των υλικών αγαθών, σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί, αυτοί που έχουν τον έλεγχο των υλικών αγαθών είναι και οι ισχυροί.

 

Αυτήν την αντιστροφή των πραγμάτων, αυτόν τον βιασμό της φύσης που επέρχετο προσπάθησε να προλάβει ο Λυκούρ γος περιορίζοντας στο ελάχιστο την κοινωνική αδικία, εγκαθιστώντας μια κατάσταση οικονομικής ισότητας μεταξύ των πολιτών και προχω ρώντας σε ένα πρακτικό μέτρο για την επίτευξη αυτού του σκοπού.  

 

Στην κατάργηση των χρυσών και αργυρών νομισμάτων και στην αντικατάσταση τους με δυσκίνητα σιδερένια νομίσματα ούτως ώστε όταν καθιερώθηκε αυτό το μέτρο, όπως ανα φέρει ο Πλούταρχος, πολλών ειδών αδικήματα εξηφανίσθησαν από την Λακεδαίμονα. Πρώτος, δηλαδή ό Λυκούργος, "πρώτη η Αρχαία Σπάρτη ήταν η Πολιτεία εκείνη που κατήργησε τον χρυσό από βάση της οικονομίας της."   

 

pyrron.blogspot

ellinon-anava.pblogs

Μαίανδρος - Η λαβή των θεομάχων

 


Κάποτε στο φως του φεγγαριού ο βασιλιάς της Φθίας ο Πηλέας. είδε μια πανώρια θεά να χορεύει μαζί με τις κόρες των νερών. Ήταν η θεά Θέτιδα, που η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό, ώστε να μη γεννηθεί αυτός, που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία!
Το υπέροχο αυτό θέμα απεικονίζεται έξοχα στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας[1] του 500 π.Χ. που τώρα βρίσκεται στο μουσείο του Δυτικού Βερολίνου. Η έξοχη αυτή απεικόνιση παρουσιάζει τον Πηλέα, να αψηφά τα φίδια της θεϊκής μεταμόρφωσης που τον δαγκώνουν παντού, καθώς και το λιοντάρι που ωρύεται γαντζωμένο στην πλάτη του. Ο Πηλέας νικά τις μεταμορφώσεις της πεντάμορφη θεάς, χρησιμοποιώντας την ιερή "χειρώνιο λαβή", ή «Μαίανδρο» όπως έγινε αργότερα γνωστό, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο της ήττας των θεών!
Τα λεξικά πράγματι επιμένουν στην ανόητη στερεότυπη άποψη, πως Μαίανδρος είναι: «το διακοσμητικό αρχαιοελληνικό σχήμα που υπενθυμίζει τους ελιγμούς του ποταμού της Καρίας Μαίανδρου, όπου πρωτοευρέθη και εκ του οποίου έλαβε το όνομα». Μπορεί πράγματι να πήρε το όνομα απ’ τον ποταμό πλησίον του οποίου πρωτοευρέθη, αλλά είναι ολότελα ανόητο να πιστεύουμε ότι τα απανταχού της γης ελληνοπρεπή αυτά ευρήματα, απεικονίζουν με πάθος τις χάρες και τους "ελιγμούς" ενός άγνωστου εν πολλοίς ποταμού της Ασιατικής Καρίας.[2]

Εικόνα: Ο Πηλέας καταβάλλει τη Θέτιδα με τη "μαιάνδριο ζεύξη χειρών ή χιρώνιο λαβή"! Εσωτερικό ερυθρόμορφου κύλικα που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Δ. Μουσείο Βερολίνου.

Σημειώνουμε εδώ, ότι ο συσχετισμός της λαβής αυτής, ή μια χούφτα γαντζωμένη μεσ’ στην άλλη, που σαφώς σχηματίζει το διάσημο ελληνοπρεπές γραμμικό σύμβολο του μαίανδρου, είναι εδώ ολοφάνερος. Δε βλέπω όμως πουθενά να σχολιάζεται έτσι, αυτός ο ολοφάνερος παραλληλισμός, που τόσο τιμά τον «παγκόσμια γνωστό ελληνικό Μαίανδρο», που απλά είναι γνωστός μόνο, ως ένα πανέμορφο διακοσμητικό γραμμικό εφεύρημα και όχι ως πιθανό ιερό σύμβολο ανύψωσης του ανθρώπου στο βάθρο του ισάξιου αντιπάλου των "θεών". Η μαιάνδριος ζεύξη των χειρών, είναι εξαίρετος συμβολισμός κάθε ηρωισμού και αξιοσύνης.

Απ’ το πλήθος των αρχαιοελληνικών αγγειογραφιακών αναπαραστάσεων σαφώς διαφαίνεται ότι η λαβή αυτή, η χειρώνιος λαβή ή χειρώνιο πλέγμα ή όπως αλλιώς κι αν αποκαλούσαν την συγκεκριμένη αυτή λαβή στο παρελθόν, αποτελούσε το ιδιαίτερο ίσως και ιεροπρεπές έμβλημα των θεομάχων Ελλήνων ηρώων! Το μεγαλειώδες σχηματικό σύνθημα ότι και οι θεοί ηττώνται! Ο Μαίανδρος λοιπόν ήταν πιθανότατα η γραφική παράσταση της θεϊκής ήττας, από ψυχωμένους θεομάχους ήρωες!

Την "μαιάνδριο λαβή", όπως δικαίως πλέον θα πρέπει να την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη ο κατ’ εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται τονισμένη ξεκάθαρα στην αριστουργηματική αυτή απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα, σε αγγειογραφία του 550 π.χ. όπου βλέπουμε τον Τρίτωνα να πασχίζει μάταια ν’ ανοίξει μπροστά από το στήθος του, τα κλειδωμένα με την μαιάνδριο λαβή ατσαλένια δάχτυλα του ανίκητου ήρωα!

Εικόνα: Ο Ηρακλής καταβάλλει τον Τρίτωνα με την "μαιάνδριο λαβή". Αγγειογραφία του 550 π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Ταρκυνία.

Την ολοφάνερη σχέση διακοσμητικού μαιάνδρου και μαιάνδριας λαβής μπορεί κανείς εύκολα επίσης να διαπιστώσει στο σύμπλεγμα Πηλέα και Θέτιδας[3] όπου η αξία της εν λόγω λαβής στο κέντρο της παράστασης υπερτονίζεται στεφανωμένη ολόγυρα απ’ τον σχηματοποιημένο πλέον μαιάνδριο συμβολισμό. Δεν πρέπει επίσης να είναι τυχαίο, ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήττα, ή υπέρμετρο ηρωισμό, συχνά στεφανώνονται από μαίανδρο!

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα. Ένα υπέροχο σχηματικό σύνθημα, της υποχρέωσης σε υποχώρηση των εξουσιαστικών "θεών", ιερατείων και θρησκειών.

Αν μάλιστα σωστά υποθέτουμε ότι οι ερωτήσεις και οι ερμηνείες, είναι τα δυο χέρια των σοφών. Τότε η μαιάνδριος πεμπτουσία, δεν είναι άλλη απ' την αδιάσπαστη αλυσίδα ερωτήσεων και ερμηνειών, που αχρηστεύουν τους θεοποιημένους αινιγματοποιούς, μαζί με τα αινίγματά τους!

Μπορεί σαν λαός (αυτό αφορά μόνο τους σημερινούς έλληνες) να πάσχουμε (επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν) από βαριά ιστορική αμνησία, δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να αφαιρούμε επίμονα αξία απ’ τους συμβολισμούς των προγόνων μας, επιμένοντας με πάθος σε τυχάρπαστες ερμηνείες που κάποιοι εντελώς αβασάνιστα πρότειναν υποτιμώντας βάναυσα τον εξαίσιο αυτόν ιερό συμβολισμό.

Eικόνα: Μαίανδρος από την χρυσελεφάντινη ασπίδα της χρυσοποίκιλτης πανοπλίας του Φιλίππου του Β' η οποία βρέθηκε στον Βασιλικό τάφο των Αιγών!

Ο μαίανδρος είναι ένα γραμμικό παράγγελμα των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο! Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου "χέρια" κρατάς το μυστικό της ήττας των καταδυναστευτών σου. Και αν μόνο τα δικά σου "χέρια" δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ’ ένα αδιάσπαστο αρμονικό σύνολο, ελληνοπρεπούς, μαχητικής, μαιανδρικής αλυσίδας, επιθετικών ερωτήσεων και απομοιθοποιητικών ερμηνειών!

Αυτή είναι και η αποτελεσματικότερη μάχη ενάντια σε κάθε αυθαίρετης εξουσίας!
Ο ιερός μαίανδρος είναι ένα αιώνιο σύμβολο νίκης, που το χαρίζει η ελληνική αρχαιότητα στην πανανθρώπινη ελπίδα της τελικής απελευθέρωσης απ’ τη δουλεία όλων ανεξαιρέτως των αρχαίων και νεότερων "θεών".


Του Μιχάλη Καλόπουλου
Απ' το βιβλίο του "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ" 1995 Σελίδες: 219-222
πηγή

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
1 Κύλιξ ή κύλικας: Ποτήρι ή κρασοπότηρο.
2 Καρία: Αρχαία χώρα της Μ. Ασίας. Ευρίσκετο απέναντι των νησιών Σάμου Ρόδου.
3 Ελληνική Μυθολογία Κακριδή Εκδοτική Αθηνών 3ος τόμ. σελ. 141.

 ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ

Άγνωστες μορφές του Ελληνισμού: Ευκρατίδης

   













ο Έλληνας βασιλιάς του Αφγανιστάν, του Πακιστάν και της βόρειας Ινδίας
Στην κεντρική Ασία τον 3ο π.Χ. αιώνα άνθιζε ο ελληνικός πολιτισμός.


 Οι επίγονοι της στρατιάς τους Μεγάλου Αλεξάνδρου είχαν ιδρύσει περίλαμπρες πόλεις. Αυτές οι πόλεις ήταν κοσμημένες με θέατρα, στάδια, βιβλιοθήκες, σχολές, ανάκτορα και γενικά ό,τι άλλο ξεχώριζε τους Έλληνες από τους βαρβάρους που περιτριγύριζαν τις πόλεις. Μεγάλοι δρόμοι ένωναν αυτές τις πόλεις μεταξύ τους που αποτελούσαν μικρές οάσεις πολιτισμού μέσα στα βαρβαρικά έθνη που τις περιέβαλαν.



Τα ονόματα των πόλεων ήταν ελληνικά όπως Αλεξάνδρεια, Αντιόχεια, Ευθυδήμεια, Ευκρατίδεια, Δημητριάς και αλλά. Η Ελλάδα της Ασίας προόδευε και μεταλαμπάδευε τα ελληνικά ήθη και έθιμα, καθώς και την γλώσσα στους γύρω λαούς. Το εμπόριο ανθούσε μεταξύ μακρινών επαρχιών και εθνών, καθώς όλοι οι κύριοι δρόμοι που κατέληγαν στην Μεσόγειο περνούσαν από εκεί. Για την διεξαγωγή του εμπορίου χρειάζονταν χρήματα, γι' αυτό τον λόγο οι Έλληνες ηγεμόνες της περιοχής από την αρχή έκοψαν νομίσματα σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα και φέροντας πάνω τους ελληνικές επιγραφές.


Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε και ο Ευκρατίδης από Έλληνες αποίκους της κεντρικής Ασίας. Για τα χρόνια της νεότητάς του δεν γνωρίζουμε πολλά, αν και είναι σίγουρο πως υπηρέτησε στον στρατό του Ελληνιστικού βασιλείου της περιοχής του. Από νωρίς έδειξε τις στρατιωτικές και ηγετικές ικανότητες που διέθετε, μαζεύοντας γύρω του και άλλους Έλληνες πολεμιστές που τον ακολουθούσαν. Ο Ευκρατίδης είχε δύο γιους, τον Ηλιοκλή και τον Πλάτωνα.


Εκείνη την εποχή βασιλιάς της Βακτρίας (βόρειο Αφγανιστάν) της περιοχής που μαζί με την Γανδαρίδα (περιοχή βόρειου Ινδού) είχαν εξελληνιστεί περισσότερο απ' όλες τις περιοχές της κεντρικής Ασίας, ήταν ο Δημήτριος Β'.


Επαναστάτησε κατά του Δημητρίου Β' το 171 π.Χ. και έγινε κύριος των βορείων περιοχών της Βακτρίας, επωφελούμενος της απουσίας του στα νότια του Ινδοκαυκάσου (Χιντοκούς). Όταν επέστρεψε ο Δημήτριος Β' είχε μαζί του 60.000 στρατιώτες, ενώ ο Ευκρατίδης μονάχα 300. Δεν ξέρουμε αν έγινε μάχη ή πού έγινε, πάντως μετά από εκείνη την φάση ο Ευκρατίδης γίνεται ηγεμόνας της Βακτρίας (βόρειο Αφγανιστάν), της Αρείας (δυτικό Αφγανιστάν), της Δραγγιανής (σύνορα Αφγανιστάν-Ιράν), της Μαργιανής (Τουρκμενιστάν), της Αραχωσίας (νότιοανατολικό Αφαγανιστάν), στις Παραπομισάδες (βόρειος Ινδός-τμήμα Πακιστάν) και της δυτικής Γανδαρίδας επίσης στο Πακιστάν.


Η Βασιλεία του Ευκρατίδη ήταν συνετή βοηθώντας τον Ελληνικό πολιτισμό να εξαπλωθεί και πέραν του Ινδού ποταμού. Έκοψε νομίσματα με την μορφή του όπου χρησιμοποίησε το προσωνύμιο μέγας για πρώτη φορά «ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΥΚΡΑΤΙΔΟΥ». Στον εμπροσθότυπο αυτού του νομίσματος είναι η κεφαλή του Ευκρατίδη και από πίσω οι Διόσκουροι με κλαδιά φοίνικα στο ένα χέρι και δόρυ στο άλλο. Αυτό το νόμισμα τυπώθηκε στο χαρτονόμισμα του Αφγανιστάν το 1939. Το Ελληνικό βασίλειο άκμαζε όταν ο Ευκρατίδης εξεστράτευσε εναντίον της Ινδίας, στην διάρκεια της απουσίας του εισέβαλαν στην Βακτρία οι Πάρθοι με αρχηγό τον Μιθριδάτη Α'.



Όταν επέστρεψε στην Βακτρία ο Ευκρατίδης γύρω στο 159 π.Χ., βρήκε οικτρό θάνατο από τα χέρια του ίδιου του γιου του Πλάτωνα που τον δολοφόνησε για να πάρει τον θρόνο. Ήταν τέτοια η κακία του Πλάτωνα που πέρασε πάνω από το αίμα του σκοτωμένου πατέρα του με το άρμα και είπε πως δεν σκότωσε τον πατέρα του, αλλά έναν δημόσιο εχθρό. Τον θάνατό του εκδικήθηκε ο άλλος του γιος Ηλιοκλής σκοτώνοντας τον Πλάτωνα και έτσι ονομάστηκε Ηλιοκλής ο Δίκαιος. Έτσι τέλειωσε ο βίος του Έλληνα βασιλιά της Βακτρίας που μεγαλούργησε στα βάθη της Ασίας. Ο Ευκρατίδης έμεινε στις παραδόσεις των λαών της περιοχής ως ο βασιλιάς των 1.000 πόλεων, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την έκταση και την δύναμη του βασιλείου που έφτιαξε.

Ο μύθος του Νάρκισσου

 


Θα 'χεις πολλές ή λίγες φορές μες στα δάση της Ιερής Ελληνικής Φύσης ή στην ανίερη ανθρωποφάγα τσιμεντένια ζούγκλα περιπλανηθεί μονάχος. 


Και είναι η αίσθηση της μοναξιάς πολλές φορές λυτρωτική γιατί μπορείς και αντικρύ ζειςκαι ανασκαύεις τα βάθη της Ιερής Ελληνικής Ψυχής σου κατά τα κελεύσματα του Απόλλωνος: ΕΑΥΤΟΝ ΓΝΩΝΑΙ και τη ρήση του μεγάλου Σκοτεινού Ίωνα: ειδιζυσάμην ωμεαυτόν. Μα, είναι κίνδυνος μεγάλος σε κείνες τις στιγμές, όπως ο Νάρκισσος να ναρκωθείς και να πέσεις στα βάθη των στάσιμων υδάτων.
Ο Μύθος

Ήταν ο Νάρκισσος, γιος του ποταμίσιου θεού Κηφισσού και της Νύφης Λειριώτης. Νέος όμορφος και δυνατός. Μακριά μαλλιά, δέρμα κατάλευκο και σώμα σμιλεμένο μα τρυφερό καθώς δίχως καθόλου ηρωικός ή πολεμικός να είναι, κυνηγούσε στα δάση και λόγω της εξαιρετικής ομορφιάς του, οι νύμφες τον καταδίωκαν ανάμεσα στα πεύκα και αποζητούσαν τη συντροφιά και ερωτικό σμίξιμο μαζί του. Εκείνος όμως, δεν επέτρεπε σε καμία νύμφη να τον προσεγγίσει και όλες τις έδιωχνε μακριά με την άσχημη και εγωιστική συμπεριφορά του. Ανάμεσα σε αυτές τις νύμφες που ερωτεύθηκαν άκαρπα τον όμορφο νέο, ήταν και η Ηχώ. Η Ηχώ όμως, είχε τιμωρηθεί από την Αρχόντισσα του Ολύμπου, την Ήρα, γιατί με την πολυλογία της την καθυστερούσε και της αποσπούσε την προσοχή τη στιγμή που προσπαθούσε να ξετρυπώσει το Δία που έσμιγε ξανά με κάποια θνητή. Ήταν τιμωρημένη λοιπόν να μην μπορεί να μιλά παρά να επαναλαμβάνει τα τελευταία λόγια του συνομιλητή της! 

 

Έτσι έβλεπε το Νάρκισσο μα δεν μπορούσε να του μιλήσει. Τον παρακολουθούσε κρυμμένη ανάμεσα στα φυλλώματα των δένδρων να κυνηγά. Ώσπου μια μέρα, ο Νάρκισσος, αντίκρισε στα νερά μιας λίμνης το είδωλο του. Θαμπώθηκε από την ομορφιά του, παράτησε το σκοπό του και βάλθηκε να κοιτάζει συνέχεια το είδωλο του που καθρεπτιζόταν στα στάσιμα νερά της λίμνης. Ερωτεύτηκε τον εαυτό του! Έπεσε στο έδαφος και δε χόρταινε να βλέπει το πρόσωπο του! Προσπαθούσε πολλές φορές να αγγίξει το είδωλό του, να το φιλήσει. Μα, όλες οι προσπάθειές του, ήσαν μάταιες! Και όσο αναφωνούσε και αναστέναζε από τον καημό του, αλίμονο, τιμωρημένος θαρρείς από τις Νύμφες να παιδευτεί σε έρωτα δίχως ανταπόκριση, η Ηχώ, επαναλάμβανε: "Αλίμονο!" 

 

Μα, μαράζωνε αντικρίζοντας στο είδωλο του, στάσιμος σαν τα νερά της λίμνης, δίχως να νοιάζεται πια για τροφή ώσπου βλέποντας το είδωλο του να ασχημαίνει, και το σώμα του να χάνει το σφρίγος και τους χυμούς του φώναξε:

" Είναι κανείς εδώ;"

 

και τότε η Ηχώ, ανταπάντησε καταδικασμένη να επαναλαμβάνει συνεχώς μα μονάχα την τελευταία λέξη του συνομιλητή της: "Εδώ, εδώ, εδώ". Και ο δύστυχος Νάρκισσος, έχοντας το μυαλό του ναρκωθεί από τον έρωτα προς το είδωλο του και τη στασιμότητα, νόμισε πως ήταν το είδωλο που απάντησε πίσω από τον υδάτινο καθρέπτη και βούτηξε για να σμίξει με τον έρωτά του, μα με το Θάνατοαγκαλιάστηκε στα υδάτινα βάθη. 

 

Και στη θέση όπου καθόταν για να αντικρίζει το είδωλό του στην όχθη της λίμνης, οι Θεοί για να λησμονηθεί ο Μύθος του, έκαναν να φυτρώσει ένα λουλούδι που φέρει το όνομά του.

Επιστήμονες ανακάλυψαν τα αίτια θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου

 


 Ένα άλυτο μυστήριο παραμένει εδώ και πολλά χρόνια η αιτία αλλά και ο τρόπος θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Κατά καιρούς ενοχοποιήθηκαν οι σύντροφοί του, ο προσωπικός του γιατρός, διάφορες ασθένειες, που εκείνη την εποχή στην κυριολεξία θέριζαν τους ανθρώπους: όπως ο τύφος και η γρίπη ενώ έχουν χυθεί τόννοι μελανιού για συνωμοσίες και δολιοπλοκίες που στήθηκαν εναντίον του.

Αυτή την φορά τα αίτια του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε ηλικία μόλις 32 ετών μπήκαν στο μικροσκόπιο όχι των ιστορικών αλλά των ειδικών επιστημόνων .Συγκεκριμένα Αμερικανοί Επιδημιολόγοι υποστηρίζουν ότι ο θάνατος του μεγάλου στρατηλάτη οφείλεται σε εγκεφαλίτιδα απότον ιό του Δυτικού Νείλου άγνωστος μέχρι πρότινος αλλά ευρέως εξαπλωμένος σήμερα παγκοσμίως.

Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε στις 10 Ιουνίου, το 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα, κοντά στη σημερινή Βαγδάτη. Οι ερευνητές βασίστηκαν σε ένα απόσπασμα του Πλούταρχου, που αναφέρει ότι ο μεγάλος ηγέτης είδε λίγες εβδομάδες πριν από το θάνατό του ένα σμήνος από άρρωστα κοράκια. Η υποψία των επιστημόνων ότι τα πουλιά είχαν προσβληθεί από τον ιεπιβεβαιώθηκε με ένα σύγχρονο λογισμικό για τη διάγνωση λοιμωδών νοσημάτων.

Ο ιός του Δυτικού Νείλου, πλέον δημοφιλής στην Αφρική, τη δυτική Ασία και τη Μέση Ανατολή, προσβάλει κάθε χρόνο εκατοντάδες πουλιά και άλλα ζώα και μεταδίδεται στον άνθρωπο από τα κουνούπια.

Με αφετηρία αυτά τα γεγονότα ο John Marr του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια στο Ρίτσμοντ και ο Charles Calisher του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Κόλινς, μετά από ενδελεχείς έρευνες στα αποσπάσματα του μεγάλου ιστορικού, όπου περιγράφεται το περιστατικό που συνέβη όταν ο Αλέξανδρος έφτασε έξω από τα τείχη της Βαβυλώνας.

Τότε ο Μέγας Στρατηλάτης είδε ένα σμήνος από κοράκια να τσιμπούν το ένα το άλλο και να πέφτουν νεκρά στο έδαφος. Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε τις υποψίες των επιδημιολόγων ότι ο θάνατός του τελικά προήλθε από επιπλοκές του ιού του Δυτικού Νείλου.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι τα κοράκια ανήκουν σε μια οικογένεια πουλιών ιδιαίτερα ευπαθή στον ιό του Δυτικού Νείλου. Οι δύο ερευνητές έλεγξαν την ιδέα τους καταχωρώντας τα συμπτώματα της νόσου του Μεγάλου Αλέξανδρου ( δύσπνοια πυρετός εξάνθημα) και την εμφάνιση των κορακιών σε ένα διαγνωστικό πρόγραμμα που ονομάζεται GIDEON (Παγκόσμιο Δίκτυο Λοιμωδών Νοσημάτων και Επιδημιολογίας).

Πάντως οι δύο ειδικοί διευκρινίζουν ότι μέχρι πρότινος ο πυρετός του Δυτικού Νείλου δεν θεωρήθηκε από τους προηγούμενους συντάκτες ως αιτία θανάτου του Αλεξάνδρου, αφού δεν είχε ακόμη ταυτοποιηθεί στο εργαστήριο.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο ιός του Δυτικού Νείλου απομονώθηκε για πρώτη φορά από έναν εμπύρετο ασθενή στην Ουγκάντα το 1937. Αρκετά χρόνια αργότερα το 1999, ο ιός του Δυτικού Νείλου εμφανίσθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες προσβάλλοντας 4.156 ανθρώπους.

Κατά την επιδημία του 2000 στο Ισραήλ, εγκεφαλίτιδα συνέβη σε σχεδόν 59% των 417 ανθρώπινα κρούσματα.

Οι Αμερικανοί επιδημιολόγοι πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε στα τέλη της άνοιξης στη Βαβυλώνα μετά από μια ασθένεια δυο εβδομάδων τα συμπτώματά της οποίας υποδηλώνουν εγκεφαλίτιδα από τον ιό του Δυτικού Νείλου.

Ο Δρ Marr είναι διευθυντής του Γραφείου του Επιδημιολογίας στην Βιρτζίνια .
Έχει γράψει πληθώρα άρθρα με κυριότερα οι πιθανές αιτίες των 10 πληγών της Αιγύπτου καθώς και για τη μυστηριώδη επιδημία πριν από τον θάνατο του τελευταίου αυτοκράτορα των Ίνκα, Hayna Καπάκ.

Ο Δρ Calisher είναι καθηγητής μικροβιολογίας στο Εργαστήριο Λοιμωδών Νοσημάτων του Colorado State University.Τ α ερευνητικά του ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν την επιδημιολογία της νόσου των κουνουπιών αλλά και για τους ιούς των τρωκτικών που μεταδίδονται στον άνθρωπο.

iatropedia.gr

Ποιο είναι το μεσογειακό ΔΕΝΤΡΟ που έκανε τους Αρχαίους Έλληνες να μιλάνε συνέχεια γι’ αυτό;;;

 


 Είναι γνωστό από την Αρχαιότητα όπου οι πρόγονοι μας το καλλιεργούσαν για τους καρπούς του τα χαρούπια ή ξυλοκέρατα.

Η Χαρουπιά είναι Μεσογειακό δένδρο μακρόβιο που φτάνει τα 13 μέτρα.

Από την αρχαιοελληνική λέξι κεράτιον προέρχεται και η λέξη καράτι γιατί το βάρος του σπόρου των χαρουπιών ορίστηκε ως η πιο μικρή μονάδα μέτρησης για χρυσό και πολύτιμους λίθους.

Ο Πλίνιος περιγράφει τα γλυκά φασόλια της Χαρουπιάς σαν τροφή για τα γουρούνια. Από τον Θεόφραστο μαθαίνουμε ότι το δένδρο, οι Ίωνες, το αποκαλούσαν κερωνεία ενώ ο καρπός ονομάζονταν και αιγυπτιακό σύκο.

Ο Θεόφραστος περιέγραψε σωστά πως οι καρποί της βγαίνουν από τον κορμό του δένδρου, κι αυτό γιατί τα λουλούδια φυτρώνουν πάντοτε στις μασχάλες των φύλλων ή απευθείας από τα παλιά κλαδιά.

Το δένδρο αναφέρεται και στην παραβολή του Ασώτου. Στη διάρκεια της κατοχής κατοχή, καθώς και σε πολλές φτωχές χώρες τα χαρούπια ονομάζονται και σοκολάτα των φτωχών εξ αιτίας του πλούσιου σε σάκχαρο καρπού.

Από την επεξεργασία του παράγεται το χαρουπόμελο και το χαρουπάλευρο και χρησιμοποιείται στην παρασκευή οινοπνευματωδών ποτών και ως ζωοτροφή. nifitsa

Η σοφία και μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας

 

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες) Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και... στον ίδιο τόπο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.


Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.


Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.


Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.


Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.


Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.


Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».


Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.


Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).


Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».


Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.


Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.


Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…


Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.


Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.


«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».


Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».


Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.


«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.


Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.


Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.


Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

[Πηγή ellinikoarxeio.com]

Ποια ήταν η «Ψωροκώσταινα» Συγκινητική, πραγματική ιστορία…

 


Συγκινητική, πραγματική ιστορία…

Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια… ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα». Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα. Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα… Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής:

«Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.

Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»

Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα». Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα.

Αλλά, ποια ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»; Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.

Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.

Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.
prisonplanet.gr

Πυρρίχιος: Ο Πολεμικός χορός των Αρχαίων Ελλήνων

 

Για πολλούς αιώνες η φλόγα του πυρρίχιου έκαιγε άσβεστη. Ο χορός χορευόταν σε μεγάλες γιορτές όπως αυτή των Παναθηναίων αλλά και αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων.  

 

Οι Σπαρτιάτες ξεκινούσαν την εκμάθησή του  από τα πέντε τους χρόνια . Όπως γνωρίζουμε ήταν οι πρώτοι που πριν αναχωρήσουν για τον πόλεμο ή λίγο πριν την μάχη, αλλά και κατά την διάρκεια των πολεμικών αναμετρήσεων, ασκούνταν και μάθαιναν να χορεύουν τον χορό αυτό με όπλα, τόξα, ασπίδες και δόρατα για να μπορούν να είναι νικητές .  

 

Οι χορευτές-πολεμιστές που έφεραν πολεμική εξάρτυση ήταν χωρισμένοι και κατανεμημένοι σε δύο συμπλέγματα, τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους και μιμούνταν τις κινήσεις των πολεμιστών την ώρα της μάχης.

      

Οι Μακεδόνες τον ανήγαγαν σε χορό των δυνατών και  τον αγάπησαν τόσο που ονομάστηκαν πυρριχιστές.

   

Στην επιστροφή των Ελλήνων πολεμιστών από την Περσία το 400 π.Χ. ο Ξενοφών περιγράφει τον Ελληνικό Πόντο και ιδιαίτερα τη γιορτή που οργάνωσαν οι κάτοικοι της Κερασούντας και των Κοτυώρων και φυσικά τον  πυρρίχιο που χορεύτηκε σε αυτή. Ας σημειωθεί ότι ο Ξενοφών αναφέρει πως τον πυρρίχιο χορό χόρεψαν όχι μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες, κάτι που δεν ήταν ασυνήθιστο τότε.

      

ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΣΕΡΡΑ.

 

Τον πυρρίχιο διασώζουν σήμερα οι Πόντιοι και τον ονομάζουν και Σέρρα από τον ποταμό Σέρρα, ανατολικά της Τραπεζούντας.  Κατά τον καθηγητή Ευγ. Δρεπανίδη προήλθε από τη φράση “όρχησις εις ιερά” και από αυτό Σιέρα-Σέρρα. Στον χορό Σέρρα δείχνει ο χορευτής την τέχνη του.  

 

Στην αρχή η κίνηση του χορού είναι αργή. ΑΤΣΑΠΑΤ λέγεται το αργό μέρος του. Πάντα με το κεφάλι ψηλά οι χορευτές εκτελούν το κάθε βήμα. Είναι χαρακτηριστικές οι κινήσεις των ώμων.  

 

Στο δεύτερο μέρος του χορού βλέπουμε τον ρυθμό να ανεβαίνει. Και εκεί οι χορευτές κρατούν το κεφάλι τους ψηλά. Το δεύτερο μέρος του χορού ονομάζεται ΤΡΟΜΑΧΤΟΝ.  

 

Παλαιότερα η Σέρρα χορεύονταν κυκλικά ενώ σήμερα την βλέπουμε να χορεύεται με τους χορευτές σε ευθεία παράταξη. Οι παραλλαγές του χορού πολλές, μαρτυρούν το πέρασμά του μέσα από το χώρο και χρόνο και το συναπάντημά του με το σήμερα.  

 

Αυτό που δεν άλλαξε  και έφτασε αναλλοίωτο ως εμάς είναι η ίδια η ουσία του χορού, η εσωτερική διονυσιακή του δύναμη  που κατορθώνει να μεταλλάξει την ενεργειακή υπόσταση του χορευτή  παρασύροντάς τον “σε έναν τόπο με ανέμους που ξεριζώνουν πέτρες και  λυγίζουν  κορμιά….”

Διηνέκης ο Λακεδαιμόνιος

 



 Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε όλοι οι Έλληνες μία σπάνια και ηρωική μορφή, έναν “Άριστο” κατά τον Ηρόδοτο, ένα πρόσωπο που δεν το αναφέρει η Ιστορία που μαθαίνουν τα ελληνόπουλα, ενώ θα έπρεπε να το μαθαίνουν πρώτο.

Έχω πολλά στοιχεία να σας διηγηθώ για το Διηνέκη.Τόσα πολλά που δεν χωρούν σε μια απλή και σύντομη σημείωση.

Αρχικά θα ξεκινήσουμε την αφήγηση με τα ιστορικά στοιχεία πριν μπούμε σε λεπτομέρειες: 



 


Ας δούμε τι αναφέρει ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ελληνικής Ιστορίας μαζί με τον Θουκιδίδη.

“Λακεδαιμονίων δὲ καὶ Θεσπιέων τοιούτων γενομένων ὅμως λέγεται ἀνὴρ ἄριστος γενέσθαι Σπαρτιήτης Διηνέκης· τὸν τόδε φασὶ εἰπεῖν τὸ ἔπος πρὶν ἢ συμμῖξαι σφέας τοῖσι Μήδοισι, πυθόμενον πρός τευ τῶν Τρηχινίων ὡς ἐπεὰν οἱ βάρβαροι ἀπίωσι τὰ τοξεύματα, τὸν ἥλιον ὑπὸ τοῦ πλήθεος τῶν ὀιστῶν ἀποκρύπτουσι· τοσοῦτο πλῆθος αὐτῶν εἶναι. (2) τὸν δὲ οὐκ ἐκπλαγέντα τούτοισι εἰπεῖν ἐν ἀλογίῃ ποιεύμενον τὸ Μήδων πλῆθος, ὡς πάντα σφι ἀγαθὰ ὁ Τρηχίνιος ξεῖνος ἀγγέλλοι, εἰ ἀποκρυπτόντων τῶν Μήδων τὸν ἥλιον ὑπὸ σκιῇ ἔσοιτο πρὸς αὐτοὺς ἡ μάχη καὶ οὐκ ἐν ἡλίῳ”.( Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο 7, 226).

Απ΄όλους τους Σπαρτιάτες και τους Θεσπιείς που πολέμησαν τόσο ηρωικά, το πιο εκπληκτικό δείγμα θάρρους (Άριστος) δόθηκε από το Σπαρτιάτη Διηνέκη.Λέγεται ότι πριν από τη μάχη, ένας ντόπιος από την Τραχίνα (Σπαρτιατική αποικία στη Φθιώτιδα – σήμερα σταθμός τραίνου στην ορεινή περιοχή της Οίτης πριν το Λιανοκλάδι),είπε στο Διηνέκη πως, όταν οι Πέρσες θα τοξεύσουν και θα ρίξουν τα βέλη τους,θα είναι τόσα πολλά που θα κρύψουν τον ήλιο!(2). Ο Διηνέκης τότε, εντελώς ατάραχος από το αλόγιστο πλήθος των βαρβάρων (1,7 εκατομμύρια στρατός και βοηθητικοί),απάντησε στον Τραχίνιο πως η είδηση που του φέρνει αυτός ο ξένος είναι πολύ ευχάριστη,αφού αν οι Πέρσες έκρυβαν τον ήλιο στη μάχη, τόσο το καλύτερο διότι θα πολεμούσαν στη σκιά.

Ποιος ήταν αυτός ο άνδρας που αναφέρεται ο μοναδικός Άριστος με συγκεκριμένο όνομα από ένα ιστορικό; Γιατί αποκρύφτηκε η ιστορία του και δεν συμπεριελήφθη σε μια ιστορική αφήγηση για παιδιά και μεγάλους,αφού ήταν τόσο σημαντική η παρουσία του στη μάχη των Θερμοπυλών;
Ο Διηνέκης γεννήθηκε στην Σπάρτη , επί βασιλείας Κλεομένη του πρώτου .Σαν γόνος αμιγώς Σπαρτιατικής οικογένειας  ακολούθησε κι αυτός τον δρόμο που δίδαξε στους Σπαρτιάτες ο Λυκούργος με την Μεγάλη Ρήτρα και στα επτά του χρόνια ήταν μέλος της Αγωγής . Στα 18 του ήταν πλέον Όμοιος , και θα ήταν άγνωστος σε εμάς, ένας Σπαρτιάτης ανάμεσα σε πολλούς αν δεν τον ανέφερε ο ιστορικός Ηρόδοτος.

Ο Διηνέκης , ακολουθώντας πάντα τις επιταγές της Σπάρτης , κοιμόταν στις συστοιχίες κι έτρωγε στα κοινά φειδίτια ή φιλίτια (συσίτια) στα οποία για να είναι μέλος , όπως όλοι οι Όμοιοι προσέφερε ένα μέδιμνο κριθάρι, οκτώ χοές οίνου, πέντε μνάες τυρί και μισή μνα σύκα. Παντρεύτηκε , όπως συνηθιζόταν, πριν τα 30 του χρόνια κι έκανε τέσσερις κόρες . Ήταν πάντα χαμηλών τόνων και χωρίς να διαπρέπει σε προσωπικό επίπεδο κατάφερε να είναι ένας από τους πλέον σεβαστούς Σπαρτιάτες. Όταν του πρότειναν να γίνει μέλος των 300 ιππέων (τιμητικό άγημα που συνόδευε το βασιλιά της Σπάρτης σε όλες τις μάχες και απαρτίζονταν από εκλεκτούς αξιωματικούς και Ολυμπιονίκες όπως ο Πολύνεικος) αυτός αρνήθηκε. Αρκέστηκε να διοικεί μια “ενωμοτία” δηλαδή ήταν “ενωμοτάρχης” και διοικούσε ένα σώμα 36 εκλεκτών ανδρών που συνήθως πλαγιοκοπούσε τον εχθρό και άνοιγε ρήγματα στη διάταξη της φάλαγγας τους.

Όταν λοιπόν του προτάθηκε από τη γερουσία (5 Έφοροι) και το συμβούλιο των εκλεκτών 300 ιππέων, Ολυμπιονικών και διακεκριμένων με παράσημα ανδρείας αξιωματικών να μπει στο Σώμα,αυτός αρνήθηκε ευγενικά λέγοντας:” Αφήστε με εδώ που είμαι! Εγώ μέχρι το 36 ξέρω να μετράω! Από κει και δώθε..ζαλίζομαι!”


Έχουν μείνει “ιστορικές” οι καθημερινές του φράσεις για πολλά θέματα,ενώ πάντα τον διέκρινε μια απλότητα, δυνατό και καυστικό χιούμορ,αλλά και δύναμη σοφίας στο λόγο του.
Κάποτε στη Ρόδο που είχε επισκεφτεί ως μέλος των Σπαρτιατών Πρέσβεων, σε μια προσπάθεια ένωσης των ελληνικών Δυνάμεων ξηράς και θαλάσσης προ της επικείμενης επέλασης του Ξέρξη, συνάντησε απόσπασμα του αυτοκρατορικού Στόλου των Περσών υπό ένα Αιγύπτιο αρχηγό της ναυτικής μοίρας,ονόματι Ψαμίτυχο.Αντάλλαξαν πληροφορίες και δώρα,ενώ ο Αυγύπτιος τον ρώτησε γιατί οι Σπαρτιάτες έχουν τόσο μακριά μαλλιά (κώμη). Ο Διηνέκης τότε του είπε:

“Διότι, κανένα άλλο στολίδι (εκτός από την κώμη) δεν κάνει έναν ωραίο άντρα ωραιότερο και έναν άσχημο άνδρα… τρομακτικότερο!!! Άσε που είναι και..τζάμπα”!!!


Ήταν έμπειρος εκπαιδευτής των νέων ηλικίας 7 ως 18, (όσο κρατούσε η Αγωγή) πριν εκείνοι ενταχθούν και πάρουν ασπίδα και δόρυ στην τιμητική θέση των ανδρών πολεμιστών με τον κόκκινο μανδύα και όλη την πολεμική εξάρτηση,σε ένα ΕΙΔΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ που εκπαίδευαν οι Σπαρτιάτες τους νέους,που μαζί με όλα τα σκληρά γυμνάσια και τις τακτικές της ανοιχτής μάχης σώμα με σώμα, τους έδιωχναν το ΦΟΒΟ.

Το πρόγραμμα αυτό είχε κατασκευαστεί με αξεπέραστη τεχνική και κατάρτηση ακόμη και για σημερινά δεδομένα, με ιατρικά στοιχεία,ψυχολογικά και ανθρωπολογικά επιστημονικά κριτήρια. Η πειθαρχία του φόβου επικεντρώνονταν σε 28 ασκήσεις που αφορούν το ανθρώπινο νευρικό σύστημα.Τα πέντε κυριότερα είναι τα γόνατα και οι κνήμες,οι πνεύμονες και η καρδιά,τα πλευρά και τα σπλάχνα,το κάτω μέρος της πλάτης και η ζώνη των ώμων,αλλά κυρίως οι τραπεζοειδείς μύες που ενώνουν τον ώμο με τον αυχένα.

Ένα δευτερεύον τμήμα για το οποίο οι Λακεδεμόνιοι είχαν άλλες δώδεκα ασκήσεις ήταν το ΠΡΟΣΩΠΟ.Συγκεκριμένα οι μύες της κάτω σιαγόνας,του λαιμού και οι 4 οφθαλμικοί σφιγκτήρες,γύρω από την κόγχη του ματιού. Αυτές οι ενώσεις αποκαλούνταν από τους Σπαρτιάτες “ΦΟΒΟΣΥΝΑΚΤΗΡΕΣ” ή αποταμιευτές του φόβου,εκεί επικεντρόνωνταν κι εκεί εκπαίδευαν τους νέους πολεμιστές. Αυτό διότι,ο φόβος γεννιέται στο σώμα κι εκεί έπρεπε να καταπολεμηθεί.Αν η σάρκα “καταληφθεί” από τον οποιονδήποτε φόβο,τότε αρχίζει ο “ΦΟΒΟΚΥΚΛΟΣ” που τρέφεται από τον εαυτό του πολλαπλασιαστικά με αριθμητική πρόοδο, ενώ μετατρέπεται αυτόματα σε μια ΦΥΓΗ ΤΡΟΜΟΥ,με απρόβλεπτες και καταστροφικές συνέπειες (πανικός).
Οι Σπαρτιάτες είχαν την εξής ΑΡΧΗ:

” Βάλε το σώμα σου σε κατάσταση ΑΦΟΒΙΑΣ και το μυαλό απλά θ΄ακολουθήσει”!!!
Αυτός είναι και ο λόγος που οι 300 του Λεωνίδα έμειναν στην Ιστορία ως αξεπέραστο παράδειγμα αφοβίας. Πολύ απλά, δεν ένιωσαν ίχνος φόβου.Έβλεπαν τον Πόλεμο ως μία “εργασία” που έπρεπε να φέρουν εις πέρας και αστειεύονταν ακόμη και την ώρα που έκοβαν τα κεφάλια των αντιπάλων, με τα δόρατα και τα ξίφη τους (βελόνες μανταρίσματος, όπως τα αποκαλούσαν αστειευόμενοι).
Στην ερώτηση που έκαναν στο Διηνέκη μια φορά οι παίδες:
– Σε τι διαφέρουν  ένας Σπαρτιάτης βασιλιάς κι ένας μεσαίος Σπαρτιάτης οπλίτης, αυτός απάντησε:
– Ο Βασιλιάς κοιμάται σε κείνη τη βρομότρυπα εκεί κάτω, ενώ εμείς κοιμόμαστε σ΄αυτή το βρομότρυπα εδώ πέρα!

Σαφώς και δεν υπήρχαν διαφορές στη μάχη, όπου ο Βασιλιάς και Αρχηγός των μαχητών ήταν στην πρώτη γραμμή,ίσος μεταξύ ίων και όχι σε θρόνους εκ του μακρόθεν, όπως σήμερα,ή τότε ο Ξέρξης.
Τον Αύγουστο του 480 π.χ. η ζωή του έμελλε να αλλάξει . Ο Ξέρξης με 1,7 εκατομμύρια Πέρσες , συνεχίζοντας μια προσπάθεια που ο πατέρας του Δαρείος ξεκίνησε 10 χρόνια νωρίτερα, (νικήθηκε στο Μαραθώνα από τους Αθηναίους) κατευθύνθηκε εναντίον της Ελλάδας . Ο τότε βασιλιάς της Σπάρτης , και γνωστός σε όλους , Λεωνίδας , αποφάσισε να στείλει ένα απόσπασμα αποτελούμενο από 300 όμοιους , 150 από τους καλύτερους κι 150 νέους , στις Θερμοπύλες για να ενισχύσει το κοινό αίσθημα της άμυνας υπέρ Ελλάδος κυρίως, μιας και γνώριζε πως κανείς από αυτούς δεν θα επέστρεφε. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση αυτή ήταν ο χρησμός του μαντείου των Δελφών που έλεγε πως για να μείνει ανέπαφη η Σπάρτη έπρεπε να χάσει ένα Βασιλιά της.(Πράγμα που έγινε, ο Λεωνίδας έπεσε ηρωικά με τους  300 και η Σπάρτη δε γνώρισε ποτέ εισβολή). Αποφάσισε τότε πως και οι 300 όμοιοι που θα έπαιρναν μέρος θα έπρεπε να έχουν απόγονο , θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον έναν γιο που θα συνέχιζε το οικογενειακό δέντρο του κάθε ενός από τους 300, αφού όλοι το ήξεραν πως ο δρόμος για τις Θερμοπύλες ήταν χωρίς επιστροφή.

“Μόθακας” στην αρχαία Σπάρτη ήταν εκείνος που δεν μπορούσε να είναι όμοιος , συνήθως ήταν παιδιά από την ένωση ενός Σπαρτιάτη και μίας ξένης ή κάποιας από την τάξη των ειλώτων. Έναν τέτοιο γιο υιοθέτησε ο Διηνέκης , μιας και δεν είχε δικό του γιο , την ύστατη ώρα για να είναι ένας από τους 300, ξέροντας πως πηγαίνει σε βέβαιο θάνατο.(Σύζυγος του Διηνέκη ήταν η φημιστή για την ομορφιά της η δέσποινα Αρέτη,γυναία του αδελφού του Ιατροκλή που σκοτώθηκε στη μάχη της Πελλάνας. Ο αδελφός του είχε ζητήσει με όρκο να την παντρευτεί ο Διηνέκης, άν ο ίδιος σκοτώνονταν στον πόλεμο, πράγμα που ο Διηνέκης σεβάστηκε και τήρησε κατά γράμμα).
- «Παραδοθείτε Σπαρτιάτες» είπε ο απεσταλμένος του Ξέρξη από την Τραχίνα , σε μια τελευταία προσπάθεια να αποτρέψει την μάχη … «Χαζοί Σπαρτιάτες, όταν οι Πέρσες τοξότες ρίξουν τα βέλη τους ο ήλιος θα κρυφτεί, τόσοι πολλοί είναι» συνέχισε ο Τραχίνιος.

-« Καλύτερα, γιατί τότε θα πολεμήσουμε υπό σκιά» απάντησε καυστικά και με Σπαρτιάτικο χιούμορ ο Διηνέκης.


Αυτή η απάντηση του Διηνέκη έχει μείνει στην ιστορία και την ξέρετε όλοι , όπως κι όλοι ξέρετε την συνέχεια της ιστορίας , την μάχη των Θερμοπυλών , την θυσία των Σπαρτιατών . Πιθανόν να ξέρετε πως ο Διηνέκης μισοπεθαμένος πάλεψε πάνω από το κορμί του νεκρού Βασιλιά του και το κέρδισε τέσσερις φορές πριν ξεψυχίσει.

Είχε προηγηθεί η επίσημη πρεσβεία του Ξέρξη που ζήτησε την παράδοση των όπλων από τον Λεωνίδα. Να παραδώσουν τα όπλα και να φύγουν. Ο Ξέρξης τους χάριζε τη ζωή,αφού δεν είχε καιρό για χάσιμο.(Στόχος του ήταν να καταστρέψει και να κάψει την Αθήνα και τους Αθηναίους που ατίμασαν τη φήμη του πατέρα του Δαρείου).


Η απάντηση του Λεωνίδα ήταν”Λακωνική” απέριττη και γεμάτη νόημα:
– “Μολών λαβέ”! (Έλα να τα πάρεις από τα χέρια μας).


Η απάντηση αυτή εξόργισε τον Πέρση Μονάρχη τόσο που την θεώρησε “ασέβεια” προσωπική. Ήταν η αιτία που μετά τη Μάχη ζήτησε το νεκρό κουφάρι του Λεωνίδα το οποίο αποκεφάλισε, παλούκωσε το κεφάλι σ΄ένα πάσαλο,ατίμασε και σταύρωσε το νεκρό σώμα σ΄ένα ξερό δέντρο, αντί να σεβαστεί και να το παραδώσει προς ταφήν, όπως όριζαν οι νόμοι της εποχής.(Ένα περισσότερο διότι ο Λεωνίδας ήταν και βασιλιάς). Σαφώς και η απερισκεψία, η βλακεία του Πέρση Μονάρχη ήταν αξεπέραστη αφού ένα χρόνο νωρίτερα κι ενώ στα στενά της Χεσονήσου του Άθω κυριαρχούσε θαλασσοταραχή,βυθίζοντας τα πλοία που επιχειρούσαν διέλευση,διέταξε να μαστιγωθεί η θάλασσα από το τμήμα ραβδούχων και μαστιγωτών, με χίλια μαστιγώματα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!!! Ο Ξέρξης ήταν επαρμένος στο έπακρο και ασεβής.


Λίγοι από εσάς θα ξέρουν πως ο Διηνέκης είναι ο πρώτος άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε Άριστος από κάποιον ιστορικό ( Ηρόδοτο ) κι αυτό δεν πέρασε καν στην επίσημη διδακτέα ύλη της Ιστορίας.Γιατί άραγε;

Μέχρι τότε το Άριστο δεν είχε μορφή , ήταν το απρόσιτο για ανθρώπινα δεδομένα,  το ιδεατό!!!
Και καλά οι ξένοι. Αμ οι δικοί μας χρυσοπληρωμένοι “κηφήνες” του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου; Δεν έπρεπε να το αναφέρουν ως το λαμπρότερο Κοσμοϊστορικό γεγονός με αξεπέραστα και διαχρονικά μυνήματα ανδρείας προς τους Νέους;


«Ποιό είναι το αντίθετο του φόβου;» ρώτησε ο Διηνέκης ως ενωμοτάρχης , ως διοικητής 36 αντρών. Όσοι έχετε διαβάσει τις Πύλες τις φωτιάς του Steven Pressfield θα ξέρετε την απάντηση ήδη,ή την φαντάζεστε. Στην καρδιά του ατρόμητου αυτού πολεμιστή, του Άνδρα με το άλφα Κεφαλαίο,ποτέ δεν έλειψε η ΑΓΑΠΗ και ο ΕΡΩΤΑΣ που καθοδηγούσαν τη ζωή και το ΕΡΓΟ του.
Ο Διηνέκης έμεινε γνωστός εξαιτίας της απάντησης του «καλύτερα, θα πολεμήσουμε υπό σκιά». Η φράση αυτή έμελλε να γίνει συνώνυμη της ανδρείας, της τόλμης και της περιφρόνησης του θανάτου, μιας και αυτός όταν έρχεται στο πεδίο της μάχης, τιμημένα, αποτελεί το ύψιστο ιδανικό κάποιου για τη χώρα – πόλη του.


Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι την τρίτη και τελευταία μέρα της μάχης και αφού ο Λεωνίδας είχε πληγωθεί θανάσιμα, ο Διηνέκης μαζί με ορισμένους από τους συντρόφους του 4 φορές τράβηξαν το πτώμα του από τα χέρια των εχθρών μέχρις ότου πέθαναν όλοι τους από τον καταιγισμό βελών.
Τη συνέχεια τη γνωρίζετε όλοι. Οι Βάρβαροι διάβηκαν τα Στενά, αφού άφησαν πάνω από 10.000 νεκρούς, πολλούς από το τάγμα των Αθανάτων(προσωπική φρουρά του Ξέρξη) και δύο συγγενείς εξ αίματος του Βασιλιά τους.
Στη Σαλαμίνα έμελλε να γραφτεί το τέλος τους και ο υγρός τους τάφος.

Ντροπιασμένος ο Ξέρξης και απαρηγόρητος πήρε το μάθημά του και επέστρεψε στην Πατρίδα του,χωρίς να πραγματοποιήσει τον πρωταρχικό και στρατηγικό του στόχο, να προσθέσει δηλαδή την Ευρώπη και την Ελλάδα που την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΕ, στον ατέλειωτο κατάλογο των επαρχιών του, που αποτελούσαν το αχανές Περσικό Κράτος του Δαρείου, του Κύρου και των προγόνων τους.(Δύο φορές οι Έλληνες σταμάτησαν με την Ανδρεία και το θάρρος τους, με το ίδιο τους το Αίμα την επέλαση των απολίτιστων Βαρβάρων της Ανατολής που στόχο είχε να υποτάξει την Ευρώπη ολάκερη. Τον Αύγουστο του 480 π.Χ από τους Πέρσες και το 1821 όπου τα σύνορα της αχανούς Οθωμανικής αυτοκρατορίας έφτασαν μέχρι την Αυστρο-Ουγγαρία. Αν πέρναγαν οι Βάρβαροι σήμερα δεν θα υπήρχε η Ευρώπη να μας κουνά απειλητικά το δάχτυλο, πράγμα που οι ευρω-πέη ηγέτες γνωρίζουν αλλά προκλητικά αποσιωπούν).


Το παράδοξο με τον Διηνέκη ήταν πως κανονικά δεν είχε το δικαίωμα να πολεμήσει στην μάχη των Θερμοπυλών, διότι έπρεπε βάσει του Σπαρτιατικού Νόμου του Λυκούργου, να έχει τουλάχιστον ένα γιο για να συνεχίσει την γενιά του. Ο Διηνέκης αντίθετα είχε 4 κόρες, όμως μέσω της παρέμβασης της συζύγου του Αρέτης, ισχυρίστηκε πως μια δούλη   γέννησε το γιο του Ιδιοτυχίδη κι έτσι του δόθηκε το δικαίωμα να λάβει μέρος στη μάχη. Η ίδια η Αρέτη που τον λάτρευε, πριν ακόμη γνωρίσει τον αδελφό του και πρώτο της σύζυγο Ιατροκλή, (ο πατέρας της αυτόν διάλεξε ως σύζυγο και ο Ιατροκλής τη ζήτησε από τα 13 της χρόνια),αυτή φρόντισε να μην του στερήσει τη χαρά της δόξας, να πολεμήσει και να πεθάνει σαν δαφνοστεφανωμένος ήρωας.
“Οι θεοί πάνε πάντα ένα βήμα μπροστά από μας” ε’ιπε η Αρέτη. ” Μας κάνουν ν΄αγαπήσουμε αυτόν που δεν πρέπει κι ύστερα μας στερούν αυτόν που θέλει η καρδιά μας”.
“Σκοτώνουν αυτούς που πρέπει να ζήσουν και χαρίζουν τη ζωή σ΄αυτούς που αξίζει να πεθάνουν”.
” Το γιατί, το γνωρίζουν μόνο αυτοί”.
” Οι γυναίκες των άλλων πόλεων θαυμάζουν τις Σπαρτιάτισσες. Πώς μπορούν, σκέφτονται, να στέκονται στητές και αδάκρυτες, όταν τους φέρνουν τα τσακισμένα κορμιά των ανδρών τους ή των παιδιών τους να ταφούν στην πατρίδα ή ακόμα χειρότερα, όταν τους θάβουν σε ξένη γη,χωρίς να έχουν τίποτα δικό τους, έξω από την ψυχρή μνήμη, να σφίξουν πάνω στην καρδιά τους; Αυτές οι γυναίκες νομίζουν πως είμαστε από σκληρό υλικό ή μήπως νομίζουν πως αγαπάμε τους άντρες μας λιγότερο από αυτές; Ότι οι καρδιές μας είναι φτιαγμένες από πέτρα ή ατσάλι; Μήπως φαντάζονται ότι η θλίψη μας είναι λιγότερη επειδή την κρύβουμε μέσα στα σπλάχνα μας;”

“ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ. Η ΣΠΑΡΤΗ, ΑΝΤΡΕΣ!!!!”
Αυτές ήταν οι σκέψεις που εκμηστηρεύτηκε η δέσποινα Αρέτη, η ατρόμητη Σπαρτιάτισσα που αδάκρυτη χαιρέτησε τον Άνδρα που αγάπησε και τίμησε σ΄όλη της τη ζωή,το Διηνέκη, λίγο πριν αυτός πάρει το δρόμο των Θερμοπυλών. Ένα δρόμο που όλοι γνώριζαν πως ήταν δίχως επιστρτοφή.
Ο Διηνέκης ήταν ένας από τους γενναιότερους και πιο διακεκριμένους Σπαρτιάτες, γνωστός για τη μεγάλη του εμπειρία, αφού είχε πολεμήσει σε πάρα πολλές μάχες. Ήταν αγαπητός στο Λεωνίδα και υπάρχουν αποσπάσματα που τους παρουσιάζουν να γευματίζουν μαζί.Είναι ο άνδρας που την πέμπτη ημέρα της Μάχης μπήκε στη σκηνή του Ξέρξη μαζί με τον Αλέξανδρο και τον Ολυμπιονίκη Πολύνεικο και λίγο έλλειψε να αποκεφαλίσουν τον ίδιο τον Ξέρξη στη σκηνή του.
Είναι σχετικά άσημο πρόσωπο, αφού δεν αναφέρεται σε πολλά βιβλία. Παρόλ’ αυτά, είναι άξιος θαυμασμού για την ανδρεία του και την αποφασιστικότητα του:
Συμβολίζει τον μέσο Σπαρτιάτη που με την αυταπάρνησή του θυσιάζει τη ζωή του στο πεδίο της μάχης με σκοπό την αιώνια δόξα και την ελευθερία της πατρίδας του.
Ο Διηνέκης πέρασε στην Ιστορία και στην καρδιά μας. Μπορεί τα βιβλία να μην τον αναφέρουν. Τα γονίδια τα δικά μας όμως, όπως κουβαλούν όλες τις ιστορικές μνήμες αναλλοίωτες στο διάβα των χρόνων, έτσι θυμόμαστε και μνημονεύουμε αυτόν τον Άνδρα με σεβασμό και ευγνωμοσύνη,2.500 χρόνια μετά και πάντα, στους Αιώνες των Αιώνων.
Μαζί του το Λεωνίδα και όλους τους 300 που αποτελούν ύψιστο ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για τους νέους κι εμάς τους μεγαλύτερους.

Μνημονεύω εδώ εκτός από το Λεωνίδα και το Διηνέκη τους Ολυμπιονίκες αδελφούς Αλφεό και Μάρωνα παιδιά του Ορσιφάντου που διέπρεψαν στο πεδίο της Μάχης με τα Αριστεία Ανδρείας. (Ήταν αυτοί που μαζί με το Διηνέκη έφτασαν νύχτα στη σκηνή του Ξέρξη και παρά λίγο να του έπαιρναν το κεφάλι αν δεν πρόφταινε ο Μαρδόνιος και ο Ορόντης, αρχηγός των Αθανάτων, να αποτρέψουν το μοιραίο).
Επίσης θα ήταν αδόκιμο να μην αναφέρω την Ανδρεία των 700 Θεσπιέων και την αίσθηση της Ελευθερίας της Βούλησης που τους διέκρινε.Αφού ο Λεωνίδας τους “έδιωξε” από το πεδίο της Μάχης με το σκεπτικό να φανούν πιο χρήσιμοι στην εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων, εκείνοι αρνήθηκαν και παρέμειναν στο πλευρό του έχοντας απόλυτα τη γνώση του θανάσιμου κινδύνου και του θανάτου που τους περίμενε.Σχεδόν κανείς δεν αναφέρει τίποτα για τους Θεσπιείς και την παράτολμη ηθελημένη τους απόφαση. Κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν ο επικεφαλής τους. Γνωρίζουμε μόνο πως στη Μάχη διέπρεψε και διακρίθηκε ο Διθύραμβος, ο γιος του Αρματίδη.
Τέλος οι αρχαίοι μας πρόγονοι πίστευαν πως:
ΜΟΝΟ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥΣ.
Φαίνεται αγαπητοί μου πως μερικοί Άνδρες όπως ο Διηνέκης άγγιξαν και τις δύο έννοιες, αφού ότι κατάφεραν δεν το έπραξαν με τα λόγια ή τη φαντασία τους μέσα στη μοναχικότητά τους, αλλά σ΄ένα πραγματικό κοσμοϊστορικό γεγονός μαζί με τους συντρόφους τους, που άλλο τέτοιο παρόμοιο δεν έχει επιδείξει η Παγκόσμια Ιστορία.
Λευτερώθηκαν και λευτέρωσαν πρώτα το Σώμα τους, ύστερα την Ψυχή τους κι απομείναμε μεις οι σύγχρονοι “επαίτες”, γιοι και κόρες δικές τους, με μια άσβεστη μνήμη στο Νου μας, με μια γλυκειά τρεμούλα στην καρδιά μας και μια φωτεινή Σκέψη:
-Διώξτε το φόβο και τον πανικό από την καρδιά σας Έλληνες!!!, θα έλεγε σήμερα ο Διηνέκης.
Σαν σημάνει το σήμαντρο της Λύτρωσης από τα δεσμά μας,
Κι εμείς θα λευτερωθούμε Αδέρφια κι αδερφές μου! 


 


ΠΗΓΗ

Ποια μυστική πανάρχαια επίκληση λέμε εν αγνοία μας όταν λέμε την αλφάβητο!!!

 


 Η ελληνική γλώσσα είναι η τελειότερη που έχει δημιουργηθεί στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας.
Πρόκειται για μια γλώσσα που έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει άμεση σχέση με τη μαθηματική γλώσσα και να περικλείει μια "αφανή αρμονία".  

 Όπως έγραψε
ο Ιάμβλιχος στα "Θεολογούμενα της αριθμητικής" ("Περί δεκάδος" 64-15,20): "Ακόμα η δεκάδα γεννά τον (αριθμό) 55, ο οποίος περιέχει θαυμαστά κάλλη. Εάν δε υπολογίσεις τα ψηφία της λέξης 'εν' (σ.σ.: ένα) σε αριθμούς, βρίσκεις άθροισμα 55".

Οι πρόγονοί μας δεν χρησιμοποιούσαν ψηφία αλλά τα γράμματα της αλφαβήτουτονισμένα ως σύμβολα αριθμών (π.χ. α΄=1, β΄=2 κ.ο.κ.). Όπως είδαμε προηγουμένως, με αυτό τον τρόπο οι λέξεις μπορούν να αναλυθούν σε αριθμούς σχηματίζοντας τους "λεξαρίθμους". Έτσι καθετί προσλάμβανε ξεχωριστή σημασία μέσα από έναν συνδυασμό μαθηματικών και ονομάτων. Για παράδειγμα, ο αριθμός της χρυσής τομής προκύπτει από τους λόγους ΑΠΟΛΛΩΝ : ΑΡΤΕΜΙΣ, ΕΣΤΙΑ: ΗΛΙΟΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ : ΖΕΥΣ.

Ωστόσο αυτό που αποδεικνύεται πράγματι ασύλληπτο είναι το γεγονός ότι το ελληνικό αλφάβητο κρύβει μια μυστική επίκληση! Εάν πάρουμε τα γράμματά του και τα θέσουμε στη σειρά, ως δια μαγείας εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή! Έχουμε, λοιπόν:

"Αλ φα, βη τα Γα! Αμα δε Ελ, τα εψ ιλών. Στη ίγμα, (ίνα) ζη τα, η τα, θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα. (Ινα) μη νυξ η, ο μικρόν (εστί) πυρός δε ίγμα ταφή εψ ιλών, φυ (οι) Ψυχή, ο μέγα (εστί)!"

Η μετάφραση έχει ως εξής:

"Νοητέ ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη Γη! Κι εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στον πηλό που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν, και κινδυνεύσει να χαθεί το καταστάλαγμα της φωτιάς μέσα στην αναβράζουσα λάσπη, κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!"

Τη μυστική αυτή επίκληση μαθαίνουμε να κάνουμε όλοι ασυνείδητα από την ώρα που μαθαίνουμε το ελληνικό αλφάβητο! Επίσης έρευνες δείξανε πως οι μελέτη της αρχαιοελληνικής γλώσσας, διευρύνει τον νου! Δεν είναι τυχαίο, που σε έρευνα Αμερικανών για την τεχνητή νοημοσύνη, διαπιστώσανε πως για να επικοινωνήσουν δύο υπολογιστές μεταξύ τους και να έχουν μία λογική συζήτηση, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν την αρχαία Ελληνική γλώσσα και μόνο! Τελευταία καταμέτρηση μάλιστα έδειξε πως η Ελληνική γλώσσα συν της αρχαιοελληνικής, περιέχει πάνω από 6.000.000(!) λέξεις και πολλές που ακόμα δεν γνωρίζουμε ενώ π.χ. η Αγγλική φτάνει μόλις τις 40000.

Τελικά πόσα ακόμη μυστικά μπορεί να κρύβει η ελληνική γλώσσα; Πολύ περισσότερα από όσα πιστεύουμε και σίγουρα ακόμα περισσότερα από όσα μπορεί να χωρέσουν στις σελίδες ενός αφιερώματος.
 πηγή